Читать книгу Ena Murray Omnibus 35 - Ena Murray - Страница 6

Hoofstuk 3

3

In die week wat volg, verloop alles baie rustig. Ansie herwin by die dag haar kragte en elke dag is vol nuwe avonture en belewenisse wat sy ten volle geniet. Dis wonderlik om elke oggend wakker te word, teen Liesbet se moederlike glimlag vas te kyk waar sy voor die bed met oggendkoffie en een van haar lekker groot, lang boerbeskuite staan, en te weet die res van die dag gaan sy saam met Lochner in die veld tussen sy diere deurbring.

Die roetine op Friedesheim is heeltemal omgekeerd van dié van die stad. Saans word daar vroeg in die bed gekruip en wanneer die rooi son sy eerste straal oor die oosterkim werp, is die mense van Friedesheim al lankal op en gereed vir hul dagtaak.

Lochner het eerlik verras gelyk toe sy die oggend vroeg haar verskyning maak en aankondig dat sy vandag saam met hom veld toe gaan. Hy was skepties. Haar gewaarsku dis ’n lang, bloedige warm dag wat voorlê, maar sy het voet by stuk gehou. Sy gaan nie weer die hele dag in die huis omsit nie. Toe het hy kopgegee en sy is saam agter in die jeep met die getroue Salmon, geweer gereed, voor langs die baas van die plaas. Dis vir haar ’n nuwe, wonderlike belewenis om die diere in hul natuurlike staat te sien en dop te hou, en sy wonder stilweg of sy ooit weer by die stadslewe sal kan aanpas. Dit moet wonderlik wees om jou lewe só in die natuur tussen God se maaksels deur te bring.

Maar sy vind ook gou uit dat die dae vermoeiend is en dat daar ook hard gewerk word. Wanneer dit droog is soos nou, is die belangrikste taak om die suipings in ’n perfekte toestand te hou, en sy spring self saam met Salmon in om die drinkplekke skoon te maak terwyl Lochner die enjins nagaan en seker maak dat hulle in ’n werkende toestand is. Gewoonlik verskyn daar die een of ander tyd ’n moddermerk op haar gesig soos sy die sweet en hare uit haar oë vee. Sy is onbewus daarvan dat ’n paar oë haar dan stip, peinsend aanstaar, en dat haar neef se blougrys oë weer ’n snaakse kleur aanneem, net asof iets in hom aan die woel is.

Hoewel sy weet niks ontglip sy oë nie, doen sy haar bes om teen die end van die dag haar uitputting vir hom weg te steek, en is sy baie dankbaar dat Lochner verkies om saans agtuur al bed toe te gaan. Dit kos haar soms al haar wilskrag om haar oë nie vóór daardie tyd te laat toeval nie. Die televisiestel waaroor sy in die begin so ingenome was, staan onaangeskakel. Lochner, en so ook sy, verkies om ná ’n heerlike stort liewer op die stoep te gaan sit en die aandstilte te geniet. Daar drink hulle ’n koue bier of twee en Liesbet bring ook sommer hul kos op skinkborde uit omdat dit so bedompig in die huis is.

Dis hierdie tye saam met Lochner in die skemer wat vir Ansie baie spesiaal word. Dis so ’n volmaakte afsluiting van ’n ideale dag. Soms gesels hulle; Lochner gesels graag oor die diere en sy luister met oorgawe. Baiekeer is hulle stil, maar dis nie ’n stilte wat pla nie. Dis die samesyn van twee mense wat dieselfde vreugde uit die skemeraand put. Saam luister hulle na die dieregeluide wat soms naby is en soms van ver af na hulle kom; kyk saam na die bloedson wat wegsak en na die silhoeëtte van die Bosveldbome teen die skemerhemel. Dan, net ná ete, word nag gesê en ten spyte van die hitte wat selfs snags nog kwaai is, sak sy sommer dadelik in ’n droomlose slaap weg met die vooruitsig dat môre en oormôre net so perfek soos vandag sal wees.

As daar êrens in haar ’n stemmetjie waarsku dat dit nie vir ewig so kan voortgaan nie, en dat hierdie hemel maar net tydelik vir haar oopgestel is, smoor sy dit dood. Sy wil nie nou daaraan dink dat daar ’n dag sal kom dat sy hiervan sal moet afskeid neem nie.

Intussen raak Lang Leentjie al makker en word sy tot in die afgrond bederf. Sy stap al glad nader wanneer Ansie se gesig by die staldeur verskyn, want sy weet daar is ’n lekker happie in die hande wat na haar uitgehou word.

“Sy sal nie weer wil teruggaan bos toe nie.”

Ansie kyk haar neef verskonend aan. Sy is nou al ’n paar keer betrap en gewaarsku oor die lekkernye wat sy vir die kameelperd aandra, maar elke keer doen sy dit weer. “Sal dit saak maak as sy hier mak rondloop? Jy het tog nog baie ander kameelperde in die veld,” verdedig sy, hoewel sy sy siening oor die saak ken en dit weer opnuut moet aanhoor.

“Dis nie ter sake hoeveel kameelperde daar in die veld is nie, Ansie. ’n Wilde dier hoort in die natuur. Dis sy aard en dis soos dit bedoel is. Ek hou nie van ’n mak wilde dier nie.” Dan minder streng toe hy die pleitende oë gewaar: “Sy sal in elk geval paartyd gaan maat soek.”

“Nou dan . . . Wat maak dit dan saak as sy ’n bietjie hier by ons kuier, uit haar eie uit, bedoel ek?”

Hy skud sy kop, glimlag teësinnig. “Dis nou maar een ding. ’n Vroumens moet altyd die laaste woord hê. Nou toe, slim Annie, gee nou maar vir haar daardie koekie wat jy in jou roksak wegsteek.” Hy moet breër glimlag toe sy met groot vreugde die koekie te voorskyn bring en Lang Leentjie ook nie op haar laat wag om met haar lang lip daarna te soek nie. “Hoe op aarde het jy haar leer koekies eet? En wat sê Liesbet daarvan dat haar gebak in ’n kameelperd se maag beland?”

Ansie lag, besef nie hoe maklik en hartlik sy dit op Friedesheim leer doen het nie. “Dit het toevallig gebeur. Ek het eendag twee koekies hier by haar gestaan en eet en sy het daaraan geruik en besluit sy hou ook daarvan. En Liesbet weet nie waar al haar koekies beland nie. Sy dink dis ék wat haar blikke so leeg hou! Jy sal nie verklik nie, sal jy?”

Hy skud sy kop, lag sag en die warmte in Ansie se hart neem toe. “Nee, ek sal nie, maar een van die dae is sy nie meer Lang Leentjie nie, maar Ronde Leentjie en is julle albei spekvet.”

“Vet?” Sy kyk hom met groot oë aan. “Is ek vet?”

“Jy is op pad. Jy het al ’n bietjie gewig aangesit, of het jy dit nog nie agtergekom nie?”

“Ja, ek het, want die bra’s pas al beter.” Sy klap haar mond toe toe hy haar vreemd aankyk, en dan skater sy dit uit van die lag. Dit maak seker nie saak as ’n mens met jou neef oor sulke goed praat nie. “Jou buustelyfies was ’n bietjie groot aan die begin, maar soos ek gesê het, hulle pas al ’n bietjie . . . e . . . voller.”

“Mý . . .?”

“Ja. Suster Gertenbach het gesê jy het alles gekoop, tot my onderklere ook.” Sy frons vinnig toe iets haar skielik tref. “Dit laat my mos nou dink . . . Waar was mý klere dan dat jý vir my moes klere koop? Ek was mos volgens jou op pad na jou toe. Ek sou tog nie net met my klere aan my lyf hier aangekom het nie.”

Hy frons ook nou, gee pad huis se kant toe. “Ek weet nie waar suster Gertenbach daaraan kom nie. Ek het by die kliniek gevra of jy iets nodig het en toe ’n paar goedjies vir jou bygekoop. Ek weet glad nie van . . . e . . . onderklere wat ek gekoop het nie.”

“Maar . . .” Ansie swyg verward. Sy kan sweer die man staan en lieg nou oop en bloot vir haar. Dit is net nie aanneemlik dat sy vir haarself groot buustelyfies sou koop nie. En wat die res van haar uitrusting betref . . . Sy weet net dis nie haar smaak nie. Haar mond gaan weer oop om hom verder te konfronteer toe Salmon met die bakkie op die werf verskyn met die slegte nuus dat ’n olifantkalfie teen die oostelike grensdraad in ’n wip gevang is.

Alle ander dinge is uit die gedagte toe hulle dadelik vertrek en Ansie kan Lochner se bitterheid verstaan toe hulle die plek bereik waar die kalfie seker al ’n paar dae lank in die grootste lyding verkeer. Sy een agterpoot is in ’n draadstrik vasgeknel en dit het al diep in sy vleis ingesny soos hy probeer het om daaraan te ontkom. Dis ook duidelik dat die kalfie al baie swak is en kwalik nog op sy bene kan staan. Dis die werk van wilddiewe, en Ansie voel onwillekeurig dieselfde wrewel in haar opstoot as wat sy weet op hierdie oomblik in Lochner woed.

Hy het sy trollie aan die Land Rover gehaak voordat hulle vertrek het, en hoewel dit ’n gespook en gesweet is om die olifantjie daarop te laai nadat die wrede strik verwyder is, slaag hulle tog daarin.

“Salmon, hou dop. Die koei en die res van die trop sal nie ver wees nie,” beveel Lochner.

“Sal hulle ons aanval?” vra Ansie onrustig.

“Maklik. Olifante is ontsettend beskermend teenoor hul kalfies. Die koei sou nie ver van hom afgedwaal het nie, ook nie die res van die trop nie. Iets wat ’n mens nooit moet doen nie, is om tussen ’n koei en haar kalf te kom. Dis doodsake.”

Hulle is nog besig om die kalfie tuis te versorg toe Don Cawood daar aankom. Hy vertel dat hy ook onder die wilddiewe deurgeloop het en reeds twee koedoes en ’n eland verloor het.

“Die vuilgoed is weer baie doenig die afgelope tyd.”

“Waar kom hulle vandaan?” vra Ansie terwyl sy met genot kyk hoe die olifantjie dorstig aan die bottel melk suig wat Lochner besig is om hom te gee.

“Hulle is oral,” is Lochner se kortaf antwoord en Ansie sien weer daardie lig in sy oë wat haar die wilddiewe amper kan laat jammer kry as hy ooit op hulle moet afkom. Maar sy self voel na moord as sy dink aan die lyding wat die stomme diere in ’n strik moet deurgaan.

“Ons sal ons oostelike grense goed moet nagaan. As daar een strik was, is daar nog.” Hy streel die olifantjie oor die kop. “Nou toe, kleintjie. Jy is voorlopig versadig en versorg. So teen môremiddag is jy weer terug by jou ma.”

“Moet ek kom hand bysit?” vra Don en Lochner knik dankbaar.

“Ek sal bly wees, buurman. Hy was so swak dat ons hom vandag alleen kon behartig, maar teen môremiddag sal ons ’n paar hande nodig hê om hom weer op die trollie te kry. Kom ons gaan soek iets vir die keel. Ek is nou dors.”

Dis op die stoep, elkeen met ’n koue drankie voor hulle, dat Don onwetend ’n bom los: “Ek het uit Engeland navraag gekry van ’n filmmaatskappy wat hul buitetonele op Hunters Lodge wil kom skiet.”

“Jy het natuurlik onmiddellik nee gesê.”

Ansie en Don kyk Lochner verbaas aan en Don sê verward: “Nooit! Hulle is bereid om baie te betaal. Ek het sommer op die ingewing van die oomblik ’n buitensporige prys genoem, gesê hulle moet verstaan dat terwyl hulle hier is ek jagters van my plaas af weghou wat my baie goed betaal, en dis sonder skroom aanvaar.” Hy flits ’n verbaasde blik na Ansie, kyk terug na sy buurman se hewig ontevrede frons: “Ek begryp nou nie mooi nie, Lochner. Die mense wil ’n paar natuurtonele skiet, nie wíld nie . . . Wat het jy daarteen?”

Dis stil terwyl die spanning wat in die atmosfeer ingesluip het, in intensiteit toeneem. Die twee paar oë wat op die stroewe gesig gerig is, verraai duidelik dat hulle dronkgeslaan is. Lochner se kakebeen is vierkantig en sy mond grimmig toe hy eindelik antwoord: “Dis jou saak wie jy op jou plaas toelaat, maar nie een van daardie mense sit ’n voet op mý grond nie.”

“Op dees aarde . . .” Don beteuel sy humeur. As daar een ding is waarvoor hy wye draaie sal loop, is dit om kwaaivriende met hierdie buurman van hom te word. Daarvoor lewe hulle te nou saam. Van albei kante word gereeld hand uitgesteek om mekaar te help, en hy slaan die vriendskap tussen hom en Lochner Bothe baie hoog aan. ’n Man uit een stuk en ’n vriend deur dik en dun. So het hy hom leer ken. Só sal hy dit graag wil hou. “Lochner, ek verstaan glad nie. Gee my ’n aanneemlike rede hoekom jy die mense nie hier wil hê nie en ek sal . . .”

Die stem is byna bars wat hom in die rede val: “Ek verpes die soort lewe wat dié mense lei. Hulle het geen idee van wat eg en wat vals is nie. Geld is nie alles in die lewe nie. Daar is sekere dinge wat geld nie kan koop nie. Maar dis jou saak hoe jy geld op Hunters Lodge maak. Moet net nie vir my kom vra of hulle nie ook tonele hier kan kom skiet nie. Ek wil hulle nie op Friedesheim hê nie. Hou hulle net weg van my af.”

Dis ’n lang ruk stil en dan staan Don op, sy stem effens styf: “Dankie vir die bier. Ek stuur môreoggend vier man oor om met die kalfie te help. Of het jy gesê môremiddag?”

Die twee mans se oë ontmoet, Don s’n vraend, maar die ander s’n bly onversoenlik.

“Môremiddag, dankie, as dit kan.”

“Goed. Tot siens, Ansie, Lochner.”

Ansie verdwyn ook na binne. Sy weet sy moet Lochner liewer nie probeer konfronteer oor sy eienaardige optrede nie. Maar sy voel tog teleurgesteld in hom, hoewel sy haarself maan dat daar nie so iets soos ’n volmaakte mens bestaan nie. Lochner Bothe is ook nie volmaak nie. Êrens in die sterkste mens is daar ’n swak plekkie. Êrens in die mees volwasse mens sal jy ’n stukkie onvolwassenheid, selfs kinderagtigheid, kry. In die mees gebalanseerde mens sal jy ’n tikkie ongebalanseerdheid kry. Don het vandag Lochner se swak plek oopgekrap. Miskien sou hy dit beter kon verskans het, maar hy is onverhoeds betrap. Sy weet teen hierdie tyd dat Lochner nie tyd het vir mense wat van die glanslewe hou nie. Sy onthou nou weer die bitterheid in sy stem: Ek het nog nie ’n meisie raakgeloop wat in my wêreld inpas nie. Hulle almal is verslaaf aan die stad se skitterglans en valsheid en aan plesier en ydele vertoon en roem . . . of iets in dier voege.

Sy kry in haar hart ’n verskoning vir sy onverstaanbare optrede. Iemand, ’n vrou, wat só ’n soort meisie is, moes hom die een of ander tyd diep seergemaak het. Sy het blykbaar nie kans gesien om haar lewe vir syne te verruil nie. En daardie wond is nog baie teer, só teer dat hy dit nie eens kan verduur dat mense uit haar soort lewe hul voete op sy grond sit nie. Uit die lewe van roem en glans waaraan sý behoort nie. Daarom is ’n filmspan in sy boswêreld vir hom totaal onaanvaarbaar. Want dit gaan ou herinneringe opwek, ou wonde oopkrap. Ansie voel nou nog meer verbaas as voorheen dat hy háár hierheen gebring het. Hy het haar vertel dat sy nog nie voorheen op Friedesheim was nie, want sy was te lief vir die stad en sy liggies. Dit was dus blote familieplig wat Lochner hom oor haar laat ontferm en haar hierheen laat bring het.

Die volgende middag bring Don self vier van sy plaashulpe oor om hand by te sit met die olifantjie.

“Ek is eintlik op pad dorp toe. Is dit moontlik dat jy my mense weer net op die Lodge kan terugbesorg as jy klaar is met hulle?”

“Natuurlik, Don. Baie dankie vir jou hulp. Ek kan hulle terugneem sodra ons die kalf op die trollie het.”

“Dis nie nodig nie. Neem hulle liewer saam om te help aflaai ook.”

Toe Ansie hoor daar is nie plek vir haar ook op die Land Rover nie, draai sy teleurgesteld weg. Sy sou so graag die hereniging van die moeder en kalf wou sien.

“Hoekom ry jy nie saam dorp toe nie? Dan kan jy mos saam met Lochner terugkom wanneer hy my mense terugbring. Ons sal vroeg terug wees. Ek moet net poskantoor toe gaan.”

Liewer as om die lang dag weer vir Lochner se terugkeer te sit en wag, aanvaar sy sy uitnodiging, hoewel sy geen besigheid op die dorp het nie weens die blote feit dat sy nie ’n sent geld by haar het nie. Dis ’n feit wat haar tot dusver nie gepla het nie, maar vandag tref dit haar soos ’n vuishou en laat sommer baie lastige vrae weer na vore kom.

As sy op pad was na Friedesheim vir ’n vakansie by haar neef, sou sy tog seker ’n paar rand by haar gehad het. Sy was immers besig om inkopies te doen toe die bom ontplof het. Maar al wat in haar handsak gevind is, was glo haar identiteitsdokument. Moontlik het die res van die handsak se inhoud uitgeval toe sý geval het, en is dit in die harwar wat gevolg het, vertrap of selfs gesteel. Maar êrens moet sy tog seker ’n bietjie geld in ’n spaarrekening of selfs in ’n tjekrekening hê. Tot dusver het sy nog nie geld nodig gekry nie, maar sy neem haar voor om die saak by Lochner aan te roer sodra sy tuis kom. Dis darem ongemaklik om so sentloos te wees, besef sy toe sy nie eens vir haar ’n koppie tee in die dorp kan koop nie.

Soos Don beloof het, hou sy besigheid in die poskantoor hom nie lank op nie, en op pad terug Lodge toe word Lochner se eienaardige optrede van die vorige dag weer opgehaal.

“Mag, ek kan die man se houding nie verstaan nie. Verstaan jý dit dalk, Ansie? Daar moes iets gebeur het wat hom so ’n hekel aan filmmense gegee het. Weet jy miskien iets daarvan af?”

Sy skud haar kop. “Ek onthou nie eens wat met myself gebeur het nie, hoe sal ek nou weet wat in Lochner se verlede gebeur het?”

Don kyk haar verward aan. “Wat bedoel jy jy onthou nie wat met jouself gebeur het nie? Jy bedoel jy onthou niks van jou siekte nie?”

“Siekte? Ek sal dit nie juis siekte noem nie.”

Don se oë is ondersoekend. “Wat het jou oorgekom, Ansie? Lochner is altyd baie vaag oor jou. Al wat ek weet, is dat jy baie lank baie siek was. Wat het jou oorgekom?”

Sy kyk hom verbaas aan. “Het Lochner jou nie vertel nie? Ek was besig om inkopies te doen toe ’n kleefmyn ontplof het. Ek was twee en ’n half maande lank bewusteloos en het toe daarna stadig reggekom.”

Don lyk verslae. “Dis eienaardig. Hy het nooit na ’n bomontploffing verwys nie. Hy het net altyd gepraat van siekte.”

“Wel, moontlik het hy daarmee my geheueverlies bedoel. Ek kan van die ontploffing en alles wat voor dit gebeur het, niks onthou nie.”

“Jy bedoel . . .” Hy klink eg geskok.

“Ja. Ek is ’n mens sonder ’n verlede. Ek kon nie eens my eie naam onthou nie. Ek moes dit in my identiteitsboekie lees.”

Don skud sy kop dronkgeslaan. “Vreemd dat Lochner my absoluut niks hiervan vertel het nie! Ons is tog vriende!”

Ansie vind dit ook eienaardig, maar sê lojaal: “Miskien het hy gedink ek sal nie daarvan hou dat mense moet weet ek onthou niks nie. Hy wou my seker maar net beskerm.”

Maar Don se stem klink skepties: “Daar is iets eienaardigs met Lochner aan die gang. Vat nou gister, byvoorbeeld. Ek kan sy houding net nie kleinkry nie. Dis of hy my werklik verkwalik dat ek die filmspan op die Lodge gaan toelaat en sy verskoning wat hy vir sy teësin aangevoer het, was lamlendig – om die minste daarvan te sê. Lochner is nie die soort mens wat kleinlik en onvolwasse is nie. Ek verstaan heeltemal dat hy nooit by daardie soort mens aanklank sal vind nie, maar hy is ’n gebalanseerde mens en sy hele houding is vir my onverstaanbaar en onaanvaarbaar. Dis nie Lochner nie.”

Dis Ansie wat hom nou skepties aankyk, versigtig voelers uitstuur: “Miskien het so ’n soort meisie hom op ’n keer teleurgestel? Lochner is nie meer só ’n kuiken nie. Hoe oud is hy? Dertig?”

“Twee en dertig. Nee, ek weet nie van enige liefdesteleurstelling as dít is waarna jy verwys nie. Ek ken hom van die tyd toe hy nog ’n student was en vakansies hier op Friedesheim by sy pa kom kuier het. Ná sy studie het hy direk hierheen gekom. Hy het nooit gepraktiseer nie, maar dadelik Friedesheim van sy pa oorgeneem, want dié was toe al sieklik. Die ou man is kort daarna oorlede. Nee, ek kan glad nie begryp wat deesdae met hom aangaan nie.”

“Maar miskien weet jy nie alles nie,” hou Ansie koppig vol. “Het hy nie ’n nooi nie?” vra sy en kan haarself dadelik skop toe die vraag uit is.

“Nie ’n vaste een nie, en ek sal weet. Daar is ’n hegte vriendskap tussen hom en my suster, maar hóé heg sal ek nie kan sê nie. Die twee kom goed oor die weg en geniet mekaar se geselskap, maar of daar iets ernstigs tussen hulle sal ontwikkel, weet ek nie. Nie een het al iets laat val nie. Dis die enigste meisie van wie ek weet wat moontlik ’n kans staan om eendag my buurvrou te word – wat ek natuurlik van harte sal verwelkom.”

Ansie probeer die misnoegdheid in haar ignoreer. “Jou suster? Dis die eerste keer dat ek van haar hoor. Waar is sy?”

“In Londen. Model. Maar sy kom gereeld plaas toe, geniet die wild en die natuur net soveel soos ek en Lochner. En sy is ’n knap skut op die koop toe. Baiekeer is sy die een wat die jagters uitneem sodat ek ook ’n kans kan kry om ’n slag weg te breek.”

“O.” Ansie se stemmetjie klink maar plat. ’n Model én ’n grootwildjagter. Wat ’n kombinasie, dink sy spytig. Sou dit die meisie wees oor wie Lochner treur? Die meisie wat maar net nie kans sien om heeltemal van die glanswêreld van die model afskeid te neem om vrou en moeder op Friedesheim te kom wees nie? Ansie hou baie van die vriendelike en joviale Don, maar sy het sommer ’n gevoel sy gaan nie so erg baie van sy suster hou nie.

Wat belaglik is, vertel sy haarself toe hulle op die Lodge se werf stilhou en aanstap na die hoofgebou. Sy het nog nie eens die meisie ontmoet nie, vandag maar vir die eerste keer van haar bestaan verneem. En nog belagliker is die misnoegdheid wat steeds in haar lê. Natuurlik sal daar ’n vrou in ’n man soos Lochner se lewe wees. Daar skort mos niks met hom nie. As hy so lamsakkig is om hom deur ’n meisie aan die neus te laat rondlei, is dit sy saak. Maar, besluit Ansie, die heel belangrikste is Don se suster wat nie kan kies tussen die stadsliggies van Londen en die skemeraande van Friedesheim nie. Sy mag modelmooi wees, en sy mag ’n goeie skut wees, maar sy is onnosel. En dit is Ansie se finale slotsom.

Sy dwing haar aandag doelbewus terug na die gesprek.

“. . . wat ek by die poskantoor gemaak het. Ek het eers lank getwyfel ná gister, maar toe het ek besluit ek kan darem ook nie toelaat dat Lochner se buie my plaas bestuur nie. Goeie geld is goeie geld en al wat hulle van my vra, is om huisvesting te verskaf en saam te gaan wanneer hulle veldtonele moet skiet. Dis min werk vir baie geld. Ek het vandag die brief gepos met my kontrak . . . en Lochner moet dit maar net aanvaar. Dis jammer dat hy so sterk voel oor die saak. Ek weet natuurlik nie presies wat die mense soek nie, maar Lochner het ’n paar skouspelagtige plekke op sy plaas wat vir pragtige tonele sal sorg. Maar, nou ja . . . Hier kom hy nou. Ansie, moet liewer nie laat glip waaroor ons vandag gesels het nie. Hy is knorrig genoeg.” Hy glimlag skalks op haar af. “Miskien moet ek daardie sus van my ’n slag op die plaas kry. As sý hom nie in ’n goeie bui kan kry nie, sal niemand dit regkry nie.”

Tog lyk dit in die week wat volg of Lochner sonder die hulp van die model-grootwildjagter van die buurplaas uit sy knorrige bui kom. Ansie wil haarself al vlei dat sý daartoe bydra, want ’n baie gemoedelike en kameraadskaplike verhouding ontwikkel tussen haar en haar neef.

“Dit lyk my jy geniet dit werklik hier in die veld,” sê hy eenkeer toe hulle weer op pad is na die trop olifante om te kyk hoe dit met Kleintjie, die olifantkalfie, gaan. Want dis ook iets nuuts wat saam met Ansie op Friedesheim aangekom het: die gewoonte om die diere name te gee. Nadat hy die eerste dag die olifantkalfie as Kleintjie aangespreek het, is hy formeel deur Ansie gedoop ondanks Lochner se geamuseerde protes dat ’n mens sekerlik nie vir ’n olifant, en dan nog een wat hopelik eendag in ’n groot olifantbul sal ontwikkel, so ’n verspotte naam gee nie. Maar Kleintjie het hy gebly soos wat Lang Leentjie tot haar dood Lang Leentjie genoem sal word.

Soos Lochner gewaarsku het, wou Lang Leentjie nie sommer van die mensevriende wat sy so goed leer ken het en van wie sy deur veral een so gruwelik bederf is, afskeid neem nie. Dis glad nie snaaks om haar op die werf te sien rondstap en aan verbode plante en blomme te sien smul nie. Soms, net uit skone nuuskierigheid, steek sy haar lang nek by ’n venster in en dan is sy én Ansie in groot onguns by Liesbet.

“Juffrou, jy moet net kom kyk hoe het daardie langnekperd al weer op my stoep gemors. Die ding sal een van die dae nog die huis ook inkom,” raas Liesbet dan en Lochner glimlag maar so in sy enigheid.

Ansie probeer altyd olie op die troebel waters gooi: “Ek sal gaan optel, Liesbet. Ek belowe.”

“Ja, maar daai ding is stout. Hy vreet my blomme ook. Hy hoort in die veld.”

“Ek sal kyk dat sy nie weer naby die blomme kom nie.”

“En hoe gaan jy dit regkry? Jy rits heeldag met meneer in die bos rond en dis dán wanneer die ding my blomme vreet.” Liesbet wil net niks weet nie.

“Ek sal haar in die stal sit wanneer ek weg is.”

“En hoe gaan jy die ding daar inkry? Hy is nie só mak nie,” daag Liesbet haar uit.

“Sy kan haar met koekies daar inlok,” gee Lochner hulpvaardig raad.

“Koekies?” Liesbet snuif minagtend vir sulke verspottigheid en gee gebelg pad.

“Jy het belóóf jy sal nie klik nie!” beskuldig Ansie.

“Ek het mos nie. Jy het tog gesien met watter minagting sy my voorstel bejeën het. Sy, soos die res van die wêreld, weet kameelperde eet nie koek nie. Wel, nie normale kameelperde nie.”

“Lang Leentjie is nie ’n gewone kameelperd nie. Sy is uniek.”

Dis toe dat hy iets onverstaanbaars vir haar sê: “Soos jy. Net so uniek soos jy.”

“Ek? Uniek? Wat is uniek aan my?” wil sy verbaas weet.

Maar al antwoord wat sy kry, is: “Van nuuskierigheid is die strate leeg en die tronke vol. Só het my ma altyd gesê. Toe, ek ry nou na die oosgrens en hoop om ons pasiënt raak te loop. Ek wil weer na daardie been van hom gaan kyk.”

“Ek wil ook weer vir Kleintjie sien. Wag vir my. Ek moet net gou eers die kameelmis gaan optel,” en sy spring met spoed weg. Sy weet nie dat sy blik haar goedkeurend volg nie. Sy het ongelooflik vinnig haar kragte herwin sedert sy op Friedesheim aangekom het. Hy wonder of sy self al agtergekom het watter groot verandering by haar ingetree het in die maand wat sy hier is. Wat hom nog die meeste bevredig, is dat sy ook van die spanning in haar ontslae geraak het. Dit wil selfs lyk asof sy haar nie meer bekommer oor haar geheueverlies nie. Sy verwys in elk geval nie meer daarna nie en vra ook nie meer vrae of probeer uitvis oor haar verlede nie, en dit pas hom uitstekend.

Dokter Engelbrecht se voorstel dat sy eers op Friedesheim moet gaan aansterk en dan terugkeer vir psigoterapie, stoot hy steeds op die lange baan. Met ’n glimlaggie om sy lippe sien hy toe hoe Ansie die kameelmis vinnig tussen Liesbet se blomme ingooi en dan wink dat sy gereed is.

Sy kyk met groot oë na hom en die eerlikheid in haar blik en in haar stem oortuig hom van die opregtheid van haar woorde: “O, ek geniet dit in die veld en tussen die diere! Ek wens soms . . .”

“Ja? Wat wens jy?” vra hy afwagtend.

Sy draai haar gesig weg. Nee, sy kan nie vir hom sê dat sy soms wens dat sy vir altyd hier kan bly nie, want dis tog nie moontlik nie. Sy antwoord meer bedees: “Ek wens soms dat ek al vroeër vir jou kom kuier het.”

Sy stem klink ook meer bedees. “Ja. Dis iets waaroor ek ook spyt is, dat ek jou nie vroeër hier gekry het nie. Miskien sou dinge dan anders uitgewerk het.”

Sy kyk hom vraend aan. “Wat bedoel jy? Watter dinge?”

Hy is ’n ruk stil, sê dan net: “Jy sou dan miskien nie so verknog aan jou soort lewe gewees het nie.”

“Mý soort lewe?” Sy frons vies. “Jy bedoel die stadslewe?” Sy kyk peinsend voor haar uit. “Miskien was ek verknog aan die stadslewe omdat ek geen ander lewe geken het nie. Ek moet eerlik sê dat ek my nie op hierdie oomblik kan voorstel dat ek só versot daarop kon wees nie. Hierdie,” en sy beduie met die hand, “lyk vir my baie lekkerder as wat ’n stad ooit kan wees.”

Dis ’n uitroep van Salmon wat die gesprek kortknip. Hy het die trop olifante gewaar. Lochner ry versigtig nader en bring die Land Rover tot stilstand. Hy maak die deur oop en, verkyker voor die oë, bespied hy die trop.

“Sien jy hom?” wil Ansie ongeduldig weet.

Hy oorhandig die verkyker aan haar. “Kyk daar by die groot bos regs. Daar staan hy en sy ma.”

Ansie bestudeer die kalf en veral die agterbeen deur die verkyker en laat hoor: “Wat dink jy van sy been? Dit lyk vir my goed.”

“Ja. Daar sal altyd ’n letsel wees, maar dis besig om mooi te herstel.”

Op pad terug kry hulle ’n trop bobbejane op ’n laagwaterbrug by die rivier en hulle hou stil. ’n Bobbejaanmannetjie het ’n kleintjie, sy ore nog pienk, beet en karnuffel hom deeglik terwyl die kleintjie soos ’n maer vark skree. Die ma kom beskermend nader maar die pa gee net ’n waarskuwende grom.

Ansie is hewig ontsteld. “Gaan keer, Lochner! Hy gaan die kleintjie seermaak, selfs doodmaak!”

“O nee. Dis nie nodig nie. Hou die ma dop.”

Ansie sien hoe die ma skynbaar aan die weghardloop is, maar dan sien sy hoe sy by ’n groot bobbejaanmannetjie tot stilstand kom waar hy luilekker eenkant sit terwyl een van die dames van die trop rustig vlooie op sy rug soek. Die mannetjie spring op en storm op die pa-mannetjie af. Skreeuend vlug die kleintjie in sy ma se arms in terwyl die pa spore maak met die groot mannetjie kort op sy hakke.

Lochner sien die ongeloof in Ansie se oë en verduidelik glimlaggend: “Hierdie kleintjies is soms baie stout en moedswillig. Hy moes seker maar iets gedoen het wat die mannetjie vertoorn het. Maar elke trop het ’n leier, en as daar probleme kom, soos vandag, is dit die leier wat die probleem hanteer. Die ma het net eenvoudig die leier gaan roep.”

Ansie skud haar kop. “Die natuur is darem net ongelooflik wonderlik.”

“Ja. Dit is. Die meeste mense dink dis maar net wilde diere, verstandeloos en stom. Dis baie ver van die waarheid af. Hulle kommunikeer met mekaar in ’n taal wat ek en jy nie verstaan nie. En hulle is nie verstandeloos nie. Hulle is georganiseerd. Hulle dink en redeneer net in ’n ander dimensie as ek en jy. En partykeer oortref hulle selfs die mens.”

“Hoe?” vra sy nuuskierig. Sy hou daarvan om hom só te sien lyk – ontspanne en glimlaggend; die liefde vir sy diere merkbaar in sy warm stem.

“Hulle voed hul kinders beter op as baie mense. Deesdae is die mode mos onder mense dat kinders grootgemaak word sonder slae. Dis dié dat die wêreld vandag lyk soos wat hy lyk. Maar die bobbejaan . . . As die kleintjie nie ore aan sy kop het nie, en dinge doen wat hy nie moet doen nie, kry hy ’n pak slae.”

“Lochner, nooit! Salmon, hy jok mos nou?”

Maar Salmon skud sy kop laggend. “Hy gee hom pak. Hy skrou, maar sy ma slaat hom goed. Hy’s ’n goeie ma. Hy sorg vir hom. Hy gee hom kos. Hy hou hom vas teen hom. Die kleintjie weet sy ma is lief vir hom. Maar hy kry ook slae wanneer dit nodig is.”

Sy kyk na die trop, sien hoe liefdevol die ma’s hul kleintjies koester, aan die bors voed, en sy voel meteens bewoë. Dis waar. Daar is baie kinders wat van hul ouers weggeneem moet word om hulle teen mishandeling te beskerm. Sy vee vlugtig oor haar oë.

Lochner skakel die Land Rover aan. Hy het die blink in haar oë gesien en sê goedig: “Laat ons hier padgee voordat jy ’n kleintjie wil saamneem huis toe. Liesbet sal ’n oorval kry.”

Sy lag, sluk. “Wat sal Liesbet sê as sy die doeke moet was!”

By die huis aangekom, is daar ’n vragmotor op die werf. Tot Ansie se verbasing ontdek sy dis ’n firma van die dorp wat lugreëling in haar kamer en die sitkamer kom installeer.

Sy keer haar fronsend na haar neef toe die mense aan die werk is. “Lochner, ek hoop nie jy gaan hierdie koste aan net ter wille van my nie.”

“Ek moes dit eintlik lankal laat doen het. Maar ek kom nie die hitte so erg agter nie. Ek is al geakklimatiseer. Maar ek kan sien ons Bosveldhitte is ’n bietjie kwaai vir jou.”

Ag, hy is regtig dierbaar! Sy is waarlik gelukkig om so ’n neef te hê. Maar dit laat haar ook sleg voel. “Dis groot koste. Jy vergeet ek is net tydelik hier. Een van die dae gaan ek weg.”

Sy stem klink onpersoonlik. “Ek doen dit nie net ter wille van jou nie.”

Sy voel afgehaal. Natuurlik is dit nie net om haar ontwil nie! Eendag, miskien nog binnekort, sal hy trou en ’n vrou in die huis hê. Juffrou model-jagter Cawood is natuurlik aan lugreëling gewoond.

Sy kyk hom nietemin met dankbare oë aan. “Dis dierbaar van jou. Baie dankie. Jy is ’n wonderlike neef.”

Sy lig haar op haar tone en soen hom vol op die mond, draai dan vinnig om en verdwyn die huis in.

Op die werf staan Lochner nog ’n oomblik stil, maar toe hy omdraai en in die rigting van die stalle verdwyn, is die lippe wat so pas gesoen is, grimmig op mekaar gedruk.