Читать книгу Przywództwo. Złote zasady - Джон Максвелл - Страница 8

Pokolenie mojego ojca wierzyło, że liderzy nie powinni nawiązywać zbyt bliskich relacji z ludźmi, którymi zarządzają. „Trzymaj ich na dystans” – to rada, którą bardzo często słyszałem. Od dobrych liderów oczekiwano, by zachowywali się z rezerwą. W rezultacie, gdy rozpocząłem swoją przygodę z przywództwem, starałem się tak właśnie postępować. Chciałem być na tyle blisko moich podwładnych, by nimi zarządzać, lecz jednocześnie nie dopuszczałem, by wywierali na mnie wpływ. Postępowanie takie natychmiast wywołało we mnie wewnętrzny konflikt. Mówiąc szczerze, chciałem utrzymywać z nimi bliższe relacje. Ponadto czułem, że jedną z moich silnych stron jest właśnie umiejętność nawiązywania kontaktów. Oba te czynniki spowodowały, że walczyłem z tym, czego mnie nauczono. W efekcie kilka miesięcy po objęciu przeze mnie pierwszego stanowiska menedżerskiego zarówno moja żona Margaret, jak i ja zaczęliśmy nawiązywać przyjaźnie. Praca i kontakt z ludźmi w organizacji sprawiały nam radość.

Podobnie jak wielu liderów znajdujących się na początkowym etapie kariery wiedziałem, że nie zostanę w pierwszej pracy na zawsze. Była ona ważnym doświadczeniem, lecz wkrótce byłem gotów stawić czoła większym wyzwaniom. Po trzech latach odszedłem, by podjąć pracę w Lancaster w Ohio. Nigdy nie zapomnę reakcji większości ludzi, gdy się o tym dowiedzieli: „Jak możecie wyjeżdżać po tym, czego razem dokonaliśmy?”. Wielu pracowników odebrało moje odejście osobiście; widziałem, że czują się zranieni, co mnie martwiło. Natychmiast przypomniały mi się słowa starszych kolegów-liderów: „Trzymaj podwładnych na dystans”. Gdy więc obejmowałem nowe stanowisko, przyrzekłem sobie, że zastosuję się do tej rady.