Читать книгу Die verdwyning van Billy Katz - Chris Karsten - Страница 5

Dit lyk soos ’n operasietoneel waarin twee dokters geboë oor ’n pasiënt staan: ’n middeljarige man, kort en stewig, met ’n skalpel, en sy assistent, ’n jonger vrou met ’n blonde vlegsel.

Die kamera zoem in.

Onder die skerp lig het die pasiënt se vel ’n tint van loodgrys; sy oë is toe, sy bors oop. Maar daar is geen bloeding nie, geen narkose­masker, geen rekenaarskerms waarop lewensfunksies gemoniteer word nie.

Die vier TV-kykers is stil, hulle oë stip op die skerm. Ook die verteller swyg eers. Dis of die vertrek sélf sy asem ophou, terwyl die snare en houtblasers van die agtergrondmusiek die skemer ruimtes vul en plegtig daar bly vibreer, ingehoue wag dat die onsigbare dirigent ook die ander instrumente loslaat.

Van die operasietafel trek die lens terug vir ’n wyer skoot en wys hoe die man die hart uit die bors oplig. Hy betrag dit ’n oomblik, asof verbaas dat dit nie klop soos ’n hart moet klop nie. Die vrou, haar hand vlugtig en goedkeurend op sy skouer, ontvang dit dan in ’n blink metaalkom, al die are afgesnoei, geen polsende, lewegewende orgaan meer nie, net ’n pers stuk vleis.

Die musiek vervaag en die verteller hervat, haar stem on­betrokke en toonloos terwyl die kamera die vrou met die vlegsel na ’n staaltafel volg. Sy haal die hart uit die kom en plaas dit op ’n disseksie­bord van wit plastiek. Sy gaan sit en kies ’n skalpel uit chirurgiese instrumente netjies uitgestal op ’n metaalskinkbord.

Die kamera beweeg terug na die bleek liggaam en die fors snyer, sý vel ’n tint van melkerige tee. Hy hou nou ’n ystersaag vas. Met sy ander hand het hy die pasiënt se regterhand in ’n stewige greep. In die zoemskoot rus die saaglem net agter die pols se knop, swart armhare in skerp kontras met die spektrale vel.

Die tempo van die simfonie neem toe, die snare en houtblasers aangevul deur glockenspiel.

Asof dit óók op die dirigent se baton gewag het, begin die lem beweeg. En die skerp, fyn tandjies vreet in kort, egalige hale deur die vel, en deur die een, dan die ander been van die voorarm. Steeds geen bloeding nie.

Ineens is die hand vry van die liggaam waarvan dit so lank deel was.

Die snyer plaas die saag skuins oor die oop borskas, en die kamera volg die wiegende tred van sy kort bakbene na die tafel waar die vrou met die hart werk. Hy laat sak die hand in ’n glasfles met vloei­stof.

’n Crescendo van tromme en simbale, trompette, tjello’s en klawers.

Die musiek en beeld doof uit en die vertellerstem sê: “Einde van Episode Een.”

Voor die TV is daar ’n oomblik stilte, die gesigte van die vier gesins­lede steeds op die nou donker skerm gerig. Dan klap Mona haar hande en sê: “Mooi, baie mooi!”

Die ander sluit in sagte applous by haar aan.

Haar twee dogters, regs van haar, aantreklik in hulle veertigs, leun na mekaar vir ’n kort fluistergesprek. Vera, die verteller, is die ouer een met donker hare wat weerskante van haar gesig afhang, Heidi die een met die blonde vlegsel.

Die fors snyer sit op die stoel links van Mona – haar aangenome seun, Rakker, sonder teken van emosie op sý gesig. Hy vat net die waslap op sy skoot en dep die speeksel aan die hoeke van sy mond.

Dis vir Mona belangrik om haar gesin so intiem bymekaar te hou. Nie net vir hulle selfbehoud nie, maar vir die heling van hulle wonde, en veral vir die vergelding van al die onregte wat teen hulle gepleeg is, aan hulle liggame sowel as aan hulle gees. Want nie een van die vier is ongeskonde nie.

Sy leer haar kinders steeds, elke dag, dat die wêreld ’n bose plek is waar woestelinge op onskuldiges jag maak, veral op vroue. En dril haar leuse by hulle in:

Jy red jouself, of jy bly ongered.