Читать книгу Christine le Roux Keur 4 - Christine le Roux - Страница 13

Nicolas wag Olivia in toe sy Sondagaand terugkom. Sy lyk somber en skrik toe sy hom in die portaal sien.

“Goeienaand,” sê hy. “Het jy ’n lekker naweek gehad?”

“Ja dankie.” Sy kyk vinnig op na hom. “Hoekom staan jy hier, is iets verkeerd met die kinders?”

“Nee, glad nie. Hulle is in die bad. Jou pa was gister hier.”

Sy kyk hom ongelowig aan. “My pá?”

“Ja. Hy het heelmiddag hier by ons gekuier.”

Sy laat sak haar naweektassie en staar na hom, maar haar gesig lyk skielik bly. “Regtig? Hoekom het hy nie gesê hy kom nie? Ek sou mos nie weggegaan het as ek geweet het nie.”

Hy vertel haar alles wat haar pa gesê het en hou haar krities dop toe hy kom by die nuus oor haar pa se troue, maar sy lyk net baie bly.

“Sowaar,” sê sy verwonderd. “Het hy uiteindelik so ver gekom om dit te doen! Ek sê al jare lank vir hom hy moet weer trou en tant Ansie is net die regte een. Van haar man dood is, karring ek aan my pa.”

“Jy het dus nie ’n probleem met ’n stiefma nie?”

“Sy’s nie soos Yvonne nie,” sê sy koud. “Sy hou meer van mense en veral kinders as van haar naels of haarstyl.”

“Dis ’n onregverdige opmerking,” kap hy dadelik teë. “Jy kan nie sê Yvonne …”

Sy hou haar hand in die lug. “Ek gaan nie weer oor haar stry nie, ek wil my pa gaan bel. Kom tog net tot ’n punt en trou met haar.” Sy tel weer haar tassie op en draai na die trap toe.

“Ek dog dis juis wat jy nie wil hê nie?”

“Jy kan doen net wat jy wil,” sê sy gelykmatig. “As my teenstand belangrik was, wat ek nie glo die geval was nie, trek ek dit terug. Trou met Yvonne.” Stywenek stap sy met die trap op.

Hy volg haar tandeknersend en gaan help die kinders uit die bad uit. Toe hulle in hulle nagklere is, kyk hulle rond.

“Waar is Olivia?” vra Emma. “Sy moet ons storie kom lees.”

“Ek kan dit ook lees,” sê hy. “Ek het dit die afgelope twee aande gelees.”

Emma lyk skepties. “Ja,” erken sy teësinnig. “Maar Olivia lees beter.”

“Livja,” sê Nicky beslis.

Gelukkig kom Olivia op daardie oomblik in, haar gesig nou weer vrolik en ontspanne na haar gesprek met haar pa. Albei kinders storm op haar af, omhels haar so woes dat sy omtrent omval en wil weet waar sy so lank was. Nicolas staan hulle woordeloos en aankyk.

“Storie,” sê Nicky vir haar.

“Hulle vind jou manier van stories lees beter as myne,” se Nicolas vir haar.

“Sy kan die diere namaak,” verduidelik Emma. “Al die stemme.”

Hy gaan sit in ’n stoel en luister terwyl Olivia vir hulle lees. Dat sy dit goed doen, kan hy dadelik sien, maar wat hom meer boei, is hoe sy kinders by haar sit. Nicky is op haar skoot en Emma het onder haar een arm ingekruip sodat haar kop teen Olivia se bors lê.

Na die kinders in die bed is, kyk Nicolas na Olivia en vra of sy nie lus is vir koffie nie.

“Nee dankie,” sê sy vriendelik. “Ek wil nou gaan bad en vroeg in die bed klim.”

“Het jy baie laat nagte gehad?” vra hy koel.

“Nogal, ja,” antwoord sy onverstoord. “Ek was gisteraand na ’n baie vrolike partytjie wat aangehou het tot die oggendure.” Sy glimlag. “So ek sê maar nag.”

Sy bly ewe ontwykend die volgende paar dae. Hy doen sy bes om haar alleen in die hande te kry, maar sy bly hom ontwyk. Sy is óf saam met die kinders óf sy het dringende briewe om te skryf, oproepe om te maak of ’n televisieprogram om te kyk. Eers Woensdagaand kry hy haar alleen in die kombuis waar sy vir haar staan en tee maak.

“Olivia,” sê hy. “Ek wil met jou praat.”

“Hoekom?”

“Is jy nog kwaad vir my?”

“Hoekom sou ek kwaad wees?” Haar blou oë kyk onskuldig op na hom.

“Omdat ek so kwaad was na jy ons afgeluister het.”

“Ek was nie kwaad nie en ek het julle ook nie afgeluister nie. Julle het onder die boom gestaan en buitendien het ek jou gesê jy kan met Yvonne doen net wat jy wil.” Die ketel kook en sy gooi ’n teesakkie in haar beker en roer dit stadig heen en weer.

“Ek wil niks met haar doen nie.”

Sy lig die teesakkie uit en kyk hom vraend aan. “Wil jy ook tee hê?”

“Nee dankie, en moenie die onderwerp verander nie. Daar is niks tussen my en Yvonne nie. Dis verby.”

“Ek is jammer om dit te hoor,” sê sy vroom. “Sy gee my ongetwyfeld die skuld hiervoor.”

“Dit ís jou skuld,” sê hy ferm.

Sy sug. “Soos ek al hoeveel keer gesê het, as jy jou laat beïnvloed deur wat ander mense sê, kan jy my nie blameer nie.”

Hy rol sy oë en byt die woorde terug wat hy wou sê, want hy wil nie met haar baklei nie. “Olivia,” sê hy. “Wil jy nie een aand saam met my gaan eet nie?”

Sy kyk na hom oor die rand van haar beker. “Ek eet byna elke aand saam met jou. Jy kom mos deesdae vroeër van die werk af.”

“Dis nie wat ek bedoel nie. Dis saam met die kinders en tel nie. Ek wil hê ek en jy moet gaan uiteet.”

“Nee, dit kan nie.”

“Hoekom nie?”

“Ek gaan uiteet of jy kan gaan uiteet, maar nie ons al twee nie. Iemand moet by die kinders bly.”

“Katie sal. Sy gee nie om nie. Dis wat ons gedoen het voor jy gekom het.”

“O,” sê sy en drink haar tee.

“Sal jy dan?” vra hy. “Môreaand? Kan ek vir ons ’n tafel bespreek?”

Sy haal haar skouers op. “Ek veronderstel so, al kan ek nie verstaan waarom jy dit wil doen nie. Die kos by die huis is net so lekker en mens hoef nie so lank te wag nie.”

“Dit het niks met die kos te doen nie!”

“Goed,” sê sy ongeërg en stap by hom verby. “Maar ek kan nie sien waarom mens in ’n ander plek wil gaan eet as jy nie in die kos belangstel nie.”

Hy klem sy kake opmekaar en wonder of hy sy hand sal breek as hy sy vuis deur die muur slaan.

Maar toe sy die volgende aand uit haar kamer uitkom, lyk sy so mooi dat sy sy asem wegslaan. Weg is die kortbroek en hemp, die poniestert en kaal voete. Sy dra ’n kort, syerige donkerblou rok, afgewerk in diepblou satynlint die kleur van haar oë. Haar hare is opgekam en aan haar ore hang trosse kristalle in skakerings van blou, swart en pers.

“Waarheen gaan jy?” wil Emma dadelik weet en sy draai bewonderend om Olivia.

“Ek gaan uiteet.”

“Saam met wie?”

“Saam met my,” sê Nicolas beslis.

“Livja,” sê Nicky en wys hy wil opgetel word. Olivia tel hom op al lyk Nicolas asof hy wil protesteer, bang dat haar mooi rok sal kreukel. “Mooi,” sê Nicky en speel met haar oorbelle.

Sy steier effens en Nicolas merk op dat sy baie hoë hakke aanhet. Hy staan vorentoe en vat Nicky by haar.

“Julle gaan nou soet slaap,” sê hy. “Katie sal by julle bly en ons sal nie laat terugkom nie.”

Sy kyk vinnig na hom. “Ons hoop so. In my ondervinding is die kelners so stadig dat mens omtrent die tafelblad opknaag voor jou kos kom.”

Hy besluit wyslik om nie te antwoord nie, soen die kinders en stuur Olivia in die rigting van die motor. Om by veilige onderwerpe te bly, vra hy haar uit na haar broers en sy antwoord gewillig genoeg.

“As ek geweet het dat jy jou broers grootgemaak het, sou ek nie aan die begin getwyfel het of jy die regte persoon is nie.” Hy kyk na haar, maar sy toon geen reaksie nie. “Jou pa het ons genooi om enige tyd op die plaas te kom kuier.”

“Hy sê so, ja.”

“Sal jy nie omgee nie?”

“Natuurlik nie. Die plaas is groot.”

Met hierdie onbevredigende antwoord moet hy tevrede wees, en as hy gehoop het dat die aand ’n sukses sal wees en dat sy hom die geleentheid sal gee om intiem met haar te gesels, is hy verkeerd.

Die restaurant is baie deftig en soos Olivia dadelik sien, baie duur. Sagte lig kom uit goue muurlampies, die dik mat demp onnodige geluide, ’n strykkwartet speel strelend in die agtergrond en daar is rooi rose op die spierwit tafeldoek. Olivia bekyk die kelner krities toe hy vorentoe spring, haar stoel uittrek en die wynkaart voor Nicolas neersit.

“Ek was jare lank ’n kelnerin,” vertel sy vir Nicolas. “Toe ek studeer het.”

“Jy het ook al alles gedoen,” merk hy op nadat hy vir hulle wyn bestel het.

“Dit was die jare van die droogte,” sê sy. “Pa het swaar gekry en ek het gevoel ek moet my deel bydra.”

Die wyn word gebring en vir hulle geskink en Olivia se kritiese blik versag effens toe Nicolas sy glas lig en liggies teen hare klink. “Kan ons drink op ’n meer vreedsame saambestaan?” vra hy en sy oë blink.

“Ek sal probeer,” gee sy toe en kyk bly op toe die volgende kelner ’n mandjie warm broodrolletjies voor hulle neersit. Die reuk van die vars gebakte brood laat haar besef hoe honger sy is en sy vat dadelik een en kyk rond vir die botter. “Daar’s nie botter nie,” sê sy vir Nicolas.

Hy roep die kelner nader en dra die boodskap oor. Die jong man buig verskonend en verdwyn na die kombuis toe.

“Hy’t vergeet,” sê sy na hulle lank gewag het. “Dis seker chaos in die kombuis en die kok het hom iets anders gegee om te doen.” Sy breek die kouer wordende broodjie oop en begin dit droog eet.

Nicolas probeer vergeefs die kelner in die hande kry en hy kom eers nader toe hy reken hy kan hulle bestelling kom neem. Teen daardie tyd het Olivia haar brood verorber. Hulle bestel albei die koue komkommersop en dit is, tot Nicolas se verligting, baie lekker. Hy voel soos ’n skoolseun wat sy eerste meisie uitneem en kan nie verstaan waarom hy so voel nie; hy is ’n gesoute restaurantbesoeker en was nog altyd in staat om sy vriendinne se gemak te verseker.

Toe hulle hoofgereg kom, is Olivia nie meer so erg honger nie en sy begin ontspan. Sy het kalfsvleis in ’n peperroomsous bestel en dit ruik so heerlik dat sy met plesier haar mes en vurk optel en begin eet.

“Wat is nou verkeerd?” vra Nicolas radeloos toe hy sien hoe sy elke stukkie vleis bestudeer, die helfte afsny en die res fronsend kou.

“Dis snaakse kalfsvleis,” sê sy. “Eintlik is ek in beginsel gekant teen kalfsvleis en as jy eers ’n kalfie hans grootgemaak het, sal jy verstaan waarom, maar die een ding wat ek weet, is dat kalfsvleis maer is. Ek meen, dit het geen vet aan nie. Hierdie stukkies is die helfte net vet.” Sy kou nadenkend. “Om die waarheid te sê, ek dink glad nie dis kalfsvleis nie. Dit smaak na lemoen.”

Nicolas is nou woedend en roep die kelner nader. Hy wys na Olivia se bord. “Is dit die kalfsvleis wat ons bestel het?” vra hy.

Die kelner buig oor Olivia se bord en word rooi. “O aarde,” prewel hy. “Dis die eend in lemoensous. Hoe het dit gebeur?”

“Ek weet nie,” sê Nicolas deur geklemde kake. “Maar kan jy asseblief die regte bestelling bring?”

“Natuurlik,” sê die verbouereerde kelner en ruk die bord weg. Sy plan was ongetwyfeld om dit oor Olivia se skouer te verwyder, maar hy is so verbouereerd dat hy ewe lomp die bord teen haar skouer stamp. Sappige, vetterige stukkies eend, die dik lemoensous, peperkorrels en garnering gly oor haar skouer, af oor haar bors en op haar skoot.

“My liewe magtig!” roep Nicolas en spring op.

Die arme kelner gryp vervaard na die naaste servet en begin onbeholpe skoonvee. Al wat hy eintlik bereik, is om die vetterige gemors verder te versprei.

Nicolas is so kwaad dat hy niks meer kan sê nie en Olivia bly doodstil sit en kou aan haar wange sodat sy nie moet begin lag nie.

“Bring ons rekening!” beveel Nicolas. Teen hierdie tyd is die bestuurder ook by en hy verseker hulle handewringend dat daar geen koste is nie en dat hulle bereid is om Olivia se rok te laat skoonmaak. Ander eters kyk geskok of geamuseerd na die petalje en Nicolas loop om die tafel, gryp Olivia se hand en sleep haar omtrent by die restaurant uit. “Ek kom nooit weer hiernatoe nie,” sê hy oor sy skouer vir die bestuurder, wat onophoudelik verskoning maak.

Olivia sê nie ’n dooie woord nie. Sy sit tjoepstil in die motor, te bang om te roer, want sy wil nie hê die kos moet aan Nicolas se motor afsmeer nie. Sy kry ook nie eintlik kans om te praat nie, want hy tier sonder ophou.

By die huis gekom, ruk hy haar motordeur oop, stoot haar voor hom uit tot in die kombuis en ruk die ritssluiter van die rok met een haal oop.

“Nicolas,” probeer sy keer. “Ek kan dit self … dis miskien beter in die badkamer …”

Hy luister nie na haar nie, stroop die besmeerde rok van haar af en druk haar tot by die wasbak. Hy maak ’n lap onder die warmwaterkraan nat en begin haar nek skoonvee. Toe hy sien daar is selfs sous aan die een hangende oorbel, pluk hy dit ook af en hou dit onder die kraan. Sy staan bedremmeld in haar onderklere, bly dat sy darem die mooiste swart goedjies aangetrek het, maar toe hy eindelik tevrede is dat sy skoon genoeg is en effens wegstaan, kan sy dit nie langer hou nie en begin lag. Sy lag dat die trane loop.

“Wat is so snaaks?” vra hy stuurs.

“Ek het mos gesê,” proes sy. “Ek het mos gesê ons moet liewers by die huis bly.”

“Hoekom? Gebeur hierdie soort ding altyd met jou?”

Sy vee haar oë af. “Nee, dis die eerste keer en ek het dit ook nooit gedoen toe ek ’n kelnerin was nie. O nee. Ek het netjies bedien. Dis net …”

Hy maak die yskas oop en bekyk die rakke. “Dis net dat ons nie geëet het nie,” sê hy en begin bakke uithaal. “Hier is van gisteraand se skaapboud oor.” Hy buk en haal borde uit ’n kas uit. “Of sal ek vir ons ’n omelet maak?”

Sy kyk af na haar lyf. “’n Vleisbroodjie sal lekker wees, maar ek kan regtig nie in my onderklere eet nie. Mag ek dalk net my kamerjas gaan haal?”

Hy laat gly sy oë oor haar lyf asof hy haar vir die eerste keer raaksien en kyk vinnig weg. “Ek veronderstel so.”

“Net vir geval Katie inkom en wonder wat hier aangaan,” sê sy bedees al is haar oë nog vol lag.

“Ja, ja,” sê hy en maak ’n beweging met sy hand.

Sy buk om die rok op te tel. “Ek sal die rok solank in die bad laat lê. Miskien kom dit tog skoon.” Sy stap na die deur toe, sien nie Nicky se lokomotief wat daar vergete gebly het nie en struikel daaroor. Sy gryp woes na die muur om haar balans te hou en trap skeef met die hoëhakskoene. Toe sy afkyk, lê die hak afgebreek.

Nicolas, wat vinnig nader gekom het om te help, kyk net na die gebreekte skoen.

“Soos ek gesê het,” sê sy en skop albei skoene uit. “Dis nie vanaand die regte aand nie. Ek dink ek moet net soetjies in die bed gaan klim.”

Nicolas hou haar arm vas. “Het jy nie seergekry nie?”

“Nee.”

Hy bly na haar staan en kyk. “Olivia,” sê hy byna sugtend en sy oë is skielik te naby en te donker, sodat sy verleë wegkyk. “Wat is dit omtrent jou wat mens so tot raserny dryf? Ek het regtig gedink ’n aand uit, ’n lekker ete, ’n –”

“Nee, nee,” val sy hom haastig in die rede. “Jy sien, ek is net nie gemaak vir hierdie soort ding nie. Yvonne sou vir jou kon sê ek kom uit die bos uit en is niks gewoond nie. Dis maar beter om my in die kombuis te los. Daar is ek tuis.”

Hy kyk haar steeds intens aan. “Is dit wat jy wil hê?”

“O ja,” verseker sy hom en maak haar arm los uit sy greep. “Jy sien mos nou wat ’n verleentheid ek kan wees. En nou gaan ek my kamerjas haal voor ek nog ’n kledingstuk beskadig. Gaan jy die toebroodjies maak of sal ek dit kom doen?”