Читать книгу Die ontwaking - Chris Karsten - Страница 5

1

In die spieël, klaar geskeer, sy vel tintelend, betrag Abel sy gesig. Die haatlike gelaatstrekke, onvoltooide knoeiwerk van ’n lomp beeldhouer. Dan die beeltenis van ’n hand, die een wat die skeermes vashou, en soms die skalpel. En strelende oor die voorkop, die wange en ken, oor die brug van die plat neus, ontsluit die aanraking van die vingers aan sy vel die gekoggel en verstoting.

Hy leun vooroor. Is dit ’n druppel water wat daar in die binnehoek van die lui oog uitglip? In die spieël dep die kussing van ’n voorvinger die druppel en bring dit na die punt van die tong. Souterig. ’n Traan, dink hy gelate. Hy het grootgeword met versmading en wantroue in die wêreld, ’n traan is gepas.

Net sy moeder kon hy vertrou. Van kleintyd af het sy hom aangemoedig om sy troos in isolasie te gaan soek. En by haar. By haar is hy homself, by haar hoef hy hom nie in hoeke en skadu’s teen die aanblik van mense te verskans nie, hoef hy nie ’n masker van meelewing te probeer dra nie.

Nou ’n trekking aan die mondhoeke, net ’n grimas. Abel glimlag selde. Maar oor ’n maand is sy verjaardag. En hy gaan homself bederf met ’n besondere geskenk: ’n nuwe gesig.

Dit is nie ’n impulsiewe besluit nie, hy het lank daaroor getob.

Hy staan voor die spieël en voel hoe die opwinding diep in hom roer en opwel. Dit begin met ’n trilling in sy bene asof hy in ’n atmosfeer van gewigloosheid wil sweef.

En ’n aanvallige gesig. Vir ’n spesiale okkasie, ’n spesiale gemoedstemming, wil hy ’n mooi gesig voorsit.

Maar natuurlik, dink hy met ’n wispelturige knip van sy lui oog, sal hy eers sy moeder se mening gaan vra. Soos die gebruik in alle groot besluite, is háár seën nodig. Tog het hy geen sweem van twyfel nie. Sy moeder sal begryp, sy sal sy behoefte verstaan aan ’n opwindende tussenspel met ’n nuwe gelaat.

Nie noodwendig die gesig van ’n man nie, verkieslik nié. Eerder die fyn gelaatstrekke van ’n jong vrou, peins hy voor die spieël. Die dogter waarna sy moeder so gesmag het.

Ja, dink Abel nou geesdriftig en effe duiselig, vir sy nuwe voorkoms wil hy die perfekte gelaat van ’n jong vrou hê, delikaat en nog onbedorwe; ’n teder vel van saggelooide maagdeperkament wanneer hy haar gesig oor syne aantrek.