Читать книгу Ena Murray Keur 11 - Ena Murray - Страница 6

Karlien is onbewus van die man langs haar se gedagtes. Haar oë verslind die toneel voor haar. Sy is verras. Sy het nie so ’n goeie lughawe in hierdie afgesonderde wêrelddeel verwag nie.

Toe hulle deur die doeane is, sien Karlien hoe ’n donker man, seker so ’n paar jaar Julius se junior, met uitgestrekte hand nader stap.

“Julius! Welkom terug! Ai, die Seychelle is net nie die Seychelle sonder jou nie!”

“Malcolm!”

Die twee mans se hande sluit stewig inmekaar, en Karlien kan duidelik sien dat daar ’n hegte en innige vriendskap tussen hierdie twee mense is.

“Hoe gaan dit?” vra Julius baie ernstig, maar Malcolm glimlag breed en gerusstellend.

“Baie goed, dankie. Honderd persent vandat jy terug is.”

Julius knik, staan dan opsy en trek Karlien nader. “Kom ontmoet my vrou, Malcolm. My skat, dis Malcolm van wie ek jou vertel het.”

Dis die eerste woord wat Karlien van ’n Malcolm se bestaan verneem, en sy hoop sy laat niks blyk nie. Haar hart ruk by die “my skat” wat so ongeërg uitgespreek word – asof sy tong lankal daaraan gewoond is. Die toneelspelery het in alle erns begin, dink sy met beklemming. Sy kyk op in die vreemdeling se gesig en die verbystering en verslaentheid is so duidelik daarop te lees dat selfs Julius dit hierdie keer nie kan ignoreer nie.

Daar verskyn ’n geamuseerde glimlaggie om sy lippe. “Hoekom so verbaas, my vriend? Ek het jou tog gesê ek gaan hierdie keer ’n vrou terugbring.”

“Ja, maar … Ek het jou nie geglo nie. Ek …” Sy verdwaasde blik dwaal oor Karlien se skraal figuur, die bruin hare wat liggies in die windjie roer, die onskuldige bruin oë. “Ek kan dit selfs nou nie glo nie …”

Julius lag onbekommerd. Net in sy vingerpunte wat ’n bietjie stywer om haar skouerknop span, kan Karlien die spanning in hom aanvoel.

“Ek kan jou verseker ons is wettig getroud!”

Malcolm glimlag verleë en hou dan sy hand spontaan na Karlien uit.

“Vergewe my, mevrou. Hemel, dit klink belaglik. Ek het nog nooit in my lewe ’n vrou minder na ’n mevrou sien lyk nie! Wat is jou naam?”

Jy is reg, dink Karlien benoud, maar dwing ’n glimlag na haar lippe en antwoord: “Karlien. En noem my gerus so. Ek … dink ook nie mevrou pas juis by my nie.”

Malcolm dink natuurlik dis ’n grap. “Nou toe, kom. Die hele spul wag op jou … op julle by die Pirates’ Arms.”

“Maar jy het nog nie vir Essie ontmoet nie!”

“Essie?” Malcolm kyk vraend na Julius en laat tergend hoor: “Nóg ’n vrou?”

Daar is ’n vonkeling in Julius se oë. “Nee. ’n Baba.”

“’n Baba!” Dit lyk werklik asof Malcolm gaan omkap. Hy sien nou eers die babawiegie by Karlien se voete. Malcolm skud sy kop. “Hierdie keer gaan jy my nie oortuig nie, Julius. ’n Baba! Het die wetenskap al so gevorder dat ’n mens kitsbabas ook kry?”

Karlien tree nou tussenbeide. “Moet hom nie so terg nie, Julius. Vertel hoe Essie in die prentjie pas.”

Malcolm skud sy kop onbegrypend. “’n Baba met ’n baba. Julius, as die Seychelle nog nooit iets gehad het om oor te praat nie, gaan hulle hierdie keer genoeg kry. ’n Groter bom kan kwalik op hierdie eiland gelos word.”

Julius se stem klink koel. “Ek kan nie insien wat so vreemd daaraan is dat ek getrou het nie. Dis die doodnormaalste ding. Ek is ’n man soos elke ander man.”

“Nee, jy is nie, en jy weet jy is nie. En jou bruid is beslis ook iets … iets spesiaals. Maar kom, vriende. Ek kan nie wag om by die Pirates’ Arms uit te kom nie.”

Julius kyk hom ontevrede aan. “Is jy nou kinderagtig, Malcolm?” Hy kyk vinnig op sy bruid se bleek gesig af. “Moenie jou aan Malcolm steur nie, Karlien. Hy oordryf.”

“Hm,” laat Malcolm veelseggend hoor en Karlien laat stilswyend toe dat hy eers vir Essie by haar neem en dan vir haar in die motor help. Julius volg met ’n diep frons.

Daar is ’n onrus in Karlien wat amper aan paniek grens terwyl hulle op pad is na die hotel. Sy het ’n voorgevoel dat die toets van haar lewe net om die draai wag, en daar is groot twyfel in haar hart of sy sterk en volwasse genoeg is om dit te deurstaan. Dan voel sy Julius se arm teen hare en sy word ’n bietjie kalmer. Sy is darem nie alleen nie.

Hoewel nie baie groot nie, is die Pirates’ Arms ’n klein juweel van ’n hotel. Karlien kan ’n uitroep van bewondering nie bedwing toe hulle stilhou nie, en Julius kyk geamuseer na haar.

“Wat het jy verwag? ’n Hut van pale en palmblare?”

Sy bloos oor sy tergende verwysing en Julius sê vir Malcolm: “Karlien is onder die indruk dat ons nog baie primitief leef hier. Halfpad hierheen wou sy my weggooi daaroor.”

Malcolm lag hartlik en kyk vinnig na die verleë Karlien. Dan versober sy gesig. Waar sou Julius aan hierdie kind gekom het? Sy blik gaan oor haar kop na Julius en hy ontmoet sy vriend se vraende oë. Julius kyk egter terug met koel uitdaging, en Malcolm besef dat hy niks uit sy vriend sal kry nie. Selfs met hom is Julius nie bereid om sy vrou te bespreek nie.

Hy sal maar, soos die res van die Seychelle, sy nuuskierigheid moet sluk. Daar is vrae wat niemand, nie eens sy beste vriend, aan Julius Schreider stel nie.

Julius se arm is om Karlien se skouers toe hulle die sitkamer van die Pirates’ Arms binnestap. Sy klou Essie vas asof sy krag uit die bondeltjie lewe hier dig teen haar wil put.

’n Groep mense sit in die een hoek, en toe hulle hul verskyning maak, is alle oë op hulle gerig. Karlien dwing haarself om vas terug te kyk en bid maar net dat haar oë nie haar vrees weerspieël nie. Twee mans staan dadelik galant op terwyl die twee vroue hulle stilswyend sit en beskou, eers met blye herkenning en dan – wanneer hul blik op Karlien val – met verbystering.

Malcolm laat teatraal hoor: “Die verlore seun is terug, en raai wat – met vrou en baba kompleet!”

Julius kyk sy vriend kwaai aan. “Jy kan gerus nou jou verspottigheid laat staan, Malcolm!”

Die blonde vrou lag, maar dit klink gespanne. “My liewe Julius, weet jy nou nog nie dat Malcolm ’n verwronge sin vir humor het nie?” Haar blou oë flits na Malcolm. “Jou grappie is in slegte smaak, my skat. Niemand vind dit amusant nie.” Sy strek haar hand na Julius uit, die blou oë groot en blink. “Welkom terug, Julius! Ek … ons het jou baie gemis.”

Julius buig oor haar hand. Sy trek hom nader en bied hom haar mond aan.

“Dankie, Carroll. Dis goed om te hoor dat ’n mens nog gemis word.” Hy kom dadelik orent en buig ook oor die ander vrou. “Hallo, Daphne. Soos altyd, sien jy daar goed uit.”

“Dankie.” Die stem is effens koel en haar blik bly vasgenael op Karlien wat nog soos Lot se vrou daar staan.

Julius groet die twee mans wat duidelik baie ingenome is om hom weer te sien. Dan is elke oog weer op Karlien gerig en dis of die vraag hardop uitgeskreeu word: Nou wie is sy?

Julius draai terug na Karlien en met ’n hand op haar rug stoot hy haar liggies vorentoe, sy stem egalig en kalm, sy hele houding beheers.

“Karlien, ontmoet Carroll Day, Malcolm se vrou.” Die blonde vrou knik effens, haar oë steeds kil. “En dit is Daphne Roderick.”

“Hallo, Karlien.” Daphne knik ook maar net effens, maar erken darem die bekendstelling hardop.

“Meneer James Roderick, een van die direkteure van die maatskappy waarvoor ek werk en … John Roderick – sy seun en Daphne se broer.”

Hulle buig beleef en dan is dit ’n sekonde lank doodstil. Julius se stem is so kalm toe hy vervolg, dat Karlien dit met die geluid van haar bonsende hart in haar ore amper nie kan hoor nie.

“En dit is Karlien, vriende. Soos Malcolm reeds gesê het, my vrou. Die baba is haar oorlede suster s’n wat in ons sorg geplaas is.”

Malcolm Day het gelyk gehad, dink Karlien vaag. ’n Groter bom kon Julius blykbaar nie gelos het nie. Eers is daar net volslae verbystering gemeng met ongeloof op die gesigte te lees. Dan verander die gesigsuitdrukkings in die duidelik geskokte stilte wat op sy bekendstelling volg. Karlien kyk vlugtig van die een gesig na die ander.

Die blonde vrou se oë vernou en in ’n flits van ’n sekonde sien Karlien hoe die rooi lippe saampers, ’n harde trek om haar mond, die vernoude oë vernietigend op haar gerig. Die ander meisie, Daphne Roderick, lyk verslae en skepties. James Roderick, die direkteur, lyk aangenaam verras en sy seun staar Karlien met openlike bewondering aan.

Dis Daphne Roderick wat eerste haar goeie maniere onthou. “Welkom in ons midde, Karlien. Jy gee seker nie om as ek jou sommer dadelik so noem nie, nè? Hier op die Seychelle is ons almal eintlik een groot familie. Kom sit hier.”

Karlien sak dankbaar langs haar neer. As sy ’n oomblik langer so in die spervuur moes staan, het sy inmekaargestort. Carroll Day klap met haar hand op die stoel langs haar.

“Kom sit, Julius. Vertel ons ’n bietjie van die beskawing.”

Sy ignoreer Julius se vrou totaal en Karlien is haar dankbaar daarvoor. Die oë draai eindelik weg en sy voel hoe die styfheid in haar ’n bietjie skiet gee. Daphne vra beleef uit na die reis en sy antwoord ewe beleef, intens bewus daarvan dat die meisie langs haar haar goed deurkyk en opsom. Telkens kyk van die ander ook na haar kant en sodra sy hulle betrap, verskyn ’n beleefde glimlag en word die kop vinnig weggedraai.

Net Carroll Day kyk nie weer een keer in haar rigting nie. Al haar aandag is op Julius toegespits.

Karlien kry nou kans om die ander goed te bestudeer. Daphne Roderick is ’n mooi meisie, seker so iets in die twintig, met donker hare en ’n gelaatskleur wat die tropiese son adverteer. Sy is lank en stewig gebou sonder om vet te lyk.

John, haar broer, lyk nog jonk – niks ouer as twintig, een en twintig nie. Hy is donker, maar ’n bietjie skraler en korter as sy suster. Hul pa is ook donker, met ’n bles, ’n magie en skerp oë wat versag sodra hy glimlag.

Malcolm, wat regoor haar sit, is donker, maar ietwat maer, met ’n snaakse geel kleur ten spyte van sy sonbrand. Karlien se blik gaan laastens na Carroll, sy vrou. Sy is net so fyn en klein soos Karlien, met blonde hare, blou oë en ’n pragtige roomwit vel. Karlien probeer haar ouderdom skat en besluit: enigiets tussen vyf en twintig en vyf en dertig. Haar vel laat jou dink aan vyf en twintig, en tog is daar iets wat Karlien laat vermoed dat dit eerder vyf en dertig is.

“Ek het ’n enkelkamer vir jou bespreek, Julius, maar daar sal seker nie probleme wees om dit na ’n dubbelkamer te verander nie,” hoor Karlien vir James Roderick sê en sy kyk vinnig na haar man. Hy antwoord dadelik: “Dankie, meneer, maar ek sal verkies dat ons vanaand nog na Praslin vertrek.”

Dis Daphne wat protes aanteken. “Ag nee, hoekom so haastig?”

“Ek dink Karlien sal graag die einde van haar reis wil bereik. Die baba is sekerlik ook moeg.”

“Dan behoort julle juis oor te bly. Dis nog ’n hele ent na Praslin.”

Maar Julius is baie beslis en Karlien is hom dankbaar daarvoor. Hoe gouer hulle onder hierdie mense se oë uitkom, hoe beter. Malcolm kom hulle onverwags tot hulp.

“Daphne, kan jy dan nie verstaan nie? Julius wil natuurlik sy bruid in die tuin van Eden kry. Dis tog die aangewese plek vir haar, nie waar nie?”

Die mans lag, maar die drie vroue sit met strak gesigte. Daphne lyk verleë en vererg; Karlien lag nie saam nie omdat sy nie weet waaroor daar gelag word nie, en Carroll lyk ongetwyfeld woedend.

Julius se antwoord op haar man se tergery staan haar duidelik nog minder aan. “Miskien het jy gelyk, my vriend. ’n Vliegtuig is nie juis die mees romantiese plek nie.”

James Roderick frons meteens. “Maar waar gaan julle bly, Julius? Dit skep nogal ’n probleem. As jy my vooraf gewaarsku het …”

“Hulle kom natuurlik eers by ons bly totdat die ander huis reggemaak is,” laat Malcolm gasvry hoor. “Julius kan dan op sy tyd die ander plek regmaak …”

“Dankie, Malcolm, maar ons sal regkom.”

“Maar, Julius, jy het nog altyd by ons gebly. Natuurlik kom jy … julle …”

“Dankie, Carroll, dis vriendelik van julle, maar ek sal beslis nie so van jul gasvryheid misbruik maak nie. Die ander huis is nie so sleg nie. Hy kort net ’n bietjie opknap, dis al.”

Malcolm kyk sy vriend ontevrede aan. “Jy is nou sommer net hardkoppig. Liewe land, jy kan nie met vrou en baba sommer dadelik daar gaan intrek nie. Bly die eerste rukkie …”

“Dankie, Malcolm, maar ons gaan direk huis toe.” Sy vriende kyk hom net hulpeloos aan.

“Julle het nie eens beddegoed nie …” probeer Malcolm nog vir oulaas.

“Ons het. Ek het alles saamgebring wat nodig is.”

James Roderick lag. “Laat maar staan. Die Schreider-hardkoppigheid is weer in ons midde.”

“Ja.” Malcolm sug en trek sy skouers op. “Soos jy wil, my vriend. Ek weet dit sal nie help om verder te redeneer nie.”

Karlien is egter op hierdie oomblik innig dankbaar vir die hardkoppigheid wat haar man openbaar. Liewer ’n hut van takke en blare as wat sy haar intrek by Carroll Day in dieselfde huis moet neem. ’n Oomblik ontmoet hul oë, en Karlien voel hoe sy terugdeins voor die hardheid in die ander vrou se oë. Een ding is seker. Van die ander weet sy nog nie, maar hierdie vriendin van Julius verwelkom haar beslis nie op die Seychelle nie. Sy beskou Karlien as ’n indringer, ’n ongewenste vreemdeling in hierdie klein Eden.

’n Rukkie later staan almal op. Carroll dring by Malcolm aan dat hulle saam met Julius-hulle terugkeer. Karlien is teleurgesteld toe sy hoor dat die Rodericks op die hoofeiland gevestig is – dus hier in Victoria en nie ook op Praslin nie. Sy sien eerder kans om met Daphne ’n vriendskap te smee as met Carroll Day. Hoewel eersgenoemde ook nie tot dusver uit haar pad gegaan het om haar tuis te laat voel nie, was sy ten minste beleef.

“Moet Karlien nou nie op Praslin gaan begrawe nie, Julius. Bring haar saam wanneer jy hierheen kom,” sê James Roderick vriendelik en Karlien se hart klop sommer warm vir hom. Noudat hy oor sy ergste verbasing gekom het, is hy vriendelik en voel Karlien nie ’n onderstroming van emosies by hom aan soos by die ander nie.

Die jong John ondersteun sy pa. “Ja, bring haar gerus. Ek hoop jy speel tennis, Karlien?”

“O, nee! Ek het skaars op skool gespeel …”

“Toemaar. Nie een van ons is kampioene nie, behalwe miskien Malcolm en Julius. Hulle doen niemand se ego goed op die tennisbaan nie. Bring vir jou klere saam wanneer julle kom.”

Sy glimlag vir hom. Daar skort niks met die Roderick-mans nie. Ook Malcolm is gaaf. Maar van die vroue weet sy nie so mooi nie …

Met die gevoel dat sy pens en pootjies in ’n maalkolk beland het, laat sy toe dat Julius haar in die motorwoonskuit help wat hulle en die Days na Praslin sal neem. Julius is buite by die stuur en Carroll het haar by hom gevoeg. Malcolm kom sit op die bank teenoor haar.

“Ek hoop jy sal van ons eiland hou, Karlien. Julius het jou seker al vertel dat Praslin beskou word as ’n stukkie van die oorspronklike Eden?”

Sy knik. “Ja, hy het my vertel. Maar hy het van die Seychelle in die geheel gepraat. Hoekom noem jy Praslin spesifiek?”

“Omdat ’n mens net op Praslin die verbode vrug aantref.”

Sy kyk hom ongelowig aan. “Die … verbode vrug?”

“Ja.” Hy glimlag vir haar verbasing. “Eden sonder die verbode vrug sal tog nie Eden wees nie, nie waar nie? Alles was volmaak in die tuin van Eden en alles was tot hul beskikking behalwe daardie een spesifieke vrug – die verbode vrug. En toe het die slang gekom en Eva verlei, nè?”

Hy lag, maar sy besef dat hy nie regtig snaaks probeer wees nie. “En Eva – omdat sy Eva was – kon die versoeking nie weerstaan nie en het ook die arme Adam verlei om saam met haar van die verbode vrug te eet. En omdat Adam Adam was, het hy geswig voor die vrou … en die Paradys was nie meer ’n paradys nie.”

’n Oomblik lank skuif daar ’n somber trek oor sy gesig, soos ’n skaduwee wat daaroor val. Maar dit verdwyn so vinnig weer dat Karlien wonder of sy haar dit nie maar verbeel het nie. Hy lag weer en laat duidelik tergend hoor: “Ook hierdie Eden – ’n afglansing van die oorspronklike, of miskien tog ’n werklike stukkie daarvan – het sy verbode vrug. Pas maar op!”

Die bruin oë kyk hom verward aan. “Ek … begryp nie, meneer …”

“Noem my gerus Malcolm. Praslin is nie so groot nie. Ons is daar heeldag onder mekaar se voete, en die vrou van my beste vriend gaan my beslis nie meneer nie.”

“Dankie, Malcolm. Julle is almal baie gaaf,” sê sy. Maar hy skud sy kop en die glimlag verdwyn van sy mond.

“Nee, Karlien. Ons was tot dusver allermins gaaf teenoor jou. Ek vra om verskoning vir myself en die ander.”

“Maar …”

Hy skud weer sy kop. “Dis nie nodig om toneel te speel nie.”

Sy vang haar onderlip vas en voel hoe haar hartklop versnel. Wat sou hy bedoel? Raai hy maar net of het Julius hom vertel?

Maar sy volgende woorde stel haar gerus.

“Julius het ons almal onkant betrap. Hy het jou darem te skielik gebring. Vergewe ons maar. Elkeen van ons is op ’n besondere wyse erg oor Julius. Ons sal eers gewoond moet raak aan die idee dat hy nou getroud is … en met jou. As daar van ons is wat aan die begin nie so … vriendelik, spontaan vriendelik, teenoor jou is nie, moet jy ons nie sommer veroordeel nie. ’n Mens raak soms so vas aan ’n persoon dat jy selfs die loop van sy lewe wil beplan. Jy kom dit miskien nie eens agter nie. ’n Mens vergeet so maklik dat elke mens die reg het om sy eie lewe te lei en dat jy geen inspraak het nie.” Sy gesig is nou beslis somber en dis of hy hom doelbewus regruk. “Maar ek is besig om ’n klomp twak te praat waarvan jy niks verstaan nie. Vergeet maar daarvan. Daar is net een ding, een vraag wat ek graag wil vra, as ’n vriend … ’n besondere vriend van Julius.”

“Ja?” Karlien dwing haarself om hom kalm aan te kyk terwyl sy letterlik voel hoe die spanning in haar toeneem.

“Het jy hom lief, Karlien … baie lief?”

Haar hartklop verstil. Haar mond gaan vanself oop om ja te antwoord. Dan stol die klank op haar lippe terwyl sy diep in die bekommerde, amper weemoedige oë van Malcolm Day kyk. Teen wil en dank kan sy nie koelbloedig lieg terwyl sulke oë na haar kyk nie.

“Ek is jammer, Karlien,” sê hy en neem haar een hand in syne. “Ek is onvergeeflik persoonlik. Natuurlik moet jy hom liefhê, baie liefhê, as jy met hom getrou het en bereid is om op ’n afgesonderde eiland saam met hom te kom woon.” Hy gee haar hand ’n drukkie en los dit dan. “Vergewe my,” herhaal hy. “Dis maar net omdat Julius so ’n besondere man is dat ek dit vra. Maar dit weet jy seker self. Ek hoop jy sal hier baie gelukkig wees, Karlien. Ek gun jou dit met my hele hart.”

“Dankie, Malcolm.” Karlien voel ’n knop in haar keel. Hy klink so opreg, en sy weet dat sy in hierdie man ’n vriend gevind het. As daar een mens op hierdie eilandgroep is vir wie sy beslis geen vrees hoef te koester nie, dan is dit vir Malcolm Day, die vriend van Julius. Maar sy vrou …

Onwillekeurig draai haar kop en kyk sy deur die venstertjie na waar Carroll en Julius staan. Haar kop is na hom opgehef, haar gesig strak. Waaroor sou hulle twee so ernstig praat? Malcolm volg haar blik en lank is dit stil in die klein kajuitruimte. Toe hy weer praat, vra hy uit oor die reis en het die grimmige trek om sy lippe verdwyn.

Toe hulle Praslin nader, vertel Malcolm vir Karlien dat dit die tweede grootste eiland van die Seychelle is.

“Verder sal jy oral in hierdie waters stukkies aarde so groot soos ’n posseël sien uitsteek wat onbewoon is, met net ’n enkele kokosneut of ’n paar palmbome en sand daarop. Dis net die groter eilande wat bewoon en bewerk word.” Die dreuning van die kragtige boot verstil. Hy staan op en glimlag op haar af. “Weer eens welkom in Eden, Karlien.”

Toe sy aan wal stap, wag Carroll reeds op haar. Wat sy in die koue oë lees, laat Karlien wonder of dit werklik so ’n danige Eden is. Sy kan nie dink hoekom die ander vrou so duidelik vyandig is nie, behalwe as dit is omdat Carroll Day tot dusver die enigste Eva in hierdie Eden was. Maar dan … twee Adams is een te veel, nie waar nie? Of miskien … miskien het hierdie Eva daarvan gehou om twee Adams te hê.

Digby die klein kaai staan ’n huis helder verlig in die maanlig. Haar toekomstige woning. Sy is aangenaam verras. Dis ’n houthuis, met ’n houtbalkonstoep reg rondom. Die huis is op stutte gebou om die wegloopwater van die reënseisoen deur te laat see toe, vertel Julius. Die tropiese weelde van rank- en ander plante groei baldadig oor die relings, teen die mure en oor die dak.

“Dis ’n woesteny, Julius. Regtig –”

“Ag, Malcolm, hou tog nou op met sanik,” val sy vrou hom ongeduldig in die rede. “Julius het seker sy redes hoekom dit so dringend noodsaaklik is dat hy en sy … vrou dadelik moet intrek.”

Karlien maak asof sy die bedekte skimp nie hoor nie. Ook Julius ignoreer dit, maar daar het ’n diep frons tussen sy wenkbroue verskyn. Hierna is Malcolm ook stil en die volgende uur word daar nie veel gepraat nie. Kratte en kartondose wat reeds deur ’n ander boot hierheen gebring is, staan die hele stoep vol. Sumong, Julius se persoonlike huishulp, ’n groot, vriendelike Neger, spring dadelik aan die werk en binne ’n japtrap is die huis uitgevee en afgestof. Die mans dra die voorrade in en Malcolm wys na ’n paar kartondose.

“Julius sê die beddegoed is daarin, jy kan solank die beddens opmaak. Ek gaan gou die gas inkoppel.” Hy glimlag vir haar groot oë. “Ja, kindjie. Of het jy gedink jy sal ’n groot seeppot oor ’n oop vuur nodig hê om in te bad? Die huis het ook gasligte en ’n silinder in die badkamer. Nie dat die badkamer s’n dikwels gebruik word nie. Die son bak die water goed warm.”

Karlien is nog verder verras toe sy deur die huis stap. Daar lê geen matte op die vloere nie omdat, soos Malcolm vertel, geen mat lank in hierdie klimaat hou nie. Hoewel dit duidelik is dat die huis nie bewoon word nie, kort die meubels net ’n bietjie sorg om heeltemal gangbaar te wees. Dis nie ’n groot huis nie. Twee slaapkamers, ’n kombuis, ’n badkamer en nog ’n vertrek wat Julius sê sy studeerkamer sal wees. Tot dusver het hy dit as kantoor gebruik; die enigste vertrek in die huis wat in gebruik was. Die woonvertrek is lieflik ruim met ’n pragtige uitsig oor die baaitjie en die see.

“Ons bly net anderkant daardie bome. Jy kan die huis vaag sien uitsteek. Sommer binne roepafstand as Julius jou moeilikheid gee!” terg Malcolm en kyk dan rond. “Wel, alles is nou min of meer op hul plek. Kom eet môremiddag by ons.”

Karlien is doodmoeg, maar nie bloot liggaamlik nie. Dit voel vir haar asof daar die afgelope ure ononderbroke met ’n hamer op haar senuwees geslaan is. Toe Carroll en Malcolm eindelik tussen die bome verdwyn, slaak sy ’n sug van verligting. Dis al ver ná middernag.

Karlien maak die een slaapkamer vir haar reg en toe sy die ander een vir Julius wil regkry, sê hy: “Uit die studeerkamer loop ’n toegeboude systoep. Daar staan ’n divan. Ek sal sommer daar slaap.”

“Maar hoekom?” Sy kyk hom verbaas aan.

Sy mondhoeke trek op in ’n fyn glimlaggie. “Dit sal dan nie so ooglopend wees dat ons nie ’n kamer deel nie, my skat.”

Sy voel hoe die bloed weer teen haar wange opstoot en buk vinnig af om die lakens op te tel. Sy voel sommer ergerlik, hoewel sy nie eintlik weet hoekom nie. Tot dusver het hy haar tog goed bygestaan.

Sy stap deur die studeerkamer uit op die systoepie wat met gaas toegemaak is en trek die divan oor. Toe sy klaar is, huiwer sy ’n oomblik in die studeerkamer. Hier is dit duidelik bewoon. ’n Groot lessenaar staan in die middel van die vertrek en is oorlaai met papiere, vorms en skryfbehoeftes. Verder bestaan die hele vertrek omtrent net uit boekrakke. Dan verstil haar blik op ’n groot geraamde foto.

Carroll Day se laggende gesig kyk op haar neer.

Sy stap fronsend nader. Dis beslis ’n hele paar jaar gelede al geneem. Daarvan is sy oortuig. Dis ’n beeldskone gesig en Karlien voel hoe afguns in haar roer. Hoekom het party mense soveel skoonheid ontvang?

Haar frons verdiep. Hoekom sou Julius ’n allemintige portret van sy vriend se vrou in sy studeerkamer hê? Is dit nie ’n bietjie vreemd nie? Al is jy ook watter groot vriende, is dit tog nie die gewone ding om te doen nie. Was Malcolm ook op die foto, sou dit nie so eienaardig voorgekom het nie.

Karlien byt haar onderlip vas. Hier is iets wat vir haar snaaks is. Vreemd is … Is dit dalk hoekom hy met my getrou het? wonder sy skielik. Is Carroll Day daarvoor verantwoordelik dat Julius so dringend ’n vrou moes kry? Moet sy huwelik met ’n ander vrou as dekmantel dien vir … vir ’n ongeoorloofde verhouding met die vrou van sy beste vriend? Sy skrik by hierdie gedagte. Dis gemeen van haar om so iets te dink. Julius is nie daardie soort man nie. En tog … Wat weet sy eintlik van Julius Schreider? Hoe weet sy waartoe hy in staat is?

Dan ruk sy haar reg en trek die deur beslis agter haar toe. Wat dit ook al is, dit het niks met haar te doen nie. Waarom haar daaroor verknies? Maar terwyl sy Essie bad en gereed kry vir die nag, gaan haar gedagtes onwillekeurig terug na die portret in die studeerkamer. Dit bly vreemd. Was dit Daphne Roderick se foto, sou dit haar nie so gepla het nie. Daphne is immers nie getroud nie. Maar Carroll …

Haar eerste aand in Eden … maar nog nooit het sy verder van Eden af gevoel as nou nie. Hoekom het Julius met my getrou? Om Daphne Roderick se kloue te ontduik of … om sy beste vriend gerus te stel? Die vrae maal deur haar verwarde gedagtes.

“Hou jy van die Days?” vra Julius skielik hier langs haar en Karlien antwoord versigtig: “Malcolm is ’n gawe man.”

Julius se wenkbroue lig. “En Carroll?”

“Ek … ken haar nog nie so goed nie.”

Sy dink nie daaraan dat sy Carroll en Malcolm presies ewe lank ken nie. Langs haar frons haar man diep, maar sê niks verder nie.

“Geruste nag, Karlien. En …”

“Ja?”

“Probeer liewer van Carroll ’n vriendin maak as ’n vyand.”

“Dit, meneer Schreider, het ek reeds agtergekom. Goeienag.”

Sy draai dadelik om en verdwyn by haar kamer in. Julius bly alleen in die woonvertrek agter, sy blik peinsend op die deur wat toegegaan het. Dan grinnik hy skielik. Te jonk vir Eden? Hy wonder …