Читать книгу Босыя на вогнішчы - Чарот Міхась - Страница 7

Над палямі Белай Русі

Стогне віхар-бура…

– Зноў прыйшлі дзянькі прымусу, —

Шэпча люд пануры.

Арол чорны ўецца ў высі,

Крыллямі махае.

Над пахілымі крыжамі

Песню напявае;

Чуе пах сваёй ахвяры,

Когці распраўляе,

Ўніз спусціцца – там пажары,

Дымам павявае.

І змагацца стаў угоры

З бураю мяцежнай…

Рэжа крыллямі узоры

Ў небе чорна-снежным.