Читать книгу Ena Murray Omnibus 26 - Ena Murray - Страница 9

__

Louise Coertze kyk op toe die fyn piepgeluid van die hekkie haar oor vang en verstil toe sy die man met die tuinpaadjie opgestap sien kom. Haar gesonde hand gaan na haar gesig waar die vel bleek oor haar wangbene span. Verleë vee sy oor haar wenkbroue.

Clive het Vrydagaand nadat Paul en Anmar weg is niks te sê gehad nie. Hy het haar oë ontwyk, oral gekyk behalwe na haar. Dit was eers toe hulle in die bed was, die lig al afgeskakel, dat hy aarselend, onseker begin praat het: “Louise, ek . . .”

“Dis alles reg, Clive,” het sy hom stil in die rede geval, dankbaar dat hy in die genadige donker nie die trane op haar wange kon sien nie. “Dis nie nodig om iets te sê nie. Ek verstaan beter as ooit tevore. Slaap nou maar.”

Sy het die nagure gelê en omtel met brandende oë en onderdrukte snikke wat haar keel gewurg het en haar bors wou laat oopskeur. Maar sy het swyend, geluidloos bly lê in haar bed van leed, van geheime liefde, van frustrasie en vergeefse drome.

Nou kom Paul na haar aangestap waar sy hier in die tuin sit en neem gemaklik langs haar op die houtbankie plaas.

“Ek sien jy het my pa se geliefkoosde plekkie ontdek. Wanneer hy ’n probleem gehad het, het hy altyd hierheen gevlug en nie eens ek het dit maklik gewaag om hom hier te steur nie. Ek het reeds as kind geweet dat as hy in hierdie hoekie sit, hy nie gehinder wil wees nie.”

Sy is bly dat hy nie na Vrydagaand verwys nie en gee een van haar seldsame glimlaggies. “Ek kan verstaan hoekom hy altyd hierheen gevlug het. Dis of jy hier afgesluit is van die wêreld daar buite, of hier amper ’n gewyde atmosfeer heers. Ek is so bly hy vorder so goed. Hy was so goed vir my, so dierbaar . . .”

Paul van Drüten se oë versomber ietwat. “Hoe het dit gebeur dat jy by hom uitgekom het?”

Sy aarsel en antwoord dan gedweë: “Dit was nadat ek ontdek het dat ek swanger is en Clive duidelik getoon het dat hy nie werklik vir my omgee nie, dat ek onthou het van die oom van wie hy gepraat het wat in die Karoo praktiseer. Ek was so desperaat . . .” Haar stem sterf weg en hy neem haar lam hand in syne, vou dit warm toe.

“Ja?”

“Wel, ek het hierheen gekom en hom gevra om my te help. Ek het hom gesmeek om my te help met ’n aborsie, want Clive . . . Clive het my toe eers vertel dat hy reeds op trou staan en beslis nie van plan is om sy verloofde vir mý te verruil nie al . . . al verwag ek sy kind.”

Die lang, sterk vingers speel liggies met die slap hand, gaan ondersoekend oor die pap spiere. “En toe?”

“Hy het my laat uitpraat. Hy was so dierbaar, Paul. Geen verwyte nie. Geen veroordeling nie. Net begrip en teerheid. Ek het hom nie aan die begin vertel wie ek werklik is en wie die pa van my kind is nie, maar teen die end het hy alles uit my getrek. Hy het met my gepraat asof ek sy eie dogter was. Hy het my self teruggeneem stad toe en . . . toe het Clive gekom, gesê hy sal met my trou.”

Dit is ’n rukkie stil. “Hoekom het jy op jou troudag probeer selfmoord pleeg?” Hy vra die vraag baie simpatiek.

Sy sluit haar oë asof die herinneringe te veel word. “Ons was aan die verklee ná die troue toe ek hom gevra het of hy my nie eens gaan soen op ons troudag nie. Toe het hy na my gedraai, so wit soos die dood, en gesê: ‘Een ding moet jy weet, Louise. Ek het met jou getrou omdat ek moes, maar ek sal háár nooit vergeet nie en nooit ophou om haar lief te hê nie.’ Ek . . . ek het uitgestap en in die motor geklim en weggejaag. Ek was verblind deur trane en het my met die draai in die pad misreken. Ek weet almal dink steeds ek wou selfmoord pleeg, maar dis nie waar nie. Daarvoor is ek te veel van ’n lafaard. Daarom lewe ek en Clive al vyf jaar lank saam en het ek tot vandag toe nog nie die moed om hom ’n egskeiding te gee nie. Ek is bang vir die lewe sonder hom – al weet ek hy het nog nooit werklik aan my behoort nie.”

Haar glimlaggie is pateties. “Ek is ’n treurige mens, Paul. Ek is so ten volle afhanklik van Clive, terwyl hy niks van my nodig het nie. Ek weet ek behoort hom vry te stel. Ek weet ek moes hom net ná die ongeluk al vrygestel het. Daar was toe en is nou geen rede om hom so onwillig aan my gebonde te hou nie. Maar die moed ontbreek my.”

“En as jy weer volkome mens word, Louise? As jy weer liggaamlik en geestelik sterk word? Sal jy dán kans sien om Clive te laat gaan?”

Sy antwoord nie dadelik nie, bly net roerloos sit, onbewus van hoe gespanne hy haar antwoord afwag. Toe kyk sy wasbleek na hom op. “Hoekom vra jy my so ’n vraag, Paul?”

Sy teer oë en begrypende woorde laat haar aan Oudokter dink toe hy haar antwoord.

“ ’n Mens kan nie vir altyd van die waarheid en die werklikheid weghardloop nie, Louise. Dit is tyd dat jy die feite aanvaar en iets daaromtrent doen. Vir vyf jaar lank al stap jy op hierdie dooie pad van niks – en jy dwing Clive om saam met jou te stap. Dis nie regverdig teenoor jouself of teenoor hom nie. Hoe lank dink jy kan julle nog so voortgaan?”

Sy kyk weg, staar met onsiende oë na ’n stukkie blou lug deur die blare. “As ons nie na Kruisrivier gekom het nie . . .”

“Maar julle het. Louise, daar moes die een of ander tyd ’n wending kom. Julle koms na Kruisrivier was voorbestem. Kruisrivier is die kruispad. Jy weet dit net so goed as wat ek en Clive en Anmar Cloete dit weet. Dit sal nie help om jou oë daarvoor te sluit nie. Jy is op die kruispad en jy sal moet kies.”

“Dan . . . dan vra jy my om . . . om Clive te laat gaan sodat . . .”

“Nee. Ek vra jou om, voordat jy ’n definitiewe rigting kies, eers mens te word. Dis nie nodig om haastig te kies nie. Rus eers en kry krag vir die pad wat jy gaan kies, want jou keuse gaan ons almal se lewens beïnvloed.”

Sy kyk verbaas na hom op. “Jy praat asof jý ook op die kruising is?”

Dit is nou sy beurt om na die flentertjie blou lug te kyk. “Miskien is ek, Louise. Ons staan nie onafhanklik van mekaar nie. Ons lewens is inmekaargevleg, en wat die een besluit, moet noodwendig ’n rimpeleffek hê.” Toe vang sy groen oë haar bloues vas. “Ook ter wille van ons ander drie, vra ek jou om eers weer volwaardig mens te word voordat jy kies.”

Sy skud haar kop, vra verward: “Wat presies bedoel jy met volwaardig mens?”

Hy tel haar verlamde hand op en vryf dit tussen sy sterk vingers. “Laat ek hierdie hand regmaak, asseblief. Die gees en die liggaam werk saam, Louise. Soos liggaamlike defekte genees, verdwyn ook die letsels van die gees. Wanneer jy die dag gesond na liggaam én gees voor my staan, dán kan jy kies. Dan is die rustyd op die kruising verby.”

Vervaard skram sy weg. Hoe kan hy haar dwing om gesond te word net sodat sy ’n keuse kan maak, ’n keuse waarvoor sy nie kans sien nie? “Jy is te besig, Paul. Ek kan nie ook nog tyd van jou verg nie.”

“Nie ek nie, Louise. Anmar Cloete sal jou elke dag kom behandel.”

Haar oë toon opregte skok. “Anmar? Jy is seker nie ernstig nie.”

“Sy is die enigste mens op Kruisrivier wat jou kan help.”

Sy sukkel verward op, kyk desperaat om haar rond asof sy meteens in ’n kou vasgevang is.

“Louise, doen dit vir Clive en vir jouself, maar ook vir Anmar en . . . vir my, asseblief!”

Lank bly sy net woordeloos na hom staar en dan is dit asof daar ineens ’n nuwe kennis in haar oë lê, ’n nuwe begrip vir wat die man werklik vir haar sê.

Sy maak ’n gerusstellende gebaar, lê haar lam hand teen sy wang en sê sag: “Goed, Paul. Ek sal Anmar al my samewerking gee.”

Toe Anmar dus die Maandagoggend die stoeptrappies na die huis opklim, wag Louise haar kalm in. Sy sal Paul nie teleurstel nie. Maar dis pynlik om na die pragtige gesig te kyk, na die mooi gestalte se soepel bewegings. Sy sien die meisie voor haar tot stilstand kom, duidelik onseker oor haar ontvangs.

Die glimlaggie wat die vorige Vrydagaand so aan Anmar se hart gepluk het, raak weer aan die bleek lippe. “Kom sit, Anmar.”

“Hallo, Louise. Hoe gaan dit?”

“Goed, baie goed, dankie. Kom, drink eers ’n koppie tee.”

Anmar staan nader en wil haar hand na die teepot uitsteek, maar ’n stem agter haar laat haar vinnig omdraai.

“Nee. Moenie haar werk vir haar doen nie. Laat sy self die tee skink. Hoe meer oefening daardie hand kry, hoe beter. Middag, Anmar, Louise.”

Anmar knik onbeholpe en sak blosend in ’n stoel neer.

Louise kyk bly op. “O, Paul, maar jy is vroeg by die huis vanmiddag.”

“Ja. Ek het stilletjies weggeloop by die spreekkamer. Ek wil Anmar net eers wys presies wat ek verlang. Daarna sal ek julle met rus laat om op jul eie verder te gaan. Of daar resultate gaan wees, gaan net van julle twee afhang.”

Die twee vrouens kyk vlugtig na mekaar en dan glimlag Louise weer.

“Dit lyk my hierdie man is ’n slawedrywer, of hoe, Anmar?”

“Dit kan jy weer sê,” antwoord Anmar spontaan en kyk uitdagend terug in die groen oë. “Dit verbaas my dat hy my genoeg vertrou om my alleen te laat aangaan met die behandeling. Gewoonlik doen ek nooit iets reg nie.”

Paul neem sy koppie en sak onverstoord neer in die seilstoel, kyk dan op na Louise. “Sien jy wat ek bedoel? Dwarstrekkerig en skoorsoekerig is haar voorname. Drink julle tee, dames, daar wag werk op ons.”

Louise lag, en dan versober haar gesig. Dis die eerste keer in ’n baie lang tyd dat sy haar eie lag hoor opklink. Haar blik sak af na die tee in haar hande, en meteens sien sy nie haar hand soos dit nou is nie, maar kry sy ’n visie van hoe dit was – en miskien weer kan wees – en ’n vreemde opwinding maak hom meteens van haar meester. Sy het tot dusver nie veel geloof gehad dat die behandeling wat Paul beoog werklik sal help nie, maar nou . . . ás dit miskien help . . .

’n Volwaardige mens, het Paul gesê. O, om weer volwaardig mens te wees!

Dat dit egter nie grappies gaan wees nie, besef Louise toe sy ná ’n uur uitgeput en nat van die sweet plat op die tafel in die sonkamer lê, waar Paul besluit het die beste plek vir die behandeling sal wees.

Ook Anmar besef dat daar nie net van haar pasiënt nie, maar ook van háár baie geverg gaan word in die weke wat voorlê. Sy het met nougesette aandag elke beweging van Paul se sterk hande gevolg terwyl hy haar touwys gemaak het, en stip gekyk toe hy die oefeninge gedemonstreer het.

Hy kyk nou af op die moeë gesig op die harde tafelblad en knik. “Ek het jou vir die eerste dag ’n bietjie gemoor, Louise, maar dit was noodsaaklik om Anmar alles duidelik te wys.” Sy knik net moeg en hy draai na Anmar. “Is daar enigiets wat jy nie goed begryp nie of miskien wil sê?”

Sy glimlag effens. “Nee. Ek verstaan alles en my opinie is nie van belang nie.”

Hy frons afkeurend. “Anmar, asseblief! Ek het jou samewerking nodig. As daar iets is wat jou hinder . . .”

“Paul, sy terg jou net,” onderbreek Louise se sagte stem hom. “Jy is te fyngevoelig, my vriend.” Sy hou haar hand na hom uit. “Help my op, asseblief. Ek is pootuit.”

Hy gee Anmar ’n betigtigende kyk en skuif dan sy arms onder die skraal vrouegestalte in en tel haar op. “Ek sal jou sommer kamer toe dra. Gaan rus nou ’n volle uur lank, dan kan jy gaan bad.”

Anmar sien hom met sy neef se vrou in sy arms wegstap en volg hulle traag. Toe sy in die kamerdeur verskyn, hou Louise haar hand na haar toe uit en spontaan neem sy die uitgestrekte hand.

“Dankie, Anmar.”

Sy knik, gee die hand ’n drukkie en laat dit dan terugsak. “Ek is môre weer hier. Lekker rus.”

Vlugtig gaan haar blik deur die slaapkamer, rus ’n oomblik op die bed. Sy stap uit, haar oë blink. Louise is so ’n patetiese wese! Jare lank het sy ’n geheime wrok gekoester teen die vrou wat haar verloofde van haar gesteel het. Vandag . . . vandag kan sy net innige jammerte vir haar voel. Arme Louise . . .

Sy byt haar bewende onderlip vas toe Paul se gelykmatige stem langs haar opklink: “Ek neem jou gou terug woonstel toe.”

“Nee, dankie. Ek wil graag stap.”

“Maar dis ver . . .”

“Dit maak nie saak nie. Ek wil graag alleen wees. Tot siens, dokter.”

Sy begin sommer aanstap, kyk ook nie weer om nie, sien nie hoe hy haar agternastaar en weet nie dat hy sy oë ’n oomblik sluit asof hy bid voordat hy na sy motor toe stap nie.

Anmar stap stadig terug. Daar is geen haas om by haar woonstel te kom nie. Daar wag tog niks op haar nie. Sy glimlag meewarig. Ook dít het verander. Voordat Paul na Kruisrivier gekom het, kon sy nie gou genoeg haar inkopies doen om weer terug te wees in haar woonstel nie. Nou is dit of die mure haar vasdruk, asof dit te nou geword het vir haar.

Maar wat het nié verander nie? dink sy. Nêrens is daar meer ’n hoekie waarin Paul van Drüten nie ingedring en ontwrigting gebring het nie.

Sy swenk weg en kry koers in die rigting van die koppies aan die kant van die dorp. Paul is vol geloof dat volgehoue behandeling Louise so te sê geheel en al die gebruik van haar arm en been sal teruggee. Maar dat dit nie vandag en môre sal geskied nie, is baie seker. Vyf jaar lank het Louise geen moeite gedoen om haar spiere te oefen en in te span nie. Hulle is gewoond daaraan om lui te wees, sommer net pap te lê. Dit gaan geduld en volharding verg en ja, ook geloof, om daardie lam spiere aan te spoor tot gehoorsame aktiwiteit.

Sy baan haar weg versigtig tussen die ronde ysterklippe deur en wonder hoekom Louise ná vyf jaar toegestem het om ’n poging aan te wend om die volle gebruik van haar arm en been terug te kry. Volgens Paul het sy tot dusver nie omgegee dat sy minder as die helfte van die gebruik van ’n arm en been het nie. Wat het haar nou laat toestem?

En Paul? Hoekom is hy so begaan oor Louise? Hoekom gaan hy so uit sy pad om sy neef se vrou weer ’n heel mens te kry? Het hy dalk ’n verskuilde agenda? Sy het hom nog nie baie met sy pasiënte sien werk nie, want as matrone is sy nooit by nie. Maar vanmiddag het sy gesien hoe teer hy kan wees. Louise is nie gewoond aan die strawwe oefening wat die behandeling vereis nie. Sy was later tot die dood toe uitgeput, selfs moedeloos. Een keer het sy met trane in haar oë gesê dat sy nie besef het wat werklik op haar wag nie en dat sy nooit daarmee sal kan volhou nie. Maar Paul se bemoedigende stem het haar weer laat moed skep, en hoewel sy totaal uitgeput was en die sweet blink op haar bleek vel gelê het, het sy gehoorsaam bly saamwerk.

Skielik wonder Anmar of Paul selfs nie die dryfkrag agter Louise se samewerking is nie. Die beeld van Paul se teer hande, sy sagte stem, sy neef se vrou in sy arms toe hy haar soos ’n moeë baba kamer toe gedra het, laat haar nou twyfel of Paul van Drüten werklik net ’n belangstellende helper is in hierdie onmoontlike situasie waarin hulle hul bevind. Is dit ’n driehoek . . . of eerder ’n vierkant wat skielik op Kruisrivier ontstaan het?

Anmar kyk somber oor Kruisrivier uit, en begin dan terugslenter dorp toe.

Sý is nie werklik deel van hierdie vierkant of driehoek nie, wat dit ook al mag wees. Sy weet Paul van Drüten glo vas dat sy ’n prominente plek in hierdie prentjie inneem, maar in haar hart weet sy dat dit nie so is nie. Clive beteken niks meer vir haar nie, en al weet sy dat sy net haar pinkie hoef te lig om hom terug te kry, stel sy nie belang nie.

Maar hoekom laat sy haar dan by hul lewens betrek? Hoekom haar vrye tyd opoffer om Louise te help? Hoekom haar deur Paul van Drüten laat dwing om iets te doen wat sy nie wil doen nie? Nee. Dis tog nie waar nie. Wat wel waar is, is dat sy nie graag haar lewe intiem ineengestrengel wil sien met dié van Clive en sy vrou nie. Maar dis nie waar dat sy nou iets doen wat sy nie graag wil doen nie. Sy voel verbaas by die ontdekking van hierdie feit. Nee. Sy wil Louise werklik graag help. Sy wil sien dat sy die gebruik van haar arm en been terugkry. Sy wil sien dat Louise weer ’n aantreklike, energieke mens word sodat sy saam met haar man geluk kan vind. Hulle het voorwaar duur genoeg daarvoor betaal.

Maar is dit vir Clive en sy vrou se gesamentlike geluk dat hulle die stryd aangeknoop het? is die lastige vraag wat in haar opkom. Is dit net húl toekomstige geluk wat op die spel is, of is Paul van Drüten se geluk ook in gedrang? Sy probeer hierdie gedagte van haar wegskuif. Paul neem tog gereeld vir Elsa Dreyer uit. Of is Elsa ook maar net nog ’n rookskerm waaragter hy skuil?

Sy is so diep in gedagte versonke dat Clive se stem eers opklink voordat sy agterkom dat ’n motor langs haar stilgehou het.

“Kan ek jou oplaai, Anmar? Ek is op pad hospitaal toe.”

Sy aarsel en knik dan. Sy het haar tyd verspeel. Die etensklok het seker al gelui.

“Jy loop en dink diep,” merk hy op toe hulle wegtrek en gee haar ’n lang kyk waarin sy egte verlange kan lees.

Sy draai haar oë weg, en wonder of hy weet van die behandeling op sy vrou.

“Anmar, kan ek vanaand weer ’n paar oomblikke kom inloer?”

Sy sug saggies. “Hoekom, Clive?”

“Jy weet hoekom.”

“Clive . . .”

Hulle hou voor die hospitaal stil en hy sit sy hand vinnig oor hare. “Asseblief, Anmar. Ek sal niks eis nie. Ek vra net om ’n paar oomblikke in jou teenwoordigheid te wees. Ek sal niks sê of doen wat jy nie wil hê nie, maar ek wil net ’n paar minute by jou wees, asseblief!”

Sy kyk hulpeloos, magteloos terug in die pleitende oë. O, as Clive ook net van gister wil afskeid neem! Haar blik dwaal weer weg. Maar kan sy hom kwalik neem? vra sy haarself af terwyl die beeld van Louise voor haar verskyn. Clive is ’n man, ’n swak man. Terwyl hy gesweer het dat hy haar en haar alleen liefhet, het hy by ’n ander meisie geslaap, te swak om die versoeking te weerstaan.

As Louise weer verleidelik kan word . . . Duideliker as tevore weet Anmar dat Louise gesond gemaak moet word, dat sy weer die ou Louise móét word – ’n vrou wat Clive kan verlei. Nie net ter wille van Clive en haarself nie, maar ook ter wille van háár, Anmar. Clive gaan ’n probleem word vir haar.

“Naand, Clive, matrone.”

Sy ruk soos sy skrik toe sy stem langs haar by die motorvenster opklink en ’n skuldige blos vlek openlik oor haar wange. Sy klim uit toe hy die deur vir haar oophou terwyl sy onthou dat sy sy aanbod van die hand gewys het om haar hospitaal toe te bring. En hier betrap hy haar in Clive se motor . . . Sy hoef nie eens in sy oë op te kyk om te weet wat hy dink nie. Sy het dit klaar in sy stem en die formele aanspreekvorm gehoor.

“Ek wil jou graag ’n oomblik spreek, matrone.”

Sy weet sy kan sê dat sy reeds laat is vir ete, maar sy laat dit daar. Dit sal nie help nie. Die een of ander tyd sal sy wel verantwoording moet doen.

In haar kantoor vou sy haar hande styf inmekaar en wag woordeloos.

“Het jy hom vertel dat jy vandag met Louise se behandeling begin het?”

“Nee.” Sy bloos weer skuldig. Sy kan in sy oë lees wat hy dink. Dis die belangrikste gebeurtenis van die dag, maar sy en Clive het nie daaroor gesels nie. Dit klink vreemd, haas ongelooflik dat hulle nie daaroor sou praat nie, maar hulle het nie. Sy sien sy mond trek. Opstandig verweer sy haarself: “Dis nie soos wat jy dink nie, Paul. Ek het gaan stap, die rant uitgeklim, en toe ek terugkom, het hy by my in die straat stilgehou en aangebied om my terug te bring. Ek het die aanbod aanvaar, omdat ek besef het dat ek my tyd verspeel het en laat gaan wees vir ete. Dis al.”

“Dis nie al nie, Anmar. Vir wie probeer jy bluf? Die hele ent pad sit julle swyend langs mekaar en praat nie ’n woord nie. Nie oor Louise nie en ook nie oor julleself nie?”

Sy sprei haar hande oop en hy vervolg ná ’n oomblik: “Ek is nietemin bly dat julle nie oor Louise gepraat het nie. Ek het hom nog nie vertel dat ek weer met haar behandeling gaan begin nie en beslis nie dat jý betrokke is nie, Anmar. Ek maak groot erns hiermee en ek wil nie ’n lastige, verliefde man om jou hê wanneer jy met haar besig is nie.”

“Paul . . .”

“Ons laat dit daar, matrone. Ons weet albei wat is wat. En onthou wat ek gesê het. Ek sal dit nie duld dat jy Clive se gevoel verder aanblaas nie. Jy bly in die toekoms weg van my neef af. Moet my nie dwing om drasties op te tree nie. En as ek sê drasties, bedoel ek presies net dit. Ek het jou reeds gesê – ek is nie Clive Coertze wat een ding sê en die ander ding bedoel en doen nie. As dit nie anders kan nie, beledig jy hom en jak hom af as hy weer toenadering soek. Ek wil hom nie weer in jou woonstel sien of vir jou saam met hom in sy motor nie. Verstaan ons mekaar duidelik?”

Anmar is bleek van woede. Die insinuasies alleen is genoeg om haar alle selfbeheer te laat verloor. Hoe durf hy voorgee dat sy ’n goedkoop slet is wat daarop uit is om getroude mans doelbewus te verlei?

“Dokter Van Drüten, ek dink jy oorskry jou perke. Ek sal my nie so laat beledig nie.”

“Dan moet jy my nie rede gee nie, matrone.” ’n Oomblik kleef hul oë aan mekaar, dan sê hy kortaf terwyl hy self plaasneem: “Sit. Daar is nog ’n sakie wat ek met jou wil bespreek.”

Sy gehoorsaam werktuiglik, soos wat sy in die gewoonte verval het om te doen.

“Ek beoog om ’n groot fondsinsameling te hou. Die kollektelyste wat jaar na jaar uitgestuur word, is nie genoeg nie. Ek wil vanjaar baie meer geld insamel, want ons het baie dingetjies nodig en op die staat kan ’n mens nie vir ewig wag nie. Ek beoog ’n hele Saterdag met boeresport en vleisbraai deur die dag en die aand ’n groot dans. Dit gaan baie harde werk kos, maar ek dink dit sal die moeite werd wees. Ek het jou en die res van jou personeel se volle samewerking nodig. Ons sal natuurlik alles self moet doen, behalwe vir ’n paar buitestanders wat my reeds hulp aangebied het. Wel?”

Sy sit en kyk hom net aan, aan die een kant siedend van woede, aan die ander kant amper hulpeloos. Dis net soos Paul van Drüten is. Hy vra kastig haar opinie, maar eintlik is dit maar net ’n bevel. Hy vra nie werklik haar samewerking nie. Hy sê net sy en haar personeel sal moet werk dat dit klap. Hy vra nie of dit vir haar en haar personeel moontlik sal wees nie, want hy het klaar besluit dat dit moontlik sal wees en hy het reeds met buitestanders gepraat nog voordat hy enigiets met háár as matrone bespreek het.

Op haar styfste en ontegemoetkomendste sê sy: “Dokter, u weet self dat ons ’n tekort aan personeel het. Ek voel regtig nie dat ek nog meer van my personeel kan verwag as wat hulle reeds doen nie.”

“Maar hulle gee nie om nie, matrone. Tewens, die paar met wie ek reeds gepraat het, is vuur en vlam. Hulle het my hul heelhartige steun belowe.”

Anmar voel hoe die styfgespanne draad in haar dwing om mee te gee. Hy het haar weer voorgespring, soos altyd. Die matrone is blykbaar die laaste persoon om van sy planne te hoor. Ag, dis so futiel om hierdie man te probeer teenstaan, besluit sy moedeloos. Hy laat hom net nie keer nie, die minste deur haar.

“In daardie geval het ek mos geen sê nie, dokter. Hoekom nog my verlof vra?”

“Ek vra nie jou verlof nie, matrone. Ek vra jou samewerking.”

Anmar is in stryd met haarself. Sy het dadelik besef dat hy ’n wonderlike idee beethet, maar die manier waarop hy te werk gaan, steek haar dwars in die krop. Koppig hou sy dus vol: “Ek is nie juis een om sosiale funksies te organiseer nie.”

“Ek neem self die grootste deel van die organisasie op my, en suster Dreyer sal my help. Ek het egter gedink om jou te vra om die saal te versier vir die dansparty.”

Anmar ontwyk sy oë. Natuurlik kon sy geweet het dat suster Dreyer ’n prominente plek langs hom in hierdie saak sou inneem.

“Wel, matrone?”

Sy kyk onwillig op. Sy wens sy kon haar liewer heeltemal losmaak van die besigheid. Haar gemoedstoestand is nie nou reg vir jolyt en vrolikheid nie. Sy het in haar lewe nog nooit minder lus gevoel vir dans en danssale versier nie.

“Ek . . . ek weet nie juis van sulke goed af nie.”

“Dan verstaan ons mekaar, matrone. Ek aanvaar dat jy vir die saal verantwoordelik is.” Hy staan op en stap deur toe. “Jy moet maar dadelik aan die werk spring. Daar is skaars drie weke oor. Jy sal dus maar min tyd hê vir ander dinge. Goeienaand.”

Sy sit nog so doodstil agter haar lessenaar toe Clive by die deur inloer en dan binnestap.

“Ek het gewonder of jy nog hier is . . . Anmar, kom eet saam met my vanaand, asseblief? Ons kan uitry na die vakansieplaas . . .”

“Nee, Clive. Jou vrou wag vir jou by die huis. En Paul van Drüten seker ook.”

Hy kyk haar ontevrede aan. “Wat het gebeur? Jy lyk ontstig.”

“Dis maar net weer daardie dierbare neef van jou. Ek wens hy wil . . .”

“Kom jy en Paul nie goed klaar nie? Want ek het al gemerk . . .”

“Dis geen geheim nie,” antwoord sy wrang. Dan kyk sy hom vas aan. “Clive, asseblief, moenie dit vir my moeiliker maak as wat dit reeds is nie. Daar is niks meer tussen ons nie. Aanvaar dit nou so, asseblief.”

Sy stap by hom verby en hy kyk haar ontevrede agterna. Dan verskyn daar ’n gedetermineerde trek om sy mond en lyk hy op hierdie oomblik baie na sy neef wanneer hy op sy beslisste is.

Anmar glip by tant Liefie se kamer in uit vrees dat hy haar miskien gaan volg.

“Wat makeer, kind? Dit lyk of die spoke jou al weer jaag.”

Sy kyk tant Liefie agterdogtig aan. Word alles wat sy en die tante bespreek aan ’n sekere “spook” oorgedra? Sy kies haar woorde versigtig: “Ja, tante, maar ek begin nou moeg word vir hierdie speletjie. Op ’n dag gaan ek net stilstaan en toelaat dat die spook my vang. ’n Mens raak moeg van hardloop.”

“En dan, kind?” wil tant Liefie grootogig weet.

“Dan, tant Liefie, moet maar kom wat wil. Lekker slaap.”