Читать книгу Elf dae in Parys - Elizabeth Wasserman - Страница 12

Оглавление

Die Seine vloei reg deur die middel van Parys

Dis ’n entjie se stap na die Musée d’Orsay. Dis net Emma, Tombi en Kevin in meneer Thompson se groep. Kevin het ’n kaart en hy druk dit kort-kort onder hulle neuse om te wys waar hulle is.

“Parys is in twintig arrondissements, oftewel administratiewe buurte, opgedeel,” verduidelik meneer Thompson en druk met sy vinger op die kaart. “Ons bly in die vyfde arrondissement, wat ’n goeie keuse is omdat dit so sentraal is. Dit word ook die Latynse Kwartier genoem. Met die Sorbonne hier is dit ’n lewendige distrik vol studente.”

“Wat is dit daai?” Emma wys na ’n ivoorkleurige koepel wat bo die bome en geboue uittroon.

“Dis die Panthéon,” sê meneer Thompson. “Ons moet tog ’n tydjie afknyp om dit te besoek.”

“Is die Panthéon nie in Griekeland nie?”

“Die ou gebou in Athene waaraan jy seker dink, word die Parthenon genoem. Daar is ook ’n Pantheon in Rome. Die naam kom uit Grieks: ‘pan’ beteken ‘alles’ of ‘almal’, en ‘theon’ verwys breedweg na gode of sleutelfigure van ’n sekere groep. Dit word dus nie aan ’n spesifieke geloof gekoppel nie.”

Emma luister net met ’n halwe oor na sy lesing, daar’s te veel interessante dinge om haar. Die strate is vol lewe. Die hele buurt wemel van toeriste, studente en boekwinkels.

“Die Panthéon hier in Parys is meer modern,” gaan meneer Thompson voort, “dis eers in die agtiende eeu gebou. Daar hang ’n groot pendulum vanuit die koepel wat die aarde se rotasie aantoon. Victor Hugo, madame Curie, Voltaire en ook Jean-Jacques Rousseau is in die kelder begrawe.”

Emma frons. Grafte? Nee dankie!

Sy wil-wil vashaak by ’n sypaadjieuitstalling van spotgoedkoop tweedehandse boeke, maar meneer Thompson protesteer: “Nie nou nie, Emma!”

Dan, skielik, is die Seine voor hulle. Die rivier vloei vol en breed. Verkeer en voetgangers stroom oor die breë brûe wat die oewers verbind. Bote met troppe toeriste vaar op en af, en ’n vragskuit vol skeepshouers blaas sy mishoring voor dit onder ’n brug deur verdwyn.

“Ek het nooit besef alles in Parys is so groot nie,” sê Tombi. “Kyk, daar’s die Notre Dame!”

Die beroemde kerk met sy twee vierkantige torings verrys oorkant die rivier. Hulle stop en kry ’n staanplek langs die besige sypaadjie om eers mooi daarna te kyk.

“Wat ’n manjifieke voorbeeld van Frans-Gotiese argitektuur,” sê meneer Thompson.

Emma sug innerlik. “Ek weet, ek het die fliek gesien.”

“Jy bedoel die Walt Disney-suikerklontjie waarin Esmeralda op die ou end haar prins kry?” sê Tombi verontwaardig. “Dis glad nie soos Victor Hugo die verhaal geskryf het nie.”

Emma steek haar verbasing weg. Het Tombi sowaar die oorspronklike weergawes van al die klassieke Franse boeke gelees?

“In die ware The Hunchback of Notre Dame,” verduidelik Tombi, “verraai Esmeralda se eie ma haar, darem per ongeluk. Sy word tereggestel en die soldaat op wie sy verlief was, word doodgeskiet.”

“En die bokkie?”

“O, hy ontmoet seker ’n mooi prinses-bokkie en leef lank en gelukkig,” spot Kevin.

“Dis letterkunde, Kevin,” raas Tombi, “nie sprokies nie.”

“Kom, kom,” onderbreek meneer Thompson hulle. “Die museum is nog ver en daar’s baie te sien.”

Emma loop onwillig agterna. Sy wil kort-kort by een van die straatverkopers vassteek om na die fantastiese versamelings ou boeke, foto’s en poskaarte van Parys te kyk. Die stalletjie-eienaars sit en speel skaak onder die bome of gesels oor klein koppies swart koffie. By feitlik elkeen se voete lê ’n hond opgekrul en slaap. Dit laat haar aan Willem dink en sy verlang sommer na hom.

Aan die lamppale is kleurvolle plakkate wat die Festival de l’Inspiration des Arts adverteer. Sal hulle darem iets van die fees te siene kry? wonder sy. Eensklaps rol die towerspel van hierdie tydlose stad soos ’n onsigbare wasem vanuit die Seine op haar af en voel sy baie bly dat sy gekom het.

“Net om hier te wees!” roep Tombi uit asof sy Emma se gedagtes kan lees. Sy strek haar arms wyd, lig haar gesig na die warm somerson wat tussen die wolke uitloer en draai ekstaties in die rondte.

Emma lag. Ja, mens kan verdrink in die blote … Parysheid van die plek.

“Die bome,” sê sy. “Dis sover vir my die heel mooiste van alles hier. Ek het nooit kon droom dat daar sulke hoë bome langs die strate staan nie.”

“In die herfs word die stad ’n fees van oranje en geel,” sê meneer Thompson dromerig. “Ek het hier gewoon vir twee fantastiese jare voordat …” Maar hy maak nie sy sin klaar nie, draai net die ring aan sy linkerhand stadig in die rondte, sy blik ver weg op die rivier.

Sy gebaar herinner Emma aan haar ma. Hoe sou dit met haar gaan? wonder sy. Sal haar ouers tyd maak om met mekaar te praat terwyl sy weg is?

Sy trek haar skouers op. Almal by die huis moet maar vir eers hulle gang gaan. Sy is nou hier, in hierdie wonderlike stad, en dit voel reg. Asof hier iets is wat sy moet vind. Of wat sy moet doen.

Elf dae in Parys

Подняться наверх