Читать книгу Ena Murray Keur 10 - Ena Murray - Страница 6

Sy staar hom verdwaas aan, keer dan haar blik vinnig weg. Dan het haar tante werklik gedoen wat sy gedreig het!

Dis of haar verstand ’n oomblik stilstaan. Trou sy met die vreemdeling, kry sy in elk geval net die helfte van haar erfporsie! En as sy weier om aan hierdie belaglike eis te voldoen … erf sy niks nie!

Sy lag kortaf, frommel haar sakdoekie tussen haar vingers op. “Ek … weet nie wat om te sê nie!” Haar oë kyk hoopvol op. “Ek neem aan u moet m’sieur Bidault nog eers laat weet van hierdie … testament, nie waar nie? Ek dink nie hy sal te vinde wees om met ’n vreemdeling te trou nie, en ek …”

“Hy dra reeds kennis van u tante se bepalings in die testament.”

Haar blik vlieg op. “Reeds? Hoe op aarde is dit moontlik? Tante Josephine is maar drie dae gelede oorlede en hy sit aan Kaap die Goeie Hoop!”

“Ja, maar u tante het reeds maande gelede ’n brief geskryf waarin sy hom ingelig het aangaande besonderhede oor haar testament. Daarin het sy hom gevra dat hy haar so spoedig moontlik moet kom spreek of laat weet of hy bereid is om met jou te trou.”

Lille kners onhoorbaar op haar tande. Dan het tant Josephine al hierdie maande agter haar rug gekonkel!

“U tante het ’n brief van hom ontvang sowat ’n week voor haar dood waarin hy hom bereidwillig verklaar om met jou in die huwelik te tree.”

“O, nè?” Haar mond trek smalend. “Dit wil vir my voorkom asof my tante my nou werklik vir ’n wolf gegooi het. Natuurlik sal hy met my wil trou! Hy kry die hele helfte van my erfenis daarvoor! Al is ek so lelik soos die nag, simpel en wat ook al nog, sal hy ongesiens met my trou! Monsieur Colonne, sê my eerlik, wat dink jý van ’n man wat bereid is om met ’n vrou te trou wat hy nog nooit gesien het nie?”

Die prokureur kug. Hy moet erken sy het ’n punt beet. Aan die ander kant weer, het hy groot respek vir Josephine Jacquard se oordeel. As sy nie baie seker was dat sy hierdie onbekende Philippe Bidault kon vertrou nie, sou sy nie so ’n testament gemaak het nie. Maar die jong Lille het gelyk. Philippe Bidault is al een wat werklik baat by hierdie testament. Hy kry die helfte van die erfenis as hy bereid is om met haar te trou … en alles as sy weier. Hoe sal hý dan weier?

Hy antwoord versigtig. “Dis nie vir my om ’n persoonlike mening oor hierdie saak te vorm nie, mam’selle. Ek, as prokureur, moet my net by die bepalings van die testament hou. Dis al. Soos sake nou staan, is jy al een wat kan verloor. Philippe Bidault is bereid om met jou te trou; daardeur erf hy klaar die helfte van jou erfenis. Al wat nou nog kan gebeur, is dat jy weier om met hom te trou … en dan erf hy alles. Die keuse is joune.”

Die hartseer wat Lille ondervind het oor haar tante se afsterwe, word verdring deur ’n magtelose woede. O, hoe kon haar geliefde tant Josephine haar so in die rug steek, haar só in die steek laat! Om darem die helfte van haar erfenis aan ’n vreemdeling weg te gee en haar dan nog te wil dwing om met hom te trou! Dis verregaande!

Maar, besef sy, soos wat Pierre Colonne ook uitgewys het, dis feite wat sy sal moet aanvaar. Om net die helfte van haar erfenis vir haarself te red, sal sy met ’n wilde avontuursoeker in ’n woeste, onbekende wêreld moet trou! Dit is kort en klaar waarop dit neerkom.

Wat gaan Louis hiervan sê? wonder sy terloops, terwyl haar verstand nog naarstiglik na iets soek wat sy kan ophaal wat haar van die gevolge van hierdie onmenslike testament kan red.

“As ek besluit om … om te trou, wanneer geskied dit dan? En sal hy my erfporsie, of mý deel dan, saambring Frankryk toe?”

Die prokureur kug weer. “Dit hang af hoe gou jy graag jou deel daarvan wil hê. Hy het die hele erflating in sy bewaring, soos jy weet. Hoe gouer die huwelik dus voltrek kan word, hoe sekerder kan jy van jou gedeelte wees. Ek stel dus voor dat ons so gou moontlik reëlings tref vir jou om na Kaap die Goeie Hoop te gaan.”

“Na … Kaap die Goeie Hoop! Monsieur, ek gee nie ’n tree uit Frankryk pad nie, verstaan? As daardie danige meneer dan met my wil trou, kan hy hierheen kom en …”

“Lille, ek is bevrees jy het nie ’n keuse nie. Philippe Bidault het klaar laat weet dat hy bereid is om met jou te trou, maar dat jy na Kaap die Goeie Hoop toe moet kom daarvoor. Indien jy weier om daarheen te gaan, sal dit beteken dat jy weier om met hom te trou … en dan verbeur jy jou deel van die erfporsie.”

“Wat de duiwel …?” Sy spring op en nou probeer sy nie langer haar woede en verontwaardiging wegsteek nie. “Nie alleen word ek tot in die grond verneder deur hierdie … hierdie kranksinnige testament nie, maar ek moet nog agter hom aanloop ook! Ek weier! Verstaan u, monsieur Colonne? Ek weier!”

“Mam’selle, probeer kalm bly. Jou hele toekoms is op die spel. Ek sal jou sê … Ek gee jou ’n week tyd om oor alles na te dink en dan sal ek weer kom hoor wat jou finale antwoord is. Maar ek wil jou vra om asseblief goed na te dink voordat jy sommer net weier. Jy is ’n jong meisie, alleen in Frankryk en sonder enige bloedverwant. Sonder ’n enkele frank behalwe die bietjie wat jou tante hier gehad het, en dis nie baie nie. Dit gaan jou nie ver bring nie.”

Sy stem is dringend. “As ek jou raad kan gee, sal ek jou aanraai om na Kaap die Goeie Hoop te gaan, met die man te gaan praat. Miskien is hy ’n baie redelike mens. Miskien kan julle nog die saak uitpraat en die erfenis gelykop deel sonder ’n trouery. Indien julle albei besluit om nie te trou nie, kan elkeen net sy deel neem. Dis sake wat jy reguit met hom kan bespreek. Miskien wil hy net so min met jou trou as jy met hom. Maar miskien het hy ook die geld nodig, nes jy. Julle kan nog tot ’n ooreenkoms kom. Maar dan sal jy na Kaap die Goeie Hoop moet gaan.”

’n Wanhoop oorval haar, terwyl die woede in haar taan. Die prokureur se voorstel klink op die oomblik die beste.

“Nou goed, monsieur Colonne. Kom spreek my weer oor ’n week. Dan sal ek u my finale antwoord gee.”

By die deur loop die prokureur hom vas teen Louis Paquin wat pas aangekom het. Hy groet styf en Louis kyk hom met ’n frons agterna. Dan trek hy sy skouers traak-my-nieagtig op. Wat Pierre Colonne van hom dink, skeel hom min. Noudat die ou vrou dood is, lê hy openlik besoek hier af, en as dit die prokureur se goedkeuring nie wegdra nie, kan dit hom regtig nie skeel nie.

Maar hy voel minder tevrede met die toedrag van sake toe hy die sitkamertjie binnestap en Lille met haar kop mismoedig op haar arms aantref. Sy kyk op toe hy binnekom, en sy oë vernou dadelik. Hier is moeilikheid, besef hy.

“Wat het hy hier kom maak?” wil hy weet, en haar stemtoon vertel hom dat sy vermoedens juis is.

“Hy het my kom vertel wat in my tante se testament staan.”

“En?” Sy oë is kliphard terwyl sy blik op haar rus, maar sy is te ontsteld om dit raak te sien.

“Sy het dit gedoen. Sy het gedoen wat sy gedreig het om te doen.”

“Jou onterf?” Sy stem klap soos ’n sweep, maar steeds is haar kommer te groot om enigiets agter te kom.

“Nee. Ek wens sy het liewer.”

“Lille! Watter onsin … Wat staan in die testament?”

“Ek en daardie … daardie seun van haar vroeëre beminde erf gelykop.”

“Wat? Maar was die ou vrou …?” Hy sluk net betyds die woord. “Liewe land! Hoe durf sy sommer jou erfenis aan ander mense weggee? Ons moet dit bestry!”

Lille skud haar kop. “Dit sal nie help nie, Louis. Die dag toe my tante met my uit Parys gevlug het, het Vader volmag aan haar gegee. Daar is niks wat ek kan doen aan daardie testament nie. Dis so wettig soos enige ander.”

“Maar om die helfte weg te gee …”

“Dis nie al nie! Jy het die helfte nog nie gehoor nie!” sê sy wrang. “Ek en Philippe Bidault erf alleen gelykop ás ek met hom trou. As ek nié met hom trou nie, weier met ander woorde, erf ek niks nie en hý kry alles.”

Lille sien dat hy verstrak, maar natuurlik is dit van ontsteltenis oor haar, maak sy haarself wys.

“Om die helfte van my erfenis in die hande te kry, is ek dus verplig om met hom te trou, want daardie meneer het reeds die prokureur in kennis gestel dat hy heeltemal bereid is om met my te trou. Natuurlik! Hoe sal hy dan ook weier? Met ander woorde, my liewe Louis, is dit nou nog net vir my om te besluit of ek die helfte van my erfenis wil hê en of ek dit ook maar maan toe sal laat vlieg … waarvoor ek baie lus voel.”

“Moenie kaf praat nie.” Sy stem is kortaf, kwaai. “Daar is nie sprake van so iets nie.”

Haar oë vernou ook nou effens. “Jy gee dus nie om dat ek met ’n ander man gaan trou nie?”

Hy stap vinnig na haar toe, plaas sy arm om haar. “My liefste Lille, net die gedagte maak my rasend mal, maar … om daardie skurk te laat wegkom met jou hele erfenis! Daar moet ’n plan wees! Laat my net ’n bietjie dink …”

Sy sluit haar oë en leun moeg teen hom aan. Sy durf nie nou haar vertroue in Louis verloor nie. Sy durf nie nou toelaat dat sy hom wantrou nie! Hy is die enigste een op wie sy nou kan steun, wat haar moontlik sal kan help. Sy moet glo dat sy ontsteltenis suiwer uit besorgdheid oor haar is.

“Monsieur Colonne het ’n plan aan die hand gedoen …”

“Hý! Hy is kop in een mus met hierdie vent! Maar goed, laat ek hoor.”

“Hy sê ek moet na Kaap die Goeie Hoop gaan en met die man gaan praat. Dalk kan ons tot ’n vergelyk kom.”

“Hy is van sy verstand af! Hoekom moet jy agter hom aanloop? Hy moet in elk geval Frankryk toe kom vir die troue as hy wil trou en dan …”

“Dis juis nog ’n vangplek waarvan ek jou nog nie vertel het nie. Monsieur Bidault is baie gewillig om met my te trou, maar dan moet ek na Kaap die Goeie Hoop gaan, agter hóm aan.”

“Maar dis verregaande vermetelheid!” bars Louis los.

“Ek het ook so gedink, maar dis soos sake staan, Louis. Monsieur Colonne sê as ek weier om te gaan, sal dit so goed wees ek weier om te trou en dan val die hele erfenis na sy kant toe.”

“Colonne is net so ’n skurk soos daardie Bidault-vent!”

Lille is ’n oomblik stil. Dit wil amper so voorkom, en tog was hy ’n hoogs gewaardeerde vriend van haar tante. Sou die ou dame haar werklik só misgis het wat Pierre Colonne betref? Dit rym ook nie.

“Dit lyk dus asof dit die enigste uitweg is wat oorbly … om na Kaap die Goeie Hoop te gaan en my op die onbekende Philippe Bidault se integriteit en selfrespek te beroep … as hy so iets het.”

Louis se oë verdonker net, ’n ontevrede frons keep tussen sy wenkbroue.

Lille se oë vernou skielik en sy druk hom effens weg. “Wag ’n bietjie … Ek dink mos nou eers daaraan. Daar is nog iets. Indien ek of Philippe iets oorkom voordat ons getroud is, val daardie een se deel onvoorwaardelik terug na die ander. Dís natuurlik hoekom hy nie hierheen wil kom nie. Nou sien ek dit baie duidelik. ’n Seereis beteken maande lange gevaar vir my. Hy hoop natuurlik dat ek op die reis iets sal oorkom … dat die skip vergaan of dat ek skeurbuik sal kry of oorboord val. Dan erf hy mos alles! Louis, dis nooit anders nie! Hy hoop ek sal sterf voordat dit vir hom nodig sal wees om met my te trou!”

“Is daardie bepaling ook in die testament?” wil hy streng weet.

“Ja. Ek het amper vergeet daarvan. Monsieur Colonne het dit uitdruklik genoem … as ek of hy te sterwe kom voordat ons huwelik voltrek is, erf die ander een alles.”

Louis vee vlugtig met ’n bewende hand oor sy bleek gesig.

“Jy is reg, my meisie. Dis so helder soos daglig. Hy hoop jy kom iets op die bootreis oor. Dit sal hom uitstekend pas as jy Kaap die Goeie Hoop nooit bereik nie. Lille …” Hy neem haar stewig aan die boarms. “Jy gaan daarheen. Ek sal daardie vuilgoed wys …”

“Louis! Besef jy wat jy sê? Jy stuur my na my dood …”

“Nee. Ek gaan saam. Ek sal saam met jou na Kaap die Goeie Hoop gaan. Het jy dan gedink ek sal jou alleen die gevaar instuur, my skat?”

“O, Louis!” Sy werp haar teen hom en klou hom vas terwyl die trane nou vrylik loop. Op hierdie oomblik kan sy sweer sy het Louis Paquin lief. Hy is die enigste wat vir haar omgee, begaan is oor haar, dermate dat hy bereid is om saam met haar op ’n gevaarlike seereis na ’n onbekende, woeste land te gaan. O, hoe kon sy ooit getwyfel het dat hy haar regtig liefhet? “O, Louis, dankie!”

Hy hou haar styf vas, maar sy gesig bly strak en vasberade bokant haar kop. Só maklik gaan hy hom nie van ’n fortuin laat beroof nie. Daardie Bidault ken nog nie vir Louis Paquin nie. ’n Verskriklike oomblik lank het hy gedink hierdie erfenis is neusie verby, totdat hy gehoor het van die laaste bepaling. Hy kners op sy tande. Bidault hoop dalk dat sy mede-erfgename nie lank genoeg sal leef om die erfenis met hom te deel nie. Maar aan die ander kant kan Lille dieselfde hoop koester, nie waar nie? Net … Lille sal nooit droom van so iets nie. Maar daarvoor is hý mos daar. Hý sal na daardie sakie omsien. Kaap die Goeie Hoop is juis maar nog ’n ongetemde land vol gevare. Dit sal daar amper makliker wees om van iemand ontslae te raak as hier.

Dan glimlag Louis Paquin fyn. Hoe meer hy oor die saak dink, hoe meer tevrede begin hy voel. Alles is nie verlore nie. Inteendeel. Alles pas nog pragtig by sy planne in. Om die waarheid te sê, kon hy dit nie self beter uitgewerk het nie! Skielik lag hy hartlik en Lille ruk in sy omhelsing, kyk amper geskok na hom op. Dis hierdie soms amper verwronge humorsin wat hy openbaar wat haar so laat twyfel aan hom. Dit is beslis nie die oomblik vir hartlik lag nie!

Hy sien die skok in haar oë, en hy ruk hom vinnig reg, glimlag breed op haar af. “My skat, verskoon my, maar ek kry eintlik lekker as ek dink hoe ons daardie meneer Bidault ’n les gaan leer. Ek sal jou beskerm, my skatjie. Jy hoef vir niks bang te wees nie. Ek sal jou nooit verlaat nie!”

Maar hy oortuig haar nie heeltemal nie, en sy kyk pleitend op. “Ag, Louis, kan ons nie maar alles net so laat nie? Is dit regtig die moeite en gevaar werd om nou na Kaap die Goeie Hoop te gaan om met ’n man te gaan praat wat ek vooraf weet nie vir ’n ooreenkoms te vinde sal wees nie?”

“En jou hele erfporsie net so vir hom gee?”

“Maar ons het mos genoeg om van te lewe. Jy het dan self gesê … O, Louis, ek wil net gelukkig wees en ek het ’n gevoel hierdie erfenis gaan my geen geluk bring nie. Laat dit bly. Laat hy dit neem. Ek is al die jare gewoond om met min klaar te kom. Ek is nie ’n spandabelrige mens nie.”

“Lille, staak dit! Jy weet nie waarvan jy praat nie! Ek sal nie toelaat dat daardie man wegkom met dit wat jou toekom nie. Verstaan jy dan nie, my skat? Dis ’n saak van eer by my! Ek is al een wat nou na jou omsien. Dis my plig …”

“Maar ek wil dit nie meer hê nie!”

“En ek sê jy is van jou verstand af!” Hy ruk hom byna onmiddellik reg, druk haar weer teer teen hom vas. “Toe nou, my skatjie. Moenie huil nie. Jy sal sien, alles gaan nog pragtig uitwerk.”

“Maar hoe? Ek weet nie wat ek aan Kaap die Goeie Hoop moet gaan maak nie! Hy sal nie na my luister nie en ek sal nie met hom trou nie, nie noudat ek weet hy hoop eintlik dat ek sal sterf nie!”

Louis Paquin se stem is sag, maar daar is meteens ’n noot in wat haar die eerste keer werklik bang vir hom laat voel.

“Lille, ek praat nie weer nie! Dis klaar besluit. Ek sal môre begin om reëlings te tref vir ons reis na die Kaap. Kry jy solank jou goedjies reg. Of nee, ek dink ek begin sommer dadelik. Hoe gouer ons aan Kaap die Goeie Hoop kom, hoe beter. Jy stel Colonne in kennis dat jy bereid is om te gaan en met Philippe Bidault in die huwelik te tree … en los die res vir my.”

“Maar …”

“Ek beloof jou jy sal nie nodig hê om met Bidault te trou nie. Ek sal daarvoor sorg. Sorg jy net …”

“Louis …” Haar vreesgevoel neem toe en haar stem klink onrustig. “Louis, wat voer jy in die mou? Jy dink tog nie daaraan om … om hom … te …”

Hy lag kortaf, maar dit bereik nie sy oë nie. “Ek is nie ’n moordenaar nie! Werklik, Lille, wat dink jy van my? Nee, ek sê maar net, want ek is oortuig daarvan dat ek hom tot ander insigte sal bring.”

“Maar hoe?”

“Laat dit aan my oor. Ons het maande op die skip om ons planne agtermekaar te kry. Maar nou moet ons dadelik begin om reëlings te tref. Gaan spreek jy Colonne onmiddellik en vertel hom van jou voornemens. En, terloops, Lille, miskien moet jy dit maar stilhou dat ek saamgaan.”

Pierre Colonne kyk die jong meisie bekommerd aan toe hy ’n ruk later sy voordeur oopmaak en sy voor hom staan.

“Mag ek u ’n oomblik spreek?”

“Sekerlik. Kom binne.”

Toe hulle albei sit, sê sy vinnig, haar oë ontwykend: “Ek … ek het net kom sê dat ek besluit het om na Kaap die Goeie Hoop te gaan en met Philippe Bidault in die huwelik te tree.”

Hy frons kwaai, kyk haar ondersoekend aan. “Het jy goed nagedink? Ek het jou ’n week tyd gegee. Ek dink jy moet eers weer goed gaan dink. Dis jou hele toekoms wat op die spel is.”

“Ek het klaar gedink. Sodra ek kan, vertrek ek.” Sy staan op, maar die prokureur se stem keer haar.

“Ek sal vir jou die nodige reëlings tref …”

“Nee, dankie. Ek sal dit self doen.”

“Gaan jy alleen? Miskien moet jy vir Marie saamneem. Dit kan gevaarlik wees om alleen sonder ’n chaperone op ’n skip vol matrose te wees. Ek kan vir jou geld voorskiet as jy nie genoeg …”

“Nee, dankie. Ek het genoeg. Ek … e … neem ’n chaperone saam. Tot siens, monsieur Colonne.”

Hy staar haar met bedenkinge in sy hart agterna. Dis darem ’n skielike ommeswaai. Dan wink hy na ’n man wat om die hoek van die huis verskyn het.

“Dis sy daardie … mam’selle Lille Jacquard. Sy het ingestem om na Kaap die Goeie Hoop te gaan en met Philippe Bidault te trou. Sy wil nie hê ek moet die reëlings vir haar tref nie. Jy moet dus vasstel met watter skip sy gaan vertrek en jy moet liewer sorg dat jy ook op daardie skip is. Ek vertrou nie die vrede nie. Hier is êrens ’n slang in die gras.”

Toe Lille en Louis vier dae later gereed is om die La Rouge te bestyg, die Franse skip wat gereed lê in die hawe van Marseilles, op sy lang vaart na die Ooste om die suidpunt van Afrika, trek Lille se maag saam toe sy skielik ’n bekende, kort gestalte aangestap sien kom. ’n Oomblik ontvlam daar weer ’n vonkie hoop in haar hart. As sy nou vir monsieur Colonne sê sy sien nie meer kans nie …

Maar dis of die man langs haar haar gedagtes kan lees, want sy hand gryp hare pynlik vas en hy fluister: “Hier kom Colonne aan. Waar de duiwel kom hy vandaan?”

Die prokureur kom voor hulle tot stilstand, skynbaar baie verbaas om hulle daar te sien. “A, mam’selle Lille!” Minder spontaan: “M’sieur Paquin! Is jy op reis, Lille? Ek het iemand hier kom soek en nie verwag om jou hier aan te tref nie. Is jy dan al reisvaardig?”

“Ja, monsieur Colonne. Ek vertrek met die La Rouge.”

Hy frons, kyk stip in haar oë. “Ek het darem gedink jy sal kom groet voordat …”

Louis druk haar ’n entjie aan. “U moet ons nou verskoon, monsieur Colonne. Ons moet aan boord gaan. Tot siens.”

“Gaan u dan saam, m’sieur Paquin?”

Louis draai weer halfpad terug en sy glimlag is vermakerig. “Ja, Colonne. Wat het jy dan gedink?”

Pierre Colonne frons skerp, probeer Lille se aandag trek. “Lille het niks gesê nie … Hoekom sou u saamgaan, m’sieur Paquin? Lille gaan na Kaap die Goeie Hoop om met ’n ander man te trou.”

Louis lag hom openlik uit. “So is die veronderstelling, Colonne. Maar daar is baie water in die see tussen Marseilles en Kaap die Goeie Hoop. Ons sal maar sien wat gebeur as ons eers daar kom. Ek loop nooit die tyd vooruit nie. Au revoir, monsieur!”

Lille lig net vlugtig ’n hand en hardloop dan byna die loopplank op na die dek. Die onrus in haar wil haar mal maak.

En Pierre Colonne voel hoe die bedenkinge in sy hart tot ’n gevoel van onheil aangroei. Vlugtig dwaal sy blik langs die dekreling af en dan ontmoet sy oë een van die matrose s’n. ’n Hand lig vlugtig en ’n kop knik, en meer gerusgestel draai die prokureur om. Dis nou uit sy hande. Hy kan niks meer vir sy ou vriendin se broerskind doen nie.

Dis met twee verskillende gesigsuitdrukkings dat Lille en die man langs haar staan en kyk hoe die suidkus van Frankryk voor hulle vervaag. Die lang seereis na die verste suidpunt van ’n toe nog donker en onbekende kontinent het begin. Sodra hulle die Middellandse See by Gibraltar agterlaat, sal daardie agttiende-eeuse seilskip oorgelaat wees aan die genade van die Atlantiese Oseaan en die onvoorspelbare lis van getye en elemente. Minstens vier maande lank … as alles goed gaan en storms hulle nie van hul koers af dryf of hulle dae lank in windstiltes vasgevang word nie … sal hulle op see wees voordat hulle die reeds gevreesde Kaap van Storms bereik. Weliswaar is hierdie suidpunt herdoop en heet dit nou Kaap die Goeie Hoop, maar steeds vind baie seekapteins dat dit maar eintlik Kaap van Storms bly. Menige seevarende reus van daardie tyd het al ’n watergraf in sy seedieptes gevind. Ook die La Rouge is nie verhewe bo die krag van die elemente nie. Almal wat hierdie lang seereis aanpak, weet maar te goed dat hulle hul lewe in eie hande neem en daar geen waarborg is dat hulle ooit veilig anderkant sal aankom nie.

Weer is Lille Jacquard vas oortuig daarvan dat dit die rede is hoekom haar mede-erfgenaam daarop aangedring het dat sy na hóm toe kom om die bepalings van die testament na te kom. Hy hoop – en dis ’n goeie hoop – dat sy nie Kaap die Goeie Hoop sal bereik nie. As sy alleen hierdie reis moes aanpak, sou geen erfenis van watter omvang ook al haar beweeg het om Frankryk te verlaat nie. Daarom is sy in hierdie oomblik innig dankbaar dat Louis Paquin langs haar by die dekreling staan.

Maar in die maande wat kom, weet sy nie altyd seker of sy nog so dankbaar is dat hy saam met haar aan boord gegaan het nie.

Dis lang maande van verveling, want daar is eintlik niks om te doen om die dralende tyd om te kry terwyl die La Rouge se boeg die branders van die Atlantiese Oseaan klief nie. Louis, aan die begin van die seereis taamlik hooghartig en eenkant weg van die ander passasiers en matrose, vind dat die reis hom erg verveel en begin maats maak met die bemanning. Lille sou niks hierop teë gehad het nie, maar sy kom gou agter dat Louis al gretiger raak om met die matrose van diens af te dobbel. Dit ontstel haar, maar sy probeer om dit nie teen hom te hou nie. ’n Mens móét tog iets doen om die tyd om te kry. Nietemin gaan dit nou byna elke aand so, en een aand is daar ook ’n bakleiery.

Sy het ’n rukkie op die dek uitgestap om na ’n koel luggie te soek, want hulle is besig om oor die ewenaar te vaar en die beknopte kajuitjie is onuithoudbaar bedompig.

Sy het net die dek betree, toe die geraas haar aandag trek. In die lig van die skeepslantern is Louis duidelik sigbaar. Ook die matroos wat dreigend voor hom staan.

“Jy het gekul!”

Louis staan met ’n selfversekerde glimlaggie. “Bewys dit.”

“Ek kan dit nie bewys nie, en jy weet dit, maar al die ander hier weet ook jy moet beslis gekul het. Jy kan nie elke keer wen nie …”

Louis lag hom openlik uit, krap die paar munte wat op die dekvloer lê nader.

“Weet is nie genoeg nie, ou maat. Voordat jy my volgende keer weer van skelmstreke beskuldig, sorg eers dat jy bewyse het.”

Hy draai om en stap weg, maar die matroos wat hom aangespreek het, spring vorentoe, ’n dolk skielik blitsend in sy hand.

“Jou vuilgoed! Jy verneuk al van die begin af …”

“Louis!”

’n Hand gryp haar pols vas en sy word teruggehou. “Bly weg daar, mam’selle. Dit kan gevaarlik wees.”

Die matroos hou haar stewig teë, maar gelukkig het almal haar uitroep gehoor. Die matroos laat die mes sak en Louis Paquin kyk hom ’n oomblik met vernoude oë aan. Dan draai hy na Lille, duidelik ontevrede.

“Wat soek jy hier?” Sy stem is bars.

“Ek het kom lug skep, Louis … Asseblief, gee hul geld terug.”

“Jy is nie reg wys nie. Ek het dit eerlik gewen.”

“Eerlik!” snork die aggressiewe matroos en die een wat Lille gekeer het, sê vinnig: “Gaan asseblief terug na jul kajuite. Ons wil nie moeilikheid hê nie.”

Toe hulle alleen kom in die nou gangetjie wat na hul kajuite lei, draai sy weer na hom. “Ek hou nie van die gedagte dat jy met die matrose dobbel en hul geld vat nie, Louis. Jy staak dit nou. Daar gaan moeilikheid kom.”

Hy kyk haar vererg aan. “Ek hou nie daarvan dat jy aan my wil voorskryf nie. Ek sal doen wat ek wil. Wat moet ek dan doen om die tyd om te kry?”

Diep ongelukkig kyk sy hom aan. Louis is skielik ’n man van baie fasette, en sy dink nie sy hou van alles wat sy sien nie.

“Maar hou dan op om vir geld te dobbel.”

Sy gesig is skielik lelik vertrek. “Ek sal my nie van jou laat voorskryf nie, Lille! Jy los my sake uit! Nag!”

Dis met diepe onrus dat sy haar kajuitdeur agter haar toedruk. Die ergste van alles is: sy is geneig om te glo wat daardie matroos beweer het. Sy voel skuldig en dislojaal, maar kan die gedagte nie van haar afgeskud kry nie. Louis Paquin se eerlikheid is nie meer vir haar onaantasbaar nie.

Die diepe kommer en onrus in haar word die volgende oggend vroeg nog meer versterk toe die kaptein van die skip aan etenstafel aankondig: “Ek wil dit net onder al die passasiers se aandag bring dat dobbelary op die skip nie toegelaat word nie, veral nie tussen passasiers en matrose nie.”

Sy gesig lyk baie streng en sy blik rus openlik op Louis. Laasgenoemde glimlag onbesorg na hom op.

“Dis tog iets om die tyd mee om te kry. Daar is tog nie kwaad in nie.”

“Daar is genoeg kwaad in om ’n moord aan boord te veroorsaak, monsieur. Ons het een van my matrose vanoggend met ’n dolk in sy bors gekry. Ek het goeie rede om te glo wat die aanleiding daartoe was.”

Louis se oë vernou en langs hom word Lille bleek. “Beskuldig jy miskien enigeen van ons hier van moord?”

“Nee, monsieur. Ongelukkig is die matroos met sy eie dolk doodgesteek. Ek het geen hoop om die moordenaar te kry nie. Maar die man wat weer met my matrose dobbel, gaan ek in hegtenis neem. Is dit duidelik?”

In die weke wat volg, gedra Louis hom soos ’n kleuter, en eintlik is Lille dankbaar dat hy hom bot eenkant hou. Want weer, nes die matrose aan boord van die La Rouge, wonder sy nie te hard wie daardie dolk ingedryf het nie. Sy skram weg van die gedagte sodra dit by haar opkom, maar die vrees bly.

Maar op ’n dag, skielik, troon Tafelberg majestueus voor hulle uit die blou see op. Kaap die Goeie Hoop wag hulle in.