Читать книгу Ena Murray Keur 11 - Ena Murray - Страница 9
6
ОглавлениеJulius vang haar voordat sy grond raak, ’n gedempte kragwoord op sy lippe. Sy gesig is vreemd grys toe hy in die deur van die groot saal verskyn. Verbaasde oë draai in sy rigting, maar hy sien dit nie raak nie.
Daphne kom dadelik nader. “Julius, wat …?”
“Sy is bewusteloos en sy brand van die koors. Ek neem haar dadelik huis toe. Bel dokter Frederick sommer hiervandaan.”
“Ek sal vir Pappa sê om hom te bel. Ek kom saam met jou.”
Malcolm kom ook vinnig nader, sy oë bekommerd. “Wat is dit, Julius? Wat makeer Karlien?”
“Ek dink sy het sonsteek. Sien jou later.”
Carroll se oë het ’n verwarde uitdrukking. Haar blik rus op Julius se strak, bleek gesig en volg dan sy breë rug.
Daphne het net vir Karlien klaar uitgetrek gekry toe die dokter opdaag. Hy kan egter nie veel meer doen as om salf te gee om aan die brandende vel te smeer en pille om die koors te probeer breek nie.
Toe die dokter verdwyn, laat Daphne saaklik hoor: “Ek sal vannag by haar bly, Julius. Julle mansmense is tog so hulpeloos as dit by siekte kom. Moenie so bekommerd wees nie. Ek sal mooi na haar kyk, ek beloof.”
Hy knik net en dit lyk asof hy nie sy kake van mekaar kan kry om te praat nie. Dan vra hy: “Wat van Essie?”
“Ek sal met ons tuinier se vrou, Alina, reël om in te slaap. Sy het na Essie gekyk toe ons by die dinee was. Alles is onder beheer. Daar staan nog ’n divan op die systoep. Gaan slaap daar.”
Daphne se blik rus bekommerd op Karlien toe Julius eindelik die kamer verlaat. Sy het maar so saaklik en kalm geklink, maar eintlik is sy diep bekommerd. Karlien is werklik baie siek. Sy kan haarself skop dat sy toegelaat het dat sy en John gaan tennis speel. Sy moes van beter geweet het. Die arme Julius, altyd so nugter en kalm in elke situasie, is vanaand soos ’n hulpelose seuntjie. Sy het hom nog nooit só gesien nie.
Laat in die nag begin Karlien yl en roep gedurig na Julius totdat Daphne hom maar gaan roep. Nog voordat sy langs sy bed staan, is hy reeds op sy voete.
“Wat is dit?”
“Sy yl en roep na jou. Ek dink jy moet liewer …”
Hy is klaar op pad kamer toe voordat sy nog haar sin voltooi het. Hy sak langs Karlien neer en Daphne, wat in die deur tot stilstand kom, sien hoe versigtig en teer hy die seer lyfie in sy arms tel sodat sy teen sy bors kan lê.
“Ek is hier, Karlien. Toemaar, slaap nou. Ek is hier by jou.”
“Julius … Julius …” prewel sy met toe oë en hy druk sy lippe teen die warm voorkop.
“Ja, dis ek. Slaap nou, my kleinding. Môre voel jy beter.” Dan kyk hy op. “Ek sal by haar bly. Gaan slaap jy maar, Daphne. Ek sal jou roep as dit nodig is.”
“Nou maar goed. Ek twyfel of ek sal kan slaap. Roep my dadelik as jy my nodig kry.” Daphne draai stil om en verdwyn in die kamer langsaan.
Dis net die Rodericks wat die volgende oggend aan die ontbyttafel verskyn. Dis ook die eerste woord wat John van al die ontsteltenis van die vorige nag hoor.
“Maar waar was jy dan?” wil sy suster weet.
John se gesig is skielik bot en sy oë ontwykend. “Ek het sommer ’n entjie gaan ry en eers laat by die huis gekom. Almal was al in die bed. Ek weet van niks nie.” Sy blik keer bekommerd terug na sy suster. “Jy sê sy is darem beter vanoggend?”
“Ja. Die koors het gelukkig gebreek. Sy het rustig geslaap toe ek netnou daar ingeloer het.” Daphne se blik rus speurend op haar broer. “John … Waarheen het jy gery daardie tyd van die nag en hoekom?”
“Hoekom nie?”
Daphne is ’n oomblik stil. Dan sê sy: “Jy is verlief op haar.”
John aarsel, kyk dan op, sy oë uitdagend. “Goed. Ek is. Wat daarvan?”
Sy frons liggies. “Sy is getroud.”
Sy mond trek grimmig en die jong gesig lyk skielik ouer. “Dít, my liewe suster, weet ek reeds. Nog iets?”
“Maar dis so futiel … so … Daar is geen toekoms in nie, geen hoop …”
“Wie sê so?”
Nou frons sy skerp. “Wat bedoel jy?”
John sug en speel met die vurk tussen sy vingers, sy oë strak op die tafeldoek gerig. Dan kyk hy weer op. “Daar is iets nie pluis met Karlien en Julius se huwelik nie. Ek kan nie my vinger op die fout lê nie, maar iets is nie reg nie.”
“Ek weet wat jy bedoel. Ek het ook so gedink – tot gisteraand …” Die kommer in sy suster se oë verdiep.
“Wat het gisteraand gebeur?” vra hy vinnig en dis nou sy wat fronsend voor haar op die tafel vaskyk.
“Nie veel nie, en tog … In haar ylende toestand het Karlien aanhoudend na Julius geroep en eers toe hy by haar was, het sy bedaar. En Julius was absoluut siek van bekommernis oor haar. Jy kon dit duidelik sien. En die wyse waarop hy haar teen hom vasgehou het, haar op die voorkop gesoen het, hoe sy oë gelyk het toe sy so ylend na hom geroep het, het boekdele gespreek.”
Sy ontmoet haar broer se ongelowige oë. “Dis waar, John. Ek kon dit self skaars glo. Tot dusver het ons almal geglo dat Julius so behep is met Carroll dat geen ander vrou ’n kans het nie. Ons almal het gegis en gewonder toe hy so onverwags met sy bloedjong vroutjie opdaag. Maar ek begin nou wonder of ons nie heeltemal op ’n dwaalspoor was nie. Ek is oortuig daarvan, ná gisternag, dat Julius baie vir Karlien omgee …”
“Goed en wel, maar wat van Karlien? Dis nie te sê as jy in jou bewusteloosheid na iemand roep, dat jy noodwendig op daardie persoon verlief is nie. Karlien tree nie soos ’n verliefde bruid teenoor Julius op nie, Daphne …”
“Ja, dit gee ek toe, maar … John, ek wil nie hê jy moet moeilikheid maak nie. Jy gaan Karlien nie probeer beïnvloed nie, verstaan my nou baie goed. Sy is met Julius getroud en jy het niks met haar te make nie.”
Broer en suster kyk mekaar strak aan.
“Jy sê dit asof dit net ’n kraan is wat ek kan toedraai,” sê John sag. “Jý van alle mense, Daphne. Hoe kry ’n mens dit reg? Kan jy liefde soos ’n draad afknip omdat jy weet daardie persoon is getroud? Hm, sus?”
Daphne verbleek. “Hoe durf jy …?”
“Stadig nou, my sussie. Ek probeer nie snaaks wees nie. Ek probeer ook nie katterig wees of jou geheime uitblaker nie. Die feit bly net dat wat jy van my vra, onmoontlik is. Ons weet dit albei, nie waar nie, Daphne?”
Hy staan op en gooi sy servet op die tafel neer terwyl sy blik op sy suster se geboë kop rus. “Wat sou die Roderick-voorvaders gesondig het dat ons so gestraf moet word? Hoekom kan ek nie op een van die meisies wat ek ken, verlief raak nie? En jy … Jy is ’n pragtige meisie, sus. Ek weet jy het al ’n hele paar huweliksaansoeke gehad … Ons is albei dwaas, Daphne – en ons kan daar niks aan doen nie. Ons sal jaar in en jaar uit so voortteer op die hoop dat die ander persoon iets sal oorkom of dat die huwelik op die rotse sal loop.”
Daphne se kop ruk geskok op. “John! Hoe kan jy so iets sê!”
Hy glimlag meewarig. “Ek praat net die waarheid. Vir ander moet ek ’n front voorhou, maar ek gaan nie skynheilig teenoor myself ook wees nie. Hier is meer as genoeg valsheid en skynheiligheid in hierdie Eden van ons sonder dat ek nog daaraan toevoeg.”
Daphne staar hom weemoedig agterna. Sy besef dat sy haar kleinboet vir altyd verloor het. Hy het skielik ’n groot man, ’n volwasse man geword … sedert Julius met sy jong bruidjie na Eden teruggekeer het. Sy byt hard op haar onderlip, onbewus dat sy ’n gewoonte van Julius se vrou na-aap.
Toe Karlien later die oggend haar oë oopmaak, kyk sy in Daphne se bekommerde gesig vas. Sy glimlag, verbaas dat sy so swak voel.
“Liewe aarde, Daphne, ek is nie van plan om dood te gaan nie. Weg met daardie lyksmasker op jou gesig.”
Daphne sug verlig, maar laat kwaai hoor: “Jy kan nog grappies maak! Ons het ons byna doodgeskrik!”
“Wat het gebeur? Ek … ek kan nie onthou nie.”
“Julius het jou bewusteloos in die tuin opgetel. Jy het gebrand van koors. Jy was op die punt om sonsteek te kry. Jy was die hele nag deurmekaar en het aanmekaar gebabbel.”
Karlien se oë rek. “Wat … wat het ek gesê?”
“Nee, ons kon nie uitmaak nie. Dit was net ’n gemompel.” Sy lag. “Toemaar. Jy het geen geheime verklap nie! Wat meer is, Julius was by jou, dus sou dit ook nie saak gemaak het as jy het nie. Daar is mos nie geheime tussen man en vrou nie, nie waar nie?”
Weer rek Karlien se oë. “Julius! Jy bedoel … hy het … het hier geslaap … by my?”
“Ja, natuurlik.” Daphne se oë is lig spottend. “Ek het aangebied om na jou te kyk, maar jy het begin yl en onophoudelik na hom geroep. Toe het hy by jou kom slaap … ten minste, jy het later rustiger geword, maar ek dink nie hy het ’n oog toegemaak nie. Hy moet vanoggend vol krampe en pyne wees.”
“Hoekom?”
“Hy het jou die hele nag teen sy bors laat lê sodat die beddegoed nie aan jou seer vel raak nie. Vanoggend, toe ek hier inkom, het hy nog in dieselfde posisie gelê, te bang om te roer.”
“O!” Karlien het niks verder te sê nie.
“Hoe voel jy?”
“Nog styf en seer – my vel span asof dit te klein vir my is – maar origens voel ek nie te sleg nie. Nog net ’n ligte kopseer, dis al.”
“Jy bly vandag in die bed. O ja, dis doktersbevel. Jy gaan ook ’n paar dae by my kuier. Julius kan jou maar weer later kom haal.”
Eintlik voel Karlien verlig om dit te hoor, maar sy vra tog aarselend: “Wat sê Julius? Hy sal dit nie toelaat nie.”
“Hy het eers vreeslik teengeskop, maar ek het hom oorreed. Dis te sê as jy by my wíl kuier.”
“Maar natuurlik wil ek. Dit sal heerlik wees,” laat Karlien vinnig hoor, te vinnig vir ’n pasgetroude vrou. Daphne se oë trek weer peinsend saam. Dan knik sy net haar kop.
“Dan is alles reg. Malcolm moet môre weer hierheen kom, dan kan hy sommer vir jou ’n paar stukkies klere saambring.”
“Waar is Julius?”
“Hy is af na die hawe. Hy sal nou terug wees. En hy sal glo net vertrek as hy tevrede is met jou toestand en oortuig is dat jy ’n paar dae sonder hom sal kan bestaan.”
Daphne se stem is effens spottend, maar Karlien kom dit nie agter nie. Haar verligting is te groot, en sy kan Daphne gerus soen. Dit is gerusstellend om te weet dat sy Julius nie die volgende paar dae in die oë hoef te kyk nie, of, nog erger, ’n verduideliking hoef te gee van wat in die hoteltuin gebeur het voordat sy flou geword het nie. Sy voel regtig nie nou al opgewasse teen hom nie.
Daar is nog ’n rede hoekom sy bly is dat sy ’n paar dae onder Julius se oë uit sal wees. Sy bewe van skaamte en ontsteltenis by die gedagte dat sy ’n hele nag teen sy bors geslaap het, na hom geroep het en volgens Daphne dalk allerhande dinge kwytgeraak het. Wat moet hy van haar dink? En sal hy dit nie geniet om haar daarvan te vertel nie! O nee! Dis baie beter dat sy ’n paar dae lank onder sy spottende oë weg is.
Toe Julius enkele oomblikke later die kamer binnestap, gevolg deur Malcolm, lyk dit asof Karlien weer koors het. Die blos op haar wange versprei verder toe sy baie vlugtig in haar man se deurdringende oë kyk.
Malcolm buk bekommerd oor haar. “En toe? Hoe gaan dit vanmôre met die gaar meisie?”
Sy lag swakkies. “Darem nie meer heeltemal so gaar nie, dankie. Ek voel regtig baie beter.”
“Jy het ons darem groot laat skrik, meisiekind. Wanneer jy heeltemal gesond is, behoort Julius jou oor sy skoot te trek.”
“Moenie een enkele oomblik dink sy gaan haar straf vryspring nie, my vriend. Ek wag net totdat sy terug is op Praslin,” sê Julius, en hoewel sy stem skertsend klink, vertel sy oë haar dat hy glad nie grappies maak nie. Daar sal beslis nog ’n afrekening tussen hulle twee plaasvind.
“In daardie geval sal ek my maar permanent op Mahé vestig,” probeer sy ook skerts terwyl sy voel hoe haar keel toetrek.
Julius se wenkbroue trek omhoog. “Jy hoort by my, my vrou – nie hier nie. Ek kom jou oor ’n paar dae haal. Sterk dus vinnig aan.” Hy buk oor haar en skielik is sy hand onder haar ken en word haar gesig omhoog gedwing. Hy kyk af in haar oë en sê dan sag: “Pas jouself asseblief op, my vrou. Ek …” Hy breek sy sin kort af en laat sy lippe vol oor hare sluit. Dan kom hy vinnig orent. “Ons kan maar gaan, Malcolm.”
Malcolm knik, buk af en soen haar broederlik op die voorkop. “Soet wees, meisiekind. Moenie oor Julius bekommerd wees nie. Ek sal sorg dat hy gereeld eet en dat hy agter sy ore was.”
Karlien lag bewerig, maar haar blik kleef aan die man wat reeds in die deur op Malcolm staan en wag. Skielik hou sy glad nie van die gedagte om hier agter te bly nie, wil sy saam met hom gaan. “Jy … moenie te lank wag voordat … jy my kom haal nie, Julius.”
Voordat sy haar kom kry, is die woorde uit. Daar ontspring ’n lig in die blou oë wat haar so verward en verleë maak dat sy weer pynlik bloos.
“Nee, ek sal nie. Ek kom sommer gou. Tot siens, my liefling.”
“Tot siens … Julius.”
Sy weet dis alles toneelspel. En hoe verspot van haar hart om skielik so aan die bons te gaan asof dit uit haar ribbekas wil spring! Nog belagliker is die drang in haar om uit die bed op te spring en agter hom aan te hardloop. Hy sal dink sy het regtig sonsteek opgedoen!
Daphne se tergende stem ruk haar terug na die hede. “Toe nou, liewe aarde, hy gaan nie vir ewig weg nie! Vee af die trane …”
Karlien kyk haar geskok aan. Tot haar verbystering voel sy met die rugkant van haar hand dat daar sowaar trane aan haar wimpers kleef. Sy vee vinnig oor haar oë.
“Ek … huil nie. Moenie verspot wees nie. Dis sommer … swakheid,” sê sy vinnig.
Die ouer meisie se oë versag. Sy vee die haartjies van die steeds warm voorkop af weg en sê sag: “Natuurlik! Ná so ’n koors is ’n mens maar baie swak.”
Daphne doen haar bes om die ure vir Karlien so aangenaam moontlik te laat verbygaan. Ook John doen sy deel en Daphne laat hom maar begaan. Sy sal hom tog nie van Karlien af kan weghou nie, en miskien is dit goed dat hy haar gereeld sien. Die een of ander tyd sal hy wel besef dat dit hopeloos is – soos sy alte goed weet.
Ook James Roderick besoek Karlien en die gesprek gaan grotendeels oor Julius. Die direkteur het net die grootste lof vir sy uitvoerende hoofbestuurder en Karlien voel hoe haar hart swel. Hy is immers haar man en dis net menslik om lekker te voel as iemand anders hom prys, vertel sy haarself.
Teen die aand se kant is Karlien al so teë vir die bed, dat sy Daphne na veel gesoebat oorhaal om haar toe te laat om op te staan. John tref haar op die stoep aan toe hy van die kantoor af kom.
“Hoekom sit jy so alleen? Waar is die ander mense?”
“Essie is al gebad en in die bed. Daphne het gaan kyk na die aandete en jou pa is nog nie hier nie.”
Hy sak langs haar neer en laat sy blik vinnig oor haar gly. “Elke keer dat ek jou sien, lyk jy fyner en mooier. Hoe kry jy dit reg in hierdie klimaat?”
Sy bloos effens. “Jy verbeel jou dit maar. Jy sien seker te min ander vroue.”
“O nee. Dis nie waar nie. Ek is nie die uilskuiken waarvoor jy my aansien nie.”
Sy kyk hom verbaas aan. Hy klink kortaf en lyk ongelukkig.
“Ek het dit nie so bedoel nie, John.”
Hy kyk vinnig na haar en haar verbasing styg. Daar is skielik iets in John wat sy nie kan plaas nie.
“Karlien …”
“O, jy is al hier, John. Gaan haal vir ons iets koels om te drink,” sê Daphne skielik langs hulle en hy spring verskrik op, ’n gedempte kragwoord op sy lippe. Hy ontmoet sy suster se oë en sug.
“Nou goed.”
Karlien se blik dwaal oor die nagtelike toneel voor hulle terwyl sy aan haar vrugtedrankie proe. Dis alles so pragtig. Wat sou Julius nou doen? Is hy by Malcolm-hulle? Of is Malcolm glad nie daar nie? Is hy en Carroll miskien alleen?
“Karlien!”
Sy ruk soos sy skrik en kyk dadelik vinnig op. John sit haar skerp en aankyk en sy sien dat Daphne weer die huis in verdwyn het. Sy glimlag verleë. “Ek is jammer. My gedagtes het ’n bietjie gedwaal. Wat het jy gesê?”
Hy skud sy kop. “Dit was niks van belang nie. Waaraan … of aan wie … het jy gedink? Jy het so vol heimwee gelyk.”
“Ek … Ag, ek het sommer so aan alles en nog wat gedink. Dit was ook nie van belang nie.”
“Jy jok, Karlien. Jy het aan hom gedink, nie waar nie?”
“Hom?”
“Julius.”
’n Verraderlike blos verkleur haar wange en sy kyk vinnig weg.
“Jy verlang na hom, nie waar nie?”
Karlien sluk. In haar begin ’n benoude band om haar hart saamtrek. Is dít wat die dowwe pyn in haar beteken? Verlange? Sy lag, maar dit klink onoortuigend. “Wat beteken hierdie ondervraging, John?”
“Hoekom antwoord jy my nie?”
Sy draai haar kop na hom en frons.
Hy sluk voordat hy effens hees vervolg: “Ek moet weet, Karlien. Verstaan jy?”
Daar is eers verwarring op haar gesig. Dan kom daar skielik begrip in haar oë. “John …”
“Nee. Nee. Ons praat nie daaroor nie. Antwoord my net eerlik, Karlien. Het jy hom baie lief?”
Dit is stil op die stoep. Dan antwoord sy, haar bruin oë groot en eerlik en reguit. “Ja, John. Ek het hom … baie lief.” Hy knik en draai sy kop vinnig weg. Karlien staar onsiende oor die baai uit. Dis reg. Ek het hom lief. Ek weet nie wanneer dit gebeur het nie. Ek weet nie hoe dit gebeur het nie, maar … ek het my man lief. En oor ’n bietjie meer as vier maande moet ek van hom af weggaan … Hoe gaan ek dit regkry? Ek kan dan nie eens meer ’n dag sonder hom klaarkom nie. Hy is maar eers vanoggend weg en dit voel vir my ek kan ’n boot gaan huur en vannag nog teruggaan Praslin toe.
Die paar dae wat sy hier moet kuier, strek nou soos ’n ewigheid voor haar uit. Wat van die ewigheid wat wag nadat hul ooreenkoms verstryk het?
Gelukkig praat John nie verder nie, en Karlien is dankbaar. Haar ontdekking is nog te nuut om dit sommer met iemand anders te bespreek. Sy moet eers aan die gedagte gewoond raak; die onherroeplike besef dat wat die toekoms ook al inhou, haar hart aan Julius Schreider behoort en dat daar niks meer is wat sy aan die saak kan doen nie.
Karlien vra vroeg om verskoning en gaan bed toe. Op die stoep kyk Daphne haar broer skerp aan.
“John, het jy Karlien ontstel? Ek het jou gesê …”
Hy maak haar met ’n handgebaar stil. “Ek het nie geweet dit ontstel vroumense as ’n mens hulle vra of hulle hul mans liefhet nie.”
Daphne trek haar asem in. “Het jy haar … dit gevra?”
“Ja.”
“Wat … wat het sy geantwoord?”
“Ja. Sy het gesê sy het hom … baie lief.” Hy het weer die meewarige glimlaggie op sy lippe. “Sy het nie gejok nie. Ek het in haar oë gesien dat sy die waarheid praat. Karlien het Julius lief.”
Daphne kyk op haar hande af. Dan lê sy haar een hand oor John s’n. “My ou kleinboet …”
Hy skud sy kop en staan op, sy stem grof. “Dankie vir jou simpatie, sus, maar op hierdie oomblik is dit nutteloos. Ek voel om ten hemele te skreeu, maar … al wat ek kan doen, is om te swyg en te probeer onthou dat ek ’n man is.”
Daphne knik, haar oë blink. “Ek weet wat jy bedoel,” sê sy sag, staan vinnig op en verdwyn haastig die huis in.
Hoewel Karlien lank voor die ander huismense gaan lê het, is sy lank nadat dit stil geraak het, nog wakker. Met groot, oop oë lê sy in die donker en staar. In die paar weke wat sy hier deurgebring het, het sy volwasse geraak. In hierdie ure besef sy dat sy volwasse genoeg is om te weet dat die gevoel wat sy so skielik vanaand in haar hart ontdek het geen oppervlakkige gevoel is nie, selfs nie eens kalwerliefde nie.
Sy het, soos alle meisies van haar ouderdom, haar kwota aan kalwerliefde gehad. Hoewel sy nie ’n vaste kêrel gehad het toe Julius op die toneel verskyn het nie, het sy wel mansvriende gehad. Wat haar veral oortuig dat sy Julius Schreider werklik onherroeplik liefhet, is die besef dat hierdie gevoel hemelsbreed verskil van alle vorige emosionele ervarings.
Wanneer ’n mens net verlief is, is dit asof jy op die wolke sweef – blind vir foute en tekortkominge en omstandighede. Soos toe sy op hoërskool die eerste keer ’n verhouding aangeknoop het. Soos sy dikwels daarna gevoel het. Net so vinnig as wat jy in die wolke beland, keer jy terug na die werklikheid: ’n bietjie verbysterd, ’n bietjie verslae dat daardie wonderlike gevoel van gister vandag in die niet verdwyn het. Gelukkig is daar nooit blywende skade aangerig nie. Maar die gevoel wat sy nou in haar omdra, verskil hemelsbreed van haar jeugervarings.
Eers was die wondersoet wete allesoorheersend. Niks anders het werklik saak gemaak nie; net die wete dat sy Julius liefhet, was belangrik. Maar nou begin sy ander emosies ervaar – die wrang smaak van hopeloosheid. Ja, haar liefde is hopeloos.
Julius het haar nie lief nie. Hy sal haar ook nooit liefhê nie, nie met ’n vrou soos Carroll Day in die omtrek nie. Oor vier maande gaan hy haar terugneem, haar betaal omdat sy maande lank sy vrou in naam was, haar groet, die beste toewens en terugkeer na sy Eden.
En dan kom die galbitter jaloesie – blinde, redelose jaloesie – toe sy onthou wat Carroll haar vertel het. In die trope dop die dun lagie vernis baie gou en maklik af. In Eden lê die primitiewe emosies van die mens na aan die oppervlak. Karlien ervaar nou die waarheid daarvan. Sy voel hoe ’n golf van jaloesie deur haar woed, nie net teenoor Carroll nie, maar ook teenoor Daphne. Want Daphne se kanse, hoe gering ook al, is nog oneindig groter as haar eie.
Karlien is verslae oor die storm wat in haar woed. Dis nie ek nie, vertel sy haarself oor en oor. Ek is nie ’n jaloerse mens nie. Ek is nie ’n mens wat haat nie! Of leer ek myself nou eers werklik ken? Noudat Eden die lagie vernis afgevryf het? Sy voel hoe sy bewe. Sy verag haarself vir die ontembare emosies wat so skielik in haar losgebars het, maar selfs haar selfveragting kan dit nie keer nie. Dis dáár. Sy kan dit nie ontken nie.
En daar is niks, niks wat sy kan doen nie. Tog … Haar oë vernou die eerste keer. Miskien is daar … As sy Julius van haar bewus kan maak as vrou, nie as ’n opgeskote kind nie … As sy hom, soos Carroll, doelbewus uitlok? Hy is maar net ’n man. Hulle is alleen in die lang, tropiese nagte. As sy …
Sy dwing haar gedagtes met ’n byna bomenslike poging tot stilstand. Nee. Hoe desperaat sy ook al mag raak, dít sal sy nooit regkry nie. Sy sal haarself nie goedkoop maak nie. Dis al wat sy sal oorhê die dag wanneer sy vaarwel moet sê – haar selfrespek. Die waagstuk is ook te groot. Sy sal sterf as Julius haar pogings om sy aandag te trek as amusante tydverdryf beskou. Sy sal sterf van vernedering as hy haar openlik uitlag.
Daar is net een weg vir haar oop. Hierdie mooi, nuwe, wonderlike liefde moet sy diep in haar hart wegsluit waar niemand dit kan sien nie; waar niemand dit ooit sal ontdek nie. Sy het dit weliswaar aan John erken, maar al sou dit Julius se ore bereik, sal hy niks daarvan dink nie. Hy sal aanvaar sy was net besig om haar rol oortuigend te speel, dis al.
Sy sluit haar oë moeg. Eden … Maar dit is geen paradys nie.
Toe Malcolm die volgende dag daar aankom met ’n tas klere, is hulle ’n oomblik alleen terwyl Daphne iets te drinke gaan haal, en Karlien neem haar kans waar.
“Hoe voel jy, Malcolm? Is alles … reg?”
Sy glimlag is breed, te breed na Karlien se sin.
“Daar is niks verkeerd nie. Ek is piekfyn. Asseblief, kleintjie, vergeet van nou die aand. Moenie spoke sien waar geen spoke is nie.”
Maar die bruin oë bly bekommerd. “As dit dan niks is nie, hoekom moet ek soos die graf daaroor swyg? Julius is tog jou vriend, Malcolm. Hoekom mag hy nie weet dat jy aanvalle kry nie?”
“Ek het jou reeds gesê –” Daar is nou ’n ligte frons tussen sy wenkbroue.
“Ja, ek weet, maar ek is nie oortuig nie,” val Karlien hom haastig in die rede. Haar blik huiwer nie voor syne nie. “Jy steek iets vir ons weg, Malcolm.”
“Asseblief, Karlien, jy verbeel jou dit …” Hy sug en neem haar hand in syne, maar sy oë ontwyk hare en Karlien weet dat sy die spyker op die kop geslaan het. Malcolm is siek. Dis seker. En hy steek dit weg. Dit was net toevallig dat sy dit agtergekom het. Sy is ook oortuig daarvan dat dit ernstig is. Hoekom sal hy ’n kleinigheid so naarstiglik probeer wegpraat en wegsteek?
Dan kyk hy op en sy trek haar asem skerp in. Soveel pyn het sy nog nooit in ’n volwasse man se oë gesien nie.
“Nou goed, Karlien. Dink wat jy wil. Onthou net, ek het niks erken nie. Maar oor een ding moet ons mekaar goed verstaan. Nie ’n woord nie, nie ’n enkele woord aan enige mens nie. Verstaan ons mekaar, Karlien?”
Sy lek eers oor haar droë lippe en vang dan haar onderlip vas. “Maar hoekom, Malcolm? Hoekom mag niemand weet nie?” pleit sy dringend.
“Omdat ek dit so wil hê,” sê hy en sy stem was nog nooit so kortaf teenoor haar nie. “Dis ’n belofte wat ek van jou eis, Karlien. Niemand mag weet nie, en ek bedoel niemand nie.”
Sy blik hou hare gevange en sy wil protesteer, maar dan klink Daphne se naderende voetstappe op en sy het geen ander keuse as om te beloof nie.
“Goed. Ek beloof, maar as jy … hulp nodig het …”
“Natuurlik.” Hy glimlag verlig. Dan keer hy hom na Daphne wat uitgestap kom. “Ek sê nou net vir Karlien sy moet maar gou gesond word. Julius loop soos ’n kopseer bul op Praslin rond.”
“So? Hoekom het hý dan nie die klere gebring as hy so danig verlang nie?” vra Daphne laggend.
“Hy was van plan, maar daar het ’n moeilikheidjie op Félicité opgeduik, en toe moes hy daarheen.”
“Waar is Carroll? Het sy nie saamgekom nie?”
“Nee. Sy is saam met Julius na Félicité. Sy wil glo die een of ander rokpatroon by die bestuurder se vrou kry.”
Op daardie oomblik kyk Julius en Carroll mekaar strak aan.
Julius het ’n onheilspellende frons tussen sy wenkbroue. “Ek hou nie van jou insinuasies nie, Carroll. Karlien is my vrou. Daar is niks aan die gang, soos jy dit stel, tussen haar en John Roderick nie.”
Carroll lag saggies. “Niemand is so blind as hy wat nie wil sien nie. Maar laat dit dan maar daar. Ek wou jou maar net as vriendin waarsku, dis al.” Sy aarsel berekenend. “Daar is nog iets, maar miskien moet ek liewer swyg. Dis egter vir ’n vrou swaar om alles veil te hê vir haar man, en dan flankeer hy met ander vroue rond.”
“Jy praat nou twak, Carroll. Liewe land, ek glo geen enkele oomblik dat …”
Die blou oë kyk hom weemoedig aan en weer lyk sy soos ’n verdwaalde meisietjie wat getroetel en beskerm moet word. “Malcolm is jou vriend, Julius. Ek wil nie teenoor jou kwaadpraat nie, maar … ek moet met iemand praat of ek gaan ingee. Ek is mos ook maar net ’n mens.”
Hy kyk haar ondersoekend aan. “Maar om te beweer dat Malcolm ’n verhouding met ’n ander vrou het …”
“En as dit waar is?”
Julius se oë vernou en hy sê teësinnig: “Nou goed, Carroll. Wie is die vrou?”
“Weet jy nie? Is jy so blind dat jy nie sien wat onder jou oë aangaan nie?”
Julius draai nou direk na haar en sy stem is gevaarlik sag. “Ek weet nie waarvan jy praat nie.”
“Dan sal ek jou vertel. Ek praat van jou dierbare vroutjie … Ja, moenie my so aankyk nie. Dis die waarheid. Die oomblik dat jy jou rug draai, is sy by hom in die jeep en weg is hulle. Ek, sy vrou, word nooit saamgenooi nie. Dis die waarheid, Julius. Gaan vra hulle as jy my nie wil glo nie. Jou vrou is ’n opperste klein flerrie. Ek gee nie om om dit reguit vir jou te sê nie. Sy het John en Malcolm op sleeptou, en ek … ek moet dit net aanskou.” Die blou oë swem in trane. “Selfs jy het my verlaat. Ek sien jou nooit meer nie. Jy kom nooit meer by my nie. Jy het beloof om my by te staan.”
“Carroll!”
Haar kop ruk op en sy kyk verslae terug in die granietharde oë. Die eerste keer sedert sy Julius Schreider ken, raak haar weerloosheid hom nie. Sy het hom, om die waarheid te sê, nog nooit so woedend gesien nie.
“Nou luister jy na my. Dis hoog tyd dat jy ophou om jouself so te bejammer en die rol van martelares te vertolk. Dis tyd dat jy ophou om net aan jouself te dink en ’n slag ook ander se gevoelens in ag begin neem. As Malcolm geselskap gaan soek – maak nie saak by wie nie – dan lê die skuld by jou. Dan kry hy nie by jou wat hy nodig het nie. En op een punt moet ons mekaar vanmiddag baie goed verstaan. Karlien is my vrou. Moenie, asseblief, moenie – ek vra dit baie beleef – ooit weer probeer om haar by my swart te smeer nie. As dit weer gebeur, sal dit jou berou.”
Carroll vergeet van haar toneelspel. Sy is buite haarself van woede. “Hoe durf jy so met my praat en my dreig? Dink jy ek weet nie wat werklik aangaan nie? Julle is net so min getroud … Ek weet vir ’n feit dat julle nie ’n slaapkamer deel nie. Wat meer is – ’n getroude man hou nie ’n ander vrou se portret in sy studeerkamer as hy so idillies gelukkig met sy eie vrou is soos wat jy wil voorgee nie.” Die mooi gesig is so vertrek dat sy regtig op hierdie oomblik lelik is. “Wat het jy nou te sê?”
“Wat die portret betref, kan ek net sê dat ek jare laas bewus was daarvan. Om die waarheid te sê, weet ek nie eens of dit nog daar hang nie. Jy is welkom om dit te kom haal. Dit kan my nie skeel nie. Maar daar is een ding wat jy én Malcolm én John Roderick én die hele Seychelle, Karlien inkluis, baie goed moet verstaan. Sy is my vrou. Verstaan jy, Carroll? Karlien is my vrou, en dít sal sy bly. Moet geen oomblik die fout begaan om daaroor te twyfel nie.”
