Читать книгу Ena Murray Omnibus 35 - Ena Murray - Страница 9

Hoofstuk 6

6

Salmon en Liesbet slaak ’n sug van verligting toe Ansie Friedesheim se werf binnery. Lochner is nog nie terug uit die veld nie.

Liesbet begin sommer raas toe Ansie afklim en die merrie aan Salmon oorhandig. “Juffrou, jy doen dit nie weer nie! Ek kan nie dink wat Salmon makeer het om jou toe te laat om alleen te gaan ry nie. Meneer laat dit eenvoudig nie toe nie!”

Ansie lag gerusstellend, gee haar skouer ’n gemoedelike drukkie. “Dit waarvan jy nie weet nie, doen jou nie kwaad nie. Meneer weet nie ek het alleen gaan ry nie en hy hoef nooit te weet nie, tensy iemand gaan verklik. Ek sal beslis nie. Salmon ook nie, want dan kry hy groot raas. Dus . . .”

Liesbet lyk nou eers ontevrede. “Jy word deesdae baie stout, juffrou.”

Ansie skud haar kop. Liesbet is al net so erg soos Lochner, gaan te kere asof sy nog ’n kind is. Maar iewers in haar is ’n warm kolletjie van lekkerkry oor iemand tog omgee. Daarom glimlag sy nou maar verdraagsaam en sê met ’n pruilmond, nes ’n bedorwe kind: “Maar ek het so moeg geraak van net altyd soet wees, Liesbet! Dis lekkerder om stout te wees!”

Salmon se tande blink in ’n glimlag, maar Liesbet dink nie dis snaaks nie. “Meneer sal jou in die bek moet ruk, sien ek. Jy’s nes ’n jong perd wat op stal gestaan het en skielik ’n oop veld sien.”

Ansie snuif soos Liesbet so lief is om te doen as iets net haar totale minagting verdien. “Jou meneer lyk na ’n aap om mý in die bek te kan ruk!”

Maar toe die Land Rover ’n ruk later stilhou, sing sy ’n ander deuntjie. Nadat sy ’n rukkie daaroor nagedink het, het sy besef dit sal vir haar beter wees om in sy guns te bly. En vir haar toekomsplanne is dit voordeliger as sy sy bevele gehoorsaam. Sy is vanoggend gewaarsku dat hy nie weer teen ’n dikmond-kleuter wil vaskyk wanneer hy tuis kom nie . . .

Hy word byna verblind deur die wye glimlag wat hom toestraal toe sy hom bereik.

“Hallo! Iets snaaks gesien?” vra sy vrolik.

Hy bekyk haar agterdogtig, antwoord bedaard: “Ja. Kleintjie se been lyk goed. En die nuwe aankomeling is piekfyn.”

“Salmon het my vertel daar het ’n nuwe kalfie bygekom. Ek sou hom graag wou sien. Of is dit ’n haar?”

“Dis ’n haar. En dis jou eie skuld dat jy haar nie gesien het nie.”

Sy hele houding vertel haar dat hy verwag dat sy haar nou weer gaan opruk en iets onverantwoordeliks kwytraak. Maar al wat hy kry, is ’n meewarige glimlaggie en ’n bedeesde erkenning: “Dis waar. Maar ek sal haar die een of ander tyd wel te siene kry. Kan ek vir jou iets te drinke bring?”

Hy kyk haar agterna terwyl sy in die rigting van die kombuis verdwyn. Dan grynslag hy by homself en sê saggies: “Jy is met allerhande speletjies besig, jong dame. Maar dit vat twee om dit regtig interessant te maak. Ons sal sien.”

Ansie se skielike buierigheid het net so vinnig as wat dit kop uitgesteek het weer kop ingetrek en as Lochner hierdie skielike ommeswaai nie heeltemal vertrou nie, kom hy haar nietemin tegemoet en bring sy kant om die vrede te bewaar. Enige verwysing na die buurplaas se mense en sy bedrywighede word doelbewus vermy en dis weer met die ou gemoedelikheid dat hulle daardie aand nag sê en gaan slaap. Wat natuurlik baie gehelp het, is dat die bekwame dame van die Lodge nie weer haar gesig gewys het nie. Teen alle hoop in hoop Ansie dat sy vir ewig wegbly.

Die volgende oggend word sy saamgenooi dorp toe, maar sy bedank.

“Hoekom?” wil hy weet en sy sug onhoorbaar. As Lochner net nie alles altyd tot op die been wil oopvlek nie!

“Ek het niks nodig nie, dankie.”

“Maar ry dan net saam.”

“Nee, dankie.”

Hy frons, vra weer: “Hoekom nie?”

Sy tas wild in haar gedagtes rond. “Sommer nie,” sal hom nie tevrede stel nie. Dan kry sy ’n blink ingewing, glimlag en klink verskonend: “Mag ek maar asseblief heeltemal eerlik wees?”

Sy frons verdiep. “Te alle tye, hoop ek.”

“Wel, jy sien . . . jy moet nou nie sleg voel nie. Dis nie dat ek jou verwyt of jou verkwalik nie. Dis my eie skuld, natuurlik. Dis . . .”

“Kom tot die punt, Ansie.”

“Wel, dis . . . my kop.”

“Jou . . . kop?”

“Ja. My hare bedoel ek. Ek voel ’n bietjie selfbewus om so in die openbaar te verskyn. Ek sal saamry wanneer dit eers weer ’n bietjie uitgegroei en meer vorm gekry het. Die mense sal vir my lag,” sê sy kastig verleë terwyl sy dit binnekant uitkraai. O, die stommerik is besig om haar storie vir soetkoek te sluk!

“Hmm.” Hy kry ’n fyn glimlaggie. “Ek verstaan. Ydelheid is in elke vrou ingeplant. Maar jy is onnodig so selfbewus oor jou . . . e . . . kapsel. Dit lyk vir my nogal oulik. Ek het glad nie so sleg gevaar vir die eerste keer nie. Volgende keer . . .”

“Daar sal nie ’n volgende keer wees nie, dankie,” sê sy vinnig, maar lag hardop van verligting.

Toe hy uit sig verdwyn, verdwyn haar geamuseerdheid ook. Haar versnipperde haardos is die minste wat haar pla. En wat mense daarvan sal dink, kan haar nog minder skeel. Maar sy het ander planne vir die oggend. Sal sy dit waag? Wat is dit wat haar soos ’n magneet na die buurplaas trek? Daardie kameras . . . Sy kan dit nie uit haar gedagtes kry nie. Sy het laas nag selfs daarvan gedroom. Toe sy stalle toe stap, weet sy sy is nou met ’n ding besig wat haar heel waarskynlik suur gaan bekom, maar iets onverklaarbaars dryf haar voort. Sy móét Hunters Lodge toe.

Sy oorreed Salmon makliker om die perd op te saal as die vorige oggend. Hy het ten minste gister gesien sy kan perdry. Maar dat dit steeds agter sy meneer se rug moet geskied, staan hom nie aan nie. Ansie moet vinnig plan maak, en met ’n verskoning na Bo vir die wit leuentjie, vertel sy hom dat sy eintlik net wil oefen voordat sy meneer op ’n dag verras, want hy weet nie sy kan perdry nie. Dis ook nie so ’n gruwelike leuen nie. Hy sál verras wees as hy dit op ’n dag uitvind.

“Meneer is dorp toe. Hy sal eers teen middagete terug wees. En Liesbet sal my nie sien nie. Sy is agter besig met die wasgoed.”

“Maar as juffrou iets moet oorkom . . .”

“Ek ry net padlangs, Salmon!”

“Ek sal maar liewer saam met . . .”

“Nee! Jy het jou werk om te doen. Ek is ’n grootmens, Salmon. Ek sal mos nie iets onverantwoordeliks aanvang nie!” Die gedagte dat sy reeds onverantwoordelik is, druk sy vinnig op die agtergrond.

Sy nader ’n ruk later weer die Lodge uit dieselfde rigting as die vorige dag, maar tot haar teleurstelling is daar niks te sien nie. Maar te oordeel na die voertuie wat op die werf staan, is die filmspan daar. Miskien besig om binnetonele te skiet. Sal sy nader gaan? As Charlene net nie daar was nie . . .

Sy wip soos sy skrik toe ’n stem skielik agter haar praat. “Vir wat staan en loer jy so, Ansie? Hoekom kom jy nie nader nie?”

“O, Don! Dis jy! Ek het my nou boeglam geskrik.”

“Jammer, maar hoekom staan jy hier? Jy was gister ook hier, nie waar nie?”

“Hoe weet jy?”

“Ek het perdespore hier gesien en het juis weer vanoggend kom kyk wat aangaan, want ek kon nie begryp waar dit vandaan kom nie.”

Ansie glimlag verleë. Natuurlik! Die kennersoog is gou om ’n spoor raak te sien, veral as dit een is wat nie daar hoort nie. “Ja, ek was hier. Ek het net kom loer wat julle alles aanvang.”

Don frons. “Maar hoekom? Jy kan mos openlik kom kyk.”

Sy sug. “Ag, jy weet hoekom. Lochner . . . Jy weet tog hy het hierdie vreemde ding oor die filmspan. Hy het my verbied om hierheen te kom terwyl hulle hier is.”

“Ja.” Hy skud sy kop. “Dis vir my die eienaardigste ding . . . Ek is heeltemal dronkgeslaan oor die man se houding. En nou het hy jou ook die Lodge verbied. Dan weet hy nie jy is hier nie?”

“Nooit! Hy sal die aapstuipe kry! Nee, hy is dorp toe en ek het my kans waargeneem. Gister was hy veld toe. En hy sal nog ’n keer stuipe kry as hy uitvind ek kan perdry en ek doen dit alleen.”

“Ja, ek weet. Hy laat Charlene nie eens toe om alleen te ry nie. Maar daar moet ek met hom saamstem. As iets gebeur, kan dit ’n lelike ding afgee. Maar kom nader, Ansie. Jy ís nou hier . . .” glimlag hy.

Ansie rem terug toe hy haar arm neem. “Liewer nie, Don, dankie. Charlene sal hom vertel . . .”

“Sy is nie hier nie. Sy is saam met hom dorp toe. Hy het haar kom oplaai.”

“O.” Dan bestyg sy haar perd, maar hou haar gedagtes vir haarself. Die grootmeneer van Friedesheim is darem gou om ’n plaasvervanger te kry. Sy wonder of hy Charlene saamgevra het nadat sý nie wou saamgaan nie, en of dit maar in elk geval sy plan was om haar ook saam te neem. In daardie geval is sy dankbaar dat sy nie saamgegaan het nie. En sý mag nie haar voete op Hunters Lodge sit nie, maar grootmeneer kan darem, want van die skone Charlene kan hy nie wegbly nie. Van ergernis kap sy sommer met die hakke teen die perd se flanke en hulle kom op ’n stewige pas die werf binne.

“Waarmee is hulle nou besig?” wil sy weet toe hulle die trappe bestyg.

“Met binnetonele. Kom, ek gaan wys jou.”

“Sal hulle ons toelaat?”

“Natuurlik. Dis baie gawe mense. Ek hou van die klomp. Jy moes gesien het hoe hulle die braaivleis en pap geniet het!”

Ansie vind dat Don die waarheid gepraat het. Hoewel daar hier en daar ’n geamuseerde blik na haar hare is – en sy verkwalik hulle nie daaroor nie – kom hulle vir haar maar soos doodgewone mense voor. Op die oog af kan sy werklik nie sien hoe enige van hulle ’n bose invloed op haar kan uitoefen nie. Die vyf hoofspelers is duidelik hardwerkende mense wat net een ding voor oë het en dit is om ’n sukses te maak van wat hulle doen. Jack Stone, die regisseur, vind sy ’n toegewyde man; iemand wat perfeksionisme nastreef en die kameramanne, die beligting- en klankoperateurs en die grimeerkunstenaars soos marionette orkestreer. Rod Anderson, die manlike hoofspeler, is beslis baie aantreklik. Die belangrikste byspeler, Graham McFarlane, lyk na ’n goedige mens en selfs die een wat die skurk speel, kom vir haar heel aangenaam voor. Die twee hoofaktrises, Lucille Landini en Rachel Stewart, is albei beeldskoon en talentvol. ’n Gawe, professionele klomp mense bymekaar, is haar finale slotsom. Wat op aarde kan Lochner teen hulle hê? Natuurlik, sy weersin is nie teen hierdie spesifieke klomp gerig nie. Dis maar ’n ou spook uit die verlede wat hom vandag nog so rondjaag. Dit kan niks anders wees nie.

Maar daar is ook spoke wat haar begin jaag, besef sy soos die oggend vorder. Die vorige dag se ontsteltenis is terug in haar, vandag net helderder en meer pertinent. Sy kan die feite wat na vore tree terwyl sy die ander dophou, nie ignoreer nie. En nog minder kan sy ’n verduideliking daarvoor gee. Sy weet wat hier voor haar aangaan. Nie bloot net dat hier ’n film gemaak word nie, maar dat sy kennis van die detail het. Sy kyk na die kamera en weet hoe dit werk. Sy kyk na die grimering van die spelers en weet instinktief of dit reg is, en of dit ligter of donkerder behoort te wees. Sy sien die bewegings en die aksies en sy beoordeel dit soos iemand met ervaring. Sy luister na die intonasies in die stemme en stem daarmee saam of verbeter daarop in haar kop.

Sy voel ’n klamheid in haar handpalms. Wat is dit met haar? Waar kom sy aan al hierdie kennis? Wat weet ’n sekretaresse van beligting en kamerawerk en grimering onder die skerp ligte en intonasies van stemme en al dié dinge wat skielik soos ’n vloedgolf oor haar spoel? Waar kom sy daaraan om tot van die hoofspelers se spel te bevraagteken? Wat weet sy van films maak en toneelspel af?

Maar sy weet. Sy wéét net. Sy moet haar ’n paar keer streng inhou om nie iets te sê nie, om nie te wil verbeter op wat hierdie professionele mense doen nie.

Toe daar ’n kort pouse kom en almal dankbaar na ’n koel lafenis soek, kom Jack Stone langs Don en Ansie sit en hy glimlag vriendelik op haar neer. Hy het terloops opgemerk hoe gefassineerd sy alles dophou. “En wat dink jy van alles, Ansie? Ek kan jou seker maar so noem?”

“Natuurlik.” Sy sluk. Sal sy dit waag? Rachel se grimering hinder haar verskriklik. Dit moet baie ligter wees. Sy is seker daarvan.

“Wel, jy het my nog nie geantwoord nie. Vind jy dit interessant?”

Sy weet hy gesels maar net om die tyd om te kry, maar dan hoor sy haarself sê: “Geweldig interessant, meneer Stone. Behalwe net . . .”

“Ja? En noem my Jack. Ons filmmense dring nie aan op formaliteite nie.”

Ja. Dit weet sy ook. Dis ook een van die brokke kennis wat sy skielik besit, maar nie weet van waar nie. “Dis net . . . dink jy nie Rachel se grimering is te swaar nie? Ek het nie die draaiboek gesien nie, maar soos ek kon aflei, is sy veronderstel om siek en blekerig te lyk. Die grimering en beligting wat julle gee, sal haar blakend gesond laat lyk. Onthou, ons son het haar al goed bygekom en haar vel is natuurlik donkerder as toe sy in Suid-Afrika aangekom het.”

Jack Stone kyk haar verward aan, heel onkant betrap. Dan kyk hy terug na die stel voor hulle, na waar die kamera staan, na die beligting. En dan terug na die meisie met die groot oë langs hom wat hom half verskrik vir haar eie voortvarenheid bly aanstaar.

“Op die aarde, Ansie! Waar kom jy aan . . .?” kry Don dit uit – opreg verbaas.

“Jy is reg,” val Jack hom in die rede. “Jy is heeltemal reg! Ek gaan beslis nie die regte effek kry nie.” Hy wink die grimeerdame nader. “Edith, maak Rachel se grimering . . .” Dan draai hy sy kop weer vinnig terug na Ansie. “Of kan jy dit doen?”

“Ek . . . dink so.”

Jack lyk opgewonde. “Nou goed dan, meisie. Waarvoor wag jy? Gaan doen dit.”

“Jy bedoel regtig . . .?” Ansie is nou bang. Waarin het haar mond haar nou al weer laat beland?

“Natuurlik bedoel ek dit, en Ansie . . .” Jack glimlag, “enige ander voorstelle?” Hy sien sy aarsel en dring aan: “Praat, asseblief. Ek wil hoor. Wat het jy nog opgemerk?”

Haar oë gaan hulpsoekend na Don asof sy verwag hy moet haar uit die penarie verlos, maar dié sit haar vol afwagting en aanstaar, amper asof hy haar vir die eerste keer sien. “Nee, ek . . . ek weet niks van wat hier aangaan nie.”

“Twak, meisie. Jy is iemand met eerstehandse kennis. Aan watter ateljee is jy verbonde?”

“Ateljee?” Sy klink asof sy die woord vir die eerste keer in haar lewe hoor.

“Ja, filmateljee. Of was jy in die teater of waar?” Jack klink ongeduldig.

“Nêrens . . . nêrens . . .” antwoord sy verbouereerd.

Don spring vinnig tussenbeide: “Los eers, Jack. Laat sy Rachel se gesig gaan regkry. Toe, Ansie, hulle wag vir jou.”

Sy is skaars buite hoorafstand of Jack wil weet: “Waar kom dié meisie vandaan? Wat op aarde maak sy hier in die bos?”

“Stadig, Jack. Ek kan self nie kop of stert van die hele besigheid uitmaak nie.”

“Watse besigheid?”

“Ansie . . . en wat vandag hier aan die lig kom. Dan is dít hoekom Lochner so vreemd optree . . .”

“Waarvan praat jy, man? Wie is Lochner? Haar man?”

“Nee, haar neef. Sy bly by hom nadat sy beseer is in ’n bomontploffing in Johannesburg. Ná dié voorval ly sy aan algehele amnesie.”

Jack frons diep, protesteer: “Maar sy ly nie aan algehele geheueverlies nie. Sy onthou wel. Vandag is die bewys daarvan. Wat het sy gedoen vóór die ongeluk?”

“Sy was ’n sekretaresse volgens haar neef.”

“Snert. Hierdie meisie dra intieme kennis van my beroep. Sy móés op die een of ander wyse verbonde gewees het aan ’n filmmaatskappy of ’n televisiespan, of die teater, of iets in daardie rigting.”

Don knik peinsend. “Dit wil so voorkom, maar haar neef sê sy was ’n doodgewone sekretaresse en Ansie kan hom nie weerspreek nie, want sy het haar verlede vergeet. Goed. Haar geheue is vandag geprikkel deur wat sy hier gesien het, maar sy onthou nog nie presies wie en wat sy voor die ontploffing was nie.”

“Ek kan haar werk aanbied. Sy kan die kennis wat sy wel teruggekry het, gebruik.” Jack is entoesiasties.

“O nee, ou vriend, nie as my buurman ’n sê in die saak gaan hê nie.” En Don lig die regisseur in oor sy buurman se onverklaarbare antipatie teenoor filmmense; soseer dat hy ’n oorval sal kry as hy moet weet Ansie is vandag hier en waarmee sy op die oomblik besig is.

Met kennis en ’n vaardigheid wat haar ewe veel verstom as die omstanders is Ansie besig om Rachel se grimering aan te wend.

Toe sy tevrede terugstaan, knik Edith goedkeurend: “Jy kan dit doen. Jy is professioneel. Eienaardig dat jy self nie grimering gebruik nie. Moet dit asseblief nie as ’n ontaktvolle opmerking beskou nie.” En haar blik rus weer ’n stonde op die vreemde kapsel voor haar.

Ansie lag net. “Ag, nee wat. Ek gee nie veel daarvoor om nie. Dit pas nie in die bos nie. Ek besit nie eens ’n lipstiffie nie!”

Sy sien die ongeloof in die ander se oë en keer vinnig terug na waar Don en Jack nog ernstig sit en gesels. As Lochner moet weet waarmee sy besig is, voer hy haar vir Friedesheim se leeus. Sy sê ook dadelik toe sy hulle bereik: “Ek moet nou teruggaan.” Sy hou haar hand op toe Jack wil protesteer. “Nee, regtig, Jack. Ek het reeds te lank versuim. Ek moes lankal terug gewees het.”

“Maar jy sal weer kom? Môre weer?”

Sy ontwyk die mans se oë, antwoord vaag: “Ek sal sien. Tot siens, julle!”

Sy haas haar by die deur uit, hardloop amper na haar perd toe. Die oggend het omgevlieg. As Lochner se bakkie nou hierdie werf moet binnery . . . Sy jaag sowaar die bosse in en kom nooit weer terug nie.

Maar sy loop haar vas in Liesbet wat lankal klaar is met die wasgoed en agtergekom het sy word vermis. Salmon moes maar bieg en hy is reeds deeglik geroskam.

Maar Ansie gee haar geen kans om met haar tirade te begin nie. Sy val sommer eerste aan: “Nie ’n woord nie, Liesbet. Ek is ’n grootmens en ek doen wat ek wil. As jy wil gaan verklik, verklik dan. Los net Salmon se naam daar uit. Hy dra geen skuld nie. Hy weet nie eens ek het die merrie gevat nie. Ek het self opgesaal en gery voordat hy dit kon agterkom,” lieg sy sommer roekeloos. Ek moet alleen wees. Ek moet alleen wees. Sy storm na die huis toe, draai dan terug na die verstomde twee mense: “Ek wil nie eet nie en ek wil nie gesteur word nie.”

In haar kamer sak sy bewend op die bed neer. Sy voel soos iemand wat haar in ’n eindelose doolhof bevind. Die een oomblik lyk ’n draai bekend om net die volgende oomblik weer skrikwekkend vreemd voor te kom. Hoe skakel dít wat vandag op Hunters Lodge gebeur het by haar verlede in?

Sy kan vir geen oomblik meer glo dat sy net ’n sekretaresse was nie. Lochner het haar ’n blatante leuen vertel. Sy voel geskok en teleurgesteld in hom. Hoekom? Hoekom leuens vertel? Meer as ooit voel sy verward en onseker oor haarself. En meer as ooit bekommerd. Was sy al die tyd op ’n dwaalspoor en moet Lochner se vreemde obsessie oor die filmspan en almal wat van stadsliggies hou by háár gesoek word en nie by Charlene nie? Is dit iets in háár verlede wat gemaak het dat hy so ’n onstuitbare weersin in dié mense gekry het? Is dit die soort lewe wat sý gelei het wat hom so afgestoot het dat hy niks goeds uit die teaterwêreld verwag nie?

Maar dit laat haar nog meer verslae. Hoekom sou wat sý gedoen het, hóm so ontstel? Hulle is tog net niggie en neef en soos sy kon aflei, het hulle glad nie baie noue familiebande gehad nie. Trouens, hy het gesê dis die eerste keer dat sy op Friedesheim kom, en sy weet instinktief dat dit die waarheid is. Nou hóékom het hy die moeite gedoen om hom oor haar te ontferm en haar ná haar ontslag hierheen te bring?

Dalk moet dit haar ook nie so verbaas nie. Sy ken Lochner darem al teen hierdie tyd so ’n bietjie. Hy is ’n man wat plig eerste stel, en al sou hy liewer nie by haar wel en weë betrokke wou raak nie, sou sy pligsbesef dit nie toelaat nie. Blykbaar was daar niemand anders wat hom oor haar kon ontferm nie en hy het eintlik geen ander keuse gehad as om te doen wat hy gedoen het nie.

Haar hart lê soos ’n stuk ysterklip in haar. Sy is net ’n las vir hom, ’n teësinnige verpligting en boonop ’n steen des aanstoots. Hy bid natuurlik dat die dag moet aanbreek dat hy van haar ontslae sal wees.

By hierdie gedagte neem haar verwarring egter weer toe. Dan kan sy sy optrede nog minder verstaan. Hoekom verbied hy haar om ’n voet op die Lodge te sit terwyl die filmspan daar doenig is? Hoekom weier hy summier dat hulle ’n voet op Friedesheim sit? Dis of hy wil keer dat sy haar verlede moet onthou!

So naarstiglik as wat sy begeer het om haar verlede te ken, so bang is sy nou om dit uit te vind. Watter soort mens was sy? Watter soort lewe het sy gelei? Daar word baie geskinder en gepraat oor filmsterre en mense wat in die teater is en gekoppel is aan die wêreld van die kunste. Die algemene opvatting is dat kunstenaars ’n losbandige en immorele lewe lei. Dat hulle mense sonder beginsels is vir wie min dinge heilig is. Mense wat dikwels roekeloos op ander trap om op die boonste sport van die suksesleer te kom. Mense wat vir ’n tydjie in die glans van die sterre staan en op ’n dag sommer net verdwyn. Sy glo dit is ook wat Lochner van hierdie mense dink.

En sy was een van hulle. In watter hoedanigheid weet sy nie, maar sy was ’n kunstenaar. Die kennis wat sy vandag in haarself ontdek het, bewys dit. Sy weet net te veel van grimering, te veel van beligting en kameras af om nie voorheen intensief daarmee gemoeid te kon wees nie. Sy kon selfs verbeter op van die spelers se aksies en stemintonasies! Sy móés deel van daardie wêreld gewees het wat Lochner so heelhartig verag.

Ansie is dwalende vir die res van die dag. Sy kan nie besluit of sy dankbaar of jammer is oor die ligstraaltjie wat skielik deur die donkerte geklief het nie. Sy weet ook nie of sy spyt of bly moet wees dat sy teen Lochner se bevel in Hunters Lodge toe gegaan het nie. Miskien sal dit wys wees om van nou af die Lodge soos die pes te vermy. Maar sal sy dit regkry? Iets onverklaarbaars het haar soos ’n magneet daarheen getrek en sy voel daardie magnetisme steeds aan. Sy sou veel liewer nou daar wou gewees het as hier.

Die dag is besig om verby te gaan en daar is nog geen teken van Lochner nie. Hy het haar vertel hy het nie baie besigheid om te doen nie, maar noudat Charlene by is, sal hy nie haastig wees om huis toe te kom nie. Toe die telefoon lui, is sy dadelik by. Dis Don.

“Ansie, Jack wil weet of jy nie weer vanmiddag kan oorkom nie. Daar is iets wat hy met jou wil bespreek.”

“Nee. Ek kom nie. Ek kan nie . . .”

“Charlene is nog nie terug nie. Sy en Lochner kuier blykbaar nog lekker op die dorp. Jy kan gerus . . .”

“Don, hulle kon direk hierheen gekom het. Jy het baie gewaag om my te bel. Wat sou jy gesê het as dit Lochner was wat geantwoord het?” wil sy ontsteld weet.

“O, ek sou aan iets gedink het. Ek kon mos maar net na sy welstand ook verneem het. Jy is verniet bang. Ek sal jou nie verraai nie.”

“Maar die ander mense. Een van hulle kan teenoor Charlene laat val ek was daar.”

“Jy kan op hulle reken. Almal is ingelig om jou nie te verraai nie.”

Sy trek haar asem in. “Wat . . . wat het jy hulle vertel?”

“Ek moes Jack inlig, Ansie. Ek kon nie anders nie. Die man is baie beïndruk met jou. Hy wou sommer oorry Friedesheim toe om jou ’n aanbod te maak. Ek kon niks anders doen as om hom alles te vertel nie. Ek weet nie wat hy vir sy span gesê het nie, maar hy verseker my niemand sal verklap dat jy die Lodge besoek het nie. Ook nie dat jy blykbaar ’n filmekspert is nie. Waar op aarde kom jy aan jou kennis?”

“Ek is nie ’n ekspert nie. Altans, ek weet nie wat ek is nie. Ek weet nie waar my kennis vandaan kom nie, Don. Dit was net skielik daar. In elk geval, ek kan dit nie waag om nou weer oor te ry nie en jy moet Jack asseblief hier weghou.”

“Ja. Ek weet. Ons sal ander planne prakseer. Maar Jack is baie gretig om jou weer te siene te kry.”

“Ek weet nie of ek hom weer wil sien nie.”

“Wat? Hoekom nie?”

Sy sug. “Asseblief, kom ons los dit eers daar. Ek is heeltemal verward . . .”

Don se stem is simpatiek. “Arme meisie. Ek verstaan. Moenie jou so ontstel nie, Ansie. Alles sal regkom. Hou net moed.”

“Ja. Ja, natuurlik. Tot siens, Don.”

Daardie aand eet sy alleen, nie omdat sy honger is nie, maar net om Liesbet tevrede te stel. Daar is nog steeds geen teken van die baas van die plaas nie. Meneer het regtig die skoot hoog deur, dink sy sonder drif. As dit dan is soos wat hy oor Charlene voel, wens sy hy wil trou en klaarkry. Dan sal hy háár uitlos sodat sy met haar lewe kan voortgaan . . . en met die soektog na haar verlede.

Dit is skielik niks lekker om alleen op die stoep te sit nie en sy gaan maar kamer toe. Daar bevind sy haar weer voor die spieël, kyk sy weer teen die spieëlbeeld vas en omdat daar niemand is met wie sy kan gesels nie, gesels sy maar met die vrou in die spieël.

“Wie is jy, vroumens?” vra sy. “Watter soort mens was jy voordat jy saam met my hierheen gekom het? Jy lyk so vaal en oninteressant, maar ek begin ’n vermoede kry jou verlede is allesbehalwe vaal en oninteressant. Jy is ’n dame met twee gesigte. Jy kyk my verniet met sulke groot, onskuldige oë aan. Ek begin ’n sterk vermoede kry agter hierdie vaal gesiggie en onskuldige ogies skuil ’n ander soort vrou.” Sy giggel, sien dat die oë na haar teruglag. “Ja, dis belaglik om te dink jy kon ’n stoute katjie gewees het maar . . . snaakser dinge het al op hierdie aarde gebeur. Van die grootste moordenaars het babagesigte en groot, ronde oë, lyk asof hulle net nog vlerkies moet kry. En jy, dame, jy lyk of botter nie in jou mond kan smelt nie, maar jy kan my ’n ding of twee vertel, nie waar nie? Nou, hoekom vertel jy nie! Maak oop jou mond en vertel my wie en wat jy is!”

Sy slaan met ’n vuis op die spieëltafel en gaan val huilend op haar bed neer. Haar wange is nog nat toe die Land Rover ure later, lank nadat die silwer maan oor die maroela- en kameeldoringtoppe opgekom het, die werf binnery.

Ansie wens die volgende oggend sy het tog maar skelmpies ’n ligte lipstiffie gekoop om die ergste bleekheid te verskans. Sy het ’n slegte nag agter die rug. Dit was gevul met nagmerries, met kameras wat op haar afstorm en haar te pletter wil val en skerp ligte wat pynlik in haar oë skyn en haar verblind. Sy was nog wakker toe Lochner so laat tuis kom en het haar kop sommer toegetrek onder die laken want hy het, soos sy verwag het, homself eers kom vergewis dat sy niggie veilig in die bed is voordat hy ook gaan slaap het. Sy het net gebid dat hy nie die laken van haar kop sou aftrek nie, want dan sou hy die tekens van ’n stortvloed trane duidelik in die maanlig gesien het.

Lochner is in ’n gemoedelike bui aan ontbyttafel.

“Gister geniet?” vra sy vriendelik, hoewel sy natuurlik glad nie wil weet nie.

“Ja. Dis nogal lekker om so dan en wan ’n bietjie uit die roetine los te breek. Jy kan spyt wees jy het nie saamgekom nie.”

Sy moet haar woorde versigtig kies. Hy moenie agterkom sy weet dat hy Charlene gaan oplaai het nie. Hy sal dadelik wil weet waar sy daaraan kom.

“Ek het gewonder wat jy die hele dag aanvang. Of het jy dalk geselskap op die dorp waarvan ek nie weet nie, neef?” vra sy skalks en dink droog sy kon straks ’n aktrise ook gewees het. Sy vaar glad nie sleg nie.

Sy oë terg. “Probeer weer. Ek vertel niks nie.”

Sy probeer maar by sy bui aanpas. Hoekom moet Lochner nou juis vanoggend, wanneer sy die minste lus voel daarvoor, tergerig wees? “Dan ís daar een? Ag, vertel my! Wanneer is die groot dag? Ek hoop darem ek gaan in die gevolg wees. Ek behoort eintlik die strooimeisie te wees. Ek is immers familie.”

“Jy sal lank wag om mý strooimeisie te word. Vergeet maar dadelik daarvan.” Hy sien sy lyk effens afgehaal en vervolg: “Nee, ek het toe maar vir my geselskap saamgevat toe jy nie wou saamkom nie. Ek het Charlene gaan oplaai.”

“O.” Hy is stil en teen wil en dank moet sy vra: “En wat doen julle toe alles?”

“Moet ek jou sowaar álles vertel?”

Sy frons. Haar vermoë om toneel te speel reik net só ver en nie verder nie. “Nee, jy hoef my absoluut niks te vertel nie. Ek stel nie eintlik belang nie. Ek is maar net beleef,” sê sy bot en buk oor haar bord mieliepap.

Maar Lochner se bui is vanoggend onblusbaar. Hy lag sowaar hardop. “Jy jok, juffrou! Maar daar is niks vreesliks om te rapporteer nie. Ek het my besigheid afgehandel en Charlene het in die winkels en apteke rondgedwaal, natuurlik weer ’n spul onnodige goed gekoop en toe is ons na die buiteklub. Ons het maar net gesels en ’n baie lekker ete gehad en so ’n bietjie gedans en toe teruggekom. Stop. My storie is uit.”

Haar oë ruk verbaas op na hom. “Gedáns. Dans jy dan?”

Sy gesig versober. “Ja. Het jy nie geweet nie?”

“Nee. Hoe moes ek weet?” Daar is iets in die manier waarop hy na haar kyk wat haar ongemaklik laat voel en sy sê op ’n tergende toon: “Waar het jy leer dans? By Friedesheim se bobbejane?”

Maar hy vind dit nie snaaks nie. “Nee. Op universiteit.”

“O ja! Jy was mos op universiteit. Ek bly al vergeet.”

“Ja.”

Hy staan vinnig op en sy kyk hom verbaas aan. Sy het nou weer iets gesê wat hom nie aanstaan nie. Ag, liewe land, tog! Sy bly ook in die moeilikheid.

“Lochner, dit was maar net ’n ou grappie oor die bob- . . .”

Hy gee haar nie kans om klaar te praat nie. “Hier is Charlene nou. Jy moet klaar eet as jy wil saamgaan.”

“Saamgaan waarheen?”

“Olifante toe. Ek gaan haar die nuwe kalfie wys.”

“Nee, dankie. Ek gaan nie saam nie.”

“Hoekom nie?”

Nee kyk, genoeg is genoeg. “Omdat ek nie van die geselskap hou nie,” antwoord sy reguit.

Hy kyk haar ’n oomblik lank stil aan, draai dan op sy hak om. “Soos jy wil.”

Sy sit nog met die halfgeëte bord pap voor haar toe sy die Land Rover hoor vertrek. Sy sit haar elmboë op die tafel en laat haar gesig in haar handpalms sak. Sy het nog nie eens die nuwe kalfie gesien nie en nou gaan Charlene voor haar kyk. Sy sou so bitter graag vanoggend saam met hom wou gaan, maar dan alleen saam met hom. Sy sou . . .

“Hoekom huil jy?”

Sy spring op, kyk die verbaasde Liesbet met stromende oë aan. “Ek, Liesbet, huil van beduiweldheid.”

Sy voel nog steeds in ’n beduiwelde bui toe sy later Hunters Lodge se nommer skakel. Wel, Lochner en Charlene rinkink rond, hoekom mag sy nie ook nie?

“Don, Charlene en Lochner is veld toe. Hulle sal seker op die vroegste teen middagete terug wees. Kan jy my kom haal?”

“Ek kom kry jou dadelik, meisie.”

Jack is baie bly om haar te sien en hy maak geen geheim daarvan nie. Dit laat Ansie ongemaklik voel. “Maar wat wil jy hê moet ek doen?”

“Net hier sit en as jy iets sien wat jou hinder, my daarvan sê.”

Sy kyk hom onseker aan. “Jack, maar ek weet niks nie. Dis sommer instink . . .”

“Dan het jy ’n besonder goeie instink, my skat, en ek gaan gebruik maak daarvan. Ek is heeltemal bereid om jou ook te vergoed vir jou tyd.”

Sy keer vinnig. Lochner sal ’n hartaanval kry as hy moet uitvind sy is nou al op die betaalstaat van die filmmaatskappy! “Nee. Nee. Ek wil nie betaling hê nie. Goed. Ek sal net sit en kyk.”

“Maar jy belowe jy sal sê as jy dink iets is verkeerd? Enigiets, Ansie.”

Weer, nes gister, word sy vasgevang deur alles wat voor en om haar gebeur. En weer, soos gister, spring die woorde spontaan na haar lippe. “Ek sou daardie toneel anders doen, Jack. Ek sou haar liewer uit daardie hoek neem.” En een keer wys sy Lucille selfs hoe sý ’n sekere toneel sou hanteer. Sy doen dit baie verskonend, want sy is só bang sy gee aanstoot. Maar Lucille, goeie aktrise wat sy is, is saam met ’n baie ingenome Jack Stone bly oor die voorstel.

“Jy is reg! Dit gaan die hartseer baie sterker na vore laat kom. Waarom het ek nie self daaraan gedink nie?”

Omdat sy beter is as jy. Omdat hierdie vaal meisie briljant is, antwoord Jack swygend sy eie vraag en beskou haar weer opnuut. Iets wil êrens in hom roer, maar hy kan sy vinger nie daarop lê nie. Hy maak hom egter nie daaroor moeg nie. Hy voel te opgewonde. Iets vertel hom hy het op ’n groot vonds afgekom. Sedert gister fassineer sy hom geweldig. Hy het ná haar eerste opmerking aangevoel dat sy iets besonders is. En hy gaan gebruik maak van haar, na die duiwel met daardie befoeterde neef van haar. “By hook or by crook, ek gaan van haar ‘instink’ gebruik maak. Ek dink ernstig daaraan om haar saam te neem Engeland toe as ons teruggaan,” sê hy gedemp aan Don.

“Dit sal maar têre, ou vriend. Daardie neef van haar . . .”

“Maar, verdomp, man, hy is haar neef, nie haar man of haar pa nie! En sy is beslis geen kind meer nie. Ek skat haar so ses, sewe en twintig.”

“Ja, sy moet daarlangs wees, maar Lochner sal hom nie so maklik laat fnuik nie. Moenie oorhaastig wees nie, Jack. Ons weet nie hoe die vurk presies in die hef steek nie. Ons wil nie Ansie se lewe verder kompliseer as wat dit reeds is nie.”

“Natuurlik. Maar ek gaan hierdie meisie nie sommer sonder stoot of val prysgee nie. Dis seker.”

Don kyk hom vinnig aan. “Moet net nie amoreuse gedagtes oor haar begin kry nie, ou vriend.”

Jack frons. “Hoekom nie?”

“Ek het eendag ’n onskuldige opmerking gemaak en ek is summier meegedeel sy is nie in die mark nie, soos haar neef dit gestel het.”

Jack frons weer vererg. “Dis Ansie wat daaroor moet besluit, nie haar neef nie.”

Don frons nou ook, lyk ietwat bekommerd. Hy hoop nie hier is nou ’n onverkwiklike verwikkeling nie. Lochner sal sy nek omdraai. “Stadig, Jack. Moenie nou vir my probeer vertel jy het met die eerste oogopslag verlief geraak nie – ’n ou haan soos jy?”

“Nee, ek sal nie dit sê nie, maar sy raak vir my by die dag ouliker. Dit kan wees dat ek op haar verlief kan raak. En terwyl ons mekaar so goed kan aanvul in ander opsigte ook . . .”

Don is nou regtig onrustig. “Twak, man. Jy is al twee keer geskei en jy is sommer baie ouer as sy.”

“En nie een van dié twee feite maak enigsins saak nie.” Dan lag hy, klop Don gerusstellend op die skouer. “Bedaar, vriend. Ek sal haar nie ontvoer nie!”

Maar Don is nie gerusgestel nie. O, kragtie, hier kom moeilikheid. Hy sal Ansie moet waarsku, maar hy is nie so seker of sy sal luister nie. Want sy is nie meer die onderdanige meisie wat hier aangekom het nie. Sy is besig om in ’n interessante meisie met ’n persoonlikheid en ’n wil van haar eie te ontwikkel. Sy het selfs parmantig en opstandig geword, verontagsaam haar neef se bevele en doen wat sy wil. Wat het hom besiel om haar aan die filmspan voor te stel en haar bloot te stel aan die slinksheid van ’n ou wolf soos Jack Stone? As Lochner moet weet . . .