Читать книгу Speurhond Willem en die seerowers - Elizabeth Wasserman - Страница 5

“Jippie!”

My ma se bly gil skeur deur die vroeë oggendlug.

Sy kom met die tuinpaadjie opgetrippel. In haar hand het sy ’n oopgeskeurde brief wat sy soos ’n vlag rondwaai. Die ander pos lê vergete op die gras langs die posbus waar sy dit net so neergesmyt het.

Wat makeer sy tog?

Pa dra sy koffie op die stoep uit om te gaan hoor wat aangaan. Ek luister na hulle opgewonde stemme.

“Willem, kom ons gaan kyk!”

My hond kyk skaars op van waar hy voor my rekenaar sit. Ek loer oor sy skouer. Hy is besig om iets te google.

Ek het mos nie ’n gewone hond nie. Hy kan praat, en karate doen, en hy het vir die Internasionale Speurdiens gewerk voor hy by ons kom bly het. Net ’n paar maande gelede het hy my Europa toe gesleep op ’n opwindende reis, en die twee van ons het ’n berugte internasionale bende aan die kaak gestel.

Wat maak Willem nou?

Hy is besig om ’n boek te bestel. Dit is ’n boek wat handel oor die geskiedenis van seerowers in die Indiese Oseaan. Hy gebruik my pa se kredietkaartnommer om daarvoor te betaal.

“Willem, jy moet ophou hiermee! Een van die dae kom Pa agter dat daar allerhande snaakse goed op sy kredietkaartstaat is, en dan is jy in die moeilikheid!”

“Nee, dan is jý in die moeilikheid,” antwoord hy droogweg. “Geen man met ’n gesonde verstand sal die hond blameer vir aankope op sy kredietkaart nie.”

Ek vervies my vir sy houding. ’n Mens kan tog sekerlik meer lojaliteit van jou sogenaamde “beste vriend” verwag.

Skielik bars my ma in my kamer in. Soos blits spring Willem van die lessenaar se stoel af en begin aan my tekkie te kou.

Doodonskuldig.

“Adriaan!” My ma is skoon uitasem. “Kan jy dit glo? Ek het gewen!”

Haar gesig straal. Sy druk ’n brief onder my neus in, maar pluk dit weer weg voor ek dit ordentlik kan lees.

“Ek het sowaar gewen! ’n Reis vir twee op die Sonata, daardie luukse skip wat verlede maand in die koerant was! Na Mauritius toe!”

My ma is gek oor die kompetisies in tydskrifte en koerante. Sy skryf gedurig in. Maar sy het nog nooit tevore iets gewen nie.

“Mauritius?” vra ek, ook nou geïnteresseerd. “Dit klink fantasties, Ma! Kan ek saamgaan?”

Haar gesig val effens, maar net ’n bietjie.

“O, jammer, Adriaan. Dit is ongelukkig nie moontlik nie. Die prys is vir twee, jy sien, en ek en jou pa . . .”

“Toemaar, Ma,” stel ek haar dadelik gerus, alhoewel ek nie heeltemal gelukkig voel nie. “Gaan geniet julle twee dit maar. Eendag as ek groot is, sal ek wel gaan.”

“Ja, ek is seker jy sal!” My ma glimlag weer. “Dalk kan

ons eendag almal saam so iets doen. Maar vir eers sal ons wel ’n ander plan kan maak. Dit is net ’n week, en ek sal sommer vir tannie Katrien vra om hier by jou te kom bly.”

My hart sak in my skoene. Ek kan hoor hoe Willem sommer my tekkie ook ’n geniepsige pluk gee.

Tannie Katrien is my pa se suster, en sy is vreeslik prekerig. Doen dit, doen dat!

Adriaan, het jy al die vullisdrom leeggemaak? Adriaan, eet jou ertjies. Honde hoort buite, Adriaan! Buite, Willem!

Ag nee. Net nie tannie Katrien nie!

Maar ek wil nie my ma se geluk bederf met ’n geklaery nie.

Ek en Willem sal wel ’n plan maak met tannie Katrien.

Skielik val my ma se oog op Willem.

“Hierts, Willem!” raas sy. “Gee daai tekkie hier! Adriaan, dit kom nou daarvan om jou goed so te laat rondlê. Dit is splinternuwe tekkies hierdie, en as die hond dit opkou, gaan ek nie weer ander koop nie!”

Ag, nou ja. Miskien is tannie Katrien nie so erg nie!