Читать книгу Ena Murray Keur 13 - Ena Murray - Страница 4

Die reëlmatige dreuning van die kragtige motore van die passasiersvliegtuig van die Suid-Afrikaanse Lugdiens verhoog die passasiers se lomerigheid, sodat die oorgrote meerderheid ontspanne in hul sitplekke sit en dut.

Elmarie loer na die jong man langs haar en haar oë verteder wanneer sy opmerk dat hy die voorbeeld van die ander passasiers volg. Met haar blik op die slapende gelaat voel sy hoe haar hart saamtrek terwyl sy die lyne van vermoeienis en kommer opmerk. Arme Deon! Net sy weet hoe erg hy gely het en nog steeds ly sedert die berig hulle ’n maand gelede bereik het. Is dit maar net ’n maand gelede?

Met moeite skeur sy haar blik van hom af weg en staar by die kajuitvenstertjie uit, maar sien niks raak nie. Haar gedagtes is gevul met die man langs haar en die sending waarop hulle twee saam vertrek het. Deon … wat sou sy nie wou gee om hom uit hierdie hel te verlos nie!

Die lugwaardin buig langs haar en vra vriendelik of sy nie ’n tydskrif wil hê nie. Elmarie knip vinnig haar oë om na die werklikheid terug te keer. Toe die lugwaardin se netjiese gestalte met die paadjie af beweeg, volg haar blik haar. Marcelle het seker dikwels dieselfde vrae gestel: Wil u nie iets hê om te lees nie? Is u gemaklik? Geniet u die reis? Ja, in presies dieselfde uitrusting as waarin hierdie lugwaardin geklee is, het Marcelle twee jaar lank gestap, op en af in die gangetjie tussen die sitplekke deur, haar glimlag stralend terwyl sy van die een na die ander beweeg. En nou … sal sy ooit weer daardie uniform dra?

’n Ligte siddering trek deur haar. Nee, sy durf nie toegee aan sulke morbiede gedagtes nie. Wat meer is, hoe kan sy een enkele oomblik die gedagte koester dat Marcelle – sonnige, sorgelose, borrelend-van-lewenslus Marcelle – miskien … miskien nie meer lewe nie?

Dis ondenkbaar. Marcelle en die dood kontrasteer so geweldig dat ’n mens hulle nooit sal kan vereenselwig nie. Van kleins af was Marcelle die toonbeeld van lewe in alle volheid en vreugde …

Elmarie se gedagtes dwaal terug na daardie dae toe sy en Marcelle nog kinders was. Daar is net vyftien maande verskil tussen haar en haar suster. Dus, toe Elmarie haar verstand gekry het, was Marcelle maar daar, deel van haar lewe. Hulle het soos ’n tweeling grootgeword en is dikwels as sodanig aangesien, wat nie vreemd was nie. Die twee susters het amper identies gelyk. Maar daar het die ooreenkoms geëindig. Elmarie, die oudste, was altyd ’n bietjie te ernstig, miskien omdat sy van jongs af ’n sterk beskermingsdrang teenoor haar geliefde jonger suster gehad het. Sy het altyd die gevoel gehad dat sy as buffer tussen Marcelle en die minder aangename sy van die lewe moes dien. Marcelle was net nie ’n mens vir teleurstelling en smart en pyn nie. Van haar geboortedag af was sy soos ’n helder, blink sonstraal …

En so het hulle grootgeword … Elmarie wat altyd die seerkry en teleurstelling op Marcelle se pad wou afweer. En Marcelle, dartelend soos ’n vlinder, skynbaar onbewus daarvan dat daar ook minder mooi en minder aangename dinge in die lewe is.

Eindelik was hulle klaar met skool. Elmarie het die besadigde beroep van musiekonderwyseres gekies. Marcelle het hot en haar van die een kursus na die ander rondgeval asof sy maar net nie rigting kon kry nie. Totdat sy op ’n dag by die huis aangekom het met die aankondiging dat sy lugwaardin wil word. Haar ouers was sterk daarteen gekant. Die eerste keer in haar lewe het Elmarie ook nie saamgestem nie. Maar Marcelle het onverwags getoon dat sy ’n wil van haar eie het, en sy het by haar besluit gebly.

Toe hulle later alleen was, het Marcelle na haar suster gestap en tergend in die ouer meisie se oë geglimlag.

“Ag, kom nou, sus! ’n Mens sal sê ek wil ’n Kongolese huursoldaat word!”

“Dis amper so erg. Regtig, Marcelle, wil jy nie weer oor die saak dink nie? Daar kom vandag so baie sabotasie voor. Kyk hoe val die vliegtuie. Daar het nou die dag weer –”

Marcelle het haar vinnig in die rede geval. “Sus, sabotasie kom nie net in die lug voor nie. Dis oral om ons. As julle my daarteen wil beskerm, sal julle my in ’n glaskas moet opsluit.” Haar stem was doodernstig. “Elmarie, moenie dink ek waardeer nie wat jy en Mamma en Pappa in die verlede vir my gedoen het nie. Ek weet hoe julle my nog al die jare beskerm het. Maar dink jy nie die tyd het aangebreek dat ek selfstandig word nie?”

Elmarie se oë en stemtoon het duidelik getoon dat sy seergemaak gevoel het.

“Dit klink amper asof jy ons kwalik neem …”

“Nee, maar die een of ander dag sal ek móét uitgaan in die lewe …”

“Maar jy weet niks van die lewe af nie!”

“Dan is dit tyd dat ek begin leer. Asseblief, sus, ek het nog nooit iets teen jou sin gedoen nie. Ek sal nou ook graag jou goedkeuring wil hê.”

Elmarie het toegegee en later ook hul ouers. Marcelle het lugwaardin geword. Dat sy ’n groot sukses was, was nie te betwyfel nie, en die Wiids was heimlik baie trots op hul jongste dogter en suster.

En toe het Deon Rabie op die toneel verskyn …

Hy is onderwyser aan dieselfde skool as Elmarie. Hulle het bevriend geraak en hy het ’n gereelde kuiergas by die Wiids se huis geword. Elke keer het dit egter so gekom dat wanneer Deon besoek aflê, Marcelle weg was op een van haar vlugte sodat hulle mekaar die eerste keer ontmoet het toe daar reeds ’n hegte vriendskapsband tussen die jong onderwyser en Elmarie ontwikkel het. Elmarie het toe reeds geweet dat sy in Deon haar toekomstige man gevind het.

Elmarie kon nie wag om Deon aan Marcelle voor te stel nie. Sy het geweet haar jonger suster sou saam met haar bly wees dat sy eindelik met ware liefde kennis gemaak het. Sy het Marcelle egter niks vertel van haar gevoelens vir Deon nie. Sy wou dit as ’n verrassing hou vir wanneer Marcelle eendag vir Deon ontmoet.

Aan Deon kon sy nie genoeg vertel van haar begaafde sussie wat lugwaardin is nie, totdat hy haar begin terg het daarmee.

“As jy Marcelle ontmoet, sal jy verstaan. ’n Mens kan nie help om haar lief te kry nie,” het Elmarie haarself verweer.

En toe, een aand, het Marcelle onverwags by die huis opgedaag. Die binnelandse vlug waarop sy die volgende oggend sou vertrek, is deur ’n ander lugwaardin waargeneem sodat Marcelle dié middag op haar eerste oorsese vlug kon vertrek in die plek van ’n kollega wat skielik siek geword het. Marcelle en Deon het mekaar die eerste keer ontmoet.

Elmarie vee oor haar oë en leun terug in die sitplek. As sy nie self so smoorverlief op Deon was nie, sou sy daardie selfde aand agtergekom het dat daar iets tussen Marcelle en Deon plaasgevind het. Maar sy het nie. Sy was te opgewonde oor die feit dat hulle mekaar eindelik kon ontmoet en in die wolke toe sy sien dat hulle sommer uit die staanspoor goed met mekaar oor die weg kom. Dis wat sy begeer het, dat haar suster en die man wat sy liefhet van mekaar moes hou.

Een ding het egter nog ontbreek – Deon het haar nog nie gevra om met hom te trou nie. Dit sou binnekort volg, daarvan was sy seker. Die dae het egter weke geword en nog het Deon nie die groot vraag gestel nie.

Een mooi middag het hy haar weer ná skool huis toe vergesel vir ’n koppie koffie. Op pad het hy die bom gelos.

“Ek het Marcelle gisteraand gesien.”

Elmarie het nog nie onraad gemerk nie. Marcelle, asook van die ander lugwaardinne, slaap gewoonlik die nag voordat hulle op ’n vroeë vlug moet vertrek by die lughawe. Daar is gerieflike kamers vir hierdie doel.

“Sy het gisteraand gebel en gesê sy moet vroeg vanoggend vertrek en daarom het sy nie gisteraand huis toe gekom nie,” het sy opgemerk. “Waar het jy haar gesien?”

“Ek het haar gaan opsoek.”

“O.”

Daar was ’n oomblik stilte en toe het Deon onseker vervolg: “Elmarie, ek het Marcelle gisteraand gevra om met my te trou.”

Sy oë was op die pad gerig en hy het nie die bleekheid van haar wange gesien nie. Hy het byna dadelik voortgegaan: “Maar Marcelle sê sy, wel, het die belaglike idee dat jy op my verlief is en dat daar ’n verhouding tussen ons is. Ek het haar verseker ons is net vriende, maar sy het nou eenmaal die idee in haar kop en weier om my enige antwoord te gee tensy sy seker is dat jy nie sal seerkry nie, soos sy dit gestel het. Ek het gewonder of jy nie met haar sal praat en vir haar sê dat sy haar dit verbeel nie.”

Elmarie weet tot op hierdie oomblik nie hoe sy hom kon antwoord nie, maar sy het die versekering in haar eie stem gehoor: “Natuurlik sal ek met haar praat, Deon. Ek … ek weet nie waar sy aan die gedagte kom nie. Soos jy sê … dis belaglik! Ons was nog altyd net … vriende.”

Elmarie het nooit voor daardie oomblik geweet hoe goed sy kan toneelspeel nie.

Sy het Marcelle dadelik bygedam toe sy van die vlug af terugkeer. Dit was die pynlikste oomblikke van haar twee en twintig jaar.

“Elmarie, is jy seker jy vertel my die waarheid? Ek was dan so seker dat jy op Deon verlief was … is,” het Marcelle volgehou.

Elmarie het haar vas in die oë gekyk en toe geglimlag, ’n glimlag wat haar baie gekos het. Maar Marcelle het dit nie geweet nie.

“Kleintjie,” het sy haar suster op die troetelnaam van hul kinderdae aangespreek, “dit wys net hoe min jy werklik van die lewe af weet. Omdat Deon my eerste werklike mansvriend is, beteken dit nie dat ek op hom verlief moet wees nie. Ek erken ek hou baie van hom en hy is die eerste man wat ek ontmoet het teenoor wie ek spontaan kan uitpraat. Hy is so verstandig.”

“Ja, ek veronderstel dit is so, maar …” Marcelle het haar fronsend aangestaar.

Elmarie het gebid dat hierdie gesprek moet eindig.

“Marcelle, is jy seker dat jy Deon liefhet?”

“O ja! Van die eerste oomblik af dat ek hom gesien het, hét ek geweet hy is anders.”

Dit was die finale slag. Omdat dit al tweede natuur by Elmarie was om terug te staan vir die geluk van haar suster, het sy ná hierdie woorde finaal afskeid geneem van enige sprankie hoop in haar hart. Deon was nie vir haar nie.

Sy moet beslis haar rol baie oortuigend gespeel het, want in die maande wat gevolg het, het nie een van die intieme huiskring ooit geraai dat daar ’n wond in haar hart was nie. Aan die begin het sy Marcelle se blik peinsend op haar betrap, asof die jonger meisie nog nie heeltemal oortuig was nie. Dan het Elmarie op haar tande gebyt en by haarself gesweer dat Marcelle nooit die waarheid sal agterkom nie.

Haar gelukwensing toe Marcelle en Deon verloof geraak het, was opreg. Sy het selfs so ver gegaan om met Marcelle te praat toe Deon haar hulp inroep om Marcelle te oorreed om van haar beroep af te sien sodat hulle dadelik kan trou. Dit, meer as enigiets anders, het Marcelle finaal daarvan oortuig dat haar ouer suster nie verlief op haar verloofde is nie.

Marcelle het egter voet by stuk gehou. Sy het maar pas begin met oorsese vlugte en hoewel daar geen twyfel bestaan het dat sy Deon werklik liefhet nie, wou sy nog ’n rukkie voortgaan met haar beroep. Deon het maar toegegee, want soos die Wiid-gesin, kon niemand vir Marcelle nee sê nie.

In daardie tyd het Elmarie se lewe vir haar soos ’n ou verbleikte lap teen dié van haar jonger suster gelyk. Marcelle het oor die aardbol gevlieg. En wanneer sy terugkeer, het Deon op haar gewag. Elmarie, daarenteen, het in die sleurgang van daaglikse roetine verval en saans tuis deurgebring met boeke wat Marcelle vir haar saamgebring het uit die lande waar sy oral was.

Elmarie het ongemerk al dieper in die skaduwee van haar jonger suster begin leef. Soms het Marcelle ook aandenkings uit verre lande vir haar saamgebring. Dié het sy almal in ’n spesiale vertoonkassie in haar kamer gehou. Die laaste keer het sy vir haar ’n hangertjie uit Egipte gestuur saam met ’n lugwaardin met ’n kruisvlug in Kaïro. Sy het die hangertjie by een van die menigvuldige kraampies langs die strate van Kaïro gekoop waar ’n mens “van ’n speld tot ’n olifant te koop kan kry”, soos haar gidsboek Elmarie verseker het. Daar was ’n kort briefie by die pakkie ingesluit:

Ek stuur die pakkie saam met juffrou McClear van die B.O.A.C. se vlug wat ons s’n in Kaïro kruis. Dit mag eintlik nie gedoen word nie, maar sy was so gaaf om in te stem om dit vir jou saam te bring. Die goggading aan die kettinkie is glo ’n replika van ’n skarabee, ’n Egiptiese kewer wat as heilig beskou word. Die ou vrou van wie ek dit gekoop het, beweer dis in die ou tyd beskou as ’n gelukbringer en dat hierdie spesifieke hangertjie werklik uit die graf van die Egiptiese farao Toetankamen kom!

Dis natuurlik louter onsin, want hierdie oudheid kos my die fenomenale bedrag van een rand! In elk geval, ek stuur dit aan jou, want dis iets eg Egipties. Wie weet, dalk as jy op die ding se maag vryf, gebeur daar iets snaaks! Liefde aan almal. Ek sien julle oor ’n week.

Marcelle

Elmarie het gelag vir haar suster se stuitigheid en die “gogga” oor die maag gevryf. Daar het egter niks gebeur nie!

Daardie selfde middag het die tyding gekom. Lugwaardin Marcelle Wiid, verbonde aan vlug 706 van die Suid-Afrikaanse Lugdiens, word in Kaïro vermis. Alle pogings word aangewend om haar op te spoor. Die laaste wat iemand van Marcelle gehoor het, is die kort briefie wat ingesluit was in die pakkie waarin sy die skarabee-hangertjie aan haar suster gestuur het.

’n Maand het verbygegaan.

Vir Deon Rabie en die Wiids was dit die verskriklikste maand van hul lewe. Deon het dadelik by die Departement van Onderwys aansoek gedoen om drie maande verlof. Hy het Elmarie gevra om hom te vergesel. Nadat hulle haar ouers omgehaal het, het sy ’n plaasvervanger vir haar musiekpos gesoek en haar gereed gemaak om saam met Deon Egipte toe te gaan.

Dit was vir haar ’n verligting om eindelik iets daadwerkliks te doen. Die afgelope maand se sit en wag op nuus uit Kaïro het hulle byna van hul verstand gedryf. Haar ma en pa het hulle besonder sterk gedra. Dit was Deon wat gedreig het om ’n ineenstorting te kry. In hierdie tyd het Elmarie eers besef hoe lief Deon haar suster moet hê. Dit was juis die toestand waarin Deon verkeer het wat haar ouers eindelik oorreed het om Elmarie toe te laat om saam te gaan. Met die inpak het sy ’n oomblik die hangertjie wat Marcelle vir haar gestuur het, opgetel en daarna gekyk. Toe het sy dit saam met ’n paar stukkies juwele in die tas gepak, asof sy nie afskeid wou neem van die laaste skakel tussen haar en haar suster nie.

Terwyl sy en Deon hulle koorsagtig gereed gemaak het, het die vreeslikste gedagtes hulle geteister. Hulle het skielik onthou dat daar al vantevore meisies so geheimsinnig verdwyn het. Hulle het onthou van ’n bewering in ’n tydskrif kort gelede dat daar ’n florerende slawehandel in jong meisies in die Midde-Ooste aan die gang is. En dat polisie en politici magteloos is om dit stop te sit.

Met ’n ruk keer Elmarie tot die werklikheid terug toe die ligte waarskuwend aanflits. “Ons nader Kaïro. Maak asseblief u sitplekgordels vas,” klink die lugwaardin se stem op.

Elmarie se hande gehoorsaam vanself die bevel, maar soos Deon staar sy af na die stad wat daar onder hulle lê. Kaïro … hart van Egipte, wat gevoed word deur die blou aorta van die Nyl. Kaïro – die plek waar Marcelle laaste gesien is …

Eindelik is al die formaliteite by die lughawe afgehandel en is Elmarie en Deon in die agterste sitplek van ’n taxi op pad na die Kaïro Grand, die hotel waar hulle plek bespreek het. Met asembenemende snelheid jaag die motor deur smal straatjies en skreeu die bande om straathoeke totdat Elmarie haarself nie langer kan beteuel nie.

“Is die man dan van sy verstand af? Hy sal ons verongeluk! Deon, praat met hom!”

Deon tik hom op die skouer en probeer hom op Engels aan die verstand bring dat sy passasiers dit verkies om stadiger te beweeg. Al reaksie wat hierdie pleidooi egter uitlok, is ’n breë, vriendelike glimlag en ’n voet wat nog ’n bietjie swaarder op die petrolpedaal rus. Deon trek sy skouers magteloos op.

“Dit lyk my dis veiliger om stil te bly. Dis seker maar die gebruik hier, want ek sien die ander motors jaag net so. Ons hoop maar vir die beste,” sê hy en glimlag onwillekeurig vir die verskrikte gesig langs hom.

“Dis vreeslik! Is hier dan geen snelheidsperk nie? O, dankie tog, hemel, hier word ons voorgekeer!” roep sy uit toe die motor agter ’n lang ry motors tot stilstand gedwing word. Voor, op die kruising, sien Elmarie ’n verkeerskonstabel wat die verkeer reguleer. “Ek hoop nie daardie hotel is te ver nie. My senuwees sal dit nie veel langer hou nie.”

Skielik gaan die motordeur aan haar kant oop en ’n vreemdeling staan voor haar. Sy skerp blik gaan vlugtig, priemend na Deon en rus dan op Elmarie se bleek gesiggie.

“Het u miskien probleme?”

Sy stem is besonder sag en goed gemoduleer, en sy Engels is perfek.

Daar flits verbasing in Elmarie se oë.

“Nee … dankie, meneer.”

“U lyk ontsteld, juffrou. Is u miskien teen u sin in hierdie motor?”

Daar is ’n ondertoon in sy stemtoon wat sy nie begryp nie. Deon lyk ook verbaas.

“Nee, natuurlik is die dame nie teen haar sin in die motor nie!” sê hy verontwaardig. “Wat dink u – dat ek besig is om haar te ontvoer? Sy is net ontsteld omdat hierdie man soos ’n besetene deur die strate jaag. Ons is nie daaraan gewoond nie.”

Die strak gelaat toon verbasing en dan helder dit op in ’n ongelowige glimlag wanneer sy blik na Elmarie terugkeer.

“U is net ontsteld oor die snelheid – nie oor iets anders nie?”

“Nee, natuurlik nie,” antwoord sy vinnig, skielik ongemaklik onder die donker aanstaring.

’n Sagte laggie vertel die twee Suid-Afrikaners dat die vreemdeling dit amusant vind.

“Ek neem aan u is toeriste?”

Elmarie en Deon kyk vinnig na mekaar en dis Deon wat antwoord: “Ja … e … toeriste.”

“U het maar so pas in Kaïro aangekom?”

“Ja.” Hy kyk die vreemdeling fronsend aan. Hy begin hom so stadigaan vererg vir die buitengewone, amper ongemanierde kruisverhoor.

“Dan wil ek voorstel dat u na die Kaïro Grand gaan. Dit lê op die oewer van die Nyl en –”

“Ons is op pad daarheen,” val Deon hom effens kortaf in die rede en kyk vererg vorentoe.

Die vreemdeling se oë is egter op Elmarie gerig en dit lyk nie asof hy agterkom dat Deon se antwoord nie so vriendelik was nie.

“Dis gaaf. Ek sal die bestuurder aansê om stadiger te ry.” Hy spreek die taxibestuurder in sy taal aan en die man knik sy kop. Elmarie lyk verlig en dankbaar. ’n Oomblik hou die vreemdeling haar blik gevange.

“Baie dankie, meneer.”

“Ons sien mekaar weer.”

Die volgende oomblik slaan die deur toe en kom die motor in beweging. Elmarie kyk effens onseker na Deon. Sy is innig dankbaar vir die vreemdeling se inmenging, want hulle ry nou teen ’n redelike snelheid. Maar dit lyk nie of Deon veel daarvan gehou het nie.

“Dit was gaaf van hom om te hoor of ons in die moeilikheid is,” waag sy dit om op te merk.

“Hy was oor jou bekommerd, nie oor my nie. Dit het gelyk asof hy jou met sy oë wou insluk. Jy moenie so vriendelik met vreemdelinge wees nie, Elmarie. ’n Mens kan hierdie Oosterlinge nie vertrou nie, en as daar iets met jou ook moet gebeur …”

Elmarie se hart klop onwillekeurig vinniger. Sy weet baie goed dit is net broederlike besorgdheid wat hom so laat praat. Tog … Krummels is beter as niks.

“Is hy ’n Oosterling? Hy het nie vir my na een gelyk nie.”

“Dis die Europese kleredrag wat jou mislei. Sy blas vel en daardie donker oë verraai hom.”

Die res van die kort rit is hulle stil. Net een keer kyk Elmarie om, maar daar is geen teken van die vreemdeling se motor wat agter hulle in die wagtende ry gestaan het nie. Tog het Elmarie so ’n voorgevoel dat dit nie die laaste sien van hom is nie. Sy stem het so beslis geklink toe hy gesê het: “Ons sien mekaar weer.”

Eindelik hou die taxi voor die Kaïro Grand stil. Met die eerste oogopslag heers hier, net soos in die res van Kaïro, ’n kosmopolitiese atmosfeer. Daar is mense van alle nasionaliteite op die groot grasperke onder die palmbome. Elmarie eien Europeërs, Arabiere en Egiptenare en sien ook ’n vrou in ’n kleurryke sari by een van die tafeltjies sit.

Nadat hulle gebad en hulle verklee het, neem hulle by ’n tafeltjie onder ’n palmboom plaas en bestel ’n vrugtedrankie. Elmarie se blik dwaal nuuskierig om haar. Hoe het sy al begeer om ook hierdie lande te besoek waarvan Marcelle haar so geesdriftig vertel het! Nooit het sy gedink dat ’n tragedie hierdie hartewens sou verwesenlik nie. Dit bring haar gedagtes dadelik terug na die rede vir hierdie besoek aan Egipte, en sy draai na Deon.

“Ons moet nog die polisie laat weet dat ons hier is.”

“Ja. Ek het gedink om persoonlik met hulle te gaan praat. Ek dink jy moet solank die kabelgram aan jou ouers by die toonbank gaan indien. Dan bel ek solank die polisie en hoor wanneer ons hulle kan spreek.”

By die hoofingang gaan elkeen sy eie koers – Deon na die openbare telefoonhokkies en Elmarie na die ontvangstoonbank om die kabelgram aan haar ouers weg te stuur.

Toe sy klaar is, draai sy om en loop haar byna vas teen ’n breë bors. Sy kyk verskonend op – in die oë van die nou al bekende vreemdeling.

“O!”

Hy glimlag, staan beleef opsy.

“U lyk verbaas, juffrou. Ek het tog gesê ons sal mekaar weer sien.”

“Ja, maar …” Sy weet nie presies wat om te antwoord nie en voel verlig toe sy Deon uit die telefoonhokkie te voorskyn sien tree. “O, daar is Deon. U sal my moet verskoon, asseblief.”

“Seker.” Daar is ’n tergende glinstering in die donker oë toe hy byvoeg: “Ons sien mekaar weer.”

Sy laat haar ooglede vinnig sak. Ná ’n oomblik van aarseling knik sy net vinnig haar kop en stap weg, bewus daarvan dat sy blik haar volg. Sy voel eienaardig verlig dat Deon hom blykbaar nie opgemerk het nie.

“Wat sê hulle? Het hulle al …?”

Deon sug, sy gesig weer bekommerd.

“Nog niks nie. Hulle sê hulle kan ons dadelik te woord staan. Ek gaan net gou ’n taxi ontbied.”

“Dis nie nodig nie. Die hotel stel motors met chauffeurs tot die beskikking van hul gaste. Maar ek gaan nou weer in stad toe. Kan ek u miskien êrens aflaai?”

Elmarie en Deon draai om. Die vreemdeling staan voor hulle. Deon is duidelik onverhoeds deur die vriendelike aanbod betrap.

“O! E … e … ja, maar ons wil u nie moeite aandoen nie,” begin hy onseker, maar die vreemdeling vee sy beswaar met ’n handgebaar opsy.

“Geen moeite nie. Ons kan maar ry. Hierlangs, asseblief.” Hy lei hulle na ’n duur Amerikaanse motor wat voor die hotel geparkeer staan. Die deur word vir Elmarie oopgehou. “Waarheen wil u gaan?”

“Na die polisiekantoor, asseblief,” antwoord Deon.

Op daardie oomblik sien Elmarie hoe die glimlag op sy gesig verstrak en die oë vernou. ’n Eienaardige trek flits oor sy gesig. Dan stap hy om en skuif agter die stuurwiel in. Sy stem is egter doodnatuurlik toe hy laggend opmerk: “Dis ’n eienaardige plek om eerste te besoek – veral as dit die eerste keer is dat u in Kaïro kom.”

Elmarie se mond gaan oop om te verduidelik, maar sy voel skielik ’n druk in haar sy en hoor Deon sê: “O, ons wil maar net navraag doen oor iets. Niks besonders nie.”

Die vreemdeling antwoord nie hierop nie, maar begin hulle al die vernaamste plekke uitwys en meer besonderhede verstrek van hierdie interessante stad. Hulle ry deur straatjies waar kraampies op die sypaadjies aangebring is en al wat denkbaar is te koop aangebied word.

“Hierdie plekke maak natuurlik ’n fortuin uit toeriste, want hulle gee voor dat omtrent alles egte vondse uit ou grafte is. Die toeriste sluk dit natuurlik,” verduidelik die vreemdeling.

“O, maar dan is dit hier …” roep Elmarie uit en sluk weer haar woorde vinnig in toe sy die tweede keer ’n pomp in die ribbes van Deon ontvang.

Die vreemdeling neem vlugtig sy blik van die verkeer af.

“U wou sê? Dis hier waar wat?”

Elmarie aarsel. Dit was op die punt van haar tong om te sê dat dit seker hier was waar Marcelle vir haar die hangertjie gekoop het. Maar Deon vertrou die vreemdeling om die een of ander onverklaarbare rede nie. “Nee, ek wou maar net sê dis seker hierdie deel waarvan die gidsboek praat, waar ’n mens alles van ’n speld tot ’n olifant kan koop,” antwoord sy dus nou ontwykend.

Weer word die donker oë na haar gekeer en hierdie keer rus sy blik ’n oomblik langer op haar. Elmarie voel intuïtief aan dat hy weet dit was nie wat sy oorspronklik wou sê nie.

“Ja. Dis seker hier,” sê hy dan droogweg. Daar heers ’n rukkie stilte en dan kom die motor tot stilstand. Hy wys met sy vinger toe hy die deur oophou. “Daardie gebou. Sal u my verskoon as ek nie saamstap nie?”

“Seker. Baie dankie,” verseker Elmarie hom vinnig en wag dat Deon hom ook moet bedank, maar dié kyk die ander man vas aan.

“Verskoon my dat ek dit vra, maar ek het gewonder hoe u netnou in die hotel geweet het dat ek ’n taxi wou ontbied? Ons het Afrikaans gepraat. Ken u die taal?”

Elmarie is verbaas, maar die vreemdeling is kalm.

“Nee, ek ken nie u taal nie, maar u het die woord taxi gebruik – en dis ’n internasionale woord.”

Deon lyk effens afgehaal, asof hy nie verwag het dat die vreemdeling so glad sal kan verduidelik nie.

“Ja. Ja, natuurlik.” Deon lyk selfs skaam vir sy ooglopende agterdog. Hy hou skielik sy hand uit. “Ons het ons nog nie aan mekaar voorgestel nie. Ek is Deon Rabie en dis juffrou Wiid.”

Deon se hand word geneem en so ook Elmarie s’n.

“My naam is so lank dat u dit nie sal onthou nie. My vriende noem my egter Hoessein.”

“Dan …”

“Ja?”

Elmarie voel ’n blos oor haar wange spoel. Daar volg ’n stiltetjie terwyl die vreemdeling wag dat sy haar sin moet voltooi. “Sy wou seker sê dan is u ’n Oosterling. Daar was ’n bietjie twyfel oor daardie feit by ons.” Dis Deon wat namens haar antwoord.

Die donker wenkbroue trek saam in ’n skerp frons.

“U meng u nie met Oosterlinge nie?”

Elmarie voel asof sy in die aarde kan sink. Wat het Deon besiel om so iets kwyt te raak? Die vreemdeling het aanstoot geneem, dit kan sy sien. Hy keer direk na haar.

“Juffrou? Selfs nie as die betrokke Oosterling beter maniere as sommige Westerlinge het nie?”

Hierdie keer is dit Deon se beurt om effens rooi om die boordjie te raak. Die skimp was baie duidelik. Elmarie werp Deon ’n verergde blik toe en kyk dan die man voor haar reguit in die oë.

“Nee, natuurlik maak dit nie saak nie. Ek is baie bly dat ek u ontmoet het … e …”

“Hoessein.”

“Hoessein,” gehoorsaam sy.

Die strak gesig verhelder weer in ’n glimlag.

“Ek is ook bly dat ek u ontmoet het.” Hy ignoreer Deon totaal. “Ons sien mekaar weer.”

Elmarie bewaar die swye toe sy en Deon na die polisiegebou aanstap. Deon is vandag glad nie in ’n goeie luim nie. Maar geen mens kan hom daaroor verkwalik nie. Die arme man is vol bekommernis. In elke vreemdeling sien hy ’n moontlike ontvoerder.

Die onderhoud met die polisie is teleurstellend. Die ou bekende “geen steen word onaangeroer gelaat nie” is al troos wat hulle ontvang.

“Die groot probleem is natuurlik dat juffrou Wiid heel waarskynlik nie meer in die land is nie. Ons soek maar hier rond omdat sy hier verdwyn het, maar indien sy oor die grens gesmokkel is, is dit byna onmoontlik dat ons haar sal opspoor.”

Deon se wange het ’n sieklike, bleek kleur.

“U bedoel dat die moontlikheid sterk is dat ons haar nooit weer sal sien nie?” sê-vra hy met ontsetting in sy stem.

“Ek sê dit nie, maar dis iets wat in gedagte gehou moet word. Wat meer is, selfs al is sy nog in Egipte, sal dit ’n blote gelukskoot wees as ons haar opspoor. Dit is die Ooste dié, meneer Rabie. Hier verdwyn mense asof die aarde hulle ingesluk het. Hier is soveel plekke waar hulle weggesteek word. Daar is net soveel dinge wat met ’n vreemde meisie kan gebeur wanneer sy hier spoorloos verdwyn. Dis eintlik maar net ’n wanhoopsdaad van die kant van die polisie om na haar te probeer soek. Ek erken ruiterlik dat ek mismoedig raak wanneer ’n geval soos juffrou Wiid s’n by ons aangemeld word. Ek is jammer, maar dis niks meer as reg dat ek u vooraf waarsku om nie te veel te verwag nie. Ek belowe dat ons ons uiterste bes sal doen, maar ek wil u geen valse hoop gee nie.”

Daar is wanhoop in albei harte wanneer hulle weer by die hotel aankom. Reeds toe hulle nog na die polisiehoof gesit en luister het, het die beeld van die vreemdeling Hoessein voor Elmarie se geestesoog verskyn. Miskien sal hy hulle kan help … Maar Deon sal beslis teen die gedagte gekant wees en sy wil niks doen wat hom verder sal ontstel nie.

Dis aandete toe hulle die hotel binnestap. Elmarie betrap haar dat sy telkens speurend opkyk wanneer iemand in die eetkamerdeur verskyn. Ook toe hulle ná ete die aandkoelte op die grasperk geniet – die Nyl soos ’n blink, kronkelende silwer draad ’n paar honderd tree voor hulle – gaan haar blik soekend oor die mense, asof sy op die uitkyk is vir een spesifieke gesig. Maar sy gewaar hom nêrens nie.

Eers later die aand, toe sy en Deon op pad na hul kamers is, sien hulle ’n man by ’n deur in verdwyn net toe hulle om die hoek van die gang kom waar hul kamers is. Sy eien hom dadelik en voel ’n vreemde opgewondenheid in haar posvat toe sy besef dat Hoessein ook ’n kamer in die hotel het, en dit net vyf tree van haar eie deur af op dieselfde verdieping. Sy sal hom dus weer sien! Natuurlik is haar belangstelling in hom net geprikkel deur die feit dat hy die eerste Oosterling is wat sy van naby leer ken. En dan spook die vae gedagte ook by haar dat hy hulle op die een of ander manier sal kan help om Marcelle op te spoor.

Sy sê nag vir Deon en sluit haar deur oop. Sy stap binne en skakel die lig aan. Haar bewegings verstil en sy snak na asem, haar oë oopgesper. Eindelik kry sy ’n geluid uit.

“Deon! Deon, kom kyk hier!”

Haar stem klink helder met die gang af. Deon, wat net by sy kamer wou ingaan, is blitsvinnig by. Ook hy staar verstom na die toneel wat sy oë begroet.

“Wat de …?”

Verder af in die gang het nog ’n deur oopgegaan. Hoewel die man haar uitroep gehoor het, kom hy nie nader nie, maar beweeg vinnig in die teenoorgestelde rigting en glip dan by die brandtrap af. Enkele oomblikke later trek ’n swart Amerikaanse motor voor die hotel weg.