Читать книгу Ena Murray Keur 10 - Ena Murray - Страница 8

“Ag, so?” Die stem is ongeërg, die gesig onleesbaar, en die goewerneur se glimlaggie verdiep.

Tog kyk hy ernstig na die Franse graaf hier voor hom. Hy weet nie aldae hoe hy dit met hierdie man het nie. Oënskynlik is hulle vriende, en is die graaf René de Louvois van die weinige ou ingesetenes van Kaap die Goeie Hoop wat die nuwe bewind onder die Britse vlag goedgesind is – of dan oënskynlik. Hierdie twee manne van verskillende afkoms het mekaar nogtans gerespekteer. Maar soms, soos nou, is daar tog ’n onsekerheid in die goewerneur oor die Fransman. Hoe ver hul vriendskap strek, weet net René de Louvois. Met rukke kan hulle heerlik gesels soos ou vriende, en dan kan René hom weer terugtrek sodat hy amper soos ’n vreemdeling voorkom.

Goewerneur Dundas bekyk hom nou weer opnuut. Aantreklik, lank en donker, die droomheld van elke jong Kaapse meisie, maar tot dusver het hy die huwelikstrop goed ontduik en lewe hy blykbaar net vir sy periodieke jagtogte in die binneland. Hy is meestal weg van sy pragtige herehuis hier aan die Kaap. Maar die goewerneur het ook al gewonder of alles regtig so onskuldig gaan op daardie jagtogte as wat voorgegee word. Tog het hy tot dusver besluit om ter wille van sy eie gemoedsvrede nie te diep op hierdie sakie in te gaan nie. Waarmee die jong graaf De Louvois hom besig hou, gaan hom nie aan nie – solank hy net nie die wette oortree nie.

“Jy klink nie beïndruk nie?” sê-vra hy nou, en die ander man glimlag skielik.

“Behoort ek te wees?” is die weervraag.

Die goewerneur se oë blink van heimlike genot. “Kom Kasteel toe vanaand en dan kan jy vir jouself oordeel. Ons sien jou dus vanaand?”

Die donker kop knik. “Ja. Ek sal kom. Ek wil graag mam’selle Jacquard ontmoet. Het sy alleen gekom?”

“Ja.”

“Ek begryp. Goed, U Eksellensie. Ek sal vanaand daar wees. Groete aan u vrou.”

Die goewerneur draai om, keer dan terug, sy oë nou ernstig. “Hoe gaan dit by die oosgrens? Was jy in daardie omstreke?”

“Dit gaan nie goed daar nie. Die grensboere is verarm. Baie plaashuise is afgebrand. Hulle is in gedurige stryd met die Hottentotte wat nou selfs wapens besit, en hul strooptogte word al meer astrant. Daar is sterk gevoelens tussen die boere en resident-kommissaris Maynier. Hy weier om aan hulle genoeg ammunisie te verkoop vir hul eie selfverdediging. As hulle kla, stuur hy ’n klompie pandoers grens toe, wat ek en u albei weet niks uitgevoer kry nie. Hoe sal die Hottentot-soldate dan ook iets teen hul eie mense doen?”

Die ligblou oë is skerp op die goewerneur se gesig gerig. “U kan probleme in die nabye toekoms verwag. Dit raak tyd vir die jaarlikse opgaaf en die boere voel bitter. Ek verwag moeilikheid op Graaff-Reinet.”

Die goewerneur lyk bekommerd. “Maar ek durf hulle nie toelaat om die wet in eie hande te neem nie, René!”

Die gesig is strak wat terugkyk. “Hulle gaan u nie vra nie, U Eksellensie. As hulle te ver gedryf word, sal hulle die wet in eie hande neem met of sonder u toestemming. Daar is een ding wat u baie goed moet begryp. Hierdie mense het met lewe en bloed en lewensgevaar gekom waar hulle vandag is. Nou moet u en die Britse kroon daar oorkant die water nie verwag dat hulle gaan toekyk hoe die Hottentotte en Xhosas dit waarvoor hulle bloed gesweet het net eenvoudig vat nie, en dat hulle met gevoude hande gaan bly sit nie. Die mense oes met die een hand en hou die roer in die ander hand vas. Dit kan nie vir ewig so voortgaan nie.”

“Dit lyk my die enigste oplossing sal wees om soldate grens toe te stuur.”

“Dan moet u hulle net gou stuur. Die spanning loop hoog.”

Die goewerneur knik. “Ons kan later weer hieroor praat. Tot siens, tot vanaand.”

Die graaf René de Louvois kyk die goewerneurskoets grimmig agterna en stap dan weer sy huis binne.

’n Oomblik later verskyn Léon in die deur. “U het my laat roep, m’sieur?”

“Ja, Léon. Kom nader. Hier.” ’n Sakkie word na hom uitgehou. “Ek dink dit behoort voorlopig genoeg te wees vir jou verblyf in Willemberg se losieshuis. Ek wil hê jy moet daar gaan bly tot tyd en wyl ons meer van m’sieur Paquin te wete gekom het. Sorg dat jy met hom bevriend raak.”

“Goed, m’sieur.”

“Nog net dit, Léon. Moenie dat hy ooit agterkom jy kom soms na hierdie huis nie. Ek vermoed Paquin is ’n geslepe kalant. Moenie hom onderskat nie. En sorg dat jy van al sy bewegings af weet, waarheen hy gaan, met wie hy gesels, met wie hy miskien kontak maak. Ek vermoed ook dat hy die een of ander tyd besoek by die Kasteel sal aflê – in die geheim. Sorg dat jy hom volg en probeer agterkom waaroor dit gaan. Ek dink dis voorlopig al. As jou geld opraak, kom haal maar weer.”

Toe die goewerneur die sitkamer binnestap, kyk sy vrou hom ondersoekend aan. “Jy lyk bekommerd, Francis.”

Hy sug en swaai sy hand, neem dan by die twee vroue plaas en ontvang ’n koppie tee.

“Dankie, my vrou. Ja, ek voel ’n bietjie bekommerd. Dinge lol op die oosgrens.”

“So? Het daar weer nuus uit daardie oord gekom?” wil sy vrou weet, en Lille spits haar ore. Dis mos in daardie geweste dat hulle vermoed Philippe Bidault hom bevind.

“Ja. Volgens René lyk dinge sleg daar …”

“René? Is René terug aan die Kaap? O, wonderlik!” Die goewerneursvrou lyk baie ingenome en draai na die jong meisie langs haar. “Dan sal jy hom ook vanaand ontmoet. Jy het hom gesê hy moet kom, nie waar nie, Francis?”

“Ja. Ek was op pad na die Kompanjiestuin toe ek gewaar sy huis is oop. Ek het toe sommer daar aangegaan en hom genooi vir vanaand. Hy laat weet groete.”

“Dankie. O, Lille, dis die een man aan die Kaap aan wie ek jou baie graag wil voorstel. Ons is gelukkig dat hy nou weer ’n slag tuis is. Hy is meestal weg op sy jagtogte waarop hy versot is. Dis ’n landgenoot van jou – graaf René de Louvois.” Die ouer vrou se oë glinster. “En is hy aantreklik! Die meisies is eenvoudig gek oor hom, maar tot dusver kon niemand hom nog vastrek nie.”

Die goewerneur glimlag tergend in Lille se rigting. “Ek dink, mam’selle Lille, dat my vrou self ’n bietjie verlief is op hierdie aantreklike landgenoot van jou!”

“Ag, Francis, moenie verspot wees nie! Maar René helder altyd ’n partytjie op net met sy teenwoordigheid. O, ek is regtig bly hy is hier.”

“U was besig om te vertel van die grensboere, nie waar nie, U Eksellensie? Hoe gaan dit daar?” Lille het nie veel erg om van dié landgenoot van haar te hoor nie. Haar belangstelling en kommer lê elders.

Die goewerneur se gesig vererns onmiddellik weer. “Volgens René nie goed nie.”

“Wat het hý daar gaan soek?”

“O, hy beland dikwels daar met sy jagtogte. Ek kry altyd eersterangse en onpartydige nuus van hom van daardie deel.” Hy vertel kortliks wat René hom vertel het, en eindig dan: “Ek sal graag die saak verder met hom wil bespreek. René het ’n koel kop op sy skouers.”

“U het hom nie miskien gevra of hy iemand met die naam Bidault op sy jagtogte raakgeloop het nie?” wil Lille weet.

“Nee. Ons het glad nie in daardie rigting gepraat nie. Maar jy sal hom vanaand ontmoet – dan kan jy hom self vra.”

Dis glad nie om dieselfde rede as die goewerneursvrou dat Lille ook begin uitsien daarna dat die aand moet aanbreek nie. Mevrou Dundas is ’n romantikus en sy kan nie wag om die Franse meisietjie aan die glibberige René voor te stel nie. Hierdie keer sal sy oë oopgaan. Hy het nog nie so ’n mooi meisie aan die Kaap gesien nie. Sy is seker sy voete gaan vanaand onder hom uitgeslaan word!

Lille is weer angstig dat die aand moet aanbreek en sy aan die wonderlike graaf De Louvois voorgestel kan word, net om een rede – dat hy haar dalk op die spoor van Philippe Bidault kan bring. Hoe gouer sy laasgenoemde in die hande kry, hoe gouer sal sy weet waar sy staan.

Toe Lille daardie aand haar verskyning in die balsaal van die Kasteel maak, verwek sy die opskudding wat die goewerneursgade te wagte was, en laasgenoemde glimlag ingenome terwyl sy vinnig nader stap en haar gas by die deur ontmoet.

“Kom binne, Lille. Ek wil jou graag aan die mense voorstel.”

Lille laat haar voortlei deur die goewerneursvrou, bewus van die fluisteringe en openlike blikke wat op haar gerig is. Eenkant, waar die goewerneur en die graaf De Louvois staan en gesels, kyk die twee mans ook na die beeldskone meisie. Die goewerneur glimlag en kyk tergend na die man langs hom.

“Jy is seker vanaand dankbaar dat jy nog nie die huwelikstrop om jou nek het nie, nè, René?”

Die stem wat antwoord, is koel, hoewel sy oë stip op die jong meisie gerig bly: “Hoekom?”

“My liewe man, jy het tog oë in jou kop en kan, afgesien van goeie grootwild, seker ook ’n beeldskone vrou herken en waardeer wanneer jy haar sien!”

Daar is ’n grimmige glimlaggie om sy mondhoeke. “Hoe mooier ’n vrou is, hoe versigtiger moet ’n man vir haar wees. Ek verkies steeds ’n mooi stuk grootwild.”

Die goewerneur se hartlike lag laat die twee vroue vinnig in hul rigting kyk, en die goewerneursvrou trek Lille aan die arm. “Kom, my hartjie. Daar is die man aan wie ek jou beslis wil voorstel.”

Lille voel iets in haar styftrek toe hulle voor die twee mans tot stilstand kom. Sy kyk stip op in die oë wat haar koel en opsommend beskou, en voel die antipatie soos ’n lewende straal tussen hulle beweeg. Sy is bewus daarvan dat dit ’n spontane, wederkerige gevoel is, en stoot haar kennetjie uit. Hy mag blou bloed in sy are hê en van haar eie vaderland wees; hy mag seker die aantreklikste mansmens aan die Kaap wees – maar hy het nie nodig om haar só arrogant aan te kyk asof sy die een of ander vreemde wildsoort is wat skielik in die visier van sy geweerloop verskyn het nie. Wie dink die man is hy?

Die graaf René de Louvois sien die ergernis in die pragtige oë voor hom, en ’n geamuseerde trekkie verskyn weer om sy mondhoeke. Selfs die ligte buiging wat hy gee toe hy oor haar hand buk, is vir Lille openlik smalend. Sy ruk byna haar hand uit syne en draai haar kop sywaarts om daardie glinsterende oë te ontwyk.

Die goewerneur en sy vrou kyk mekaar verbaas en verward aan. Vir albei is dit duidelik dat hier iets onverklaarbaars skeefgeloop het – maar hulle kan nie dink wat dit kan wees nie.

Hier staan die aantreklikste man aan die Kaap by die mooiste meisie wat sekerlik nog hier aan die suidpunt voet aan wal gesit het, en albei lyk geensins beïndruk nie.

Die goewerneursvrou kan gerus huil. Só lank al soek sy ’n geskikte vrou vir hierdie aantreklike Fransman, maar elke keer het hy daarin geslaag om die geleenthede wat sy doelbewus geskep het, onbenut te laat verbygaan. Maar hierdie keer was sy so seker dat René betower sal wees dat sy al selfs in haar verbeelding die trourok begin ontwerp het!

Haar drome is aan skerwe toe Lille vinnig wegdraai en laat hoor: “Daar kom die kaptein van die La Rouge nou net in, mevrou. Ek sal hom graag weer wil groet en bedank vir die aangename seereis.”

Vir die goewerneursvrou is die res van die aand ’n mislukking. Dis amper asof die jong graaf en die mam’selle vars uit sy vaderland mekaar doelbewus vermy. Albei is twee baie gewilde persone op die dansbaan, maar nie een keer verwerdig hy hom om die skone Lille vir ’n dans te kom vra nie, tot groot ontsteltenis en ergernis van die eerste dame.

“Wat wil die man hê?” wil sy fronsend van haar man weet, en dié lag maar net, hoewel sy blik tog die jong man peinsend volg waar hy besig is om met een van die Kaapse dametjies te dans. Mag, hy is tog darem seker van vlees en bloed!

“Dis miskien jou skuld, my vrou. Jy smeer by elke moontlike geleentheid ’n potensiële vrou aan René af. Hy is uit die staanspoor allergies vir enige meisie wat jy aan hom voorstel, deeglik bewus van jou plan. Jy moet hom los dat hy self vir hom ’n vrou soek.”

“Self vir hom ’n vrou soek? Ek wonder regtig waar. Seker tussen al die barbare en wilde diere in die binneland! Liewe land, ’n man wat nie deur Lille Jacquard se skoonheid beïndruk is nie, is blind!”

“En René is beslis nie blind nie. Kyk daar. Daar gaan hy haar nou vir ’n dans vra.”

“Uiteindelik! Die aand is al amper om.”

Hulle staan en kyk belangstellend toe hoe die man onder bespreking tydsaam stap na die hoek waar Lille die middelpunt van ’n groep jong mans is. Sy gee voor dat sy hom nie sien nie, maar hy druk tussen die omstanders deur, en buig weer koel voor haar. Tot die goewerneursvrou se groot ontsteltenis sien sy hoe die meisie haar kop skud. Sy weier hom sowaar!

Ook die jong mans lyk openlik verbaas. Hulle is so gewoond om tweede viool te speel wanneer René de Louvois op die toneel is, dat hulle nie eens meer omgee nie. En hier is nou skielik ’n dametjie wat sy aanbod koel en uit die hoogte van die hand wys.

“Jammer, m’sieur, maar ek is reeds gevra.”

Sy draai blindelings na die naaste jong man, en dié lyk verbouereerd. Die vonkel in die jong graaf se oë vertel ook dat hy nie mislei is nie. Tog wend hy hom beleef tot die verleë Kaapse jong man.

“Gee u om om dié dans aan my af te staan, mijnheer?”

“Nee. Nee, natuurlik nie …” stamel die arme man bloedrooi in die gesig, en hy ontvang ’n koninklike knik van die kop.

“Baie dankie, mijnheer. Kom, mam’selle.”

Sy rem terug terwyl die oë na hom blits. “Maar ék gee om, m’sieur. Ek wil nie …”

Hulle is beslis nou die middelpunt van aandag, en die geamuseerde vonkeling in die graaf se oë verdwyn. As daar een ding is waarvan René de Louvois nie hou nie, is dit om ’n gek van gemaak te word.

Sy gesig lyk styf en gespanne in die lig van die kroonkandelaar bokant sy kop toe hy sê: “U is mos vanaand hier om die mans te onthaal, nie waar nie, mam’selle? Ek is een van hulle.”

Lille kyk hom verstom aan, te verslae vir sulke openlike onbeskoftheid en brutaliteit. Insinueer hy …?

“Ekskuus? Wat het u gesê, m’sieur?”

Sy oë kyk stip terug. “U het reeds met elke man in hierdie saal gedans. Dis nou my beurt. Kom.”

Sy staan stokstyf voor hom, haar oë so groot soos pierings. Nog nooit in haar lewe is sy so beledig nie. Nogtans probeer sy haar soos ’n dame gedra. As hierdie onbeskaafde buffel nie sý maniere ken nie, ken sy darem seker nog hare.

“U verkeer onder ’n wanindruk, m’sieur. Ek is nié hier vir die vermaak van mans, en beslis nie vir jóú nie.”

“Waarvoor is jy dan hier, mam’selle?” Haar oë vermoor hom, maar skielik is die haatlike glimlaggie terug om sy een mondhoek. “Ek is seker ook geregtig op mý deeltjie van die vermaak. Trouens, ek dink jy is eintlik hier vanaand om net vir mý te vermaak, as ek sake reg opgesom het.”

“Jou … jou verwaande …”

“Ek dink nie jy is in ’n posisie om mý name te noem nie, Lille Jacquard. Weet jy wie ek is?”

“Ja. Jy is een van daardie soort wat jouself op ’n graafskap beroem, maar nie die agtergrond en opvoeding het om dit te staaf nie.”

’n Doodse stilte het meteens neergesak, maar nie een van die twee is bewus daarvan nie. Hier langs die goewerneur beweeg sy vrou, maar hy hou haar terug, sy oë diep belangstellend gerig op die twee wat soos twee swaardvegters teenoor mekaar staan. Hy sal graag wil sien wat nou gaan gebeur. So ook die ander omstanders wat nie eens meer ter wille van goeie maniere voorgee dat hulle niks agtergekom het nie. Almal staar openlik.

“As jy ’n man was, het jy nou gesterf aan die punt van my swaard.”

“Wat laat jou dink jy sou gewen het?”

Weer spat die vonke tussen die twee paar oë.

“Mam’selle Jacquard, dis nie nodig om tot sulke uiterstes te gaan nie. Jóú soort vrou sal ek nie eens met ’n vuuryster aanraak nie. Ek hou nie daarvan om een in ’n bondel te wees nie.”

Dis ’n rukkie grafstil in die groot balsaal nadat die weerklank van haar palm teen sy wang weggesterf het. Selfs die lede van die slawe-orkes het al teen dié tyd agtergekom dat iets buitengewoons in die hoek oorkant hulle aan die gang is en het opgehou met speel. Skok en verbystering en algehele ongeloof is op elke gesig te sien. So iets het nog nooit hier gebeur nie!

Ook die man wat die klap ontvang het, staan roerloos, baie duidelik onkant betrap deur sulke ongehoorde optrede. Maar Lille is te kwaad om om te gee. Nog nooit in haar lewe is sy as ’n goedkoop meisie bestempel nie, en dit nogal ten aanhore van ’n hele skare!

“Jy trek onmiddellik daardie beledigende woorde van jou terug, m’sieur!”

“Ek sal liewer byvoeg.”

“In daardie geval dan … Moenie die feit dat ek ’n vrou is, jou weerhou om teen my te veg nie. Waar en wanneer kan ons mekaar ontmoet?”

“Lille!” Die goewerneursvrou tree nou tussenbeide, haar gesig bleek van ontsteltenis.

Maar Lille Jacquard was nog nooit só vasbeslote in haar lewe nie.

“Dit is ’n saak tussen my en die graaf De Louvois, mevrou.” Sy kyk hom spottend aan. “Toe, m’sieur. Is jy bang?”

Hy buig styf, formeel, ’n ligte rooi gloed op sy wange, skielik weer intens bewus van die omstanders en dat elke oog met heimlike geamuseerdheid op hom gerig is. Die graaf De Louvois word deur ’n vrou uitgedaag!

“Soos u verkies, mam’selle. Die plek en die wapens is jou keuse.”

“O nee, m’sieur. Geen spesiale voorregte omdat ek ’n vrou is nie. Ons ontmoet mekaar op gelyke voet. Die plek en tyd kan jý maar kies. Ek kies die wapens. Waarin is u die beste? Pistole of die swaard?”

Sy oë brand in hare. “Albei.”

“So?” Haar oë lag hom uit. “Dan maak ons dit maar swaarde. Nou – hoe laat en waar?”

Sy lippe is ’n dun, wit lyn terwyl ’n gedempte gegiggel agter sy rug opklink. Die Kaapse mense geniet hierdie belaglikheid terdeë – en dit ten koste van hom! Sy tande kners onhoorbaar.

“Môreoggend om sesuur. My koets sal hier wees om jou te kry. Goeienag, mam’selle – tot môre.”

Hy draai om en stap reguit op die goewerneur af, buig vlugtig in sy en sy vrou se rigting en stap dan uit. Agter hom hoor hy ’n vrou se lag klokhelder opklink.

Hoewel Lille ná sy vertrek voorgee dat sy alles nog net so geniet soos vóór die onaangename voorval, is dit tog nie die geval nie. Hoewel sy oënskynlik as oorwinnaar uit die stryd getree het, is daar tog ’n ongemaklike gevoel in haar. Iets waarsku haar dat sy vanaand ’n groter hap afgebyt het as wat sy kan verorber. Die gespot en geterg van die mense laat haar ook nie beter voel nie. Ook die goewerneursvrou se ontsteltenis is opmerklik.

“Besef jy dat René die beste swaardvegter aan die Kaap is?”

“Werklik, mevrou?” Sy probeer haar ongeërg hou. “Dan moes ek liewer pistole gekies het.”

“Dit sou jou weinig gebaat het, mam’selle,” laat die goewerneur hoor. “Het jy vergeet hy is ’n grootwildjagter? Daar is geen soort vuurwapen wat hy nie ook meesterlik hanteer nie.”

Lille se glimlaggie is nie meer so heeltemal oortuigend nie. “O, wel, ons sal maar sien wat môre oplewer.”

Die goewerneursvrou kyk haar ontsteld aan. “Maar julle is tog seker nie regtig ernstig nie! Francis, jy moet dit verbied! Waar het jy gehoor van ’n dame wat teen ’n man veg? Dis … ongehoord en … barbaars!”

Maar haar man glimlag net effens. Vir geen oomblik neem hy hierdie uitdaging ernstig op nie, al het René gelyk asof hy ’n hele regiment manalleen kon stormloop toe hy hier uit is. Maar hy gaan nie sy neus hierin steek nie. Albei dra skuld dat hierdie situasie so handuit geruk het, en hulle moet self sorg dat die lug weer gesuiwer word. Aan die ander kant, dit sal hierdie vurige Franse mam’selle geen kwaad doen om ’n slag goed op haar plek gesit te word nie. Om darem ’n man – en dit nogal René de Louvois! – voor almal deur die gesig te klap … Nee, hy voel geneig om met sy jong vriend saam te stem. Lille Jacquard het vanaand ’n bietjie te ver gegaan.

Lille word moeg vir die geterg, hoewel goedig bedoel, van die ander jong mans wat almal gretig aanbied om as haar sekondante op te tree, want almal beskou dit as die grap van die jaar. Daarom glip sy net voordat die slawe-orkes die laaste dans speel by die dubbeldeure uit en gaan skep ’n bietjie asem in die pragtige roostuin van die Kasteel.

Vroeër in die aand was sy vol bravade, maar dit is besig om baie vinnig te taan. Dit is nie haar geaardheid om haar selfbeheersing só te verloor nie. Maar dis hierdie lang maande van spanning en kommer wat haar so onverantwoordelik laat optree het. Al die skuld lê darem ook nie net by haar nie, probeer sy haarself verskoon. Hy was openlik beledigend. Hy het haar doelbewus uit die staanspoor getart.

En natuurlik het sy die uitdaging nie regtig ernstig bedoel nie! En natuurlik weet almal dat dit maar net ’n soort toneelspelery was. Vir almal is dit die grootste grap. Maar het René de Louvois dit as ’n grap beskou? Sy twyfel. Daar is bedenkinge in haar hart. Sy sien nou nog die wit, woedende gesig voor haar en sy voel haar asem in haar keel vastrek. Maar hy sal, wanneer hy eers afgekoel het, tog besef dat dit net ’n klug was, dat sy nie werklik ernstig was nie.

Maar sal hy? Hy lyk nie vir haar na ’n man wat so iets sommer as ’n grap sal afmaak nie, en sy twyfel of hy die humorsin het om ook die snaakse kant in te sien. Vir hom was dit beslis nie snaaks om deur haar voor al die mense geklap te word nie. Wat as hy haar by die uitdaging hou en haar dwing om teen hom te veg?

“Lille!”

Sy swaai verskrik om toe sy die stem agter haar hoor, en sien dan ’n skaduwee van agter ’n struik te voorskyn tree.

“Louis!” Die eerste keer in ’n baie lang tyd is sy bly om Louis Paquin te sien. “O, Louis, ek is in ’n vreeslike gemors!”

“Dit weet ek.” Sy stem klink baie ontevrede. “Was jy van jou verstand af? Wil jy dood wees voordat jy geërf het?”

Haar vreugde verdwyn net so vinnig. Louis Paquin het net een ding waarom sy lewe draai: haar erfenis. Hy is nie bekommerd dat sy môre miskien sal sterf nie. Hy is net bekommerd oor die erfenis wat dan verlore sal wees.

“Hoe weet jy daarvan? En waar kom jy so skielik vandaan?”

“Ek het jou die hele aand deur die vensters dopgehou. Jy het jou aand terdeë geniet, nie waar nie?”

As dit opregte jaloesie was, sou sy nie omgegee het nie, maar sy weet dit gaan net om die halsbandjie, en nie om die hondjie nie.

“Sover ek weet, het ek my gedra.”

“Ja – totdat jy daardie kastige edelman deur die gesig geklap het.”

Sy beteuel haar humeur. Sy het dit reeds een keer vanaand verloor – met ernstige gevolge – en Louis is nou die enigste een tot wie sy haar kan wend. Sy ken niemand so goed aan die Kaap nie.

“Louis, asseblief, sal jy nie daardie man gaan spreek en hom sê … Hy kon die uitdaging tog nie ernstig opgeneem het nie!”

“Daar bestaan nie so iets dat ek met die man kan gaan praat nie. Hy sal dan onmiddellik wil weet wat ek met jou te doen het.”

“Maar wat gaan ek doen as die koets my môreoggend hier kom haal?” wil sy nou regtig ontsteld weet.

Hy is eers ’n oomblik stil, en sê dan kortaf: “Los dit vir my. Al kom die koets jou haal, gaan jy net nie saam nie. Ek sal aan iets dink. Het jy toe al vasgestel waar Philippe Bidault te kry is?”

Sy byt haar onderlip vas. Die man wat sy vanaand geklap het, is die enigste een volgens die goewerneur wat haar miskien op Bidault se spoor kon sit. Pleks sy liewer dít by hom probeer uitvis het, en haar hande van hom afgehou het.

“Nee.”

“Luister, ek is nie van plan om die res van my lewe hier te sit en wag nie. Jy sorg dat jy vasstel waar daardie man is. En in die toekoms …” Sy gesig is glad nie aantreklik nie. “In die toekoms hou jy jou op verbeel jy is onaantasbaar. Jy, my liewe Lille, is net ’n arm Franse meisie. Vergeet van jou danige agtergrond en daardie erfenis wat jy miskien sal kry, en gedra jou!” Sonder om nag te sê, swaai hy om en verdwyn die volgende oomblik, en toe Lille Jacquard na binne stap, beweeg ’n tweede skaduwee van agter ’n roosstruik uit en verdwyn vinnig oor die Kasteelmuur op die spoor van die eerste.

Ten spyte van die laat uur is graaf René, soos hy hier aan die Kaap bekend staan, nog wakker en ten volle in sy deftige partytjiedrag geklee toe hy besoek ontvang.

Hy is besig om ’n swaard in sy hand te swaai en te poets, die oop kas voor hom vol swaarde van allerhande groottes en patrone wat ’n versamelaar groen van jaloesie sou maak, toe Léon binnestap.

Laasgenoemde staan eers ’n oomblik onseker in die deur, sy oë ongelowig gerek. Soos baie ander het hy ook die petalje vanaand in die balsaal van die Kasteel aanskou, want soos aan hom opgedra, het hy Louis Paquin getrou gevolg. Hy het ’n entjie agter Louis Paquin in die tuin geskuil en deur die lang, lae vensters ’n goeie blik op die binnekant van die balsaal gehad. Hy het die ander man duidelik agter die donker struik waar hy geskuil het, hoor vloek toe Lille Jacquard die graaf met die plathand geklap het.

Tot voordat hy nou hier ingestap het, was hy teen wil en dank diep geamuseer oor die hele voorval. René de Louvois se gesig was ’n prentjie! Maar een blik na die swiepende swaardarm en die strak, stywe gesig daarbo vertel hom dat die graaf beslis niks amusants daarin gesien het nie.

Ysige oë kyk na hom op. “Ja?”

Léon trek sy gesig op ’n sedige plooi en vertel wat hy gesien het. Dan, asof hy homself nie kan keer nie, vra hy aarselend: “U gaan tog seker nie regtig … ek bedoel … sy is ’n vrou … ’n Man veg nie teen ’n vrou nie …”

Die gesig voor hom lê hom gou die swye op. Die woorde word afgebyt asof dit giftig is: “’n Vrou wat aan ’n man klap, is nie werd om soos ’n dame behandel te word nie. Wat ek eintlik moes gedoen het … ek moes haar daar en dan twee taai klappe teruggegee het!” Hy gooi twee swaarde voor Léon op die tafel neer. “Kyk dat hulle honderd persent in orde is vir môreoggend. Sy het die swaard gekies. Sy sal dit kry!”

Léon kan sy ontsteltenis nie langer verberg nie. “Gaan u haar regtig …?”

’n Harde glimlaggie breek oor die wit lippe. “Sy het mý regtig geklap, het sy nie?”

“Maar Louis Paquin sal tussenbeide tree! Hy gaan iets doen!”

“Dis presies wat ek hoop sal gebeur, my liewe Léon. Dis tyd dat Lille Jacquard die les van haar lewe geleer word. En dis ook tyd dat daardie jakkals op haar spoor uit sy nes gelok word.”

Hy lag skielik, sy oë vonkel hard in dié van die ander man. “Ek kan nie wag dat die son moet opkom nie!”