Читать книгу Дудка беларуская - Багушэвіч Францішак - Страница 8

Ехаў я раз ад Кіяны[24]

Ды ў Смургоні, і не п'яны,

І даехаў на Ваўкелы[25],

А конь добры быў – мой белы.

Тыц! стаў конь, наравіцца!

І храпець і дыба стаў,

Што не можна прыступіцца,

Чуць аглоблі не зламаў.

Гляджу: бочка ля дарогі.

Чыста ж бочка, толькі рогі

Як бы трохі відаць збоку.

Думка: вёз хтось, ды здалёку.

Як прыстала, дык, скаціўшы,

Сам начуе гдзесь у вёсцы.

Або, можа, быў падпіўшы,

Страціў бочку пры дарожцы!

А што ў бочцы? хто там ведаў?

Можа, брага, можа, водка!..

А я ж той дзень не абедаў, —

Вот каб, думаю, сялёдка?!

Або каб алей Бог даў бы,

Ўжо ж не сцярпеў бы, украў бы!

Ото ж, думаю, закрашу!

Надта я люблю з ім кашу.

Падышоў да бочкі, зрухаў,

Калі адаткнуў, панюхаў,

Аж з радасці страпянуўся,

На ўсе бокі аглянуўся!

Ну, свяжусенькім алеем

Смак пачуў на губе, носе!..

Хоць не быў яшчэ зладзеем,

Але ж тут дык давялося.

Так ужо я чагось рад,

Падвярнуў свой панарад,

За уторы[26] падняў бочку,

Абпёр яе на лучочку[27]…

А конь смык – падаўся ўперад.