Читать книгу Ena Murray Omnibus 37 - Ena Murray - Страница 9
Оглавление6
Horst Buchner is eers ná die tweede koppie koffie ná ete weg. Elke het hom betigtigend aangekyk toe hy skimp vir ’n “loopkoffie”. “Jy drink darem baie koffie vir ’n dokter. Is dit nie veronderstel om sleg te wees vir die gesondheid nie?”
Hy het so ontspanne gevoel dat niks sy goeie bui kon bederf nie. Nie eens ’n wysneusige tiener nie!
“Dit dateer uit my studentedae. Die studeerdery snags. Dan drink jy letterlik liters koffie om wakker te bly.”
“Ag twak. Ek is ook daar deur en ek het nie . . .” Sy klap haar mond toe. Gits! Sy is besig om haar vas te praat.
Hy knik. “Ja. Die eksamens wat ék geskryf het en dié wat jý geskryf het, is darem twee verskillende goed. Nou ja! Ek sal seker nou moet gaan. Kom, help dra. Ek kan sommer die partytjiegoed saamneem, dan is dit daar. Netnou eet jy al die lekkers op!”
By die motor buk hy skielik af en sy kry ’n soen op haar voorkop. “Nag, snip. Sien jou môre.”
Toe sy terugkom in die sitkamer, frons sy vererg. Sy wens die man wil ophou om haar soos ’n laatlam-kleinsus te behandel!
“Wat lyk jy so kwaai?” wil haar ma verbaas weet. “Was die aand dan nie ’n sukses nie?”
“Ja, gans te suksesvol. Eers eet hy ses lewerkoeke op en toe gaan maak hy hom tuis in my stoel en sit daar asof hy hier gaan oornag.”
“Genade, kind! Wat gaan met jou aan? Waar is jou maniere? ’n Mens tel nie hoeveel jou gaste eet nie!”
“Ek tel, want ek wou ook nog gehad het en toe bied Ma hom sommer die laaste twee gelyk aan!”
“Elke . . .”
Sy lag skrams. “Ek terg sommer, Ma! Maar nietemin. Ons moenie dat die man hier staan en hans word nie.”
“Hoekom nie? Ek hou van hom. Hou jy dan nie . . .?”
“Dit het niks met hou of nie hou te doen nie, Mamma! Volgens die kliniektelegraaf is hy so te sê verloof aan ’n ander meisie. Verder is hy dalk nog kop in een mus met hierdie bedrogspul.”
Marlene protesteer heftig: “Ek glo nie jy glo dit werklik in jou hart nie, Elke! Ek het dan vanaand sit en speel met die gedagte dat ons hom in ons vertroue moet neem . . .”
“O nee, Ma, nee! Dit doen Ma nie! Hoe kan Ma vir die man gaan vertel die meisie aan wie hy so te sê verloof is, is ’n bedriegster van die eerste water?”
“Maar wie sê hulle is so te sê verloof? Is daar werklik grond vir hierdie storie?”
“Wel, almal verwag ’n verlowing die een of ander tyd. Hulle gaan blykbaar met niemand anders as met mekaar uit nie.”
“Dit sê nog niks . . .”
“Dit sê baie! Ag, Mamma, kom, gebruik jou verstand! Dis mos nou die ideaal dat die twee trou. Sy is die erfgenaam van die Meissner-kliniek – of so glo sy en die wêreld en Horst Buchner ook – en hy is die beste dokter in die kliniek en baie, baie toegewyd.”
Marlene se gesig is strak. “Ja, as sy net die kleindogter van Albert Meissner wás.”
Elke sug. Sy voel skielik soos ’n ballon wat geprik is. Die luimigheid van vroeër die aand het haar totaal verlaat. “Ja. Maar ek begin wonder of sy nie is nie. Ek het na ’n foto van Oupa in die wagkamer gaan kyk en hulle lyk baie na mekaar. Veral hier by die oë en die voorkop trek Julene sterk na hom. Ék, daarenteen, lyk gans en gaar nie na ’n Meissner nie.”
“Jy trek na jou ouma Meissner. Ek het jou dit al gesê. Sy was ook so klein en fyn. Jy het net my kleur hare. Nou, wat dink jy . . .?”
“Asseblief, Mamma. Ek wil nie meer dink nie . . . altans nie vanaand nie. Lekker slaap.”
Maar toe sy in die bed is, wil haar verstand nie tot rus kom nie. Dis veral die onthou wat moeilik beheer word. Dit was ’n lekker namiddag saam in die winkels. Dit is seker ’n verspotte gedagte, maar sy is oortuig hy het die uitsoek van die blaaspypies en ander speelgoed en eetgoed geniet. En toe hy hom vanaand daar in haar stoel regskuif, het hy soveel anders gelyk as die Horst wat in die gange van die kliniek aan die sy van sy kollega rondloop. Soveel jonger. Niks ernstig en byna stroef soos sy hom al sien lyk het nie. En toe soen hy haar . . . op die voorkop . . .
Sy draai haar rusteloos om op die ander sy. Elke, jy moet nou nie emosioneel raak nie, gesels sy amper hardop met haarself. Die Meissners is beduiweld, maar nie mal nie. Goed. Die man is gaaf. Hy kan soms vrééslik gaaf wees, maar selfs blote vriendskap is sinloos. G’n koffiedrinkery en lewerkoeketery weer in die toekoms nie. Dis nie nodig dat jy moeilikheid moet gaan soek nie. Jy weet goed die duiwel sal los wees as Horst Buchner moet uitvind hoe jy hom bedrieg het met jou boksterte. Hy sal dit geensins lagwekkend vind nie. Inteendeel. Hy sal voel jy het hom vir die gek gehou . . .en geen mens, ook nie Horst Buchner nie, hou van sulke speletjies nie.
Aan die ander kant weet sy nie of dit ooit sal gebeur dat hy sal uitvind daar sit ’n spesialisbrein tussen daardie twee boksterte nie. Tot dusver het sy nog geen steek gevorder nie. Sy sal eenvoudig die partytjie moet hou wat sy so voorbarig voorgestel het, maar daarna sal sy moet sorg dat sy uit Horst Buchner se pad bly.
Die partytjie in die kinderafdeling is ’n reuse-sukses. As dit nie heeltemal so volmaak is as wat dit kon wees nie, weet die klein pasiëntjies en die personeel dit nie. Niemand het darem verwag dat dokter Horst ’n kinderpartytjie sal bywoon nie!
Eindelik is alles weer opgeruim en lê die klomp blinkgeëte en blinkgedrinkte kinders – die trolliejoggie se beskrywing – elkeen in sy of haar bedjie, salig uitgeput ná die ongewone aktiwiteite en opwinding. Daar is geen rede vir die trolliejoggie om langer te draal nie en sy wuif maar later tot siens. Ongeërg dwaal haar blik rond op pad terug restaurant toe. Hy sou darem seker graag wou weet hoe alles toe afgeloop het . . . Maar nêrens is die lang gestalte sigbaar nie en ’n eindelose Saterdagmiddag en -aand en ’n ewe eindelose Sondag strek voor haar uit. Sy is skielik spyt daar word nie op Sondae trolliediens gedoen nie.
Dis laat daardie aand dat dokter Horst sy verskyning in die kinderafdeling maak.
“Alles reg hier, suster?”
“Ja, dokter. Dankie. Alles rustig.”
“Ek wou maar net seker maak of daar nie nagevolge van die partytjie is nie,” glimlag hy.
Sy glimlag terug. “Niks, dokter. Hierdie klomp is so gedaan partytjie gehou, hulle slaap soos klippe. Kinderafdeling was nog nooit só rustig nie!”
“Dan was die partytjie ’n sukses? Dis gaaf. Ons moet meermale partytjie hou, suster!” knik hy goedkeurend en stap weg. Suster Meyer se gedagtegang is min of meer op dieselfde golflengte as iemand anders s’n: Hy is regtig gaaf! Wat sou hy tog in die suurknol van ’n dokter Julene sien?
Sondag breek troosteloos aan. Die Boland is skielik weer in sy reënjas gehul en die huis se mure begin vir Elke al nader aan mekaar skuif. “Mamma, sal Ma my vanoggend verskoon van kerk toe gaan? Ek voel lus en gaan ry sommer ’n ent.”
“Goed, my kind. Ek dink ek sal vanoggend ’n paar briewe skryf.” Sy kyk haar dogter ondersoekend aan. “Alles reg, Elke?” Haar kind lyk vir haar deesdae soms so somber, so asof hierdie ding haar begin onderkry. Sy word nie mislei deur die breë glimlag en vinnige antwoord nie.
“Natuurlik, Mamma! Wat kan dan nou verkeerd wees? Sien jou later. Moenie iets maak vir middagete nie. Ek kry sommer vir ons iets op pad terug.”
Marlene begin nie dadelik met haar korrespondensie nie. Sy voel regtig bekommerd oor Elke. Haar kind is alleen. Kleintyd was sy ’n alleenkind, later as student so aangedryf deur haar ambisie en die Meissner-droom, dat sy toe ook maar grootliks ’n alleenloper was. Nou is sy afgestudeer en éérs alleen. Marlene sug diep. As haar kind maar nie so slim was nie . . . As sy maar net ’n doodgemiddelde kind was, sou sy seker teen hierdie tyd getroud gewees het met ’n doodgemiddelde man en sou sy dalk al een of twee doodgemiddelde kinders gehad het. Ai. Dis ook nie altyd ’n vreugde om ’n slim kind te hê nie. Want ’n slim mens mik hoog . . . en miskien is haar kind se visier te hoog gestel. Miskien is dit op ’n onbereikbare ster gestel . . .
Sy lyk aangenaam verras toe sy later die voordeur op ’n klop oopmaak. Horst Buchner staan voor haar, nat druppels in sy hare en geklee in ’n netjiese pak wat hom amper vreemd laat vertoon.
“Ek hoop nie ek steur nie? Ek is op pad terug van die kerk af en toe het ek gedink . . . e . . .”
Hy lyk meteens so verleë soos ’n seuntjie. Marlene nooi hom gul binne. “En toe dink jy op so ’n dag kort ’n man ’n egte koppie boerekoffie! Natuurlik! Ek sekondeer! Kom binne.” Vergete is haar dogter se waarskuwing dat hy nie hier hans gemaak moet word nie. Watter kwaad kan nou uit ’n koppie koffie kom?
’n Rukkie later kom die vraag: “Slaap Elke nog?”
“O nee. Sy het gery. Ek verwag haar so teen middagete terug.”
“O.” Hy bestudeer haar. “U lyk bekommerd. Kan ek miskien help?”
Marlene sug, kyk op. Elke het net gesê daar mag niks van háár probleem vertel word nie. Daar is geen melding gemaak van haar, Marlene, se probleme nie.
“Ek is bekommerd oor Elke.”
Hy frons vinnig. “Hoekom? Wat is verkeerd?”
“Sy is so alleen, Horst. Ek kan jou seker maar so noem?”
“Maar natuurlik! Hoe bedoel u alleen? Het sy dan nie stringe kêrels nie?”
“Nee, natuurlik nie!”
Sy frons verdiep. “Natuurlik nie? Op haar ouderdom het oulike meisies soos Elke gewoonlik ’n string kêrels op sleeptou.”
“My kind was nog nooit manmal nie, Horst! Trouens, sy het nie eens een kêrel met wie sy gereeld uitgaan nie.”
Hy frons nou skerp. “Dis nie natuurlik nie. Ek kan my goed voorstel dat daar oorgenoeg aspirante sal wees. Wat is die fout met haar? Is sy baie vol fiemies?” is die reguit vraag.
Marlene frons. Kritiek op ’n dierbare kind staan geen moeder aan nie. Maar dan . . . Toe sy in Horst se oë opkyk, moet sy eerlik wees. “Miskien. Ek is eintlik dankbaar daarvoor, Horst. Elke sal nie sommer kop verloor nie.” Sy swyg. Die volle waarheid is dat Elke nog nooit tyd gevind het vir vaste vriendskappe nie omdat sy behep is met ’n ideaal. Dit kan sy hom tog nie vertel nie. Elke sal haar iets aandoen!
“Hmm.” Dit klink maar skepties – asof dit hom regtig swaar geval om so ’n rabbedoe as verstandig te beskou. Alle tienermeisies is manmal; dis tog deel van die grootwordproses. As sy dan nog nie in daardie stadium is nie, sal sy binnekort daarin beland. “Wel, al wat u kan doen, is om haar aan te moedig om vriende huis toe te bring. Ek sou my egter nie baie daaroor bekommer nie. Die een of ander tyd gaan die hormone begin werk en die vrypuisies verskyn!” glimlag hy en staan op om te vertrek.
Toe Elke later terugkom, verraai die tweede koppie in die wasbak dat haar ma ’n gas gehad het.
“Wie was hier?” wil sy dadelik weet.
“O . . . e . . . jou dokter Horst.”
Sy frons vies. Daardie man is deesdae ook oral. In die kliniek, al onder haar voete; in haar gedagtes, tydig en ontydig en nou ook nog daagliks in hul huis. “Hy is g’n my dokter Horst nie! Wat het hy hier kom soek?”
Haar ma kyk haar verbaas aan. Elke is regtig in ’n slegte bui vandag. “Hy was op pad terug van die kerk af en het toe lus gekry vir ’n koppie koffie . . .”
“Mamma, ek het Ma al gesê. Hy moenie hier hans gemaak word nie. Hy moet sy luste by dokter Julene loop bevredig!”
“Elke! Jou taal! Wat gaan deesdae met jou aan? Al wat onbeskofte tiener is, sal by jou kan kom leer hoe om nog meer ongepoets te wees! A nee a!”
Maar die oë bly parmantig en ontevrede. “Waaroor het julle gesels?”
“O, oor dit en dat.”
“Was ek ook een van die datte?”
Marlene moet op die een of ander manier haar skuldgevoel wegsteek, en die beste manier van verdediging was nog altyd aanval. “Jy weet, my kind, jy is ongetwyfeld ’n Meissner. Julle dink baie van julleself. Hoekom sou ons nou juis oor jóú gesels het?” Sy aarsel effens toe haar dogter se blik steeds skepties bly. Wel, sy is klaar aan’t lieg. “Hy het nie eens na jou gevra nie, om die waarheid te sê.”
“O.”
Later in haar kamer staan en kyk sy na haar beeld in die spieël. Haar hare hang sag om die klein gesiggie – soos sy dit altyd gedra het voordat sy ’n trolliejoggie geword het. Maar as dié man skielik ’n onversadigbare lus vir haar ma se koffie ontwikkel het en tydig en ontydig hier gaan opdaag, moet sy nou maar pal boksterte dra en haar hoëhakskoene en mooi rokke wegbêre vir later. Wanneer later is, wonder sy self.
Maar toe sy Maandagoggend haar trollie se voorraad aanvul, het sy vaste, vasberade voornemens betreffende Horst Buchner. Dié man moet nou op die regte plek gesit word. Hy is in die eerste plek – en vergeet jy dit nie, Elke Meissner! – Julene Meissner se aanstaande. As ’n moedswillige stemmetjie êrens protesteer, maak sy dit summier stil: Byna verloof is so te sê verloof, ís verloof, en as jy verloof is, gaan jy trou. En basta! Van nou af gaan jy hom op elke hoek en draai van die kliniek se gange vermy, al . . . al stoot jy jou trollie die pankamer in as jy sien hy is in aantog. Jy gaan jou ook nie weer deur die man laat gebruik nie. Hy kan sy eie pasiënte kalmeer, sy eie partytjies hou . . . enne . . . hierdie koffiedrinkery by die huis moet end kry. Jy gaan by die naaste moetie-winkel paljas koop en dit in die volgende kan koffie gooi. Hy sal nie weer kom koffie drink nie.
Dis nie net die trolliejoggie wat Maandagoggend die Meissner-kliniek met besliste voornemens betree nie.
Ná haar gesprek met Albert Meissner en met Anna het Julene op ’n splinternuwe strategie besluit. Horst Buchner móét net nader getrek word. Haar hele toekoms hang daarvan af. Soos Anna dit so vriendelik onder haar aandag gebring het: Horst is nie egoïsties nie, maar hy bly ’n man, en geen man hou daarvan om deur ’n lid van die teenoorgestelde geslag geopponeer te word nie. Sy glo dit krap tog aan hom dat hy gesag met haar moet deel. Daar is maniere om te verskil sonder om die lug te vertroebel en jou toekoms in gevaar te stel. Vroulike lis en ’n daarmee gepaardgaande glimlag kan wondere verrig. En dis net wat hy in die toekoms gaan kry: inskiklikheid met ’n glimlag.
Ook Horst Buchner kom Maandagoggend met gewysigde toekomsplanne aan diens. Ná die sukses van die kinderpartytjie – en heimlik hoop hy sy medehoof sal nooit daarvan uitvind nie – het hy op ’n vindingryke plan gekom. Die personeel is te besig om tyd in te ruim vir iets meer as verpleging, en so word baie dinge, ewe belangrike dinge, nagelaat. Om ’n pasiënt tevrede en kalm te hou, en veral in die kinderafdeling die aandag so ver moontlik van die seer af te trek, is ’n belangrike faktor op die lang pad van genesing. Die nagsuster se rapport dat die pasiëntjies soos klippe geslaap en dat die afdeling nog nooit so ’n rustige nag gehad het nie, het hom diep laat dink en toe op ’n plan laat kom. Wat hierdie kliniek kortkom, is ’n persoon wat die tyd sal hê om te luister as iemand na ontboeseming voel. Veral in die kinderafdeling is dit noodsaaklik dat daar iemand sal wees, onafhanklik van die verpleegsters, wat die kleintjies se aandag sal aflei en hulle sal besig hou sodat hulle nie so baie op die seer en die verlange huis toe sal konsentreer nie. Hy verwonder hom daaroor dat hy hierdie tekortkoming nie al voorheen raakgesien het nie. Dit het ’n sproetneus-tiener gekos om hierdie belangrike punt vir hom uit te wys en hy is haar baie dankbaar. Wonder wat hy haar kan gee as ’n blykie van waardering? ’n Doos sjokolade? Nee. Op daardie ouderdom is hulle mos baie figuurbewus en dan is dit ook nie bevorderlik vir die vrypuisies nie! Nie dat hy al een op die oulike gesiggie gewaar het nie, maar dis beter om nie slapende honde wakker te maak nie.
Hy het toe gelukkig daarin geslaag om vir Julene twee kaartjies vir die vertoning te kry. Nou sit hy egter met haar twee vir eerskomende Saterdag en het gewonder wat hy daarmee sal maak. As hy nog een in die hande kan kry, kan hy Elke en haar ma vra om hom daarheen te vergesel . . .
Hoe hy ook al sy blik laat dwaal, hy kry die hele dag lank nie eens die punt van ’n bokstert te sien nie. Maar sy is iewers in die gange van die kliniek, weet hy toe hy langs ouma Lalie se bed gaan staan en onmiddellik een van die nagrokkies herken wat Vrydagmiddag gekoop is.
Wat hy (en die res van die verbysterde kliniekpersoneel) egter vandag baie te sien kry, is dokter Julene se glimlag. Dié was nog nooit oorvloedig in die verlede nie. Dit is vir haar ’n ernstige saak om ’n dokter te wees en buitendien is sy medehoof van die Meissner-kliniek. Maar vanoggend straal haar glimlag oor ’n ieder en elk en toe dit teen elfuur nog hou terwyl hulle ’n welverdiende koppie tee geniet, skep haar kollega moed dat sy voorstel nie summier van die hand gewys gaan word nie.
Hy verduidelik wat hy beoog, en vandag luister sy nie uit die staanspoor met ’n frons nie. Sy laat hom toe om sy saak volledig te stel sonder om hom soos gewoonlik in die rede te val. Sy sit ’n rukkie peinsend en dink, sit haar leë koppie neer en glimlag weer tegemoedkomend. “Ek dink dis ’n puik idee, Horst! Hoekom het nie een van ons al lankal daaraan gedink nie? Wat het jou op dié gedagte laat kom?”
“O . . . e . . . nee, dit het net by my opgekom dat ons gerus so ’n betrekking kan skep.” Haar vraag het hom onkant betrap.
Sy lag sowaar hardop en die trolliewiele kom buite in die gang tot stilstand. “Ja! Soos ’n troosmoedertjie vir veral die ouer pasiënte en die kinders. Dis ’n briljante idee, Horst!”
Haar hand gaan na hom uit en hy neem dit spontaan in syne, terwyl sy brein sukkel om die skielike sukses te verwerk. Maar hy is dankbaar, baie dankbaar en hy wys dit in sy glimlag. “Dankie, Julene. Ek is bly jy voel soos ek hieroor.”
Haar oë lag in syne terug en haar vingers knel ’n bietjie stywer om sy hand toe sy antwoord – en nie een van hulle is bewus van die trollie wat by die oop deur verbygaan nie: “Ons sal net moet sorg dat ons die regte persoon aanstel, Horst. Dis eintlik ’n baie belangrike pos, weet jy? Dit moet iemand wees wat kan luister as ander mense wil praat en sy sal baie kennis en ervaring van kinders moet hê. Ek wil amper sê dit is ’n vereiste dat die persoon iets van kindersielkunde af weet.”
Horst frons liggies en trek sy hand terug. “Nie noodwendig nie, Julene. Die persoon moet net ’n hart vir ander mense hê, en die vermoë om hul behoeftes raak te sien. En die kinders . . . Hoe meer kinderlik sy self is, hoe makliker gaan sy met ons klein pasiëntjies regkom, nie waar nie?”
“O, wel, ons kyk maar wat daag op. Jy kan maar ’n posbeskrywing opstel en die advertensie plaas. Ons kan besluit as die aansoeke inkom.”
Elke vlieg met haar trollie by die naaste oop deur in en staan doodstil en wag dat hul voetstappe wegsterf in die teenoorgestelde rigting. Dan haal sy eers weer asem, frons vererg. Hoe aandoenlik! Handjies vashou terwyl hulle aan diens is . . . en hulle is nogal die hoofde van die kliniek! Wat ’n voorbeeld om te stel! Elke junior verpleegster weet dat ’n openlike gevryery beslis teen alle hospitaalreëls is!
Dan frons sy dieper en haar blik verskerp. Sy los die trollie en beweeg vinnig nader aan die bed. Haar kennersoog vertel haar iets is verkeerd. Dit lyk asof ouma Lalie rustig ingedommel het, maar die instink wat so ’n kardinale deel van ’n goeie dokter se samestelling is, vertel haar sy slaap nie. Sy lig die een ooglid versigtig op en trek haar asem diep in. Ouma Lalie is in ’n koma!
Haar hand gaan spontaan uit en sy druk die noodklokkie. Dan vlieg sy by die deur uit, die gang af. Horst! Waar is Horst! Ouma Lalie gaan sterf!
Sy gewaar hom toe sy om die hoek kom. “Horst!” Hy swaai om en kyk vas in die ontstelde oë. “Ouma Lalie! Kom! Sy is in ’n koma!”
Hy vra nie waar sy daaraan kom of hoekom hierdie ontstellende nuus hom via die trolliejoggie bereik nie. Saam beweeg hulle in een rigting. Hy buig oor die ou vroutjie en terselfdertyd kom die suster vinnig binne.
“Wat . . .?” Sy beweeg blitsig bed toe en beveel skerp: “Vat die trollie hier uit, kind! Ek was ’n halfuur gelede by haar, dokter. Toe was sy rustig . . .”
“Dis beroerte. Suster, kry vir my . . .”
Elke maak dat sy wegkom, maar soek ’n plekkie verder af in die gang waar sy in niemand se pad sal wees nie. Sy moet net weet hoe ernstig ouma Lalie se toestand is!
Haar hart brand om daar binne te wees en te help. Dierbare ou mensie! Altyd so sag en so vriendelik, altyd dankbaar vir die kleinste ou dingetjie wat vir haar gedoen word. En sy was so bewoë vanoggend toe Elke haar gehelp het om een van die nuwe nagrokkies aan te trek. So vreeslik dankbaar vir dié vreeslike groot geskenk! ’n Mens sou sweer ek het haar twee suiwer goudstawe gegee, het Elke met deernis gedink. En nou . . .
“Elke . . .”
Haar kop ruk omhoog. “Hoe . . . hoe gaan dit met haar?”
Hy skud sy kop negatief. “Sy . . . sy is weg.” Hy sien die verstarring van die skraal gesiggie en lê ’n hand op haar arm. “Dit was ’n baie kwaai beroerte. Selfs al sou ons haar kon deurhaal, sou sy nooit weer ouma Lalie gewees het nie. Dis beter so, kindjie. Sy sou net verder gely het.”
Sy laat haar kop vooroor sak. Natuurlik weet sy hy het reg, maar . . . sy sal die vriendelike ou rimpelgesiggie nog baie lank mis!
“Neem die res van die dag af. Sê vir Peet ek het so gesê.”
Sy lig haar kop vinnig op. “Hoekom?”
“Jy is nou baie ontsteld. Gaan eers . . .”
“Natuurlik gaan ek aan met my werk! Die res van die kliniek lewe nog en hulle het my nodig.”
Ligte verbasing speel oor sy gesig en dan verteder sy oë. “Pragtig, my meisie! Jy het een groot lewenswaarheid reeds ontdek: Ons plig hier by die Meissner-kliniek lê by die lewendes. Jy sal eendag ’n ideale vrou vir ’n dokter uitmaak.”
“O? Dankie.” Sy sluk. “Kan ek asseblief ’n guns vra?”
“Natuurlik.”
“Sal jy . . . vir hulle sê . . . wanneer hulle haar uitlê . . . om die ander nagrokkie vir haar aan te trek, asseblief?”
Weer is sy oë so snaaks, amper-pers, dat sy haar ooglede vinnig neerslaan. “Ek sal hulle sê. Daar is iets wat ek jou wou vra . . .” Skielik kom sy naam oor die interkom en hy vervolg: “Sal jou later sê,” en hy is die gang af.
Maar die skokke van hierdie dag is nog nie verby nie. Ouma Lalie se skielike heengaan was ’n hartseerskok. Die een wat haar daardie middag tref, is die onaangenaamste skok wat sy in hierdie stadium kan kry. Dokter Horst en nog ’n manlike dokter loop haar in een van die gange raak en sy kom botstil in haar spore tot stilstand. Dit kan nie wees nie! Wat sal Jan Swanepoel hier in die Meissner-kliniek soek? Maar dis hy, vertel haar oë haar. Dis onteenseglik haar ou studentemaat wat in lewende lywe voor haar staan en Horst Buchner se woorde onderskryf dit ook.
“En hierdie, dokter Swanepoel, is een van die belangrikste dames in die kliniek. Sonder haar sal die kliniek nooit weer dieselfde wees nie. Sy doen die uiters belangrike trolliediens. Haar naam is Elke du Plessis.”
Laasgenoemde sien hoe Jan Swanepoel se oë al groter en groter rek soos hy (teenstrydig met alles wat hy hoor) die vreemde affêretjie voor hom begin eien.
“Grote genugtig!”
Daar is nie tyd om te dink nie. Daar moet opgetree word . . . summier . . .