Читать книгу Ena Murray Keur 3 - Ena Murray - Страница 4
1
ОглавлениеSoos die liefdevolle aanraking van ’n meisie klots skuimomsoomde brandertjies teen die ruwe houtboeg van die groot sewentiende-eeuse seilskip die Seekat aan. Ver bo die houtdek, wat op hierdie oomblik geskrop word met asyn en seewater, bol die wit seile soos wolke in die ligte seebries. So ’n toneel sou jy kon sien op enige van die talle seerowerskepe wat op dié tydstip feitlik heeltemal baas is op see en byna ongehinderd hul plundertogte kan voortsit.
Die ruwe, bebaarde stuurman tuur oor die horison, sy sterk hande op die wiel voor hom. Druk aan ’t skrop op die dek is die res van die bemanning – grof, onverfynd, ruwe erts wat afgespat het van die beskawing voordat hulle geslyp kon word tot messieurs op wie Frankryk trots sou kon wees. Onder hulle is die verweerde houtdek wat al baie storms deurstaan het, die verslete houttrap wat na die bodek en voorkasteel lei, die kapteinskajuit wat ten spyte van die aanslae van die tyd tog nog hier en daar ’n aanduiding toon van die eertydse glorie voordat die skip in die hande van seerowers geval het.
Daar is die stewige maspale en takelwerk, die besonder dik ankertou, die valdeur na die skeepsruim onder … dieselfde ruim wat al talle kere van die kosbaarste skatte op aarde geberg het – van die mooiste en duurste juwele van Frankryk tot die fynste fyn sy uit die Ooste, speserye uit Java, koperkelke en -komme van ’n koninklike tafel gestroop, kandelare van suiwer goud uit een van die adellike kastele van Frankryk, asook silwer, topaas en jaspis van die Middellandse See en goue muntstukke, kiste vol van die lieflike, ronde muntstukke.
Daar is egter één verskilletjie op hierdie skip. Dis nie die gewone wag wat in die kraaines is nie – ten minste nie op hierdie spesifieke oomblik nie. Die matroos wat gewoonlik waghou, is ’n lang, maer riem van ’n man bekend as Haan, met ’n rooi doek om die kop en ’n swart klap oor die een oog.
Maar hy is besig om sy dors uit ’n groot houtbalie te les. En in sy plek in die kraaines, met oë turend na die horison, is ’n meisie. Eintlik lyk sy soos ’n jong seun. Dis net die golwende, lang, windverwaaide hare wat haar geslag verraai.
Haan sit die houtlepel neer, vee met die agterkant van sy hand die water van sy baard af, kyk na bo en glimlag. Zonika! Van die swakker geslag? Enige man wat dit sou waag om dit hardop te sê, sal onmiddellik tot ’n geveg met kapmesse uitgedaag word. Wat ’n man kan doen, kan sy ook doen, dit glo sy.
Toe Haan van die waterbalie af wegdraai, verskyn die kaptein op die platform voor die voorkasteel en gewaar hom. ’n Diep frons keep tussen sy oë in.
“Wat maak jy hier? Moet jy nie op jou pos wees nie?”
“Ja, kaptein. Ek het net kom water drink. Daar ís iemand daar bo.”
“Hm.” Hy blik terloops na die kraaines en dan verskerp sy frons. “Parbleu! Hoeveel keer het ek jou al gesê dat ek Zonika nie daar wil sien nie? Zonika! Kom dadelik daar af! Dadelik!” Hy draai na die matroos. “En as jy weer my bevele verontagsaam, kielhaal ek jou! Maak dat jy op jou pos kom, seerot!”
Haan glip oor die dek en sy lang liggaam kronkel soos ’n slang met die touleer op. Halfpad kom hy by Zonika verby wat net so rats na benede gly. Daar is geen teken van vrees vir of ontsteltenis oor haar vader se woede op haar gesig te bespeur nie. Inteendeel! Die donkerblou oë glinster vol pret toe sy ’n oomblik langs Haan huiwer.
“Klink my ons is in die pekel!”
“Ek is gedreig met kielhaal as jy weer in die kraaines gevang word. Jy sal my nog my nek kos!”
Sy lag hom uit.
“Watter haai sal dit ooit waag om sy tande in daardie maer nek van jou in te slaan? Sy tande sal in die senings vashaak!”
Met nog ’n skaterlag oor Haan se verontwaardiging gly sy die laaste stukkie na benede en kom geluidloos en grasieus soos ’n kat op haar voete te lande. Haar pa beskou haar ’n oomblik in stilte. Met haar voete effens van mekaar, hande op die skraal heupe, die lenige gestaltetjie effens uitdagend, die groot blou oë onskuldig asof sy van geen sout of water weet nie, vind hy dit byna onmoontlik om vir haar kwaad te wees of streng teenoor haar op te tree. En tog … hy het ’n plig … ’n plig waarvan hy baie jare lank vergeet het, maar wat nou swaar op hom druk. Die skugter deining van haar bors en die ronding van haar heupe vertel hom dat dit miskien reeds te laat is. Sy dogter is lank nie meer ’n kind, soos wat hy nog al die jare verkies het om aan haar te dink nie.
Soos sy nou voor hom staan, lyk sy egter nog na ’n seun, en weet hy dat daar min van sy bemanning is wat ratser teen ’n maspaal kan opklouter of vinniger met ’n kapmes is. Maar maspaal en kapmes ofte nie, sy is ’n vroumens en sy moet haar gedra soos een. Dis sy plig om haar dit te leer.
“Het u my geroep, mon père – Vader?”
“Natuurlik het ek. Wat soek jy bo in die kraaines? Hoeveel keer moet ek jou sê dat jy hierdie wilde … mannetjiesmaniere van jou moet staak? Geen ware mademoiselle klim met toulere op, sit in kraaineste en … dra langbroeke nie!”
Die kennetjie kom parmantig na vore en die blou oë flits van ergernis.
“Ek wil geen ‘ware mademoiselle’ wees nie! Waarom moet ek? Hoe dink u sal ek lyk as ek hier op die skip rondloop met ’n witgepoeierde gesig soos dié van ’n lyk? Sies! Ek sal vir myself gril!”
“Jy is reg. Jy hoort nie op die skip nie. Jy moes by Madame agtergebly het. Dis die laaste keer dat jy my ompraat om jou saam te bring.”
“Maar …”
“Zonika! Ek is nog die kaptein van hierdie skip en ek is nog jou vader. Ek het klaar gepraat.” Hy kyk weg, maar draai dan weer na die meisie wat hom briesend aanstaar. Hy lig sy vinger waarskuwend. “En jy bly van die maspale en toulere af. Daaroor gaan ek ook nie weer praat nie. As ek jou weer betrap, gaan ek jou straf.”
“Wat gaan u met my doen? Kielhaal soos vir Haan?”
“Nee. Ek sal jou sitvlak vir jou vuurwarm klop.”
“Mon père! Ek glo nie ’n mens mag so iets aan ’n ‘ware mademoiselle’ doen nie!”
Soos altyd duur die meningsverskil tussen hulle nooit lank nie. Daarvoor is hulle te geheg aan mekaar en hul liefde te eg. Die man glimlag.
“Touché! Ek sal dan maar aan ’n ander straf moet dink. Maar een sal ek kry, dit verseker ek jou!”
Haar laggie klink nog in sy ore toe hy die kapteinskajuit binnegaan en hy glimlag weer. Maar toe hy agter sy swaar houtlessenaar inskuif, raak sy oë peinsend.
Dit is welbekend onder die seerowers en selfs buite hul geledere dat die kaptein van die Seekat net twee liefdes in sy lewe het – sy skip en sy dogter. Miskien is dit die feit dat sy dogter van haar babadae af saam met hom op die skip is wat hom van die uiterste wreedhede waarvoor seerowers so berug is, weerhou het. Maar die Seekat is ook bekend om die talle verhale dat daar ’n vrou onder die seerowers aan boord is, ’n vrou wat in gevegte haar man teen enige man kan staan. En Zonika kán vir haarself sorg – dit het sy al deur en deur bewys. Nog altyd was haar pa baie trots op hierdie feit. Dis eers die afgelope tyd dat die soort lewe wat sy dogter hier op die skip voer hom begin hinder het.
Madame, die moeder van die seerowergemeenskap by hul geheime skuilplek in die Middellandse See, het eerste die onrus in hom wakker gemaak.
Dit was twee jaar gelede dat sy Zonika se pa eendag laat roep het onderwyl die Seekat in die gekamoefleerde hawe voor anker gelê het nadat dit oorlaai met skatte teruggekeer het ná maande lange omswerwinge. In haar huis het die twee mekaar vas in die oë gekyk.
“Ek het jou laat roep om met jou te praat oor jou dogter.”
“My dogter?” Die seerower se gesig het verstrak. Sy dogter was vir hom ’n teer onderwerp. “Wat van haar?”
“Sy het grootgeword in die maande wat julle weg was. Sy is nou ’n jong dame.”
Hy het haar verbaas aangekyk en toe hard gelag.
“Jy is verspot, Madame. Zonika is nog ’n blote kind. En oulik. Jy moet net sien hoe sy die kapmes kan hanteer.” Sy oë het geglinster van trots. “En sy jaag gedurig resies met die bemanningslede om te sien wie eerste bo in die kraaines is en …”
Madame het haar hand gelig om hom stil te maak.
“Ek weet, Emile Pierre. Ek het al daarvan gehoor. Ek weet jou dogter kan alles doen nes of nog beter as enige man. Ongelukkig kan sy niks doen wat ’n dame behoort te kan doen nie.”
Hy het verward gefrons.
“Waarvoor moet sy dít doen? Sy is nog ’n kind. Daar is nog baie tyd …”
“Jou dogter is nie meer ’n kind nie. Sy is sewentien … of selfs ouer?”
“Ek wil eintlik nie eens aan haar ouderdom dink nie,” het hy onwillig erken. “Hierdie probleem vermy ek deur dit bloot te ontken. As sy maar vir ewig kind kan bly. Sê maar jy is min of meer in die kol.”
“Nou ja, ek is seker nie ver verkeerd nie. Vroue van haar ouderdom is al getroud, het al kinders. ’n Seerowerskip is geen plek meer vir haar nie.”
Hy het sy kop geskud. Hy het glad nie gehou van die dinge wat Madame gesê het nie – juis omdat hy op daardie oomblik moes erken dat sy die waarheid praat. ’n Seerowerskip is geen plek vir ’n meisie van sestien jaar nie.
“Waarop stuur jy af?” het hy eindelik reguit gevra.
“Goed. Allons au fait. Laat ons tot die punt kom. Jy kan nie meer jou dogter op jou reise saamneem nie, Emile Pierre. As jy weer vertrek, moet sy hier agterbly.”
“Om wat hier te maak? Dink jy ek sal my dogter in hierdie seerowernes laat sonder my beskerming? Wie of wat sal hier van haar ’n dame maak?”
“Ek. Jy vergeet ék is nog hier.”
“Jy!” Hy het niks verder gesê nie, maar sy oë het haar genoeg vertel. Sy het gesug.
“Ek kan haar al die kunsies leer wat ’n jong dame behoort te ken. Jy vergeet ek was nie altyd vervalle onder seerowers nie, net so min soos jy. Deur slinkse onderkruipers het ek omtrent al my besittings verloor. As daar een is wat jou dogter kan leer, dan is dit ek.”
Sy het die onwillige, skeptiese trek op sy gesig gesien en streng voortgegaan: “Het jy al jou dogter goed bekyk, Pierre? Het jy gesien dat sy ’n beeldskone mens is? En afgesien daarvan is daar iets baie besonders aan haar. Ten spyte van die wilde lewe wat sy voer, ten spyte van die feit dat jy jou bes doen om haar soos ’n seun groot te maak, is Zonika inherent ’n dame – en dit moes sy van haar voorgeslagte geërf het.” Dan skiet sy die vraag vinnig op hom af: “Is sy jou eie dogter?”
Net ’n oomblik lank is die man onverhoeds betrap. ’n Breukdeeltjie van ’n sekonde het die wyse oë van Madame sy ontsteltenis gewaar. Maar toe ruk hy hom reg en sy stem klink amper bars.
“Natuurlik is sy my kind! Waar dink jy dan altemit kom ek aan haar? Ek is nie ’n kinderdief nie.”
“Natuurlik. Ek vra maar net,” het sy gou gepaai, maar in haar hart was sy daarvan oortuig dat sy die spyker op die kop geslaan het.
“Dis ’n sonde om ’n meisie soos Zonika in ’n seerowerbestaan te laat verval, Pierre. Wat het jy gedink moet van haar word wanneer jy nie meer daar is nie?”
“O, wel, ek het gedink sy moet vat wat ek deur die jare opgeraap het en terugkeer na Frankryk waar sy ’n ordentlike lewe kan voer.”
“En hoe sal sy dit regkry as sy net dié soort lewe ken wat sy nou lei? Nee, Pierre, jy kan nie wag tot jou dood nie. Ek sal jou sê wat met haar sal gebeur ná jou dood. Hulle sal oor haar baklei en die sterkste een sal haar vat, eenvoudig vat, en sy sal doodgaan in hierdie seerowernes.”
Hy was stil, want hy het geweet Madame het gelyk. Hy dra hierdie vrees al baie jare in hom om, maar nog nooit was dit só helder op die voorgrond nie.
Die gesprek is nie verder gevoer nie, maar toe die Seekat ’n week later gereed maak om weer die bloutes in te vaar, het Pierre die besorgde Madame laat weet dat Zonika by haar agterbly.
Hulle het egter nie rekening gehou met Zonika self nie. Sy kon haar ore nie glo toe sy van haar vader verneem dat sy nie dié keer mag saamgaan nie. So iets was vir haar ondenkbaar, totaal buite die kwessie – en basta!
Hulle het gepaai, geredeneer, wilde beloftes gemaak, geraas, gesoebat en nog meer, maar eindelik het Zonika tog haar sin gekry en toe die Seekat die volgende oggend die hawe uitvaar, was sy oudergewoonte aan haar vader se sy om die toeskouers op die kaai, onder wie ook ’n bitter ontevrede Madame, vrolik vaarwel toe te wuif.
Ná vele maande het die Seekat teruggekeer. Madame en Pierre het weer ’n gesprekkie gehad en wéér is daar besluit dat Zonika hierdie keer beslis sou agterbly.
Die aand voor die Seekat se vertrek het Zonika egter spoorloos verdwyn. Daar is naarstiglik na haar gesoek, maar sonder welslae. Pierre het hom nie veel aan sy dogter se verdwyning gesteur nie. Hy het instinktief geweet dat sy haar êrens op die Seekat skuilhou en wel haar verskyning sou maak wanneer hulle die veiligheid van die diepsee bereik het. Hy het geen poging aangewend om na haar te soek nie, tot ontsteltenis van Madame, wat sterk vermoed het dat ’n komplot teen haar gesmee is.
Die Seekat het die volgende oggend vertrek soos beplan. Teen die aand se kant het Pierre na die ingeboude muurkas in die kapteinskajuit gestap en ernstig laat hoor: “Dit moet baie benoud wees daar binne. Ek dink jy kan nou maar uitkom.” Zonika het steunend en kreunend van die krampe in haar lyf uit die een hoekie gekruip en haar vader verbaas aangekyk.
“Mon père! U het al die tyd geweet ek is hier! Hoekom het u my nie verraai nie?”
“Ek het nie vroeër geweet jy is hier nie. Ek het maar netnou eers daaraan gedink dat jy moontlik hier kan skuil,” het hy ongeërg geantwoord en verleë geglimlag.
“A, père, père, mon chéri! O, Paps, Paps, my skat!” Sy het haar arms om sy nek gegooi. Kaptein Pierre het hom egter streng probeer hou.
“Net so ’n oomblik, ma chérie. Jy was baie ongehoorsaam. Ek het lus om sommer nou hier om te draai en jou terug te neem. Daar is klaar besluit dat jy my nie weer sal vergesel nie. Waarom tog …?”
Haar dansende oë het hom tot swye gebring en skielik het hy haar skraal lyfie styf teen hom vasgedruk, sy stem skor.
“A, ma chérie! Ek weet ek doen verkeerd, maar ek kan my die skip sonder jou nie voorstel nie.”
Só het Zonika die liewe Madame weer gefnuik en vergesel sy ook hierdie keer vir kaptein Pierre op sy gevaarlike plundervaarte.
Maar Madame se teregwysings het tog bly steek en Emile Pierre het op dié reis al sy bes probeer om sy dogter van haar wilde en waaghalsige toertjies te laat afsien. Tevergeefs. ’n Paar oomblikke gelede was sy weer in die kraaines.
Kaptein Pierre sug. Dan stap hy na die klein patryspoort en staar somber oor die deinende see. Was dit ’n fout om met die verantwoordelikheid van ’n dogter op sy skouers ’n seerowerbestaan te voer? Op hierdie oomblik is hy geneig om bevestigend te antwoord. Maar watter ander heenkome was daar afgesien van die see nadat Frankryk te nou vir hom en die baba Zonika geraak het?
Hy is egter ook in sy hart daarvan oortuig dat hy, deur Frankryk te verlaat, die kleine Zonika se lewe gered het. Maar nou het die jare verbygerol. Sy het grootgeword. Is dit nog reg om haar aan ’n seerowerbestaan bloot te stel? Hierop is die antwoord beslis nee! Maar wat staan hom te doen? Is dit werklik veilig om na Frankryk terug te keer? Slegs as hy seker weet dat Zonika veilig sal wees, sal hy dit oorweeg. Maar hoe sal hy weet? Miskien … miskien is dit tyd dat hy weer ’n slag ’n besoekie aan sy ou vaderland bring – ’n geheime besoekie …
Die volgende oomblik word hy uit sy diepe bepeinsing geruk. Dis die wag bo uit die kraaines.
“Hoo- … laa!”
Nog rats vir ’n man van sy jare hardloop hy dek toe. Alle bedrywigheid het tot stilstand gekom. Elke oog hou die kraaines dop. Die roep uit die hoogte is alte dikwels ook die roep van die dood, dit weet hulle al. Haan se lang, maer arm wys in ’n suidwestelike rigting.
“Wit seile op die horison! Die Franse vlag, maar dis nog te ver.”
Die kaptein draai na sy stuurman.
“Hou op gewone koers. Bring skip in gereedheid!” bulder hy dit teenoor die res van die bemanning uit. Die gespanne swye wat ’n oomblik lank op die dek geheers het, word nou verbreek deur ’n geskarrel van voete wat in alle rigtings snel, skel bevele wat rond en bont geslinger word en die geskree van die wag in die kraaines wat verslag lewer oor die aankomende skip.
“Beslis die Franse vlag. Groot skip, ’n vierhonderdtonner, skat ek. ’n Bietjie lomp en moeilik hanteerbaar. In baie goeie toestand. Ek wed my enigste oog dat daar ’n goeie buit te kry is,” babbel Haan aanmekaar.
Kaptein Pierre frons. Hy weet nie hoekom hy vandag so ongeneë is om ’n geveg met die ander skip aan te knoop nie. Dis tog waarvoor hy op see is – ’n seerower moet buit wat daar te buit is. Sy blik val op sy dogter langs hom en skielik weet hy waarom hy so voel. Dit is wel waar dat hulle al baie gevegte saam agter die rug het en nog altyd as oorwinnaars uit die stryd getree het. Jare lank al tart hulle die noodlot uit, maar daar kan ’n dag kom … en daardie dag kan ook vandag wees …
Die tweede keer binne ’n paar minute word die kaptein in sy somber bepeinsings gesteur – weer deur Haan.
“Kaptein! Dit lyk of … ja, sowaar, die skip verander koers in ons rigting!”
“Wat!”
Haan se stem klink uiters opgewonde uit die kraaines op.
“So wragtie, kaptein! Kyk, dit stuur reg op ons af! Het jy al so iets gesien?”
Daar is verbystering op almal se gesigte te lees. Kaptein Pierre gryp na die lang verkyker onderwyl Zonika fronsend nader staan. Dis die eerste keer in haar lewe dat ’n ander skip reg op hulle afpyl. Gewoonlik maak hulle so gou moontlik spore wanneer hulle die Seekat gewaar. Dat hulle nie altyd daarin slaag om weg te kom nie, daarvan getuig kaptein Pierre se skatkamers.
“Dit pyl regtig op ons af,” laat haar vader langs haar hoor.
“Sulke verwaandheid! Besef hy dan nie dat hy reg op sy dood afstuur nie? Of weet hy nie hoe lyk ’n seerowervlag nie?” sê-vra Zonika vererg.
“Mon enfant, dit kan ook óns dood wees waarop op ons afstuur,” antwoord haar vader stil.
“Mon père! Wat gaan aan? U … u is tog nie bang nie?” vra sy reguit, en kyk hom vinnig, verbaas aan.
“Ja, ek is – maar nie waarvoor jy dink ek is nie. Daar is nie nou tyd vir gesels nie.” Hy draai sy rug op sy verslae dogter en bulder dit uit: “Maak slaggereed! Kort die seile in – almal!”
Die daaropvolgende halfuur is daar nie tyd om verder aandag aan haar vader se vreemde houding en woorde te gee nie. Soos ’n ou matroos wat al baie seegevegte agter die rug het, spring Zonika aan die werk, sy aan sy met haar vader se ruwe bemanning, om die Seekat slaggereed te kry.
Die Seekat kom tot stilstand. Dit lê nou wagtend op die ander skip wat nog doelgerig op hulle afstuur. Daar bestaan geen twyfel nie. Die Hercule, soos die naam op die romp verraai, is klaarblyklik aan ’t skoorsoek. Zonika kners op haar tande onderwyl sy, vuil en natgesweet van die inspanning, ’n rondte by die kanonniers doen om te kyk of alles daar in orde is. Sulke vermetelheid! Sulke dwase vermetelheid! Vir haar is dit ’n belediging dat hierdie skip, in teenstelling met al die ander, blykbaar geen vrees vir ’n seerowervlag koester nie. As die Hercule se bemanning vandag fyngekerf word, sal dit sy kaptein se skuld wees. Hoe durf hy sommer so roekeloos sy manne na hul dood stuur?
Op die Hercule is dieselfde bedrywigheid aan die gang. Op dieselfde plek waar kaptein Pierre op die Seekat staan, staan die jong kaptein Hercule Cordier op sý skip bevele en uitbulder. Toe hy gewaar dat die Seekat sy seile inkort, glimlag hy. Hulle het dus gesnap wat die Hercule se bedoeling is. ’n Tinteling gaan deur hom. Hier voor hom lê nou waarna hy al baie lank soek. Binne die volgende paar uur sal hy weet wat hy wil weet. Net soos by Zonika is daar by Cordier ook geen twyfel oor wie die oorwinning gaan behaal nie. Dit is tog vanselfsprekend dat dit die Hercule sal wees. Die skip is toegerus met die nuutste oorlogstuig, dit beskik oor ’n ervare stuurman en matrose wat ervaring het van seegevegte. Die verouderde Seekat het geen hoop om die stryd te wen nie.
Uiteindelik kom die Hercule binne trefafstand van die Seekat tot stilstand. ’n Oomblik is dit doodstil, asof die twee skepe mekaar opsommend beskou en die een wag dat die ander die eerste beweging moet maak. Hercule Cordier glimlag. Hy vertolk die stilswye van die Seekat as verbasing. Hy kan glo dat hulle verbaas is! Wat die Seekat se kaptein nie weet nie, is dat die Hercule nie hierdie geveg aanknoop net omdat veg veg is nie. O, nee! Daar is ’n besliste rede voor.
By hierdie gedagte verstrak die glimlag om Cordier se lippe en hy blaf ’n bevel uit. Die volgende oomblik skuif die kanonpoorte van die Hercule oop, byna gelyk met dié van die seerowerskip. Weer klap die kaptein van die Hercule se stem oor die dek en die volgende oomblik knal die eerste skote.
Sommer uit die staanspoor weet kaptein Pierre dat hy vandag sy storie sal moet ken. Die Hercule se kaptein weet blykbaar heelwat van seegevegte af, maar tog is daar dié dingetjies wat net die ervaring, die persoonlike ondervinding van baie jare in hierdie soort lewe, ’n aanvoerder kan leer. En hy besef dat hy hierdie geveg slegs sal wen indien hy die voordeel wat hy bo sy teenstander geniet ten volle benut.
Maar daar is nog iets in die Seekat se guns waarvan kaptein Pierre nie eens bewus is nie. Die kaptein van die Hercule is gretig om die geveg so gou as moontlik verby te kry – en oorhaastigheid het al baie skepe na die bodem van die see gestuur. Hercule Cordier is eintlik ongeduldig dat die geveg moet klaarkry sodat hy ’n privaat gesprekkie met die kaptein van die ander skip kan voer. En dis hierdie oorhaastigheid wat maak dat hy te gou die Hercule se romp langs dié van die Seekat laat verbyskuur om die vangysters te gebruik.
Kaptein Pierre lag hardop van skone genot toe hy die ander man se flater merk. Sy oë glinster terwyl sy blik oor die netjiese uniforms van die Hercule se matrose dwaal. Uit ervaring weet hy dat hierdie manne goed opgelei is in die teorie van seegevegte. Hulle weet presies hoe die nuutste wapentuig werk en hoe dit gebruik moet word; hulle kan lieflik in gelid marsjeer en pragtig salueer, maar hulle weet so te sê niks van handgemeengevegte met swaarde of kapmesse nie.
Ook Zonika glimlag, haar kapmes gereed in haar hand. Om haar het ’n paar van hul makkers reeds handgemeen geraak met die aanvallers wat nou in hul tientalle oor die kant van die Seekat stroom. Haar oë soek rond waar hulp nodig is – en dan sien sy hom …
Met die een voet op die reling van die Hercule en met die ander op een van die vangysters moedig hy sy manne aan om vinniger na die seerowerskip oor te klim. Hy is beslis ’n indrukwekkende figuur met sy lang, lenige liggaam en breë skouers in ’n pragtig geborduurde uniform. Zonika pluk haar dolk uit en ’n oomblik later flits dit deur die lug. Asof hy intuïtief bewus raak van gevaar, koes Hercule Cordier vinnig en die dolk seil onskadelik bo-oor hom. Hy kyk vinnig rond en dan val sy mond letterlik oop toe hy sien wié die dolkgooier is. Ergernis, afgewissel met geamuseerdheid, flits oor sy gesig onderwyl hy vinnig op die dek van die Seekat afspring en reg voor Zonika tot stilstand kom.
“Gaan speel met jou poppe. Jy kan dalk seerkry.”
Zonika snak na asem en die oë wat na die groot man opflits, skiet kanonvuur.
“Jou …” ’n Woord ontval haar lippe wat Hercule Cordier, ’n bekende aan die Franse hof, ’n oomblik verslae laat. Dis die eerste keer in sy lewe dat hy dit so pront oor die lippe van die teenoorgestelde geslag hoor. Hy frons kwaai. Hy het lus om haar verder te ignoreer en aan die geveg deel te neem, maar hy kan ook nie toelaat dat dié kind hier tussen die vegtendes bly nie. Sy kan dalk seerkry. Die gesiggie waarop hy neerkyk, is so vuil en vol roet dat hy eintlik net bewus is van ’n paar blitsende oë en die lang hare wat verwaaid en deurmekaar oor die skraal skouertjies tuimel.
“Gaan na die ruim en bly daar totdat die geveg verby is. Dié is nie ’n plek vir jou nie –”
Zonika voel tot in die grond toe verneder. Hoe durf hierdie sot haar so beledig! Haar stem bewe van woede terwyl sy hom in die rede val: “Monsieur, ek neem deel aan hierdie geveg. Verdedig jouself, of is jy bang?”
“Parbleu! Luister wat ek vir jou sê! Ek het nie nou tyd om kinders op te pas nie! Gaan na benede. Dis ’n bevel!”
“Jy kan eers bevele uitdeel nadat jy die geveg gewen het, monsieur. Verdedig jouself! En dis ook ’n bevel!”
Tot Cordier se verbystering skraap die kapmes teen sy bors langs en die koperknope spat soos klippies oor die dek. Sy lag hard en hy staar haar ongelowig aan. Eindelik begin dit tot hom deurdring dat die kind teen hom wil veg.
“Maar …”
Weer skraap die dodelike lem oor sy skouer en ruk die een mou amper heeltemal af. “Monsieur, ek dink jy moet liewer na die ruim gaan en met jou speelgoed gaan speel. Jy kan dalk seerkry!” Haar stem klink eers soet, dan kom dit sissend: “Tel jou arm op en veg, jou gek! Of het jy skielik lam geraak?”
Hy is verplig om haar te gehoorsaam, want hierdie keer swiep die lem ontstellend naby sy keel verby. Hy frons onheilspellend. Hy sou hom dit nooit kon voorstel dat hy hom teen ’n vrou, nee, ’n blote meisiekind, sou moes verdedig nie. Dit laat hom ’n groot gek voel om te midde van ’n ernstige geveg met ’n kind te moet staan en speel onderwyl sy manne agter, langs en voor hom in ’n stryd om lewe en dood gewikkel is. Dis belaglik, maar …
Weer moet hy vinnig padgee en die graad van sy verbystering styg nog ’n entjie hoër. Dis eenvoudig onmoontlik dat so ’n kind die kapmes só behendig kan hanteer! En tog gebeur dit! Hy besef dat hy hom beslis sal moet verdedig as hy nie wil toelaat dat sy al sy klere van sy lyf af kerf nie. Maar dis nie sý keuse nie. As hy dan by hierdie verspotte geveg betrokke móét raak, is dit beter dat hy dit onmiddellik agter die rug kry. Hy sterf van skaamte as een van sy bemanning hom nou moet sien!
Dat sy jeugdige teenstander nie sommer deur ’n paar polsbewegings van die swaardarm oorweldig gaan word nie, kom hy gou agter. Sy is so rats soos ’n kat en boonop skraal gebou, sodat sy swaard telkens onskadelik oor haar kop verbyswiep en hy die een is wat moet keer dat sy maag nie oopgekloof word wanneer sy rats onder sy swaard inskiet nie. Die geveg rek langer en met elke sekonde wat verbygaan, neem sy woede toe.
Dis voldoende vernedering dat hy verplig is om hom teen haar te moet verdedig, maar hy durf nie toelaat dat sy die oorhand kry nie. Hy werp nou al sy kennis en ervaring in die stryd. Hierteen is Zonika nie opgewasse nie. Wat sy nie weet nie, is dat sy ’n geveg uitgelok het met die man wat aan die Franse hof bekend staan as dié beste – of beslis één van die beste – swaardvegters in die land.
Dis net hul jaende asems wat die stilte tussen hulle verbreek. Dan word die geveg skielik beëindig toe hy met ’n kragtige beweging haar pols raak swiep en die kapmes ratelend op die dek beland. Die punt van sy swaard kom onheilspellend ’n aks van Zonika se keel tot stilstand.
Hulle staar mekaar aan. Weer voel Hercule Cordier hoe bewondering vir die meisie onwillekeurig in hom groei. Die hou teen haar pols moet baie seer gewees het, maar daar het geen geluid of uitroep oor haar lippe gekom nie en meteens wens hy dat sy skoner was. Hy sou graag wou sien hoe lyk die gesiggie wat onder al daardie roet en sweet versteek is.
Sy oë trek op skrefies toe hy in haar vreeslose blik terugkyk. Sy het moed ook, erken hy aan homself. Hy glimlag spontaan en laat sak sy swaard, maar op dieselfde oomblik uiter sy ’n skerp uitroep en werp haar met haar volle gewig teen hom aan. Haar aanval is te onverwags en hy seil oor die dekvloer. ’n Kapmes tril in die maspaal waar Cordier ’n oomblik gelede nog gestaan het. Hy kyk vinnig op na die lang, maer seerower wat blykbaar die eienaar van die mes is. Haan is op sy beurt heeltemal verslae.
“Wat … hoekom het jy dit gedoen?” vra hy verbaas aan Zonika.
“Dis my geveg, nie joune nie. Jy het nie nodig om jou in te meng nie.”
“Maar …” Haan is heeltemal uit die veld geslaan. “Maar hy was op die punt om jou dood te maak!”
Haar stem klink ergerlik.
“Moenie laf wees nie! Dit sit nie in sy broek nie!”
Haan pluk sy kapmes uit die maspaal, skud sy kop en draai weg op soek na ’n ander slagoffer. Hercule staan stadig op, sy blik fronsend op die jong meisie.
“Ek was op die punt om jou te deurboor. Jy was weerloos. Jy weet dit is so.”
“Bog! Kaf! Jy is te bang. Jy sal flou word as jy bloed sien!”
“Maar jou klein duiwelskind! Ek is lus en kerf jou nou hier op!”
“Hou jou luste in, m’sieur capitaine. Die geveg is verby,” klink ’n stem skielik agter hom op. Hy swaai om … en staar in kaptein Pierre se yskoue oë. Hercule Cordier kyk verslae om hom heen. Dit dring stadigaan tot hom deur dat die geveg beslis verby is. Die dek van die Seekat is besmeer van die bloed en oral lê lyke en gewondes rond – die meeste in uniform. Eenkant, beteuterd en met afgewende oë, staan ’n handjie vol van sy deeglik opgeleide matrose onder die wakende oë van ’n paar seerowerwagte.
Hy kyk weer na Zonika wat, hande in die sye, hom met openlike leedvermaak beskou. Hy is op hierdie oomblik so kwaad dat hy daardie vuil nekkie van haar gerus ’n paar draaie kan gee. Onderwyl sy manne geveg het en aan die verloor was, moes hy met hierdie “kind” staan en speel!
Niemand praat ’n woord nie. Dan hou kaptein Pierre sy hand uit.
“U swaard, monsieur.”
Hy oorhandig dit swygend en die seerowerkaptein wink vir sy manne om die oorblywende bemanningslede van die Hercule na die skeepsruim te neem en op te sluit.
“Ek dink ons verdien almal ’n drankie. Ons kan later na die buit gaan kyk. Daar is nie haas nie. Haan, gaan haal twee vate wyn en gee aan die bemanning.” Hy draai na Hercule. “Sal ons na die kapteinskajuit gaan?”
Hercule volg hom stilswyend en kyk Zonika vererg aan toe sy hulle sonder uitnodiging volg. Sal hy nooit van haar ontslae kan raak nie?
Dis eers toe hy reeds sy glasie in die hand het dat hy die stilte verbreek. Hy kyk fronsend na die glas wyn wat Zonika vir haarself geskink het.
“Is dit nie te veel drank vir so ’n jong kind nie?” merk hy op en kaptein Pierre lag.
“O, Zonika is aan drank gewoond. Sy is ook nie so jonk as wat jy dink nie. En ’n dapper matroos verdien ’n drankie,” voeg hy met trots in sy stem by.
“Hm. Dapper is sy onder meer.” Sy blik rus veelbetekenend op die swart gesiggie.
Weer flits die groot oë in syne terug en sy antwoord gevat: “Jy lyk self nie van die beste nie, mon capitaine. My kapmes het jou lelik verrinneweer.”
Haar vader kyk hulle beurtelings geamuseer aan. Hy sal goed glo dat dit vir die geëerde capitaine beslis nie so aangenaam is om daaraan herinner te word dat dit juis ’n vrou is wat hom só daar laat uitsien nie. Hy sluk duidelik swaar aan daardie pil.
“Ek stel voor dat julle albei beter sal lyk en voel as julle eers gewas en ander klere aangetrek het. As u drankie klaar is, sal my dogter u van die nodige voorsien onderwyl ek inspeksie van die Hercule gaan hou.” Kaptein Pierre se stem klink onskuldig. Hy sien hoe die ander man se gesig verstrak by die aanhoor van sy laaste sin en omdat hy nie ’n man is wat daarvan hou om sout in ’n rou wond te vryf nie, vervolg hy haastig: “Ons het ons nog nie aan mekaar voorgestel nie. Ek is kaptein Pierre en dit is my dogter, Zonika.”
“Ek weet wie u is,” antwoord Hercule Cordier met ’n uitdrukkinglose gesig, maar met ’n vreemde stemtoon. Die seerowerkaptein kyk hom vinnig aan en sy oë vernou.
“U weet wie ek is, kaptein? Het u ook geweet voordat die geveg begin het?”
“Ja.”
“U het doelbewus op my afgestuur, kaptein. Het dit iets te doen met die feit dat u geweet het wié die kaptein van die Seekat is?”
“Miskien.”
’n Oomblik ontmoet die twee mans se oë.
“Wat is u naam, kaptein?”
“Hercule Cordier.”
Kaptein Pierre delf in sy geheue, maar die naam beteken vir hom niks nie. Dis Hercule wat weer praat.
“Daar wag vir u ’n groot teleurstelling op die Hercule, kaptein. Daar is geen buit nie.”
“So? Geen buit nie? Waarheen is u dan op pad?”
“Ek was nie eintlik op pad na ’n besliste bestemming nie. Ek was eintlik op soek na iets … of iemand.”
“Ek verstaan.” Kaptein Pierre is duidelik gespanne. Waarop stuur hierdie man af? Wat bedoel hy met sy laaste opmerking? Toe hy die Seekat gesien het, het hy onmiddellik van koers verander en direk op hom afgestuur, met die uitsluitlike doel om ’n geveg af te dwing. Is daardie iemand na wie Hercule Cordier soek, miskien hy … of Zonika? En waarom soek hy na hulle?
Ook Zonika staar hom fronsend aan asof sy iets nie kan begryp nie. Sy draai sonder ’n woord om en stap uit om haar te gaan verklee. Daar is nog iets wat haar hinder. Hoekom het sy hierdie man se lewe gered toe Haan hom wou doodmaak? Dit was heeltemal onwillekeurig dat sy hom net betyds weggestamp het. Waarom sou sy so iets gedoen het?
