Читать книгу Weerlose meganika - Anton Roodt - Страница 11

6

Оглавление

Die vrou wat na Piet toe aankom, het ’n byna onnatuurlike skoonheid. Hy verkyk hom aan haar en besef te laat dat sy mond effens oophang. Haar oë is heldergroen en haar lang hare is koperkleurig en pas by haar karamelagtige gelaat. Sy is nie swart nie en ook nie wit nie. Perfek! Dit is vir Piet asof sy sweef, soos kleremodelle wanneer hulle op daardie smal verhogies loop. Sy dra ’n breërandhoed, ’n handsak en, tot sy verbasing, handskoene. Hy verlustig hom in haar outydse elegansie. Sy loop op fyn spykerhakke tot by hom en hou haar hand uit. In haar glimlag kan Piet geen sweem van vals onderdanigheid of onderdrukte selfvoldaanheid bespeur nie. Hy sien nou dat haar linkeroog effens kleiner as die regter is.

* * *

Soos die weke voor die koms van die groenoog-skoonheid met die soel gelaat verbygegaan het, het Piet se senuwees meer en meer op hol geraak, want daar was geen taal of tyding van doktor Yssel nie. Toe hy gister die soveelste keer teenoor hom afpak, sê Boytjie: “Kol’nel, ek sou sê bel hulle.”

“Maar ek hoor Yssel s-s-sit in T-T-Taiwan of China of iewers.”

“Bel sy tweede in bevel dan. Dis ’n vrou. Ek dink haar van is Kaltwasser.”

“Nou goed d-dan. As jy uitgaan, sê Saar moet haar op die lyn k-k-kry.”

Piet raak in sy eie gedagtes versink. Hy het reeds die betaling vir sy bestelling in ministawe gemaak. Die storie is deur sy sekuriteitshoof, Doc Ndlovu, bemiddel, heel onwillig maar darem. Doc was bang “bra Yssel” verkas met die miljoene rande se goud.

Piet skrik toe sy foon hard langs hom lui. “M-Moolman?”

“Dag, kolonel, ek is mevrou Kaltwasser. Doktor Yssel is in China. My verskoning daarvoor. Ek aanvaar u skakel oor u bestelling?”

“Ja, mevrou, ons het ’n engel op … op b-back order by u. Ek aanvaar d-doktor Yssel het u s-so ingelig?”

“Dit is korrek, kolonel. Die maniere hoe u haar aanwend, is uiteraard u eie saak, maar sy is veel meer as ’n aktrise. Ek weet nie hoe vertroud u is met slim-kobotte nie?

“Ek k-k-kan nie sê ek ken daai tie-tie-tipe nie, nee.”

“Slim-kobotte – of slimbotte, soos ons hulle noem – is robotte wat spesiaal ontwerp is om met mense interaksie te hê, en hulle vereis spesiale aandag.”

“E … h’m.” Piet besluit hy gaan geen beloftes maak nie. Hy is nie lus vir ’n masjien wat hy moet babysit nie.

“My aanbeveling is dat u haar so natuurlik as moontlik behandel – dit wil sê, soos enige ander werknemer. Dis belangrik dat sy sal voel dat haar teenwoordigheid by u en haar bydrae betekenisvol is. Sy het ’n gerekonstrueerde verlede, om haar by die samelewing te laat inskakel, maar dit is belangrik dat u, as haar voog, haar sintetiese status so ver moontlik sal beskerm. Begryp u? Sy is hoogs intelligent en grondig onderlê in vele dissiplines soos wiskunde, tale, wetensk-”

“D-d-dankie, mevrou, dit sal seker nuttig wees, wie weet?” Piet wil nie opgesaal word met ’n beterweterige breinboks nie. Boytjie Dames is al erg genoeg. “Wanneer k-kan ons haar t-te wagte wees?”

“Môreoggend. Maar u bedoel natuurlik húlle? Die steunpersoneel neem u, soos afgespreek, as deel van die bemagtigingspakket, en dan is daar die Olympia-demo-model wat u … e … engel … moet vergesel. Doktor Yssel het gemeen dit sal die aanpassing vir haar makliker maak.”

“Ons het reeds ge-genoeg engele, maar nogmaals d-d-dankie.”

“Die demo-model is ’n hy en sy kode is #01. Ons dink hy sal baie bruikbaar wees in u opset … enne … doktor Yssel dring hierop aan.”

“Om te-te wat?” Rooipiet het pas barser geklink as wat hy bedoel het, maar nou moet hy verdomp nog ekstra staatstoerusting oppas en dit gaan ’n pyn in die gat wees.

“Hy kan ’n hele klomp dinge doen, kolonel,” gaan mevrou Kaltwasser onstoord voort. “Hy is as ’n polimaat gekonfigureer … U is vertroud met die begrip?”

“E … wel …” Piet het nie vaagste benul waarvan sy praat nie, maar wat hy wel weet, is dat daar by die Kulturama nie twee nommer eens kan wees nie.

“U sien, kolonel, ’n polimaat is iemand met ’n breë vlak van kennis om ingewikkelde probleme op te los, hoewel ek u moet waarsku dat sy sagteware plek-plek onvolledig is en hy miskien nie so verfynd of belese is as wat ons sou wou hê nie. Hy is nietemin ’n liewe seun wat gou in u hart sal kruip.”

Terwyl mevrou Kaltwasser voortborduur op die slimbot se vele deugde en eweneens omvangryke gebreke, begin ’n plan in Piet se agterkop vorm aanneem. Hy sal Boytjie vra wat om met doktor Yssel se saamgeflanste superheld te maak.

Nadat hy afgelui het, gee hy ’n onbeholpe huppelsprong en pomp met sy vuis in die lug. Uiteindelik – sy hoofengel is op pad!

Toe het Boytjie oudergewoonte ’n blink plan. Hulle moet Saar Spaarwater deel van die slimbotprojek maak. Sodoende sal sy waarskynlik die belangrikste sensitiewe inligting oor die botte vir haarself hou, want as Piet se assistent is dit moeilik om inligting van haar te weerhou. Hulle moet dit bewimpel deur op Saar se swak plek te fokus: ’n kind van haar eie.

Minute later kan Saar nie weier nie. “Ek gaan hom Klein-Petrus noem, kolonel,” snik sy in die soveelste sneesdoek.

Piet kan haar man, die nutsman-cum-hekwag Groot-Petrus, vaagweg onthou. ’n Begaafde loodswaaier wie se lewe slegs iets beteken het omdat hy daarin kon slaag om die wulpse Saar Hartslief sover te kry om met hom te trou. Hy was ’n maer, beteuterde vent, maar die “Groot” voor sy naam was na bewering nie om dowe neute nie.

“Hy’s g-g-glo nie te ke-klein nie, Saar. Die DIS-mense sê hy lyk soos ’n spe-spiertier in ’n Marvel c-c-comic.”

Saar hou voet by stuk en só sal Klein-Petrus sy posisie en status as nommer een in sy eie wêreld verloor en sy regmatige plek in die Kulturama se rangorde inneem, sê Piet daarna selfvoldaan vir Boytjie. En dit nog voordat hy die terrein betree het.

Die volgende oggend, toe die slimbotte moet aankom, kan Rooipiet hom nouliks inhou. Hy loop mank, want hy het gister met die springery ’n spier in sy lies verrek. Hy stuur Saar en Vlindra van bakboord na stuurboord met onbenullighede, jaag Doc Ndlovu die harnas in en verskree die boekhouer Zombie Bezuidenhout omdat die jaareindstate van die vorige finansiële jaar nog nie gereed is nie. Hy reël dat Boytjie die steunpersoneel en Klein-Petrus hanteer.

Net ná elf lui sy foon. Dit is Saar Spaarwater. Piet hoor sy kan nouliks haar opgewondenheid beteuel, maar dat sy weet sy moet haar inhou. “Hulle is hier, kolonel. Dames en … en die super-duper, spesiale engel uit die boks uit.”

Piet plaas vinnig die gehoorstuk terug, vee oor sy hare en steek sy hemp by sy broek in. Hy gebruik sy das om iets swarts onder sy vingernael uit te vee. Hy is net gedeeltelik suksesvol daarmee. Dan druk hy die interkomknoppie met sy wysvinger. “Sy kan maar ink-k-kom, mevrou.”

* * *

En nou sit die buitengewoon mooi vrou met haar bene gekruis voor sy lessenaar, haar hande op haar skoot gevou. Haar rok beklemtoon haar aanvallige figuur. Sy kyk vol afwagting na Piet.

Hy steek sy hand uit oor die lessenaar. “Jy het vir my jou CV s-s-saamgebring?” Hy wil, soos ooreengekom met mevrou Kaltwasser, vir Lympi die geleentheid gee om haarself bekend te stel.

Toe sy afbuk na haar handsak, sien Piet dat sy ’n eenvoudige ketting om haar nek dra waaraan ’n gevleuelde silwerfiguur hang. Die embleem op die gesigkant van die koevert wat sy na hom uithou, kan hy egter nie eien nie.

“Dit is van my mentor af, kolonel. En nou is u my nuwe mentor.” Sy sê dit met oortuiging, asof dit ’n feit is wat nie verdere bespreking verg nie.

Haar stem is soel en melodieus. Of is dit strelend en betowerend? Hy is nie seker waar die gewaarwording vandaan kom nie, maar vandag het hy dit nodig.

Hy sny die koevert oop met ’n briewemes wat hy by sy pa geërf het. ’n Vergulde, swaar affêre met ’n tierooginlegsel. Lelik, maar dis omtrent al wat hy van hom oor het. Dalk het sy pa hom raak opgesom: bo blink, maar onder ongepoets. Sy pa het altyd die regte antwoord gehad, behalwe op die vrae wat vir Piet die meeste saak gemaak het.

“Jou n-n-aam is …” en hy kyk na die eerste bladsy van die gebinde dokument wat hy uit die rooi koevert getrek het.

“… Lympi, Lympi Lilia, maar jy spreek dit Lidia uit,” voltooi sy sy sin en lag gemaklik, asof sy gewoond is daaraan dat mense haar van verkeerd uitspreek.

Kolonel Rooipiet blaai deur die lêer se inhoud en lees hier en daar iets. Hy loer onderlangs na haar. Jirre, maar sy is mooi.

“Jy is ’n navorser … en stel veral be-be-lang in geskiedenis?” Piet het so iets laat blyk toe hy vir Yssel die e-pos met hulle behoeftes opgestel het.

“Dis korrek, kolonel. Dis immers wat die pos by u vereis, nie waar nie?”

Piet kyk vinnig op om te sien of sy iets vermoed, maar haar oë glimlag en haar gesig is nog net so oop toe sy voortgaan.

“My spesialisterrein is historiese landskapopname. Dit behels, soos u dalk weet, die sistematiese interpretasie van ’n landskap se kenmerke, om te sien hoe dit oor tyd verander. Ek gebruik argeologiese terreine, GIS-kaarte, foto’s, Google Earth …”

“Na-t-tuurlik. Baie nuttig vir ons. Eerst-t-teklas. Eersteklas.”

Piet het geen benul waarvan sy praat nie. Dit is seker ’n borduursel wat Boytjie in die e-pos bygewerk het. Hy maak ’n geheuenota om net weer ’n slag te kyk waarmee almal by die Kulturama hulself besig hou. Almal maak mos hier nes hulle fokkenwil wil.

“Vertel my iets oor jouself wat nie hier staan nie, Lympi. Wie’s jou ouers en waar kom jy vand-d-daan?” Piet is nie seker of dit gepas is nie, maar hy onthou mevrou Kaltwasser se aanbeveling oor die koeitjies en kalfies.

Toe sy antwoord, kan hy nie glo dat sy ’n sintetiese wese is nie – en dit sal gewoon makliker wees om op te hou om só oor haar te dink. Piet laat rus sy ken op sy hand. Hy kan heeldag na haar luister.

“My moeder is van Mauritius. Sy het in Cascavelle grootgeword, maar later na Port Louis verhuis, waar sy gewerk het. Sy het my pa ontmoet terwyl sy klasgegee het. Hy was ’n Hollandse ingenieur wat werk vir die regering gedoen het. Elektrisiteit is ’n groot probleem daar. Sy van was Hoenderdos.”

Piet onderdruk ’n grinnik. “Jy weet … juffrou … die loodgiet-t-ter wat die koperde-de-dak van die ou burgersent-t-trum in Welkom opgesit het, se van was Hoender-d-d-dos … Was hy dalk familie?” Hy weet sy het dié van seker iewers in ’n geskiedenisboek oor Welkom raakgelees terwyl sy haar ouers “uitgedink” het.

Sy glimlag, maar antwoord nie.

“Is d-dit waar jou Frans vandaan kom? Van jou ma af?”

“Nee, kolonel, ek het net ’n aanvoeling vir tale. Ek is vlot in al twaalf ons landstale.”

“Wat! M-Mandaryns ook?”

Lympi knik. “My ouers is dood toe ek vier jaar oud was. Ek het daarna in Lesotho by pleegouers gewoon.”

“Jy het in Bloemfontein stu-stu-deer?”

“By CANU, die Combined African National University, ja, kolonel.”

“My alma m-m-mater, maar toe was die n-naam … iets anders. Voor die de-de-dekolonialisasie-ontsond-d-diging.”

Hy glimlag toe hy verder lees. Niks wat Lympi hom so pas vertel het, is in die lêer nie. Dit is niks meer as ’n beknopte handleiding nie. ’n Gebruikersgids vir die Olympia Sewe Series, die mees gevorderde slimbotte wat in enige mark beskikbaar is, nes mevrou Kaltwasser oor die foon gesê het. So na aan mens-identies as wat moontlik is, staan daar.

Piet begin besef hulle kan hulle gelukkig ag dat Lympi hier in Welkom by die Kulturama beland het. Yssel het meer gedoen as waarvoor hy kon hoop of hom wou krediet gee. Maar, onthou Piet, hy moes deur sy nek betaal om haar te kry. Die minister gaan homself waarskynlik toekak wanneer hy dié uitgawe sien, maar hy het Piet mos carte blanche gegee om toe te sien dat die Versoeningsfees die kroonjuweel in die departement se tiara bly.

“Sê my, juffrou Lympi …”

“Noem my sommer Lympi, kolonel,” en sy vee haar kuif weg van haar voorkop.

“Reg s-so. Sê my, Lympi, ly jy aan hoog-t-t-tevrees?”

Weerlose meganika

Подняться наверх