Читать книгу Elsa Winckler Eerste Keur - Elsa Winckler - Страница 8

Cilla klim stadig die trappe op na die woonstel. Sy het ’n hele mandjie vol nasienwerk wat iewers die naweek moet klaarkom. Die hoofpyn wat haar die hele week so wil-wil pla, is vanmiddag fel en amper verblindend. Sy is sommer vies vir haarself. Sy slaap sleg en sy is buierig, heeltemal teen haar aard in. En sy weet hoekom.

Sy het doelbewus elke aand hierdie week uitgegaan, saam met enige man wat haar gevra het, selfs dié wat sy voor haar siel geweet het haar sou verveel. Sy het met glasige oë deur baie siellose gesprekke gewroeg, meer uitgeëet in een week as wat sy normaalweg in ’n jaar sou, seekatarms afgeweer van dié wat te vurig wou raak – alles in ’n poging om van potblou oë en dringende hande te vergeet.

Teen die einde van elke aand het sy toe-oë haar lippe aangebied vir die man en gehoop dat een van hulle tog iets in haar sou wakker maak. Sy het nie vuurwerke verwag nie, maar het darem gedink één sou sorg vir ’n effense beweging êrens in haar binneste. Maar daar was net mooi niks. Geen vonk, geen elektrisiteit, geen skoppende hart, niks nie.

En dis regtig nie asof sy nie probeer het nie. Sy het selfs “how to kiss a man” gaan google om wenke te kry, wenke wat gelyk het asof dit darem die een of ander reaksie by haar sou kon wakker maak, maar pure verniet. Dit maak nie saak teen watter hoek sy haar mond draai nie, die soene is … lekker, interessant, party gewoon grillerig, maar nie een is Reynecke se soene nie.

Die ergste van alles is dat sy hééltyd aan hom dink. Sy droom oor hom, sy dink aan hom terwyl sy gedigte behandel met die kinders, sien sy blou oë voor haar selfs terwyl ’n ander man oorkant haar sit. Sy weet nie wat om te doen om hom uit haar gedagtes te kry nie. Sy het haar program so vol as moontlik gemaak, maar dit help niks nie. Sy het selfs vandag aangebied om te help met die matriekafskeidreëlings. Hopelik sal dít haar besig genoeg hou dat sy kan vergeet van wat amper ’n week gelede gebeur het.

Sy hoor stemme en kyk op. Imke en Philip kom teen die trappe af, Philip met ’n tas in die hand.

“Hallo, vreemdeling, ek dink nie ek het jou enigsins die week gesien nie, waar was jy?” vra Philip met ’n glimlag.

“O, onse Cilla kyk bietjie die dorp en omgewing se manne deur. Lyk vir my sy vat hulle so van ’n kant af. Hoe lyk dit, Cillatjie, is daar al een wat jou knieë lam maak?” terg Imke.

Cilla skud haar kop. “Ek geniet net my lewe.”

“Is dit hoekom jy aangebied het om die matriekafskeid te help reël?”

“Ag, Imke, iemand moet dit doen, dit kan netsowel ek wees. Buitendien, jy sal onthou ek het nooit by my eie matriekafskeid uitgekom nie. Dalk sal ek dié een wel maak.”

Imke lag. “Foeitog, ja, natuurlik onthou ek.” Sy draai na Philip. “Sy het een of ander maagvirus gehad en kon nie eers aangetrek kom nie. Sy was hondsiek, die hele paartie gemis en –”

“Waarnatoe is julle op pad?” Philip hoef regtig nie alles van haar te weet nie, sy stop Imke liewer net daar.

Imke vryf oor haar hare. “Ek het jou mos gesê ek gaan die naweek saam met Philip Rietfontein toe, het jy dan vergeet?”

“O ja, nee, ek onthou nou. Geniet dit, ek hoop julle kry nog lekker weer. Lyk my die winter is vroeg vanjaar.”

“Ons gaan môreaand sommer kuier en braai, ek het ’n paar vriende genooi. Bring een van jou bewonderaars saam en kom join ons,” sê Philip.

“Ag toe, Cilla, dit sal lekker wees! Ek ken nie Philip se pelle nie en dit sal nice wees om darem ’n bekende gesig daar te hê,” smeek Imke.

Cilla skud haar kop. “Baie dankie, maar …” Sy lig die mandjie met nasienwerk op.

“Ag nee man! Jy sal dit teen môremiddag klaarkry. As ek reg onthou, kom die kinders mos nie die naweek vir perdry na julle toe nie, so jy het geen verskoning nie.”

Cilla sug. Sy wil eintlik net haar kop toetrek, en die laaste ding waarvoor sy krag het, is om Reynecke weer te sien.

“Ek weet nie wie om saam te nooi nie, ek wil net nie alleen –”

Haar selfoon lui en sy beduie dat sy net eers gou gaan antwoord.

“Hallo, Cilla?” hoor sy. “Dis Gys. Gys du Toit.”

Hy praat hard genoeg dat Imke ook hoor wie dit is en sy maak groot oë. “Vra hom,” fluister sy vir Cilla.

Cilla wil liewer skree en die foon neergooi, maar sy haal diep asem. “Hallo, Gys, jy bel of jy gestuur is. Wat doen jy môreaand?”

“Ek … wel, ek bel eintlik om jou uit te vra …”

“Wonderlik. Ons gaan braai op ’n vriend se plaas naby Villiersdorp, kom haal my so teen sewe-uur.”

Gys praat nog, toe druk sy al die foon dood. “Tevrede?” vra sy vir Imke.

“Wie’s Gys?” vra Philip.

“’n Baie oulike plaaslike prokureur,” glimlag Imke. “Jy sal van hom hou. Hy’s regtig ’n baie gawe ou.”

“Hoe weet jy?” vra Philip vinnig.

Imke lag. “Ons was een of twee keer uit, maar … nou het ek vir jou,” terg sy en gee hom ’n soentjie.

Cilla kyk liewer weg van die teer uitdrukking op Philip se gesig. “Nou toe, julle het my nou klaar geboelie om daar te wees, kry koers,” terg sy en forseer ’n glimlag uit.

Imke lag en die twee stap hand om die lyf die trappe af. Cilla kyk hulle agterna en voel weer die vae seer binne-in haar. Sy gun Imke die geluk, ’n man soos Philip. Een wat nie bang is om die hele wêreld te wys hoe hy oor die vrou aan sy arm voel nie.

Sy stap vinnig woonstel toe. Tog vreemd dat die twee broers so verskillend reageer. Hulle het in dieselfde huis grootgeword, het albei hul ma verloor, het albei ervaar dat hul pa verander. Maar op die oog af lyk dit nie asof Philip dieselfde bagasie ronddra as Reynecke nie.

Om seerkry te verwerk is ’n proses. Dit sien sy telkemale by die getraumatiseerde perde en kinders. En dit vat lank voordat vertroue herstel word. Dis nou ook net as daar ’n wil is. Sy het so ’n idee dat Reynecke lankal besluit het hy wíl nie enigiemand vertrou nie. Dis vir hom makliker om mense op ’n afstand te hou as om homself bloot te stel aan seerkry. Hy wil dit nie anders hê nie.

Sy druk die woonsteldeur agter haar toe, sit die mandjie dankbaar neer en sak af op die naaste stoel. Die oomblik toe haar oë toegaan, skuif bloues voor haar in. Sy kreun en spring regop. Die bleddie man. Sy kan nie eens in vrede wroeg nie, dan hinder hy haar.

Dis ’n goeie ding dat sy môreaand saam met Gys gaan, dat iemand anders by haar gaan wees as sy hom weer moet sien. En sy gaan seker maak dat dit die laaste keer is dat sy soontoe gaan.

Daar het iets tussen hulle gebeur. Sy is eerlik genoeg teenoor haarself om dit te erken. Selfs sy het geskrik vir die intensiteit van haar gevoelens. Hy doen iets aan haar, skakel iets in haar aan. Maar hy wil dit nie weet nie, en die lewe is te kort om jouself heeldag te verknies oor die as-hy-maars en die sê-nou-nets.

Gys is ’n aantreklike ou, baie nice en … wel, baie nice. Sy stap kombuis toe om ’n koppie koffie te maak en sy vryf teen haar slape. Die hoofpyn wil nie wyk nie. Sy gaan nou die stapel opstelle takel en sy’t kafeïen nodig, baie daarvan.

Nice is goed genoeg. Daar hoef nie altyd vuurwerke te wees vir ’n verhouding om te werk nie. Sy gaan regtig probeer met Gys en die ding ’n billike kans gee. Wie weet? Dalk, net dalk is daar tog iewers ’n beduidenis van ’n vonkie as hy haar soen.

Cilla probeer luister na wat Gys sê, maar haar hart bons so wild dat sy sukkel om te konsentreer. Hulle hou voor die plaashuis stil en haar mond is skielik kurkdroog. Sy moes nie gekom het nie, sy moes ’n verskoning uitgedink het of iets. Nou moet sy die hele aand …

Nog ’n motor hou langs hulle stil en terselfdertyd vlieg die voordeur oop. Imke kom uit en trippel by die trappies af. Reynecke staan in die deur agter haar. Cilla sit vir ’n oomblik asof versteen. Gys het omgestap en maak die deur vir haar oop. Sy klim stadig uit.

“Maar kyk hoe galant is jy, jou ma het jou mooi geleer,” terg Imke vir Gys terwyl sy vir Cilla ’n drukkie gee.

Gys glimlag en neem Cilla se hand versigtig in syne. “Het jy gesien hoe mooi lyk sy?” vra hy en draai Cilla met sy hand in die rondte. “Wie wil dan nou nie galant wees as jy so ’n girl aan jou sy het nie?”

Cilla probeer haar hand wegtrek, maar Gys hou haar stewig vas. “Ai, Gys, is dit nou nodig,” mompel sy, oorbewus dat Reynecke nog in die deur staan.

“Sy lyk stunning, ek stem saam. Die spierwit kanttoppie is ’n wenner by daai gitswart hare. En daai jeans. Sjoe, kan jy ooit beweeg?” vra Imke haar tergend. “Kom in, kom in, ons sit agter waar die manne gaan vuur maak.” Imke beduie in die voordeur se rigting en Cilla kyk weer soontoe.

Reynecke het sy arms om ’n blonde meisie en sy trek sy kop af vir ’n lang soen. Cilla voel ’n vuis om haar hart en sukkel om asem te haal.

“Haai julle, groet darem eers die ander mense voordat julle begin,” sê Imke.

Reynecke lag en slaan sy arm om die meisie se skouers. “Dis Reinette de Wet, ons is al jare lank bure. Sy is deesdae ’n hotshot prokureur in Kaapstad.”

Reinette slaan al twee haar arms om Reynecke se lyf en knik in hulle rigting. Dan glimlag sy weer op na hom toe. “Ek is so bly jy’t my genooi, dis wonderlik om jou weer te sien,” sê sy en haar wimpers fladder.

Reynecke trek haar laggend nader voordat hy opkyk na Cilla toe. Sy oë verklap geen emosie nie en Cilla beduie na Gys.

“Dis Gys. Gys du Toit. Hy is ’n prokureur op Caledon.”

Reinette glimlag. “Nog ’n prokureur, wonderlik. Nou hoef ek nie alleen al die vervelige prokureurgrappies te verduur nie.”

Gys gaan skud haar hand en hulle twee gaan geselsend na binne. Cilla kyk vinnig op na Reynecke. Hy vou sy arms voor hom en ’n spiertjie spring naby sy mond.

“Hy’s reg. Jy lyk …” Hy trek sy asem diep in en sy oë word donker. “Jy lyk mooi.” Dan beduie hy met sy hand na die deur. “Kom in. Ek … ek was verbaas toe ek hoor jy kom.”

“Imke het aangehou. En Gys –”

“Ja, Gys. Die hoeveelste ou is dit die week? Ek hoor jy het elke aand ’n ander een wat by jou kuier. Jy hou die manne van die omgewing besig.”

Cilla bal haar vuiste en lig haar ken. Simpel vent. “Dit het niks met jou te doen nie,” sê sy en stap vinnig verby hom gangaf, agter die vrolike stemme aan. As sy een sekonde langer daar staan, sal sy hom sweerlik te lyf gaan.

Reynecke kyk haar agterna en byt ’n vloekwoord terug. Sy is beeldskoon, dit weet hy lankal. Maar vanaand lyk sy eksoties, so sexy. Die wit toppie lyk asof dit om haar lyf gespin is. Dis lig, vol valle en kant, laag gesny voor, en dit vou knus om haar vroulike rondings. Sy hande jeuk om aan haar te vat.

Hy haal ’n slag diep asem. En dan bring sy wragtag ’n ander man saam. Een wat ook nie sy hande van haar kan afhou nie. Nie dat hy die ou kwalik neem nie, maar hel! Hy stap stoeptrappies toe en kyk uit oor die tuin.

“En nou, as jy so staan?” hoor hy Philip se stem agter hom vanuit die voordeur.

Hy draai vinnig terug. “Ek kom. Ek dink almal is nou hier, ons kan maar die vuur aansteek. Of wat dink jy?”

Philip kyk hom ’n paar tellings aan. “Als reg?”

“Wat sal verkeerd wees?” vra hy bars en probeer verby Philip stap, maar sy broer vat aan sy arm.

“Ek is jou broer, ek weet wanneer iets verkeerd is. Magtag man, praat met my,” sê Philip saggies.

“Daar’s niks verkeerd nie. Soos sy sê, dit het niks met my te doen hoeveel ouens sy op sleeptou het nie. Sy kan maak soos sy wil. As sy vir Gys of Giel of wat de hel die ou se naam ook al is, oral wil saamsleep, is dit haar saak. Niks met my te doen nie. So nee, daar is niks verkeerd nie.”

Hy systap verby Philip, maar dié gryp weer sy arm, ’n glimlag om sy mondhoeke. “Sy? Van wie praat jy nou? Reinette?”

Reynecke druk ’n hand deur sy hare. “Cilla, man.” Hy vloek en gooi een hand wanhopig in die lug.

“Is sy dan die rede hoekom Reinette hier is?” Philip kyk hom ondersoekend aan.

Reynecke maak sy mond oop om te antwoord, maar iemand roep van agter af.

“Ons kan later praat, kom ons gaan steek die vuur aan.”

Reynecke besef nou dat hy ’n stal vol mooi meisies kon nooi, dit sou net mooi niks verander aan die manier waarop sy hart bokspring as Cilla naby hom is nie. Een kyk van haar grasgroen oë en hy is in sy maai. Hy moes nie vir Reinette genooi het nie, haar teenwoordigheid help tog in elk geval niks nie. Hulle was nog altyd net pelle. Hopelik kan dit so bly.

Cilla stap stadig af in die stalle. Sy het ’n lig aangesit naby die ingang en sy kan taamlik goed sien waar sy loop. By Bravo se stal gaan staan sy stil en roep hom. Hy kom dadelik nader. Sy lag en steek haar hand uit.

“Ek wou kom kyk hoe dit met jou gaan,” sê sy saggies en vryf oor sy gesig. Die hings runnik en druk sy gesig in haar nek. Sy lag en vryf af teen sy nek.

Sy kon net nie ’n sekonde langer sit en kyk hoe Reinette aan Reynecke hang nie. En die vroumens lag aanmekaar, wat is so snaaks? Cilla het hard probeer om hulle te ignoreer, onbeskaamd flankeer met die arme Gys en heeltemal te veel wyn te vinnig weggesluk. Sy moes net wegkom van die lawaai, die mense, Reinette se gegiggel, Reynecke se broeiende oë.

Nice werk toe nie vir haar nie. Gys is regtig so ’n ordentlike ou, so ’n gentleman, maar … hy is nie Reynecke nie. Haar hart bly onaangeraak, haar bloed begin nie bruis naby hom nie, daar is net mooi niks nie.

Sy sug en vryf weer teen Bravo se nek af. “Is jy bly om my te sien? Ek weet jy wil vir Maggie hê, maar hoe oortuig ons daai knorrige baas van jou?”

“Hy dink daaroor,” hoor sy Reynecke se stem agter haar. Sy draai vinnig om en hy is reeds by haar, sommer hier teenaan haar. “Wat maak jy hier?”

Cilla sluk swaar. Hy staan so naby aan haar, dis asof die hitte van sy lyf haar wil toevou en nader trek. Sy draai vinnig terug na Bravo en streel oor sy neus.

“Ek … ek het net bietjie vars lug gesoek. Ek wou sommer vir Bravo kom hallo sê.”

Reynecke maak keel skoon. “Ons sit tog buite. Varser lug kan jy beswaarlik kry.”

Cilla kyk oor haar skouer na hom. “Ek wou vir Bravo kom groet,” sê sy vies. Hoekom karring die man alewig aan haar?

“Ek is net verbaas dat jy sou wegloop. Jy lyk so tevrede by die Giel-ou wat nie sy hande van jou kan afhou nie.”

Cilla vryf ritmies oor Bravo se nek en tel tot tien. “Sy naam is Gys. En hy is niks meer vatterig as daai giggelende vroumens wat heelaand aan jou hang nie.”

Cilla kan haar tong afbyt! Sy kon maar net stilgebly het, maar nee, sy moet mos alewig sê wat sy dink.

Dis vir ’n paar oomblikke doodstil. Dan hoor sy ’n proes. Sy loer vinnig oor haar skouer na Reynecke. Hy lag saggies. Sy wil haar eers vervies, maar besef dan hoe belaglik hulle al twee geklink het, en lag saam met hom.

“Ons is soos skoolkinders.”

Reynecke knik terwyl sy skouers nog ruk van die lag. “Ek is jammer, dis net … in elk geval, jy lyk ongelooflik vanaand, ek verstaan hoe die ou voel.”

Cilla kyk weer vinnig na Bravo toe, dis veiliger. “Reynecke …”

Sy hoor hom beweeg en dan is sy hande op haar skouers, sy reuk oral om haar. Dan voel sy dit. Iets teen haar skouer, asof ’n skoenlapper vir ’n oomblik daar kom sit het. Dan voel sy dit weer, en dié keer weet sy dis sy lippe wat haar kaal skouer liefkoos. Sy sidder. Hy lig haar hare weg van haar gesig en sy lippe soen die sagte plekkie agter haar oor, beweeg af tot waar die polsslag in haar nek uitbundig klop, beweeg om tot aan die ander kant van haar gesig waar hy sy soene herhaal.

Haar oë val toe en haar kop rus teen sy een skouer. Sy hande beweeg om haar lyf totdat hy haar rondings toevou en sy vingers rusteloos met haar speel. Dis te veel … nie genoeg nie, nie naastenby genoeg nie. Sy draai haar kop, trek sy kop verder af sodat hulle lippe ontmoet. Terselfdertyd glip een hand voor by haar toppie in en sy vingers streel en troetel en liefkoos haar.

Dit voel vir Cilla asof sy gaan uitbrand. Sy tong ontmoet hare, hy beweeg sy onderlyf dringend teen haar lyf. Cilla se hande vou om sy boarms terwyl haar kop willoos teen sy skouer val. Verterende vlamme lek-lek in haar binneste. Haar hand beweeg op teen sy nek en sy draai haar gesig teen sy skouer.

Hy kreun en draai haar vinnig om na hom toe. In die halflig van die stal sien sy oombliklik die passie in sy oë voordat hy haar vasvang in sy arms. Sy mond is oraloor haar gesig. Cilla vou haar arms om sy nek en probeer hom nog stywer teen haar aantrek. Sy kan nie naby genoeg aan hom kom nie, kan nie genoeg van hom kry nie, kan nie …

“Koeee-ieee … Reynecke, waar’s jy? Kruip jy weg vir my? Reynecke?”

Cilla verstar toe sy Reinette se stem hoor. Reynecke swets en lig sy kop vinnig op. Hy kyk verbouereerd rond en trek dan vir Cilla agter hom aan tot in ’n volgende gangetjie. Hulle albei hou op asemhaal terwyl Reinette aanhou roep. Ná wat soos ’n ewigheid voel, raak dit stil en Reynecke loer om die hoekie.

“Sy’s weg. Ek beter teruggaan. Stap jy solank, ek …” Hy kyk af. “Ek moet eers …”

Cilla se oë beweeg saam met syne af en sy sluk ’n giggel. Dit is duidelik dat hy eers ’n bietjie sal moet wag voordat hy voor ander mense verskyn.

“Dis jy wat dit aan my doen,” grom hy. Die lag steek in haar keel vas.

“Reynecke …”

’n Hand vou om haar arm. “Jy moet teruggaan. Ons sal praat, maar netnou kom iemand ons weer soek. Ek … my kop werk nie as jy naby my is nie.” Hy trek haar nader. Die soen is vinnig maar warm, intens. Dan druk hy haar in die rigting van die uitgang. “Toe … weg is jy, anders gaan ek nie verantwoordelik wees vir my dade nie.”

Cilla stap deur toe, maar stop halfpad. Sy kyk om. Reynecke staan en kyk haar agterna, hande op die heupe. Vir een onbesonne oomblik wil sy terug hardloop in sy arms, maar dan beduie hy woes na die deur. Sy draai om, draf vinnig uit en af met die paadjie tot by die huis.

Imke staan op die voorstoep. “O, daar’s jy! Ek soek jou oral. Die arme Gys …” Sy kyk Cilla op en af en gryp haar dan aan die arm. “Nee, ek dink ons twee moet eers badkamer toe gaan voordat mense jou sien. Jy lyk soos ’n girl wat ’n lekker vry gehad het.”

Cilla sug. Hiervan sal sy nooit die einde hoor nie.

Reynecke gaan sit op ’n emmer en probeer sy asemhaling onder beheer kry sodat die res van sy lyf ook na normaal kan terugkeer. Hel, die vroumens gaan nog sy einde beteken. Praat van hormone!

Cilla, Cilla, Cilla. Net haar naam laat hom snak na asem. Hy laat sak sy kop in sy hande en die gebeure van die afgelope paar minute speel voor hom af. Haar lang, lenige lyf pas perfek teen hom. Sy is sag en so soepel, en haar lippe … hy dink hy kan haar ure lank net soen.

Hy spring op. Skrap dit: Hy sal haar definitief nie ure lank net kan soen nie. Die passie wat sy in hom ontlont, is so kragtig dat hy alles om hom vergeet. Hy vergeet hier is mense, vergeet hy het ’n ander meisie genooi. Vanaf die oomblik wat hy Cilla vanaand gesien het, het niemand anders vir hom bestaan nie.

As Reinette hulle nie kom soek het nie, het hy Cilla sweerlik net hier op die strooi neergetrek. Hy onthou die hartstog wat hy in haar mond kon proe, die klammigheid wat hy aan haar jeans kon voel. Hy is nie al een wat vanaand oorweldig is nie.

Hy stap uit die stalle, ignoreer Bravo se sagte gerunnik. Hy weet presiés hoe die perd voel.

En hy weet nou ten minste een ding: Dit help nie. Om te dink hy moet net van haar wegbly – dit help nie. Hy kán nie van haar vergeet nie. Miskien … Hy gaan staan stil. Natuurlik. Hy moet haar uit sy sisteem kry, maar die oplossing is nie om haar te ignoreer nie. Nee, hy moet juis méér tyd met haar deurbring. Dan sal hy vinnig agterkom dat daar iets is wat hom hinder aan haar. Of hy sal, soos altyd met hom gebeur, ná drie weke bloot besef die passie het verdwyn.

Hy stap vinniger huis toe. Hy gaan sommer net môre vir haar bel.

* * *

Cilla lê met wydgesperde oë toe haar selfoon lui. Sy swaai verlig haar bene van die bed af en skakel die bedliggie aan. Sy probeer nou al ’n ruk lank om aan die slaap te raak, maar sy bly haaswakker. Die gebeure in die stal speel oor en oor in haar kop af.

Reynecke was die res van die aand afsydig en het nie eens weer met haar gesels nie, behalwe toe hulle groet. Sy was egter heeltyd bewus van hom, van sy oë op haar. Sy het haar bes gedoen om so natuurlik moontlik op te tree, maar sy dink nie sy het daarin geslaag nie. Die arme Gys kon nie verstaan dat sy die een oomblik nog (al was dit halfhartig) met hom flankeer het en dan die volgende amper nie ’n gewone woord kon uitkry nie.

Maar sy kon net nie. Sy het vreeslik gesukkel om net te fokus op wat die ander te sê het. Dit het vir haar gevoel sy loop op wolke. Haar lyf gloei nou nog van Reynecke se liefkosings. Sy was seker almal weet presies wat tussen hulle twee gebeur het.

Imke het in die badkamer probeer uitvis waar sy was en saam met wie, maar sy kon nie praat nie, sy was te deurmekaar en opgewerk. Imke het haar die res van die aand met arendsoë dopgehou. Iewers sal sy moet vertel wat gebeur het, maar sy’s bly sy is alleen vanaand. Sy moet eers al die gevoelens self probeer verstaan voordat sy dit met iemand kan deel.

Sy tel haar selfoon op. Reynecke!

“Haai jy,” groet sy.

“Hallo. Wou net hoor of jy veilig is.”

“Ja … uhm … ja, ons het maklik gery, die pad was stil.”

“En … uhm … Het jy … Giel … het hy jou gesoen?”

“Het jy vir Reinette gesoen?”

Reynecke swets. “Natuurlik nie, hoe kan jy so iets vra ná wat vanaand gebeur het?”

Cilla bly stil en wag. Dan hoor sy die sug.

“Jy’s reg, ek moes nie gevra het nie. Jy sou nie.”

“Reynecke, hoekom bel jy?”

“Ek moes net weer jou stem hoor. Ons … ons moet praat. Dis nou baie besig op die plaas, maar ek sal jou bel. Ek wil jou graag soen … ek bedoel, sien … ek bedoel, ek wil jou soen ook, maar …”

Cilla hoor nog ’n paar knope en glimlag. Goed so. Sy is nie al een wat gefrustreer is nie.

“Nou maar bel my wanneer jy besluit wat jy wil doen. Sien, soen – ek is oop vir enigeen,” terg sy.

“Meisiekind … jy mors met my, nè?”

Cilla lag lekker.

“Ek bel jou. Lekker slaap,” sê hy en sy hoor hoe glimlag hy.

Sy sit die lig weer af, kruip diep onder die komberse in en maak haar oë toe. Nou sal sy kan slaap.

Net voordat sy wegraak, besef sy sy glimlag nog altyd.