Читать книгу Przywództwo. Złote zasady - Джон Максвелл - Страница 10

Pamiętam pewien rysunek, na którym przedstawiony jest menedżer siedzący za olbrzymim biurkiem. Na jego twarzy maluje się smutek. Z drugiej strony w potulnej pozie stoi jego podwładny, który mówi: „Jeżeli to pana w jakiś sposób pocieszy, na moim stanowisku też czuję się samotny”.

Bycie menedżerem nie oznacza, że musisz być samotny. Podobnie jest zresztą na innych stanowiskach. Spotykałem samotnych ludzi na wszystkich szczeblach organizacji. Teraz zdaję sobie sprawę z tego, że taka sytuacja nie jest związana z zajmowanym stanowiskiem; jest to problem wynikający z osobowości.

Wiele osób wyobraża sobie lidera jako postać samotnie stojącą na wierzchołku góry, patrzącą w dół na swoich ludzi. Jest on odseparowany od otoczenia. Dlatego też mówi się, że „na szczycie ludzie są samotni”. Uważam jednak, że wybitni liderzy nigdy by się z tym nie zgodzili. Jeżeli przewodzisz innym i czujesz się samotny, znaczy to, że popełniasz jakiś błąd. Zastanów się nad tym. Jeżeli jesteś samotny, znaczy to, że nikt za tobą nie podąża, a wówczas tylko wydaje ci się, że przewodzisz!

Wybitni liderzy zabierają na szczyt innych ludzi.

Kim byłby lider, który zostawiłby wszystkich z tyłu i sam kontynuował podróż? Egoistą. Wybitni liderzy zabierają na szczyt innych ludzi. Umożliwianie podwładnym rozwoju jest wymogiem efektywnego przywództwa. Trudno to osiągnąć, gdy oddalasz się od ludzi – nie wiesz wówczas, czego potrzebują, jakie mają marzenia, co czują. Poza tym, jeżeli sytuacja podwładnych nie poprawia się w wyniku postępowania lidera, oznacza to, że powinien być nim ktoś inny.