Читать книгу Дудка беларуская - Багушэвіч Францішак - Страница 2

Весь свет кажыць, б'ець у звона:

«Дурны мужык, як варона!»

Гэта тыкі справядліва:

Ён дурнейшы ад вароны,

І не дзіва – было б дзіва,

Каб мужык ды быў вучоны.

Дык крычыце ж, біце ў звона:

Дурны мужык, як варона!

Да навукі ён не браўся,

Закасіўся, заараўся;

Дурнем умрэ, як радзіўся,

Сам сабой дурным зрабіўся,

Ведама, мужык – хамула —

Ад навукі адвярнула!

Дык крычыце ж, біце ў звона:

Дурны мужык, як варона!

Ці ж не дурань мужык гэта:

Гарэ, сее усё лета,

А як прыйдуцца дажынкі,

Няма збожжа ні асьмінкі,

А даждаўшы на Каляды,

Мужыкі мякінцы рады.

Дык крычыце ж, біце ў звона:

Дурны мужык, як варона!

Усю зіму возам цягне

Да вакзалу ружнэ збожжа,

Ногі змерзнуць, сам засмягне,

А на хлеб кажух заложа,

Каб дажыць як да крапівы,

Абы ў поле выйшаў жывы.

Дык крычыце ж, біце ў звона:

Дурны мужык, як варона!

Ад Пятра і да Якуба[2]

Ён касой махаў ад рання:

Наклаў стагоў, людзям – люба,

Ў хаце ж сена – анізвання;

Равець з голаду скаціна,

Хоць кінь, бяжы за вачыма!

Дык крычыце ж, біце ў звона:

Дурны мужык, як варона!

Глядзі, касцёл аж да неба,

Воласць бляхамі пакрыта!

Срэбрам скрые, калі трэба,

Бо за гэта яго біта,

А сам жывець ў мокрай яме,

Дзверы заткнуў анучамі!

Дык крычыце ж, біце ў звона:

Дурны мужык, як варона!

З камаровы нос сякерку

Сцісне, крэкне, замахае, —

Зробе пушчу, як талерку,

Свет дрывамі закідае!

А у хаце – зварыць страву,

Пашчапае стару лаву!

Дык крычыце ж, біце ў звона:

Дурны мужык, як варона!

Глядзі! горы паразрыты,

А чугункай свет абвіты:

Ўсё з мужыцкай цяжкай працы,

Усе едуць у палацы;

Ў мужыка ж няма білета!

Ці ж не дурань мужык гэта?

Дык крычыце ж, біце ў звона:

Дурны мужык, як варона!