Читать книгу Eens weggekwijnd - Блейк Пирс - Страница 9

De vrouw bleef maar denken aan de arme Cody Woods. Ze wist zeker dat hij ondertussen overleden was. Het zou vast en zeker in de ochtendkrant staan.

En hoezeer ze ook genoot van haar warme thee en granola, het maakte haar humeurig dat ze zo lang op het nieuws moest wachten.

Wanneer komt die krant nou? vroeg ze zich af, kijkend naar de keukenklok.

De bezorging leek deze dagen steeds later en later te worden. Ze zou dit probleem natuurlijk niet hebben als ze voor een digitaal abonnement ging. Maar ze hield er niet van om het nieuws op haar computer te lezen. Ze vond het lekker om in een comfortabele stoel te zitten en het ouderwetse gevoel van een krant in haar handen te ervaren. Ze hield er zelfs van hoe de inkt soms aan haar vingers bleef zitten.

Maar de krant was altijd een kwartier te laat. Als het erger zou worden, zou ze moeten bellen om te klagen. Ze haatte het om dat te doen. Het liet altijd een nare nasmaak achter.

En de krant was hoe dan ook de enige manier om het nieuws over Cody te horen. Ze kon nou niet bepaald het Signet Revalidatie Centrum bellen om naar hem te vragen. Dat zou veel te verdacht zijn. Bovendien was ze, voor zover het personeel wist, al lang in Mexico met haar man, en niet van plan om ooit terug te komen.

Of ja, Hallie Stillians was in Mexico. Ze voelde zich een beetje verdrietig dat ze nooit meer Hallie Stillians zou kunnen zijn. Ze was nogal gehecht geraakt aan die alias. Het was zo lief geweest dat het personeel bij Signet haar verrast had met een taart op haar laatste dag.

Ze glimlachte bij de herinnering. De taart was kleurrijk versierd met sombrero’s en een berichtje:

Buen Viaje, Hallie en Rupert!

Rupert was de naam van haar denkbeeldige man geweest. Ze ging het missen om zo liefdevol over hem te praten.

Ze at de laatste happen van haar granola en bleef drinken van haar heerlijke zelfgemaakte thee, gemaakt volgens een oud familierecept. Het was een ander recept dan dat ze met Cody gedeeld had, en uiteraard zaten de speciale ingrediënten die ze er voor hem in had gedaan, er nu niet in.

Ze begon rustig te zingen...

Ver van thuis

Zo ver van thuis

Deze kleine baby is ver van thuis

Je kwijnt weg

Van dag tot dag

Te treurig om te spelen, te treurig voor een lach

Cody had zo veel van dat liedje gehouden! Net als alle andere patiënten, en nog zoveel meer patiënten in de toekomst zouden er net zo dol op zijn. Die gedachte was hartverwarmend.

Precies op dat moment hoorde ze een dreun bij de voordeur. Ze haastte zich snel om de deur open te doen en naar buiten te kijken. Op de koude stoep lag daar de ochtendkrant. Trillend van opwinding pakte ze de krant op, ging ze snel terug naar de keuken en opende ze de krant op de pagina met overlijdensberichten.

En inderdaad, daar stond het:

SEATTLE – Cody Woods, 49, uit Seattle...

Ze stopte even. Dat was vreemd. Ze zou toch zweren dat hij haar verteld had dat hij vijftig was. Ze las verder...

... in het South Hills Ziekenhuis, Seattle, Wash.; Sutton-Brinks Uitvaartcentrum en Crematorium, Seattle.

Dat was het. Het was beknopt, zelfs voor een simpel overlijdensbericht.

Ze hoopte dat er ergens de komende dagen een mooi rouwbericht zou komen. Maar ze maakte zich zorgen dat er misschien niet zou zijn. Wie zou dat immers moeten schrijven?

Hij was alleen op de wereld, voor zover zij wist tenminste. Zijn ene vrouw was overleden, de andere had hem verlaten, en zijn twee kinderen spraken niet meer met hem. Hij had amper andere mensen aan haar genoemd; vrienden, familie, collega’s.

Kan het iemand iets schelen? vroeg ze zich af.

Ze voelde een bekende verbitterde woede in haar opkomen.

Woede jegens alle mensen in Cody Woods’ leven wie het niet kon schelen of hij leefde of dood was.

Woede jegens de glimlachende personeelsleden bij Signet, die deden alsof ze Hallie Stillians aardig vonden en zouden missen.

Woede jegens mensen overal ter wereld, met hun leugens en geheimen en gemeenheid.

Zoals ze zo vaak deed, beeldde ze zich in dat ze met zwarte vleugels over de wereld zweefde, en dood en verderf zaaide over alle verdorvenen.

En iedereen was verdorven.

Iedereen verdiende het om te sterven.

Zelfs Cody Woods zelf was verdorven en verdiende het om te sterven.

Want wat voor een man was hij wel niet echt geweest, om de wereld te kunnen verlaten met niemand die om hem gaf?

Een vreselijke man, dat moest wel.

Vreselijk en verwerpelijk.

“Zijn verdiende loon,” gromde ze.

Toen verdween haar woede als sneeuw voor de zon. Ze schaamde zich dat ze zoiets hardop had gezegd. Ze meende het immers niet. Ze herinnerde zichzelf eraan dat ze niets anders dan liefde en welwillendheid voelde voor werkelijk iedereen.

Bovendien was het bijna tijd om naar werk te gaan. Vandaag zou ze Judy Brubaker zijn.

Ze keek in de spiegel en zorgde er aandachtig voor dat de kastanjebruine pruik goed op haar hoofd zat en dat de zachte pony natuurlijk over haar voorhoofd viel. Het was een dure pruik en niemand had ooit opgemerkt dat het niet haar echte haar was. Onder de pruik was Hallie Stillians’ korte blonde haar donkerbruin geverfd en in een ander model geknipt.

Er was geen enkel spoor van Hallie over, ook niet in haar kledingkast of in haar manier van doen.

Ze pakte een hippe leesbril en hing deze aan een glimmend koord om haar nek.

Ze glimlachte tevreden. Het was slim om te investeren in degelijke accessoires, en Judy Brubaker verdiende het beste van het beste.

Iedereen hield van Judy Brubaker.

En iedereen hield van het liedje dat Judy Brubaker vaak zong, een liedje dat ze nu tijdens het aankleden ook hardop zong.

Geef geen piep

Droom lang en diep

Geef je over aan de sluimering

Laat je tranen maar drogen

Sluit gewoon je ogen

En je zult naar huis gaan in je slaap

Ze voelde zich overspoeld door vrede, genoeg vrede om met de hele wereld te delen. Ze had Cody Woods vrede gebracht.

En ze zou iemand anders die het nodig had ook snel vrede brengen.