Читать книгу Die ontwaking - Chris Karsten - Страница 16

Op dokter Koster se wange is grys stoppels wat sy skeermes gemis het. Sy het dit aan haar pa se wange ook opgemerk; ouer mans is nie glad geskeer nie, miskien oor die ruheid van die vel se vore en groewe en kreukels, miskien oor swak oë in ’n skeerspieël. Of dalk gee hulle maar net nie meer om nie.

Haar pa val in ’n ander kategorie, en nie deur sy eie toedoen nie. Haar pa val in die kategorie van misdaadstatistieke, selfs nie eens meer “slagoffer” nie, lankal afgemerk tot net ’n vergete syfer. Nie vir haar nie, nie vir haar ma nie, en sy weet, ook nie vir Silas Sauls nie. In ’n koma met ’n koeël in die kop en ’n sertifikaat vir dapperheid in ’n laai.

Miskien ’n syfer, maar sy vel is, ten minste, nou altyd glad vandat haar ma hom soggens skeer. As sy gaan kuier, gesels sy en haar ma en hou sy haar ma se vingers dop. Sy doen moeite om sy rimpelvel met die een hand se vingers plat te stryk vir die delikate roete van die elektriese skeerder, ’n sagte gebrom oor sy wange, oor sy bolip, sy ken, af in sy keel. En agterna die streling met die rugkant van haar vingers vir stoppels wat sy kon gemis het. Maar hy weet dit nie, voel nie haar teer vingers aan sy gesig nie.

Sy het die linnemasker oor haar mond en neus, haar oë op die patoloog, op die grys bakkestoppels. Tussen hulle op die tafel van vlekvrye staal die naakte liggaam van die jong vrou van Alberts Farm. Die tafel teen ’n effense helling vir die afloop van water en liggaamsvloeistowwe na die afvoerklep.

Sy kyk af na die kop met die rooibruin hare, die haarwortels valerig, versuim met die Clairol Nice ’n Easy Root Touch-Up, dink Ella.

Sy betrap haarself nou by die vrou se borste, by die chirurgiese litteken onder elke bors. Ferm, mollige borste. Die plastiese chirurg het goeie werk gedoen, wonder wie hy is. Nie dat sy hom nou al benodig nie, miskien oor ’n paar jaar. Skoongeskeerde oksels.

Sy hoor die patoloog se stem. “Blokkasie van die lugweë en nekslagare sny die vloei van suurstof en bloed na die brein af en serebrale hipoksie tree in. Petegiale bloeding kom voor, soos hier in die oë. Kan jy dit sien, adjudant? Die klein rooi kolletjies in die wit van haar oë waar haarvaatjies gebars het? Van drukking aan die nekare lek haarvaatjies bloed in die oë.”

“Sou sy dit gevoel het? Sou sy gevoel en geweet het dat sy besig is om te sterf?”

“Hy, as ons aanneem dis ’n man, het geweet wat hy doen, sy duime op die nekslagare. Kneusings weerskante van haar tragea. Vier, vyf minute, op die langste, toe was sy dood.”

Dokter Koster draai die kop links, ondersoek die nek, dan regs.

“My raaiskoot is dat sy op haar rug gelê het. Hier. Sien jy hierdie kneusings? Terwyl hy met sy duime gedruk het, het sy vingers om haar nek geklem vir houvas en sterker drukking op haar keel.”

“Sal ons afdrukke van sy vingers op die vel kan kry?”

Hy tuur deur die ligvergrootglas, skud sy kop. “Handskoene aangehad. Die vel is nie beskadig deur vingernaels nie. In die inwendige outopsie, as jy wil bystaan, sal daar bloeding aan die nekspiere wees en frakture aan die horing van die tiroïed, dis die kraakbeen van die adamsappel, en aan die klein hidoïed, die tongbeentjie.”

“Sy’t haar nie teengesit nie. Sy’t nie gekrap en geveg nie.”

“Lyk nie so nie. Die vel van haar polse en enkels is verkleur. Sy was vasgebind. Nie tou nie, maskeerband. Hier’s die gom nog aan haar armhare. Miskien sal die skrapings van die naels iets oplewer. Maar geen naels gebreek nie. Oorsaak van dood: serebrale hipoksie. Daaroor het ek geen twyfel nie.”

“Sou sy by haar bewussyn gewees het toe hy haar rug sny?” vra Ella. “Sou sy die pyn kon voel?”

“Miskien onder sedasie, daarmee sal toksikologie kan help. Sy’t aan haar borste laat werk.”

“Kan mens die ouderdom van die littekenweefsel bepaal? ’n Idee kry wánneer sy aan haar borste laat werk het?”

“Alle wonde volg dieselfde patroon van heling, of dit in ’n mesgeveg of op ’n operasietafel opgedoen is. Haar mastopeksie nie ouer as ses maande nie.”

“Gemolesteer? Is daar tekens van verkragting?”

Haar lang bobene verrassend tenger, die vel in die lieste byna deurskynend, die pubes sekuur gesnoei.

“Haar jeans en onderklere was nie versteur nie. Geen kneusings of skaafmerke nie. Om seker te maak, sal ek vir semen dep, vir die suurfosfatase-ensiem en glikoproteïen.”

“’n Bietjie laat daarvoor, sou al gedegradeer het as sy so lank dood is?”

“Sperm bly langer in ’n dooie liggaam bewaar as in ’n lewende vrou. Jou vagina is ’n wonderlike ding, adjudant. Ons het al sperm tot twee weke ná dood nog in ’n kadawer opgespoor. As sy verkrag is, sál ons die tekens vind.”

Nadat dokter Koster volgens voorgeskrewe prosedure al die SAECK-monsters vir die Sexual Assault Evidence Collection Kit gedep en verseël het, help sy assistent om die liggaam op haar maag om te draai.

Hy verskuif die groot ligvergrootglas oor die wond op haar blad.

Van sy opmerkings, besef Ella, is vir háár ore bedoel, nie net vir die mikrofoon na die digitale opnemer wat later vir die regsgeneeskundige verslag getranskribeer sal word nie.

“Wanneer bloed stol, vind ’n skeiding plaas tussen die soliede donkerrooi plasma en die geel serum. Aan dié wond op haar rug is dit duidelik dat sy erg gebloei het toe hy aan haar gesny het. Die plasma stol gou, die serum kan tot vier en twintig uur later nog uit so ’n wond uitsyfer. Ná ses ure begin die eerste tekens van roofvorming. Nie by haar nie. Sy was dood voordat haar witbloedselle met hulle proses van heling kon begin het. Sy’s dood kort nadat hy die snywerk aan haar rug gedoen het.”

“Sy was bedwelm.”

“En vasgebind.”

“As sy nie bedwelm of vas was nie, sou sy teruggeveg het.”

Dit is wat sý, Ella Neser, sal doen. Sal tot haar laaste asem veg. Krap, slaan, byt, skop, met haar volle twee en vyftig kilo’s. Pocket rocket, noem die bier-en-braaivleis-tjomme haar, het Stallie in ’n onbewaakte oomblik uitgelap. Jong konstabel Ricardo Stalmeester van die radiokamer het óók nie baie hare op die bors nie.

“Ons sal toksikologiese toetse laat doen,” sê dokter Koster. “My teorie: hy het haar vasgebind en bedwelm, daarna losgemaak en op haar maag omgedraai om by haar rug uit te kom. Hy het die vel verwyder, kompleet met onderliggende vetweefsel. Die erge bloeding het ontstaan toe hy deur die dermis gesny het.”

Dokter Koster draai sy gesig van die wond af na Ella Neser toe.

“Jy’t nie ’n baba nie, adjudant?”

“Ongetroud,” sê sy. “En nie haastig nie.”

“Die dag as jy swanger word, kan jy onthou: dis in die retikulêre gebied van die dermis waar jou rekmerke gevorm word. Het jy ’n tatoe?”

“Uh … ’n kleintjie.”

“Hoop jou tatoeëerder het geweet wat hy doen. Dis in dieselfde gebied van die dermis waar ’n goeie tatoeëerder sy ink wil vestig, nie vlakker nie, en veral nie dieper nie. Nie infeksie gekry nie?”

“Nee.”

Die patoloog blyk tevrede te wees, sy aandag terug op die wond.

“Nadat hy die vel aan haar rug verwyder het, kompleet met hipodermis, het hy haar op haar rug teruggedraai en haar toe verwurg. Dis my teorie.”

“Waarom ’n stuk vel uitsny?”

Dokter Koster swaai die arm van die vergrootglas terug oor die wond, buk nader, verstel die fokus, pik met ’n pinset tussen gras en grond in die rou wond, lig iets uit, bestudeer dit onder die vergrootglas.

“Hare,” sê hy.

“Hare in haar wond?”

“Vreemd. Harde hare, stekelig soos van ’n hond. Het sy dalk ’n steekhaarbrak?”

“Wanneer ons haar naam en adres het, sal ons weet.”

“Miskien haar aanvaller se hond. Dalk kry die lab aan haar klere soortgelyke hare.”

“Sal die soort hond bepaal kan word uit ’n ontleding van die hare?”

“Twyfelagtig, langhaar of korthaar dalk, maar nie tussen worsie en Jack Russell nie.”

Dokter Koster druk die vergrootglas opsy en beduie vir die forensiese fotograaf wat die gedetailleerde foto’s van die liggaam en wonde neem.

“Vat ’n mooi kiekie van die gesig vir die adjudant. Sy’t een nodig vir identifisering.” En aan Ella Neser: “Julle soek nog haar naam, nè? Vingerafdrukke niks opgelewer nie?”

Skud haar kop.

“Haar vingers is nie op AFIS nie. Soek nog by binnelandse sake. Miskien het sy aansoek gedoen vir ’n nuwe ID of paspoort. ’n Hele paar afdrukke van die gesigfoto’s, asseblief. Ons sal by die spreekkamers van kosmetiese chirurge gaan navraag doen. Die fabrikaat van haar naellak naspoor, en ’n boetiek wat Gucci-bloese verkoop.”

Dokter Koster soek ’n gepaste skalpel uit die skinkbord met instrumente om met die Y-insnydings onder die borste te begin vir die inwendige ondersoek.

“In haar dunderm en maag kan ons vasstel wanneer sy laas geëet het, en wát sy geëet het. Kos vat vier tot ses ure om te verteer. Miskien is sy dood kort nadat sy geëet het, dalk kry ons kos wat haar iewers voor haar dood plaas. Dalk het sy en haar moordenaar eers saam gaan uiteet. Jy’t tog gesê sy’s nie ’n toevallige slagoffer nie. Miskien ken hulle mekaar. Dalk kry ons hirami of tako of varswaterpaling in haar maag. Dan kan jy ná die spreekkamers en boetieks ook met haar foto in soesji-plekke gaan uitvis.”

Met die skerp lem sny hy deur vel en weefsel, van die litteken onder elke bors tot by haar sternum, dan een insnyding oor haar buik tot haar mons pubis.

Adjudant Ella Neser stap uit die lykhuis van die patologiese laboratorium uit, ry terug na die speurkantoor by moord-en-roof. In haar afskorting op haar lessenaar, die tweede dag al ná die ontdekking van die liggaam op Alberts Farm, steeds geen boodskap dat iemand ’n jong vrou met rooi hare as vermis aangemeld het nie. Sy was aantreklik, met ’n smaak vir juwele en duur klere, sy het haar borste laat opdollie, haar hande gemanikuur, voete gepedikuur, naels en hare goed versorg (al kort dié nuwe Root Touch-Up). Iemand moet al oor haar bekommerd begin raak het. Só ’n vrou verdwyn nie net sonder dat mense na haar begin soek nie; ’n minnaar, ’n werkgewer, kollegas, vriende, familie.

Op haar rekenaar begin sy nou ná die besoek aan die outopsietafel met ’n rekonstruksie van die moord, probeer sy begryp wat gebeur het. Die FBI se nasionale sentrum vir die analise van geweldsmisdade het ’n omvattende databasis, gegrond op duisende gevallestudies van Amerikaanse moordenaars, oor die denkprosesse, motiverings en gedrag van oortreders. Met riglyne oor vernuwende tegnieke aan speurders en ondersoekers om ’n moordenaar te identifiseer en vas te trek. Ella Neser glo sy is van dié nuwe skool en generasie speurders; hoef nie noodwendig ’n diep stem en ’n dik bos baard te hê nie, hoef nie haar vleis rou te eet en al staande by ’n krip van bier ontslae te raak nie.

Haar aanvaller het die rooikop nie gepynig of gemartel nie; sy is nie die slagoffer van verwoede aggressie nie. Geen dolle steekwonde nie, al moet hy ’n mes gehad het, ’n mes met ’n skerp lem, soos ’n skalpel. Sy verstaan dat hy haar lewe op ’n byna genadige manier geneem het, sonder ’n wapen. Met sy hande. Deur sy hande te gebruik, was haar dood vir die moordenaar ’n baie persoonlike proses, dit verstaan sy ook. Hy wou voel hoe sy sterf; hy wou die sensasie ervaar wanneer haar hartklop en haar asemhaling ophou. Maar hoekom die verskriklike wond aan haar blad? Hoekom die vel?

Afgetrokke, skrik vir die groot figuur ineens langs haar lessenaar.

“Het sy iets vir jou vertel, daar op die outopsietafel?” vra kolonel Silas Sauls.

“Sy, of haar moordenaar, het ’n hond,” sê Ella.

“Dis nie háár hond nie, sy’s nie troeteldiersoort nie,” sê hy.

Sy vra nie uit nie. Sy weet hy het nie ’n antwoord nie. Dit is bloot net iets wat hy weet. Net kennis oor mense wat hy in byna vier dekades van omgang met moordenaars en hulle slagoffers versamel het. Sy eie ingeboude gedragsanalise-eenheid.

“Hoekom ’n deel van haar rug uitkerf? Asof hy haar gevil het.”

“’n Trofee, iets persoonliks.”

“Hy kon ’n ring gevat het, ’n kledingstuk.”

“Nie persoonlik genoeg nie. Hy wou ’n lewende deel van haar hê.”

“’n Verworpe minnaar?” vra Ella.

“Miskien. Maar dié’s gewoonlik meer gewelddadig, diep wrokkig. Raak besete van hulle emosies ontslae.”

“Nie altyd nie.”

“Gewoonlik. Daar’s ’n patroon. Hy sou haar geslaan het, haar laat verstaan het dat hy nie genoeë neem met die toedrag van sake nie. Sy verwerping sou vir hom ’n vernedering gewees het en hy sou haar nie sagkens laat wegkom nie. Veral verkrag het. Dis die patroon van hoe sulke mans hulle eie mag, en onmag, uitleef. Nee, dié een is nie ’n minnaar of gewese minnaar nie.”

“’n Kennis van haar?”

“Die meeste moorde, tagtig persent en meer, word gepleeg deur iemand wat die slagoffer ken. ’n Moordtoneel sal help. Miskien haar blyplek. Om te sien of hy genooi of ongenooi was.”

“Sy’t haar nie teengesit nie. As sy onverwags oorval is, sou sy teruggeveg het. Dis die eerste refleks. Ten minste een of twee gebreekte naels, velweefsel onder die naels; ’n vrou krap, dis instinktief, haar eerste verweer,” sê Ella.

“En hy sou haar wou bedwing, miskien met ’n vuishou in die gesig, aan die polse vasgryp.”

“In so ’n worsteling sou haar bloes geskeur het. Daarvan is geen teken nie, geen kneusings aan enige deel van haar vel nie, net die keel en nek waar sy vingers haar suurstof en bloedvloei afgesny het.”

Haar selfoon onderbreek hulle.

“Dokter Koster sê toe hy haar hare skeer om die skedel oop te maak, het hy ’n prikwond in die vel gekry, agter haar regteroor onder die basis van haar skedel. Sy’s ingespuit. Dit verklaar haar koma terwyl die aanvaller haar rug gekerf het. Hy stuur monsters na toksikologie. Vermoed ’n sterk susmiddel van die sentrale senuweestelsel soos van die bensodiazepien-klas.”

Haar lessenaar kla met ’n sagte gekraak, Silas Sauls sit op die hoek van die blad sonder om eers die dossiere uit die pad van sy groot sitvlak weg te skuif.

“Sy’t haar aanvaller herken,” sê hy.

“Sy was gerus in sy teenwoordigheid. Sy’t die spuitnaald nie verwag nie. Hy’t haar bedwelm voor hy haar rug gesny, en haar verwurg het. Sy’t nie gely nie.”

“’n Kliniese proses.”

“Maar sy motief? Hoekom haar doodmaak, so … byna sagkens, en dan ’n trofee van haar vat? Waarom moes sy sterf, as sy motief nie verkragting of wraak was nie?”

“Motiewe?” sê Silas Sauls, krap met ’n nael agter aan sy nek waar sy hare netjies geskeer en versorg is. “Motiewe is outyds, adjudant.”

“Motiewe, so sê ons handboeke, is die eerste ding waarna ons soek, kolonel.”

“Motiewe se moer, en verskoon my taal. Dink jy misdadigers, vandag in hierdie land, steur hulle aan sulke platvloerse verskonings soos motiéwe om te gaan moor? Dit gebeur net.”

“Geleentheid, plek, motief, só word ons tog geleer.” Sy trek aan ’n bruin dossier, hy gee skiet. “’n Motief verklein die poel van moontlike verdagtes.”

“Wat’s ’n rugbyspeler se motief om ’n teenstander se oë in ’n losskrum te probeer uitkrap? Wat motiveer inbrekers om ’n slapende ou man op ’n Saterdagmiddag op sy bed met pangas te gaan doodkap? Het dronkies diep motiewe as hulle mekaar op ’n Saterdagaand om ’n papsak wyn met messe steek? Dis alles net ontspanning, adjudant. Misdaad het in hierdie land ’n tydverdryf geword, ’n stokperdjie. Motiewe? Watse motiewe?”

Hy glimlag, nie ’n innige glimlag nie. Sy ken die kromming van sy lippe, daardie somber trek aan sy mond, ’n trek wat mense laat huiwer om toenadering tot hom te soek. Hy is niemand se broer nie, niemand is sý broer nie. Hy konformeer nie, verbind hom tot geen reëls en regulasies nie. Daarvan getuig sy demoverings. Ietwat van ’n vrat op die beeld van sy organisasie, maar ’n oorlewer.

Hy staan van haar lessenaar se blad op. “Laat kom daardie verslaggewer van die Post,” sê hy. “Die misdaadjoernalis.”

“Andy Collipepper.”

“Bel vir Andy Collipepper, sê hy moet ’n fotograaf saambring. En gaan kam jou hare vir ’n foto.”

“Is dit wys? Sal ons die aanvaller nie op sy hoede stel nie?”

“Hy’s lankal op sy hoede. Ons kan nie langer wag nie. Moet haar naam kry en woonplek, die moordtoneel. Sy spoor word elke dag al hoe vaer. Wat sê jou geleerde boeke, adjudant, oor die eerste agt en veertig uur? En waar trek ons nou al?”

“Ons is met haar foto’s uit na spreekkamers en boetieks toe.”

“Dit kan nog twee, drie dae duur. Daar’s honderde kwakke wat sny en stryk en met borste maai en pagaai. Ons kan nie wag nie. Laat Andy Collipepper jou by Alberts Farm op die toneel afneem, gee hom ’n foto van die rooikop se gesig, voer hom met ’n paar sappige brokkies. Iemand sal haar wel in die koerant herken, dalk selfs ’n ooggetuie.”

“Ons’t ál die bosslapers ondervra. Niemand het iets gesien nie.” Sy kyk na sy rug toe hy wegstap. “Watse sappige brokkies?”

“Enigiets. Los die spuitnaald en vermiste vel eers uit. Moenie dit vir Andy Collipepper voer nie,” sê hy.

“Dis al wat sappig is,” sê sy. “Behalwe die maai en pagaai met die borste.”

Maar hy is reeds uit.

Sy buk onder die geel polisielint deur, gaan staan by die plek onder die wilgers waar die vrou se liggaam gelê het. Merkers met nommers wyd op en om die toneel tussen die graspolle en klippe ingepen op elke ruit waar die forensiese ondersoekers moontlike bewysmateriaal versamel het. Sy knip die leersakkie oop, aan ’n lang band oor haar skouer, haal ’n spieëltjie en lipstiffie uit. Dit is nie haar gewoonte om haarself in ’n spieël te bewonder, baie aandag aan grimering en haarwortels te bestee nie, maar Silas se opmerking oor haar hare laat haar besluit om haar lippe met ’n titsel kleur te verfris vir die foto. Sy voel ontuis voor ’n kamera, vermy openbare aandag, maar die kolonel is reg, dalk help ’n berig en foto om die vrou se identiteit gouer op te spoor. Daarvoor is sy bereid om die lipstiffie uit te haal, haar vingers deur haar hare te trek en vir ’n foto in die Post te poseer.

Vir die joernalis Andy Collipepper ken sy. Hy en Silas het ’n lang en informele werksakkoord: hy kry die eerste wenk vir ’n misdaadscoop, en wanneer Silas om ’n onuitgesproke rede ’n berig in die Post wil hê, word die versoek eerbiedig. Dit is ’n ooreenkoms tot albei se voordeel, en werk goed. Collipepper is eerste met groot nuus oor ’n moord, en Silas het toegang tot berigte wat hom kan help om ’n verdagte se spoor te vat.

Ook Ella Neser verstaan die nut van so ’n ooreenkoms, en al tokkel Andy Collipepper nie haar snare nie – nóg in sy voorkoms nóg in sy geaardheid – is sy bereid om die reëls te buig. Die verbuiging of verontagsaming van reëls en regulasies is ’n subliminale rysmiering van haar eie streng etiek wat ongetwyfeld soos ’n verkouevirus in die lug van kolonel Silas Sauls na haar oorgedra word. Sy, én Silas, is nie veronderstel om met die media in die algemeen, of ’n joernalis spesifiek, oor enige misdaadondersoek te praat nie. Dit is die reëls en regulasies: sulke inligting word deur die polisie se media-afdeling gekanaliseer. Tydrowende rompslomp vir alle partye, en ’n joernalis se navrae uiteindelik in wollerige wettiese hokus-pokus beantwoord. Silas Sauls se verstandhouding met Andy Collipepper is eenvoudig: Ek gee jou die inligting en jy beskerm jou bron; brei daarop uit soos jy wil, vra kommentare en reaksies, ook deur amptelike polisiekanale, maar moenie my ondersoek bedonner nie.

Sy sien Collipepper en die fotograaf aangestap kom. Hy het ’n sonbril op, maar Ella Neser vermoed hy het eerder probleme met sy skildklier. Sy sproetvel pienk, uitgedroog en geskilfer soos dié van ’n speenvarkie. Hy bied ’n uitgestrekte hand aan. Onder haar vingers is die vel van die rugkant skubberig. Sy trek haar hand weg en hy reik na sy notaboek en pen. Aan sy pinkie ’n uitspattige goue ring met ’n swart steen, oniks, vermoed sy. So diep en swart wanneer die son die oniks vang, is daar geen refleksie nie, asof dit alle lig absorbeer.

“Hier’s haar foto. Ons’t nog nie ’n naam nie. Dis waarmee jy kan help met ’n berig in die Post. ’n Naam.”

“Ek’t jou in die gim gesien,” sê hy. “Soos ’n besetene aan’t oefen.”

“Waar moet ek staan vir die foto?”

“Ons moet gaan koffie drink,” sê hy.

“Ek’t nie tyd nie.”

Sy vel uitgedroog, maar sy lippe klam. Mans met klam lippe gril haar.

“Is dit ’n ja?”

“Waar wil julle my afneem?”

“Hoef nie koffie te wees nie, enigiets anders. Wil graag ’n meer informele onderhoud met jou voer, miskien oor ’n glasie wyn, iets om te eet.”

“Is dit reg hier? Moet ek hier staan?”

“’n Profielstorie. ’n Mooi moordspeurder skop jy nie agter elke bos uit nie. Hoe jou kop werk, wat jou lok om moordenaars vas te trek, sulke goed.”

“Ek’s besig.”

“Sien, dis waaroor ons kan gesels. Al die moorde wat jy moet oplos. Het jy tyd vir ’n persoonlike lewe? Is daar iemand spesiaal? Wat doen jy om te ontspan?”

“Wil jy eers oor die liggaam uitvra, of eers die foto neem? En jy haal my nie aan nie. My inligting is onoffisieel. Amptelik, vir ’n aanhaling, is my kommentaar: ‘Geen kommentaar nie’.”

Hy glimlag. ’n Meewarige glimlag om sy klam lippe.

“Ek’s nie van gister af ’n joernalis nie, adjudant. Kan ek jou Ella noem? Ek en kolonel Sauls ken mekaar al lank. Ek weet hoe om sulke situasies te hanteer. My mond is gesnoer.”

Die zip-beweging met sy duim en wysvinger in die lug voor sy mond irriteer haar, soos wanneer iemand ’n onsigbare aanhaling met sy vingers in die lug probeer beklemtoon.

“Luister, waar moet ek staan vir die foto?”

“Net daar,” sê hy. “En Ella, wys met jou hand na die plek waar haar liggaam gekry is. Ons soek beweging op ’n foto, mense wat beduie, lag, mekaar omhels, nie staties soos petrolpompe nie.”

“Lag, op ’n moordtoneel? Is jy simpel?”

“Bedoel net …”

Haar hand ongemaklik uitgestrek in die rigting van die plek op die graspolle waar sy gelê het.

“Te styf, lyk of jy versteen het,” sê Andy Collipepper. “Leun bietjie oor vir ’n meer natuurlike pose.”

Die klik van die kamera se sluiter.

“Hurk nou op die toneel, vat aan die gras,” sê die fotograaf, klaarblyklik besluit om vir dié fotosessie self beheer oor te neem.

Ná die foto’s trek sy haar T-hemp reg, gee ’n saaklike relaas oor die vordering met die ondersoek na die liggaam op Alberts Farm, en stap saam terug na die parkeerterrein langs die akasias en bloekoms.

“Wat van die profielonderhoud?” vra Collipepper toe sy in haar kar klim.

“Bel my later,” sê sy en skakel die kar aan. “Bel my wanneer hierdie saak opgelos is, wanneer ek haar moordenaar opgespoor het.”

“Ons kan dit vier,” sê hy, vroetel aan die ring aan sy oorlel. “Jy skuld my vir die hulp. Wanneer ons die moordenaar van die vrou opgespoor het, koop ek vir jou sjampanje, Fránse sjampanje.”

Asof sy nie haar éie sjampanje kan bekostig nie; asof polisie-vroue net bier ken, nie sjampanje nie.