Читать книгу Ena Murray Keur 13 - Ena Murray - Страница 9

Met ’n yskoue hart sien Elmarie hoe Hoessein byna struikel. Die volgelinge wat ’n oomblik gelede nog in biddende afhanklikheid voor die groot god Amen neergeval het, het opgestaan en kyk die toneel voor hulle verward aan.

Wesenloos staan die twee susters en Deon Rabie en toekyk hoe twee priesters die plek inneem van die twee wagte aan weerskante van Hoessein om hom verder geleide te doen teen die trap op wat na die altaar lei. Die altaar is ’n groot ronde bak wat deur die god vasgehou word en waaruit rooi vlamme na bo lek en ’n onaardse gloed oor die gedrogtelike steengesig gooi.

Elmarie volg die fors gestalte met beangste oë. Gaan hy dan geen weerstand bied nie? Gaan hy sonder teëstribbeling toelaat dat hulle hom in daardie gloeiende hel ingooi? Sy sidder en haar hande wring krampagtig inmekaar. Dit mag nie gebeur nie! Dit mag nie! Hulpsoekend kyk sy om haar rond, maar al wat sy sien, is Marcelle en Deon se vreesbevange gesigte en die aanbidders wat in vervoering is.

Hatsjepsoet stap vorentoe en draai dan om toe sy reg onder die altaar kom, haar gesig na haar volgelinge gekeer. Sy strek haar hande omhoog.

“Kinders van Egipte, Nektanebo is ’n verraaier!” roep sy uit. “Hy wou die heilige Amen beroof van sy skatte! Amen eis dat hy aan hom geoffer word sodat hy die verraaier se siel vir ewig tussen sy hande gevange sal hou! Hy moet sterf!”

Soos rollende donder beier dit deur die groot saal. Die volk is tevrede. Hatsjepsoet se woord is vir hulle genoeg. Onvoorwaardelik aanvaar hulle dat Nektanebo ’n verraaier is en vir hom wat teen die grote Amen sondig, is daar net een straf: Sy ka sal vir die eeue wat kom, gevange gehou word in die gloeiende kole in die offerbak tussen Amen se hande.

“Hatsjepsoet!”

Elmarie se stem skril bo die gedonder uit en in die lewelose oë van die Egiptiese koningin kom daar ’n lig van oorwinning. ’n Oomblik aarsel Elmarie nog.

“Hatsjepsoet, ek sal jou die skarabee-hangertjie gee in ruil vir Hoessein se lewe!” roep sy uit.

Op die boonste treetjie ruk Hoessein tot stilstand en kyk na onder. Sy blik brand op die blonde meisie.

“Moenie ’n gek wees nie, Elmarie! Sy sal jou enigiets belowe, maar sy sal dit nie nakom nie!”

Elmarie kyk na hom op en haar oë smeek.

“Dis al manier om jou te red, Hoessein!”

“Die skarabee-hangertjie is meer werd as my lewe – of joune! Ek belet jou om te praat!”

Sy laat haar kop sak. Wat Hoessein ook al sê, sy kan nie toelaat dat hy sterf nie! Hoeveel die skarabee-hangertjie ook al werd is, dit kan vir haar nie meer werd wees as sy lewe nie. Hatsjepsoet het intussen stadig nader gekom en terwyl die singende gebede van die priesters op die agtergrond huiwer, kyk die twee vroue mekaar vas aan.

“Wel?”

“Ek sal jou sê waar die hangertjie is, maar dan moet jy Hoessein vrylaat … ons almal.”

“Goed. Maar jy moet eers sê waar die hangertjie is.”

“Nee. Jy moet hulle eers vrylaat. Ek wil eers die versekering hê dat hulle veilig is voordat ek ’n woord sal praat.”

Hatsjepsoet huiwer terwyl sy die meisie opsommend aankyk. Dan gaan haar mond oop om in te stem, maar op daardie oomblik weergalm rou gille deur die saal en sy swaai om. Elmarie se kop ruk omhoog, haar oë wydgerek. Voor Amen se gesig hang daar ’n dik rookwolk wat die gevangene en twee priesters heeltemal verberg. Stadig begin die digte rookkolom wegtrek en agter die newels kan die verbysterde skare net een man sien staan. Daar is geen teken van die twee priesters nie.

Elmarie voel haar bene onder haar lam word. Hoessein lewe nog – of is dit sy gees wat daar staan? ’n Doodse stilte het oor die groot saal neergesak.

“Kinders van Egipte,” praat die stem skielik, “van duisende jare gelede af het die gode hul merk op diegene gesit wat hul volk moes lei – die merk van die skarabee. Ek staan hier voor Amen en as ek ’n verraaier was, sou hy my al vernietig het! Dáár staan jul verraaier!” Sy vinger wys direk na Hatsjepsoet. “Sy vertel julle sy is Hatsjepsoet, opgestane mummie van duisende jare gelede, maar dis ’n leuen! Sy is ’n vrou van vlees en bloed net soos julle …”

“Dis ’n leuen! Moenie na hom luister nie, kinders van Egipte!” roep die vrou woedend uit.

“As jy dan Hatsjepsoet is, moet jy die merk van die gode aan jou liggaam dra,” kap hy skerp terug. “Toon ons die skarabeeteken en ons sal glo dat jy Hatsjepsoet is!”

Die skare se oë het van die man bo by die offerbak na hul koningin gedraai. Die eerste keer ervaar hierdie vrou vrees. Sy begin stadig retireer.

“Toon ons die merk van die skarabee!”

Sy swaai om, maar van alle kante reik hande na haar uit en voor die verbysterde oë van Elmarie en die ander twee word die klere van haar liggaam afgeskeur. Nakend staan sy voor hulle en op hierdie oomblik kry Elmarie haar innig jammer. Op die volmaakte liggaam is daar geen teken te sien nie. Die donker oë lewe met ’n haat wat soos iets tasbaars uit haar straal.

“Moenie julle laat bedrieg nie, kinders van Egipte! Ook Nektanebo het geen merk om aan julle te toon nie!”

Hande begin haar die trap op na die offerbak dra waar sy Hoessein wou laat sterf. Sy weet nou dat die dood sy kake oopsper en gil weer hard uit: “Nektanebo was my handlanger! Hy het julle saam met my verraai! Hy moet saam met my sterf!”

Die skare raak mal. Hulle besef dat hulle bedrieg is en storm die trap na die altaar op. Soos ’n see van verdoemenis sien Hoessein die gesigte nader kom. Blitsvinnig gaan sy hand na die juweelbelaaide kraag om sy nek en met ’n kragtige beweging ruk hy dit van hom af.

’n Oomblik duur die rumoer nog voort. Dan skok die aanstormende skare tot stilstand. In die helder lig van die vlamme kan almal dit sien. Op die breë bors van Hoessein Abd-el-Rahman sit die merk van die skarabee! Net soos die skare, staar Elmarie-hulle ook na die ontblote bors op en in Elmarie se gemoed flits die gedagte: eindelik sien sy die ware Hoessein voor haar. Dít is Hoessein. Nie die man wat in Egipte bekend is vir sy beskaafde maniere en Westerse leefwyse nie. Ook nie die man wat in die skarabee-kultus bekend was as Hatsjepsoet se skoothondjie nie. Maar dit is Hoessein, die fors liggaam tot sy volle lengte uitgestrek, die merk van die skarabee op sy gespierde bors, afstammeling van ’n faraogeslag wat eeue lank regeerders was van ’n land wat duisende jare gelede so ’n hoë beskawingspeil bereik het dat hul bouwerk, soos die piramides, vandag nog die moderne wêreld dronkslaan.

En saam met hierdie besef kom daar ook ’n ander. Vir haar en Hoessein kan daar geen toekoms ooit saam wees nie. Diep in haar hart het sy nog altyd die hoop gekoester dat Hoessein miskien nie werklik ’n Oosterling is nie. Maar so pas het hy aan almal geopenbaar dat hy die bloed van ’n Egiptenaar geslagte al in sy are saamdra, dat hy een van die weinig egte Egiptenare van vandag is. En sy besef dat hulle tot twee verskillende wêrelde behoort. Dis of sy op hierdie oomblik van hom afskeid neem in haar hart. Die ongevraagde gevoel wat hy so eensklaps in haar wakker geskud het, sluit sy weg. Niemand mag ooit daarvan weet nie – die minste van almal Hoessein self.

Die stilte wat soos ’n mantel oor die groot saal neergesak het, word verbreek deur ’n oorverdowende geskreeu uit baie kele. Dis asof die skare skielik mal geword het, waansinnig in hul woede teen die vrou wat hulle byna die man met die merk van die skarabee laat offer het.

Tevergeefs probeer Hoessein hulle stuit en hy word later verswelg deur swaaiende arms. Eindelik slaag hy daarin om deur die malende skare te bars. Hy storm die trap af na onder en gryp Marcelle aan die hand.

“Kom! Die skare is mal! Ons moet maak dat ons wegkom! Waar is Elmarie?”

Maar daar is geen teken van Elmarie nie. Koorsig soek hul oë tussen die skare deur, maar nêrens kan hulle haar blonde kop gewaar nie.

“Maar waar kan sy wees? Sy het nog ’n oomblik gelede langs my gestaan,” laat Marcelle bekommerd hoor.

Hoessein se oë blits om hom rond. Daar is nêrens ’n teken van Naton, die wandelende mummie, te sien nie. Hy word yskoud. Dit kan net een ding beteken. Naton het Elmarie in sy mag.

“Ek sal julle tot buite die berg neem. Stap dan reg wes en julle sal op my motor afkom wat met ’n seil toegemaak is. Klim daarin en bly daarin totdat ek kom. Moenie die seil verwyder nie. Kom!”

Marcelle en Deon volg hom soos twee robotte. Vir hulle het selfstandige denke ’n paar dae gelede al opgehou bestaan. Hoessein lei hulle vinnig deur groot sale, deur suilgange en tonnels totdat hulle die woestyn in sy verblindende witheid voor hulle in die skerp sonstrale sien blink. Hy wys met ’n vinger.

“Daardie rigting. Hou sowat anderhalf kilometer aan. Dan sal julle die motor vind.”

Hy groet nie en kyk ook nie of hulle sy bevel gehoorsaam nie, maar draai dadelik weer om en verdwyn die berg in. Hy skiet deur die gangetjies en tonnels en deur die sale met die snelheid van ’n weerligstraal, aangedryf deur die angs in sy hart.

Eindelik bereik hy Hatsjepsoet se woonkwartier. Vlugtig deursoek hy elke vertrek, maar daar is geen teken van ’n mens nie. By die deur aarsel hy besluiteloos asof hy nie weet watter kant toe nie.

Terwyl Elmarie nog saam met die ander in ongeloof na die merk van die skarabee op Hoessein se ontblote bors gestaar het, het ’n mummieagtige gestalte ongemerk van agter af nader beweeg. En toe die skare se woede losbars, is hy reg agter haar.

Terwyl elke blik vasgenael bly op die skrikwekkende toneel voor hulle waar die naakte liggaam van hul gewese koningin al nader aan die offervuur gestoot word, word ’n wit hand blitsvinnig van agter af omgeskiet en sluit sterk vingers om Elmarie se mond. Haar oë soek desperaat na haar suster, maar Marcelle en Deon staar na die fantastiese toneel voor hulle. Niemand sien hoe Elmarie uit die saal gesleep word nie. Sy is te vreesbevange om vol te hou met spartel teen die krag van die arms wat haar optel en wegdra. En eindelik, toe sy ’n oomblik in die oë wat na haar staar, opkyk, sak ’n genadige floute oor haar toe.

Toe Hoessein die sarkofaagsaal binnebars, skok hy tot stilstand die oomblik dat hy die mummieagtige gestalte in die middel van die saal opmerk. Twee paar oë ontmoet oor die ruimte tussen hulle.

“Waar is Elmarie, Naton? Jy sal sterf as ’n haar van haar hoof geval het!”

“Ek kan nie sterf nie, Nektanebo! Ek het reeds gesterf! Weet jy dit dan nie? ’n Mummie kan nie sterf nie, want hy is reeds dood!”

’n Waansinnige lag vergesel die woorde, en Hoessein gee dreigend ’n tree nader terwyl dit nog kouer binne-in hom raak. Naton is waansinnig!

“Waar is sy, Naton? Wat het jy met haar gedoen? Wáár is sy?” Hy gryp die wit verbande voor die hors vas en staar stip in die kranksinnige oë.

“Sy is hier … hier …”

“Waar?” gil Hoessein dit byna uit en ruk die lomp gestalte heen en weer in sy angs. Wat as Naton in sy waansin vergeet het wat hy met Elmarie gedoen het?

Die oë agter die wit verbande kyk idioties om hom rond.

“Hier rond … naby. Ek … kan nie onthou nie … Sy is hier naby.”

Hoessein se oë flits om hom rond, maar al wat hy sien, is die sowat twee honderd sarkofae wat in twee rye langs die mure opgestapel staan. Skielik skiet ’n gedagte hom te binne en hy ruk die mummie weer nader.

“Het jy haar in ’n sarkofaag gesit? Naton, luister jy?”

“Ek weet nie … ek weet nie …”

Met ’n vloek op sy lippe stamp hy Naton van hom af weg en storm op die eerste sarkofaag af, ’n gebed op sy lippe. As die verskriklike vermoede wat skielik by hom posgevat het, reg is, is daar ’n groot moontlikheid dat hy Elmarie nie betyds sal kry nie. Indien die kranksinnige Naton haar in ’n sarkofaag versteek het, is daar twee honderd om deur te soek. Dit hang net af hoe lank gelede Naton haar daar ingesteek het en hoe gou hy haar vind. Indien dit nie baie gou is nie, sal sy versmoor.

Hy slaan geen verdere ag op die gestalte wat hom waggelend in die middel van die saal staan en bekyk nie. Met vingers wat gedwing is tot kalmte sodat hulle met die grootste snelheid kan werk, word die een deksel na die ander oopgeswaai. Met party sukkel hy en só gaan kosbare tyd verlore.

Toe Naton by ’n deur in verdwyn, merk hy dit nie op nie. Al sy aandag is toegespits op sy taak en hy gun homself nie eens tyd om die sweet wat oor sy voorkop afrol, af te vee nie. Dis amper teen die einde van die eerste ry dat die deksel oopswaai en Elmarie se slap liggaam vorentoe val. Hy gryp haar net betyds en sy blik dwaal beangs oor haar toe oë en wasbleek wange. Dan slaak hy ’n sug van verligting. Hy was betyds. Sy haal nog asem.

Hy gryp haar in sy arms vas en storm met sy kosbare vrag op die naaste deur af. Ver op die agtergrond kan hy nog die rumoer in die offersaal van Amen hoor en hy weet dat hy so gou moontlik hier moet padgee. Die skare is bloeddorstig. ’n Geloof wat deel van hul wese geword het, is vandag vernietig en hulle wil wraak neem.

Soos twee verskrikte hase sit Marcelle en Deon agter in die motor toe die seilpunt skielik opgelig word. Hoessein ruk die deur oop.

Hy laat die bewustelose Elmarie in haar suster se hande en skuif agter die stuurwiel in. Die volgende oomblik dreun die enjin, maar voordat Hoessein die motor omgedraai kry in die rigting van die oase, skop hy meteens weer die rem vas. Die geweldige ruk wek Elmarie uit haar beswyming op, maar nie een van die ander drie merk dit op nie. Almal staar verslae na die berg waaruit eienaardige rookwolke walm.

“Wat is dit?” vra Deon verskrik.

“Daar moes seker ’n brand in een van die offersale ontstaan het. Heel waarskynlik in dié van Amen,” antwoord Hoessein met ’n onpeilbare gesig.

“Maar dan is daardie mense mos besig om dood te brand!”

“Ja.”

Elmarie praat die eerste keer. Sy draai vinnig na Hoessein en gryp hom aan die arm.

“Hoekom sit jy so? Gaan red hulle! Hoe kan jy net so sit en toekyk dat hulle …?”

“Dit sal nie help nie, Elmarie. Teen hierdie tyd is almal en alles al daarmee heen. Dié wat nie doodgebrand het nie, het verstik. Dit sal selfmoord wees om nou daar te probeer ingaan,” probeer hy verduidelik, maar sy kyk hom met wydgerekte oë aan en hy frons skerp vir wat hy in haar oë lees.

“Dan het Hatsjepsoet gelyk gehad.” Elmarie se stem is hees van emosie terwyl sy hom met bewende lippe beskuldig. “Dan het sy die waarheid gepraat. Jy is harteloos, sonder gevoel! Daardie mense het jou gedien asof jy ’n god was, en noudat hulle sterf, draai jy jou rug op hulle! Hatsjepsoet was in die kol toe sy gesê het jy is ’n koelbloedige moordenaar. Jy ís een!”

Sy hamer met haar vuiste teen sy bors en hy gryp haar polse vas. Hy is net so bleek soos sy op hierdie oomblik.

“Elmarie, dink wat jy praat! Jy is van jou sinne af!”

Maar Elmarie is heeltemal histeries. Al die ou agterdog teenoor Hoessein kom weer na vore.

“Alles wat Hatsjepsoet gesê het, is die waarheid. Jy ís die leier van hierdie … hierdie goddelose kultus! Jy is die man agter al hierdie ellende! Daar op jou bors sit die merk van die skarabee!” Sy kyk hom vas in die oë. “Hoessein, jy het verloor. Erken dit en gee oor. Daar het niks van jou ou Egiptiese beskawing oorgebly nie. Jou mag is gebreek. Gaan gee jou oor en behou sodoende nog ’n klein bietjie selfrespek deur te boet vir jou dade.”

Haar stem is skielik pleitend, maar die man se gesig bly soos graniet. Hy buk oor om die enjin weer aan te skakel, maar voordat hy wegtrek, kyk hy in haar oë.

“Jy vergeet een ding, Elmarie. Ek het nog nie alles verloor nie. Ek het maar eintlik baie min verloor in vergelyking met wat ek nog het.”

“Wat bedoel jy?”

’n Fyn, diaboliese glimlaggie verskyn skielik om sy mondhoeke.

“Ek het nog vir jou – en saam met jou – die hangertjie!”

Op pad terug na die oase is dit stil. Niemand praat verder nie. Agter in die motor sit Marcelle en Deon met ineengestrengelde hande. Vir hulle is dit op die oomblik genoeg om by mekaar te wees. Voor in die motor agter die stuurwiel sit Hoessein gespanne, sy oë stip voor hom gerig, die onleesbare gesig strak, koud, ongenaakbaar. Langs hom sit Elmarie met neergeslane ooglede, haar gesig bleek.

Die afgelope dae se spanning en gevare het sy tol begin eis. Noudat sy ’n oomblik tot stilstand gekom het, besef Elmarie eers dat sy totaal uitgeput is. Afgesien daarvan dat sy nie kan onthou wanneer laas sy geëet het nie, het ’n moegheid oor haar toegesak. Eerlank val haar liggaam skuins en toe ’n arm onder haar ingedruk word en sy gemaklik nader getrek word totdat sy ’n stut teen ’n breë bors en skouer kry, sit sy haar nie teë nie. Op die oomblik is die liggaamlike behoefte aan rus te groot om aan enigiets anders te dink.

Toe hulle by die oase aankom, word kos vir die vermoeide Deon en Marcelle voorgesit en dan kamers aangewys waar hulle kan rus. Ook hulle is so uitgeput dat hulle dadelik op die beddens neerval en aan die slaap raak sonder dat dit tot hulle deurdring dat hulle nog altyd gevangenes is. By elke deur word ’n wag geplaas – wat eintlik onnodig is, aangesien nie een van die gevangenes eens ’n gedagte daaraan sal gee om te probeer ontsnap nie.

Ook Elmarie word versigtig op ’n bed neergelê. ’n Oomblik bly die man gebukkend oor die slapende meisie staan, sy gesig onpeilbaar terwyl sy blik oor die moeë gesig dwaal. Dan lê hy sy lippe baie saggies en baie teer oor haar mond en verlaat die vertrek. Hy self is tot in sy siel toe uitgeput, maar daar is geen ruskans vir hom nie.

“Kyk goed na haar. Sodra sy wakker word, moet daar vir haar kos voorgesit word. Ek sal vanaand terug wees.” Die wag by die deur knik en Hoessein stap weg. By die gangdeur draai hy egter terug. “Sy is vir my baie kosbaar, Merjet. Wanneer ek terugkeer, sal ek haar lewe van jou hand eis.”

“Ek sal haar met my lewe beskerm, my heer,” antwoord die wag. Hoessein knik tevrede en met ’n laaste blik na die toe kamerdeur stap hy weg.

Binne enkele oomblikke dreun die motor oor die woestynpad en die oase raak ’n spikkeltjie agter hom.

Elmarie word eerste wakker. ’n Oomblik lê sy met oop oë op die bed en staar met ’n verwarde frons om haar rond. Dan spoel die herinnering haar te binne en sy spring op. Maar skaars het haar voete grondgevat of die deur swaai oop. Die wag maak sy verskyning.

“Ek sal kos na die kamer laat stuur, juffrou. Ek vertrou u het goed uitgerus?” vra hy beleef.

“Dankie. Waar is Hoessein?”

“My heer is nie tuis nie, maar ek verwag hom aanstons.”

Elmarie frons. Waarheen sou Hoessein verdwyn het? Sy kyk vlugtig by die venster uit en voel verbaas. Dis al skemeraand. Sy het omtrent die hele dag geslaap.

Sy kyk weer na die wag. Sy oë is vriendelik en sy voel instinktief aan dat sy hom nie hoef te vrees nie. Sy probeer glimlag. “Kos sal nou wonderlik smaak. Waar is my suster-hulle?”

“In hul kamers. Hulle rus nog.” Sy maak ’n beweging in die rigting van die deur, maar Merjet hou sy hand waarskuwend op. “Asseblief, juffrou. U mag nie u kamer verlaat nie, nie voordat my heer terug is nie.”

“Ek wil net na my suster toe gaan,” laat Elmarie fronsend hoor, maar die wag skud weer beslis sy kop.

“Ook hulle mag nie hul kamers verlaat nie. Hier is die kos. Ek hoop u is tevrede. As daar nog iets is wat u verlang …”

Elmarie sug en neem dan by die tafeltjie plaas. Die wag lyk vriendelik en beleef, maar hy het duidelik getoon dat sy heer se bevele uitgevoer sal word. Toe haar blik op die kos val, vergeet sy egter van haar ontevredenheid. Sy besef nou eers hoe verskriklik honger sy is. Die wag glimlag ingenome toe hy sien hoe goed sy reg aan die maal laat geskied. Daar is ook ’n glimlag op Elmarie se lippe toe sy eindelik haar hande afvee en na hom opkyk. Sy voel soos ’n ander mens.

“Dankie. Dit was heerlik. Wat is jou naam?”

“Merjet, juffrou.”

“Merjet … Is jy al lank in jou heer se diens?”

“Vandat hy hier op hierdie oase kom bly het, juffrou.”

“Dit is al ’n hele rukkie, nie waar nie? Julle twee moet dus goed klaarkom. Sê my, hoe ’n soort mens is hy?”

“My heer Hoessein? Beter kan nie gekry word nie, juffrou. Hier is niemand in sy huishouding wat nie hul lewe vir hom sal gee as dit moet nie.”

Elmarie se oë raak peinsend. Hoe is dit moontlik dat iemand so ’n groot skurk soos Hoessein Abd-el-Rahman kan wees en dan so ’n getuigskrif kry?

’n Paar uur gelede, toe sy na die ontblote bors met die merk van die skarabee daarop voor die altaar van Amen gestaar het, het sy gedink dat sy eindelik die ware Hoessein voor haar gesien het. Nou begin sy egter weer twyfel.

“So? Wat maak hom so … e … wonderlik, Merjet?”

“Sommer alles, juffrou. Die meeste van ons het hy gekoop op die slawemark. Maar hy behandel ons nie soos slawe nie. Hy het ons almal ons vryheid gegee om te gaan as ons wil, maar uit dankbaarheid bly ons aan.”

“Maar hoekom het hy julle dan op die slawemark gekoop?” Elmarie frons verward.

“Om ons vryheid aan ons terug te gee. Dit is wat hy gesê het. Maar nie een van ons begeer ons vryheid terug nie, nie in diens van so ’n man soos Hoessein Abd-el-Rahman nie.”

Daar is soveel verering, byna aanbidding in sy stem dat Elmarie hom verslae aankyk. ’n Oomblik wonder sy of dit nie maar weer ’n set van Hoessein is om haar te beïndruk nie, maar toe sy in die man se oë kyk, besef sy dat dit geen toneelspel is nie. Hierdie man bedoel elke woord wat hy sê. Sy aarsel, maar kan haarself nie keer nie.

“Sê my, Merjet, ek verstaan jou heer het ook ’n harem …”

Sy voel uiters verleë toe die wag hartlik lag.

“Dis sommer praatjies, juffrou. Dis omdat my heer ’n paar keer jong meisies op die slawemark gekoop het. Maar daar bestaan nie so iets nie. My heer het hulle dadelik hul vryheid geskenk. Hier is tans net een vrou op die oase, natuurlik afgesien van u en u suster, en dié is my vrou.”

Elmarie lag verleë en voel terselfdertyd ontsteld oor haar groot verligting. Wat het dit met haar te doen? Het sy dan nie al klaar besluit dat daar nooit enigiets tussen haar en Hoessein kan bestaan nie?

Sy sug en sonder dat sy daarvan bewus is, verskyn daar ’n weemoedige trekkie om haar mond. Daar is so baie wat mooi en goed is in Hoessein, en met sy sterk persoonlikheid kan hy werklik ’n groot man wees, ’n wonderlike man soos wat hierdie Merjet en ander glo hy is. Maar sy sug na besittings, na rykdom het van hom ’n skurk gemaak – en ’n moordenaar, want indirek is hy verantwoordelik vir die vlammedood van so baie in die onderaardse tempel in die Rooi See-berge.

Binne-in haar krimp dit ineen. Hoe lank sal sy hom nog kan weerstaan? Sy moet nie alleen teen hom stry nie, maar ook teen haar eie hart wat so maklik vermurwe wanneer hy haar in sy arms neem. En hy weet, hy wéét watter mag sy liefkosings op haar het! Hy weet dat hy haar maar net kan begin liefkoos en haar nugter rede verlaat haar! En as sy eendag in ’n oomblik van swakheid verraai waar die hangertjie is, wat sal hy dan met haar doen? Doodmaak, soos Hatsjepsoet haar gewaarsku het? Het hy nie dieselfde met arme Hatsjepsoet gedoen nie? Toe hy haar nie meer nodig gehad het nie, toe sy ’n gevaar vir hom geword het, het hy die vinger na haar gewys en sy is soos ’n dier geoffer deur die waansinnige skare!

Rusteloos dwaal sy deur die kamer. Dis Oosters gemeubileer en in goeie smaak. Ook hier in sy woonplek blyk dit dat Hoessein ’n uiters beskaafde mens is. Hoekom is hy dan in ander opsigte byna barbaars? Sal sy ooit hierdie man verstaan? wonder sy die soveelste keer.

Die wag onderbreek haar somber gedagtegang.

“By daardie deur in is die badkamer. Daar is warm water en handdoeke.”

Elmarie knik dankbaar en toe sy die badkamer binnestap, moet sy weer ’n oomblik tot stilstand kom. Dis ’n moderne badkamer, voorsien van al die geriewe wat ’n mens kan kry. Tot haar verbasing sien sy dat daar van gasverwarmers gebruik gemaak word vir die warm water. Dis Hoessein, dink sy met ’n soort magtelose gevoel. Nog ’n faset van hierdie man se komplekse persoonlikheid. ’n Oase in die hart van die Arabiese woestyn, sonder ’n harem, slawe wat hul vryheid besit om te gaan wanneer hulle wil, maar tog nie gaan nie, kandelare en Persiese matte in die woonvertrek, Oosterse behangsels in die slaapvertrek en ’n moderne, witgeteëlde badkamer met ’n gasverwarmer! Hoessein – die een en enigste!

Toe sy ná ’n verfrissende bad terugkeer in die kamer, lê daar tot haar verdere verbasing een van haar eie rokke op die divan oopgesprei.

“Merjet!”

Die wag maak dadelik sy verskyning.

“Juffrou?”

“Waar kom dít vandaan?” vra sy skerp en hou die rok op.

“My heer is terug. Hy het gedink u sal gelukkiger in u eie klere voel. Daarom het hy van u klere saamgebring.”

“Werklik?” Elmarie weet nie of sy moet lag of huil nie. Watter ander man sal in sulke omstandighede aan so iets dink? Net Hoessein!

“My heer het gevra om u te spreek sodra u gereed is.”

“Goed, ek sal oor ’n kwartier gereed wees.”

Elmarie voel meer seker van haarself toe sy haar beeld in die lang hangspieël bekyk. Sy het maerder geword, maar dis of sy skielik meer volwasse vertoon. Is die grusame ondervindings van die afgelope dae die oorsaak daarvan, of is haar vrouehart eindelik werklik wakker geskud? Sy swaai vinnig weg van die spieël. Sy durf nie daaraan dink nie! Sy moet onthou dat Hoessein ’n skurk is. Dis al wat haar sal help om sy vreemde magnetisme te weerstaan.

Merjet lei haar die gang af, deur die woonvertrek tot in ’n klein binneplein. Die skemeraand het reeds verdonker tot ’n fluweelsagte swart. Sy trek haar asem skerp in toe sy die binnehof betree. Die toneel van blomme en struike en sagte, gedempte ligte laat haar terugdink aan die daktuin bo-op die Kaïro Grand en sy huiwer. Sy wil Hoessein nie in so ’n atmosfeer ontmoet nie. Maar hy het reeds te voorskyn getree langs ’n kunsmatige watervalletjie wat langs sy voete verbymurmel tot in ’n leliedammetjie ’n entjie verderaan.

“Goeienaand. Ek hoop jy het goed gerus en geëet?” vra hy op beleefde toon.

“Dankie.” Sy kom nie nader nie, en haar stem is ook onpersoonlik.

Hy beduie met sy hand na een van die gemakstoele wat oral rondstaan.

“Kom sit gerus. Wat kan ek vir jou inskink? ’n Koue vrugtedrankie of iets sterkers?”

“Ek wil niks hê nie, dankie.”

Hy frons en sy blik op haar verskerp.

“Kom sit dan, asseblief,” sê hy en toon vae tekens van ongeduld.

Maar Elmarie staan asof sy op een plek geplant is.

“Ek verkies om te staan. Jy wou my spreek.”

Hy beweeg effens nader en kyk in haar koel oë af. Teen haar sin bemerk sy die moeë lyne om sy oë en op sy voorkop, maar sy verhard haar hart.

“Elmarie, asseblief, ek is totaal uitgeput. Solank jy staan, kan ek ook nie sit nie. Sit tog, asseblief!”

“Nog altyd die fyn beskaafde heer wanneer dit jou pas, Hoessein?” ’n Sarkastiese glimlaggie plooi om haar mondhoeke. “Dink jy nie dis ’n bietjie kinderagtig om daardie klug voor my te probeer handhaaf ná alles wat gebeur het nie?”

“Ek weet nie wat jy daarmee bedoel nie, maar as jy nie nou gaan sit nie, sal ek jou dwing.” Hy vee moeg oor sy oë. “Moenie my te ver tart nie, Elmarie. Ek is ’n mens van vlees en bloed.”

“Net soos ek gedink het!” Haar stem is sag, beledigend. “Dis maar ’n dun lagie beskawing wat jy om jou dra. Goed. Ek sal sit, maar maak asseblief hierdie onderhoud so kort moontlik. Spaar jou asem as jy my weer wil vra waar die hangertjie is.”

Haar oë ontmoet syne uitdagend en hy staar haar ’n oomblik stilswyend aan. Vlugtig dwaal sy blik oor haar skraal gestalte, die fynbesnede gesiggie, en daar kom teësinnige bewondering in hom op.

“Ek wonder of jy werklik weet wat jy praat. Ek kan doen wat ek wil. Besef jy wat dit kan beteken, wat dit alles vir jou kan inhou?”

“Ek begryp maar te goed ná wat ek alles die afgelope paar dae van jou gesien en gehoor het. Maar jy sal my nie afskrik nie, Hoessein. Ek sterf liewer as om van jou nog ’n groter skurk te maak as wat jy reeds is!”

Hy kyk vinnig op; sy oë vernou. Dit is lank stil. Dan buk hy vooroor, gooi vir hom ’n drankie in en neem tydsaam ’n sluk. Dan steek hy ’n sigaar aan en dis eers toe hy die rook uitblaas en ontspanne agteroor terugleun in sy stoel dat hy praat.

“Jy glo so maklik wat ander jou vertel, Elmarie. Hoekom vind jy dit so moeilik om te glo wat ek jou vertel?” Hy sit vorentoe, sy blik priemend in hare. “Sal jy my glo as ek jou weer die versekering gee dat ek nie is wat jy dink ek is nie?”

Sy kyk in sy donker oë terug en weet dat hy haar weer na sy kant wil wen. Nie weer nie! Nie weer nie!

“Nee, Hoessein. Ek sal jou nie glo nie.”

Hy sug en sak weer terug in sy stoel. Sy stem klink skielik moeg.

“Waar is die hangertjie, Elmarie? Ek gee jou hierdie laaste kans. Waar is die hangertjie?”

Sy kyk hom stilswyend in die oë. Laat kom wat wil, sy sal nie praat nie. Daar is ’n vreesband om haar hart omdat sy weet waartoe hy in staat is, maar selfs dit kan haar lippe nie beweeg om haar geheim te verklap nie.

Maar skielik kom daar verwikkelinge uit ’n ander oord. Deon tree uit die skaduwees nader; ’n Deon wat duidelik verby sy perke gedryf is. Daar is iets koorsigs in sy stem en oë en sy asem jaag toe hy vorentoe storm.

“Ek sal jou sê waar die hangertjie is! Ek sal, maar dan moet jy ons vrylaat. Belowe dit en ek sal jou vertel waar die hangertjie is!”

Hoessein en Elmarie spring albei op.

“Moenie, Deon! Moenie praat nie!” roep Elmarie uit.

“Ek belowe dat jy en jou verloofde sal vrygaan.” Hoessein se kalm stem kloof soos ’n kapmes deur haar smekende uitroep.

“Deon, moenie …”

“Die hangertjie …” Sy oë is verwilder asof hy nie meer heeltemal by sy sinne is nie. “Die hangertjie sal jy kry in Elmarie se juwelekissie wat in die brandkas van die bestuurder van die Kaïro Grand is.”

Elmarie sak stil op haar stoel terug. ’n Stadige, tevrede glimlaggie begin om Hoessein se lippe speel. Dan roep hy hard vir die drie mans wat ongemerk hul verskyning gemaak het.

“Gryp hulle!”