Читать книгу Ena Murray Keur 13 - Ena Murray - Страница 8

Eindelik is hy kort agter die wag. Die volgende oomblik skiet sy liggaam soos ’n pyl uit ’n boog op die niksvermoedende man af. ’n Oomblik lank staan die twee worstelende gestaltes teen die vroeë oggendhemel afgeteken. Dan syg een stadig grondwaarts. Elmarie is te angsbevange om te roer. Wat as dit Hoessein is? Maar dan kom die gebukkende gestalte orent en wink met die hand. Sy hardloop nader en hy druk haar rukkende liggaam teen syne vas.

“Is hy … is hy dood?” fluistervra sy met afgryse.

“Ja.” Sy stem is grimmig. “Dit was noodsaaklik. Dit was óf hy óf ons. Kom.”

Met sy arm om haar begin hulle weer vorentoe beweeg. Binne-in Elmarie woel en kook dit. Hoessein het haar so pas getoon dat ook hy in staat is tot koelbloedige moord as dit vereis word. Sy sidder. En dis hierdie man wat sy moet vertrou, wat sy moet gehoorsaam, al kos dit ook haar lewe!

Hoe nader hulle aan die berge kom, hoe versigtiger beweeg Hoessein. Eindelik sluip hulle die skaduwees binne en Elmarie sug verlig. Hoessein vee die sweet van sy voorkop af. Die moeilike taak om ongesiens oor die verraderlike wit sand te kom, is afgehandel. Maar hy weet dat die moeilikste nog voorlê. Elmarie staar na die kaal rotse wat bo haar kop uittroon.

En binne-in die berg, by die lig van ’n fakkel, staan twee mense.

Hatsjepsoet, soos sy verkies om genoem te word, kyk die persoon wat stil langs haar verskyn het uitdrukkingloos aan.

“Wel, Naton?”

’n Hol laggie klink op.

“Die meisie met die wit hare is verkoop teen ’n fabelagtige prys, my koningin.” Hy noem die bedrag en ’n flou reaksie van verbasing flits oor die emosielose gesig.

“Wie het daardie verspotte hoë prys vir haar betaal?”

Weer die laggie – tergend, tartend, tevrede.

“Wie anders as jou minnaar, Nektanebo!”

Die altyd uitdrukkinglose oë vernou tot twee splete.

“Waar is hy nou? Kry hom vir my – onmiddellik!” sis sy.

“Dis nie nodig nie, my koningin. Dit sal jou verbaas om te weet waar hy op hierdie oomblik is, hy en die meisie wat hom van jou gesteel het!”

Behoedsaam sluip Elmarie en Hoessein vorentoe. Dis net die sterk vingers wat hare omklem wat Elmarie se bewerige bene aan die gang hou. Die nag is onheilspellend stil. ’n Swye rus oor die wit duine en bo hul koppe troon die Rooi See-berge soos stom wagters wat hul gang met agterdogtige, hol oë bespied. Hoessein trek haar by ’n spleet in wat eerlank wyer raak in ’n donker, steeds smal tonnel. Sy voel onder haar voete dat die tonnelvloer afwaarts strek en met elke tree wat hulle vorentoe gee, sak hulle dieper in die ingewande van die berg af.

Hoessein kom tot stilstand om hulle ’n blaaskans te gee.

“Hier is ’n geheime ingang wat ek per toeval ontdek het. Die ingang wat gebruik word, is hoër na die suide. Dit sit baie hoog. Jy sal seker onthou dat jy met ’n mandjie opgehys is,” fluister hy verduidelikend. “Ons sal dwarsdeur die berg na die ander kant moet gaan om by die plek uit te kom waar Marcelle en Deon gevange gehou word. Ons nader nou die eerste suilgang wat na die tempel van Ra, die songod, lei. Ek weet nie hoe ons by die priesters gaan verbykom nie, maar ons sal maar moet probeer. Kom!”

Die tonnel maak ’n reghoekige draai ’n paar treë voor hulle en toe hulle verby is, strek daar meteens ’n groot ruimte voor hulle uit, gevul met pilare waarop die bekende hiërogliewe van die ou Egipte aangebring is. Dit skitter dof in die flou lig van ’n paar fakkels en toe hulle versigtig nader kom, sien Elmarie dat die fakkels ’n goudkleurige glans het. Die lug is drukkend en die atmosfeer somber. Geluidloos beweeg hulle oor die vloer tussen die twee rye suile deur in die rigting van ’n opening aan die oorkant. Hoessein druk Elmarie agter hom teen die muur vas en loer versigtig na binne.

“Ons is gelukkig,” fluister hy. “Die priesters is besig om te offer aan Ra. Die son is aan die opkom. Ons sal agter hulle moet verbysluip en net hoop dat nie een omkyk nie.”

Hy vat haar hand weer stewig vas en Elmarie, stom van vrees, volg hom in ’n dwaal.

Die toneel in die groot saal laat Elmarie onwillekeurig in haar spore tot stilstand kom sodat Hoessein haar aan die hand moet ruk. Alles in hierdie saal – die mure, suile, beelde, waaraan jy maar kan dink – is oorgetrek met bladgoud sodat die hele vertrek ’n byna verblindende glinstering uitstraal in die lig van die baie fakkels. Die saal is gewy aan Ra, die songod.

Heel aan die oorkant sien Elmarie die priesters, wie se klere dieselfde goudkleurige glans weerkaats, voor ’n groot beeld, drie maal menshoogte. Dit het die lyf van ’n man, maar die kop van ’n arend. Die snawelbek glinster wreedaardig en vir Elmarie voel dit asof die hol, lewelose oë elke beweging van hulle dophou. Aan weerskante van hierdie aaklige beeld staan groot wierookbakke waaruit ’n soet, wit wasem omhoog styg en in deurskynende vlieswolkies deur die groot offersaal swewe.

Hoessein kyk egter nie links of regs nie. Hy pyl vinnig maar geruisloos op ’n sydeur af. Weer bevind hulle hulle in ’n breë gang. Weer word daar eers versigtig ingeloer toe hulle ’n deur bereik.

“Dis die saal van Osiris, god van die dood, en Isis, sy gemalin en godin van die natuur. Dit lyk my hier is niemand nie.”

Ook hierdie saal is iets uit die mitologie.

Reg voor hulle is dit verlig. ’n Beeld van ’n vrou, Isis oftewel godin van die natuur, staan met een hand omhoog voor hulle. Hulle sluip digby haar voete verby. Die agterste deel van die saal is plek-plek in duisternis gehul. Net aan die verste punt brand ’n enkele fakkel wat sy lig oor ’n groot beeld gooi – Osiris, god van die dood. Wasige wierook omswewe die eensame gestalte. Eindelik laat hulle ook hierdie saal van lig en skaduwees agter en bevind hulle in ’n volgende gang vol fantastiese beelde en voorwerpe.

“Hierdie museumsaal bevat skatte waarvan die waarde nie in geld bereken kan word nie. Sien jy daardie beeld – die kopstuk van ’n vrou? Dis die een waarvan ek jou vertel het wat gedurende die Tweede Wêreldoorlog uit Duitsland verdwyn het. Dis die kopstuk van koningin Nefertiti. Die kopstuk en kraag om haar hals is van gepokerde goud en met veelkleurige glas, lasuursteen, groen veldspaat, albas en obsidiaan ingelê,” vertel Hoessein terwyl hulle tussen die menigte kosbare voorwerpe deursluip. “Hierdie ding wat soos die omhulsel van ’n mummie lyk, is die sarkofaag van een van die Ramses-farao’s uit die tydperk van die Nuwe Koninkryk. En in daardie vierkantige goue kis met die Egiptiese tekeninge en hiërogliewe daarop was die sarkofaag met die mummie daarin neergelê.”

Elmarie het van haar vrees vergeet. Nooit in haar lewe het sy gedroom dat haar oë sulke wonderlike dinge sou aanskou nie. Hier staan ou Egiptiese koetse, rusbanke, stoele, kleipotte met groot handvatsels en nog baie ander vreemde voorwerpe, almal stilswyende getuienis van ’n roemryke verlede. Skielik wonder Elmarie of dit so verkeerd van hierdie mense is om te wil behou wat hul voorvaders bereik het, om te wil besit wat werklik hul erfenis is.

“Ek begin verstaan hoekom hierdie mense so fanaties in hul strewe is,” laat sy saggies hoor en Hoessein knik.

“Ja, maar tog is dit ’n strewe wat gedoem is tot mislukking. Hulle sal en kan nooit bereik wat hulle beoog nie. Dit het ook noodsaaklik geword dat hierdie droom vernietig word, want in hul fanatieke strewe gee hulle nie meer om wie hulle vernietig en op watter wyse nie.” Hy begin weer beweeg. “Ons kry nou die woonkwartiere en die selle waar Deon en Marcelle gevange gehou word. Van nou af sal ons dubbel versigtig moet wees. Wagte en slawe is oral rond.”

“Is hulle werklik slawe?”

“Nee. Hulle vervul net die poste as slawe omdat dit ’n kenmerk van die ou tyd in Egipte was, maar eintlik is hulle dweepsieke volgelinge van die skarabee-kultus.”

Elmarie kyk hom ’n oomblik skerp aan. Hoessein praat asof hy nie een van hulle is nie. En tog is hy! Hy het self erken dat hy Nektanebo is. Hy is een van die leiers van hierdie organisasie in sy hoedanigheid as raadgewer van die vrou wat aan die hoof daarvan staan. Ook hý is op soek na die skarabee-hangertjie! Sal sy ooit hierdie man begryp?

Hulle het reeds die woonkwartiere, soos Hoessein dit genoem het, betree. ’n Groot, leë saal vorm die middelpunt daarvan. Uit hierdie saal lei deure in alle rigtings. Die saal is leeg in vergelyking met die ander waardeur hulle reeds is, maar langs die mure staan rye sarkofae hulle met uitdrukkinglose gesigte en aanstaar.

“Is hulle almal vol?” vra Elmarie fluisterend en beweeg onwillekeurig nader aan Hoessein.

“Ek weet nie. Party, weet ek, is eintlik geheime deure. Een van hulle lei na die selle.”

Hy het skaars klaar gepraat of, as bewys dat hy die waarheid gepraat het, gaan die deksel van ’n regopstaande sarkofaag oop en ’n slaaf maak sy verskyning. ’n Hand skiet blitsvinnig na haar uit en druk haar teen die muur vas. Hulle staan roerloos. As die slaaf nou rondkyk, sal hy die twee beweginglose mensegestaltes op die punt van die sarkofaaggalery sien. Maar hy is blykbaar haastig. Hy verdwyn vinnig by ’n ander sarkofaagdeur in. Elmarie voel ’n sweetdruppel langs haar slaap afrol en ’n bewerige lamheid sak oor haar liggaam toe. Maar Hoessein het reeds weer haar hand geneem.

Doelgerig sluip hulle op ’n sarkofaag amper in die middel van die ry af. Elmarie voel ’n siddering deur haar gaan. Sê nou maar hy maak die verkeerde een oop en hier staan ’n mummie voor hulle? Dit voel vir haar asof sy kan gek raak van vrees. Sal hulle ooit by die selle uitkom – en as hulle daar uitkom, moet hulle langs dieselfde pad terug?

Dis toe Hoessein sy hand uitsteek om die deksel oop te maak, dat die sarkofaag skielik oopgaan. ’n Eindelose oomblik van volkome stilte gaan verby. Die wag staar hulle verstom aan. Dan, voordat hy tyd het om te herstel, skiet Hoessein se hand uit en sluit staalharde vingers om die lugpyp om die uitroep wat op sy lippe vorm, te stuit. Eers toe die liggaam slap raak, laat hy die moordende greep om die man se strot skiet en sleep hom deur die donker opening na binne. Hy wys dat Elmarie hom moet volg. Sy is nog nie behoorlik binne nie, of hy trek die deksel agter haar toe. ’n Flou verligte gangetjie strek voor hulle uit. Behoedsaam sluip hulle vorentoe.

’n Paar minute later bereik hulle ’n draai in die tonnel. Met sy vinger op sy lippe wys hy dat sy roerloos moet bly staan. Dan sluip hy nader na die hoek. Die twee wagte voor die deur van die sel staan bewegingloos op hul pos. Hy huiwer en staan weer terug.

“Daar is twee wagte. Ek dink nie jy moet verder saamgaan nie,” fluister hy. Sy wil protesteer, maar hy trek haar in die rigting van ’n donker kol in die muur. ’n Kort, smal gangetjie raak sigbaar en ná ’n paar treë kom hulle in ’n vertrek uit. Dis oorvol van allerhande voorwerpe, almal stukkend. Dis duidelik dat dit die rommelkamer is.

“Bly hier. Wanneer ons verbykom, sal ek jou kom haal.” Hy sien die naakte vrees in haar oë en trek haar vinnig teen hom vas. “Vertrou my nog net ’n klein rukkie, Elmarie. Ek is trots op jou. Jy was tot dusver baie dapper.” Hy trek sy wysvinger teer oor die mooi geboogde wenkbroue en dan soen hy haar lank en innig. In haar desperate vrees klou sy aan hom vas, wetende dat haar enigste hoop by hom lê.

Die volgende oomblik is hy weg en Elmarie kyk wantrouig om haar rond. Tussen die klomp rommel sien sy ’n paar sarkofae. Sy ril. Natuurlik sal hierdie goed nie hier neergegooi wees as hulle nog die kosbare gebalsemde lyke van voorvaderlike mummies bevat nie, betig sy haarself tot kalmte, maar sy slaag nie heeltemal daarin nie. Net die gedagte dat hierdie mensvormige doodskiste wel eenmaal die oorskot van mense bevat het, gee haar hoendervel. Hoessein is skaars ’n paar sekondes weg en reeds voel dit vir haar soos eeue. Sy neem op ’n omgeslane kruik plaas, haar gesig na die deur. Sy wag gespanne, haar ore gespits. Die rommelkamer is in skemerdonkerte gehul, want die enigste lig is die flou skynsel van die fakkel wat in die gang brand. Die deurmekaar rommel om haar voete gooi groteske skaduwees teen die mure om haar en in die flikkerende lig lyk dit amper asof hulle beweeg.

Daarom skenk sy nie veel aandag toe sy een keer omkyk en ’n beweging by een van die regopstaande sarkofae opmerk nie. Sy kyk stip daarna terwyl haar hartklop ’n oomblik verstil het. Dan sien sy die dansende skaduwees teen die mure en sug verlig. Weer betig sy haarself. As sy haar verbeelding vrye teuels gaan gee, sal Hoessein haar rasend mal hier aantref wanneer hy met Marcelle en Deon verbykom; ás hy terugkeer …

Sy draai terug, al haar aandag toegespits op die gang voor haar. En agter haar swaai die sarkofaagdeksel geluidloos wyer oop. ’n Oomblik staan die spierwit gestalte roerloos. Van sy kop tot by sy tone lyk dit asof hy in wit verbande toegedraai is. Net drie swart gate sit waar die oë en mond is. Die volgende oomblik tree hy uit die sarkofaag en begin met uitgestrekte hande vorentoe beweeg in die rigting van die niksvermoedende meisie. Skielik stamp sy voet teen ’n kruik. Hy ruk tot stilstand.

Elmarie swaai om, haar oë wydgesper van skrik. Haar mond gaan oop, maar geen geluid kom deur haar keel nie. Haar gelaat verbleek totdat dit net so wit is soos die gestalte voor haar. Die twee hol gate staar haar roerloos aan, die hande nog uitgestrek. Elmarie staan vasgeplant. Haar oë vertel haar dat dit ’n mummie is wat voor haar staan. Haar verstand vertel haar dat sulke dinge nie bestaan nie. Met oë gesper op die wit gestalte voor haar wat stadig weer nader begin beweeg het, begin sy onbewustelik retireer. Dan voel sy iets teen haar rug aandruk en haar hande tas desperaat teen die muur agter haar. Haar bors dein op en neer en in haar nek klop haar pols wild in haar kuiltjie. Sy wil desperaat om haar rondkyk vir hulp, maar dis of sy gehipnotiseer is deur die hol, starende oë wat al nader beweeg.

Dan, wanneer sy weer beheer oor haar sinne kry en haar mond oopgaan om te gil, spring die wit gedaante vinnig vorentoe en ’n hand sluit oor haar mond. Die arms slaan om haar lyf en swaai haar om sodat sy met haar rug teen hom vasgeknel staan. Bokant die vingers voor haar mond staar haar oë wydgerek en kyk stadig op … op in die wit toegedraaide gesig totdat sy die oë agter in die hol gate sien blink. Skielik verslap haar liggaam en nog steeds woordeloos tel hy haar in sy arms op.

Met ’n gebed in sy hart dat die wagte by die deur nog nie teen hom gewaarsku is nie, stap Hoessein kalm met die tonnel af. Hy pyl reg op die twee wagte af en tot sy grootste verligting staan hulle dadelik opsy toe hulle hom herken. Daar is fyn sweetdruppeltjies op sy voorkop sigbaar toe hy op die klein platform uitstap en die deur weer agter hom toegaan. Tot dusver gaan alles besonder goed. Te goed … Dis asof hy die gevoel het dat alles nie pluis is nie, dat dit te maklik geraak het om so ongesiens deur die ingewande van hierdie Egiptiese tempelstad te sluip. Maar dan maan hy homself en glimlag.

’n Oomblik lank het hy vergeet dat hy Nektanebo is! Hy huiwer op die bopunt van die trap terwyl hy vlugtig die toneel voor hom beskou. Marcelle Wiid lê geboei op die divan, haar oë gerig op die man wat onder die fakkel met penne en toue aan die muur vasgemaak is. In die middel tussen hulle staan ’n tafeltjie met vrugte en water daarop. Hy snap dadelik die betekenis daarvan en voel sy liggaam yskoud raak. Kan daar ’n groter foltering wees om waansinnig van honger en dors te wees en die kos en water net buite bereik te sien?

Terwyl hy die trap afstorm, ruk hy ’n mes onder die wit lendekleed uit en sny eers Marcelle se toue en dan Deon s’n. Deon is reeds swak op sy bene en hy help hom na die divan waar Marcelle verdwaas regop kom. Dan bring Hoessein die beker water na hulle en oorhandig dit aan die verbysterde Deon.

“Drink. En masseer jou arms sodat die bloed weer kan begin sirkuleer. Ons moet so gou moontlik hier wegkom. Sal jy kan stap?”

Deon knik net en Marcelle kyk skerp na die man hier voor hulle op.

“Maar … gaan jy ons help ontsnap?” vra sy in totale verbasing.

“Dit is die plan, maar of ons sal slaag, weet ek nie,” antwoord hy grimmig.

“Stap jy solank ’n bietjie rond sodat jou litte kan losraak. Ek sal meneer Rabie ’n entjie rondlei. Ons sal moet flink beweeg wanneer ons by daardie deur uitgaan.”

Hy voeg dadelik die daad by die woord, en met Deon se arm om sy skouers, dwing hy die bykans verlamde ledemate tot beweging. Die ongeduld lê soos gloeiende kole binne-in hom, maar hy maan homself tot kalmte.

Dit sal nie help om te probeer ontsnap met ’n man wat skaars op sy voete kan staan nie. Wanneer hulle by daardie deur uitgaan, sal die een wat agterbly, moet agterbly.

Daarom stap hy nou stadig met die verswakte Deon aan sy sy, om en om in die sel, totdat Deon later fluister: “Ek dink ek is nou reg. Ons kan maar gaan.”

“Waar is Elmarie?” vra Marcelle toe hulle in die rigting van die trap beweeg.

“Sy is veilig. Deon, wanneer die deur oopgaan, vat jy die regterkantste wag. Hier is ’n dolk. Jy steek hom reg in die hart.” Hy sien die verstarring van Deon se oë en neem hom aan die arm, sy stem dringend. “Reg in die hart, verstaan jy? As jy dit nie doen nie, sal jy die een wees wat ’n dolk in jou hart gaan kry. Jy doen wat ek sê, en so vinnig moontlik voordat hy alarm kan maak. Marcelle, bly agter ons totdat jy sien ons het die twee wagte oorweldig. Reg?”

Marcelle knik en ook Deon nadat hy met afgryse na die moordwapen in sy hand gekyk het. Hy voel nog uiters swak en net die gedagte dat daar van hom verwag word om ’n mens koelbloedig dood te maak, laat ’n mislikheid op die krop van sy maag vorm. Maar hy besef dat hierdie man gelyk het. Van die oomblik dat die deur voor hulle oopgaan, moet hy bereid wees om tot die dood toe te veg. Dis al manier waarop hulle lewend hier sal uitkom. Die gedagte dat hierdie mense sonder ’n knip van ’n oog hom aan die wreedste foltering onderwerp het, troos nie baie nie.

Met ’n laaste waarskuwende blik na die meisie en man langs hom, gaan Hoessein se hand na die deur uit.

Op daardie selfde oomblik gaan die sarkofaagdeur wat na die selle lei oop en ’n hele prosessie verskyn, met Hatsjepsoet vooraan, en haar oë lewe met ’n lig van oorwinning.

Hoe lank Elmarie in ’n beswyming van skok was, weet sy nie, maar toe sy later haar oë oopmaak, kyk sy teen die gesig van Hatsjepsoet vas. Sy kom vervaard orent en kyk om haar rond. Angsbevange staar sy na die wit gestalte skuins langs haar. Die eerste keer sien sy Hatsjepsoet werklik glimlag.

“Dis Naton, my getroue lyfwag. Jy hoef nie vir hom bang te wees nie,” laat sy gerusstellend hoor en lê dan tot Elmarie se verbystering haar hand op haar voorkop. “Arme kind! Watter ontsettende vrees moet jy nie al deurgemaak het nie! Maar nou is jy veilig. Ontspan, Elmarie. Jy hoef niks te vrees nie.”

Elmarie kyk in die donker oë op, heeltemal verward.

“Wat … wat bedoel jy, ek is veilig?”

“Jy het niks van my te vrees nie. Dis Nektanebo – of soos jy hom ken, Hoessein – wat jou bedrieg en bedreig. O, hy is baie slim, Elmarie. Hy speel sy rol so goed dat jy my waarskynlik nie sal glo as ek jou die waarheid vertel nie, maar dit is so. Jy moet my glo!” sê sy dringend.

“Wat moet ek glo?” vra Elmarie vol agterdog.

“Dat Hoessein besig is om jou te verraai; dat hy besig is om jou vet om die oë te smeer om sy doel te bereik.”

“Watter doel?”

“Om uit te vind waar daardie hangertjie is, natuurlik.” Sy sien die openlike agterdog en gryp Elmarie om die pols vas. “Dis waar! Elmarie … jy gee seker nie om as ek jou op die voornaam noem nie, nè? Hier is Naton om te getuig dat ek nie nou leuens opdis nie. Hoessein is in werklikheid die hoof van hierdie organisasie. Hy gebruik my net as Hatsjepsoet sodat, as daar moeilikheid kom, hy alles op my kan pak en self skotvry daarvan afkom. Aan die begin wou hy jou op hom verlief maak. Toe ontvoer hy jou en bring jou hierheen om Marcelle deur jóú aan die praat te kry. Toe hy sien dat ook hierdie metode nie wil werk nie, het hy op ’n ander puik gedagte gekom. Hy sal jou na die slawemark stuur en jou dan self gaan ‘red’. Uit dankbaarheid sal jy hom dan vertel wat Marcelle jou vertel het – waar die hangertjie is.”

Elmarie staar die vrou voor haar onseker aan. Haar stem klink so ernstig, so oortuigend. Durf sy glo dat sy die waarheid praat? Alles wat sy vertel het, pas so mooi in. Dit kán waar wees.

“Elmarie, as jy net ’n bietjie nadink, sal jy besef dat ek die waarheid praat.” Hatsjepsoet se donker oë kyk haar vas aan. “Op hierdie oomblik is hy besig met ’n slinkse plan. Deur jou suster en haar verloofde te ‘red’, weet hy sal hy die verlangde inligting uit haar kry. Dit sal my nie verbaas as hy nog sover sal gaan om julle wys te maak dat hy ’n speurder of so iets is nie. Maar moet hom nie glo nie, Elmarie, want dis leuens. Naton is in werklikheid die speurder. Hoessein was egter nog te glibberig dat hy hom kon vastrek.”

Elmarie staar haar met wydgerekte oë aan, nie in staat om ’n geluidjie te uiter nie.

“As jy ons net wil sê waar die hangertjie is, sal ons hom in ’n lokval kan lei en hom aan die kaak stel. Hy is besig om hierdie arme mense te bedrieg deur sy slimpraatjies van ’n ou Egiptiese beskawing wat weer moet opstaan, maar intussen is dit net om hulle vir sy slinkse set te gebruik sodat hy homself kan verryk. Waar dink jy kom hy aan sy rykdom, die oase, die motors, die hoë lewe wat hy lei? Moenie toelaat dat sy fisieke aantreklikheid jou verblind soos dit my verblind het nie!” roep sy uit en Elmarie laat haar ooglede vinnig sak.

“Ek weet nie wat jy bedoel nie.”

“O, ja, jy weet. Geen vrou is teen Hoessein se bekoring bestand nie. Dis hoe hy my in sy mag gekry het. En nou nog, wanneer hy my liefkoos, selfs terwyl ek weet watter skurk hy werklik is, raak ek soos klei in sy hande. Hy gebruik my gevoel roekeloos tot sy eie voordeel. Net soos wat hy jou gevoel en baie ander s’n uitbuit.”

Elmarie wil Hoessein probeer verdedig, maar besluit om liewer enduit te luister.

“Hy is sonder ’n hart, daardie man. Jy het netnou self gesien hoe hy sonder om ’n ooglid te verroer twee van sy getrouste volgelinge koelbloedig vermoor het net om ’n rol voor jou te speel. Dink jy dis werklik so maklik om ongesiens by die berg in te kom, deur die sale te sluip tot binne-in die selle? Dis alles ’n klug, Elmarie. Die twee mense wat hy op jul pad hierheen doodgemaak het, was net om ’n skyn van waarheid aan alles te gee. ’n Hele paar van sy getroue volgelinge se bloed sal nog vloei voordat hy julle uit die berg het. En wanneer hy julle by die oase het – selfs as Marcelle hom vertel waar die hangertjie is – sal hy julle koelbloedig doodmaak. Dink jy hy sal julle laat gaan? Julle weet te veel. Julle sal sterf, al drie van julle – en geen haan sal ooit daarna kraai nie. Vertel ons waar Marcelle die hangertjie versteek het sodat ons kan keer dat hy dit eerste in die hande kry, want dan is dit klaar met julle. En laat ons bid dat sy hom nie reeds vertel het nie.”

“Sy kan hom niks vertel nie, want sy weet self nie waar die hangertjie is nie,” stel Elmarie die ander vrou gerus.

Elmarie sien nie die skielike vernouing van die donker oë nie. Sy staar voor haar op die grond, terwyl haar verstand en hart in ’n geweldige tweestryd gewikkel is. Wie moet sy glo? Hatsjepsoet se storie is soveel meer aanvaarbaar as Hoessein s’n! Dit verduidelik so baie dinge!

Hoessein het toegekyk toe sy geslaan is, maar haar ’n paar uur later net betyds by die slawemark kom red.

Hoessein was die man wat sy in die hotelgang gesien het toe daar by haar kamer ingebreek is. Hy het gesê hy sal Marcelle en Deon red op voorwaarde dat hulle hom vertel waar die hangertjie is. As hy niks met hierdie skarabee-kultus te doen het nie, hoekom wil hy dan weet waar die hangertjie is? En dis waar wat Hatsjepsoet, of liewer Farah, gesê het. Dit het besonder maklik gegaan om hier in te kom en deur te dring tot by die selle, so asof dit vooraf gereël was.

“Marcelle weet nie waar die hangertjie is nie en hý weet dit,” herhaal sy verwese. “Hy weet net ek weet waar dit is, en daarom het hy ingewillig om Deon en Marcelle te red, want dit was my voorwaarde. Ek sal net praat wanneer Marcelle en Deon veilig op pad terug is na Suid-Afrika. Maar nou …”

Sy huiwer. Sy weet dat sy die punt bereik het dat sy moet kies wie sy glo. ’n Oomblik hang die skaal in ewewig. Dan onthou sy wat hierdie vrou haar so pas vertel het … dat hy haar liefkoos met die uitsluitlike doel om inligting uit haar te kry; dat hy terselfdertyd hierdie vrou se minnaar was en nie net dit nie, maar nog baie ander s’n ook. Elmarie raak bewus van die dowwe pynklop van haar hart. Eintlik is dit nie vir haar nuus nie.

Diep in haar hart het sy nog altyd vermoed dat Hoessein se bedoelinge met haar nie eerlik is nie, dat sy nie die enigste vrou in sy lewe is nie. Sy kyk nou stip na die vrou voor haar. Farah, met emosie op haar gesig en lewe in haar oë, is ’n beeldskone vrou en sy het openlik erken dat sy selfs nou nog soos klei in Hoessein se hande is. Daar is geen rede hoekom sy haar nie sal glo nie.

Die hotelbestuurder van die Kaïro Grand het tog ook gesê dat Hoessein en Farah die afgelope twee jaar onafskeidbaar is.

’n Fyn, verbitterde trekkie verskyn om Elmarie se mondhoeke. Sy was ’n gek om te kon droom dat ’n man soos Hoessein op haar verlief sal raak en dít terwyl ’n vrou soos Farah op die toneel is. Sy was ’n volslae gek om te kon dink dat hy haar werklik liefhet en dat dít die rede is hoekom hy so beslis geweier het om haar te laat gaan.

En nou, op hierdie oomblik, kan sy ook maar aan haarself erken … Sy was van haar verstand af om te kon toelaat dat hierdie man se liefkosings so diep in haar hart kruip, só diep dat Deon ’n skadubeeld geword het. Ja, sy was gek om op Hoessein Abd-el-Rahman verlief te raak!

“Dan het jy hom nog nie vertel waar die hangertjie is nie?” dring Farah se stem deur haar gedagtes en sy skud haar kop.

“Nee. Niemand buiten ek weet waar dit is nie.”

“Maar jy gaan dit aan ons vertel, nie waar nie?”

Elmarie kyk haar onseker aan. Iets waarsku haar om versigtig te wees.

“Ek sal dit net aan die polisie vertel. Neem my na Kaïro en laat ons aan die polisie alles vertel wat hier aangaan. Daar is genoeg getuienis teen Hoessein om hom vas te trap. Ek en my suster en Deon sal getuig.”

“Maar dis nie nodig nie. Ek het jou tog gesê dat Naton eintlik ’n speurder is. Ons bewyse teen Hoessein moet dodelik wees, Elmarie. Hy is ’n slinkse man en sal op die een of ander manier loskom, dit kan ek jou verseker. Vertel ons waar die hangertjie is sodat ons hom in ’n lokval kan lei.”

Elmarie se blik flits na die man wat geheel en al in wit verbande toegedraai is. Watter sekerheid het sy dat hy werklik ’n speurder is?

Sy skud haar kop beslis.

“Nee, Farah. Ek is jammer, maar ek weier om aan enigiemand anders behalwe die polisiehoof in Kaïro te vertel waar die hangertjie is.”

Farah staan stadig op en haar oë vernou. Elmarie hou haar fyn dop en haar hart verstil toe sy sien hoe die uitdrukkingloosheid weer soos ’n masker oor die beeldskone gelaat val. Farah, die pragtige Egiptiese meisie, het skielik weer verdwyn. Dis Hatsjepsoet, koningin van die Nyl, wat voor Elmarie staan. Haar getroue lyfwag, Naton, het ongemerk ook nader beweeg.

“Jy sal ons vertel waar die hangertjie is. Ons weet nou dat jy weet waar dit is, en dat slegs jy oor daardie inligting beskik. Ek sal nie rus voordat ek dit uit jou gekry het nie.”

Elmarie spring op en haar oë begin stadig rek van verbystering.

“Maar –”

“Jy het pragtig in die val getrap. Ek weet nou wat ek wou weet,” val die kil stem haar in die rede.

“Jy bedoel … jy bedoel dis alles leuens wat jy my vertel het, dat Hoessein nie … nie …”

“Presies! Hoessein is werklik besig om jou suster-hulle te probeer red. Hy is in alle erns besig om my in die rug te steek. Ons was bewus van sy koms en daarom het ek opdrag gegee dat hy toegelaat moet word om tot in die selle deur te dring. Maar terugkeer sal hy nie.”

Die donker oë vernou weer tot splete. “Vandat jy op die toneel verskyn het, het daar beslis ’n verandering by hom ingetree. Hy het belangstelling in my verloor. Daarvoor sal jy boet. Hoessein het nog altyd aan my behoort en hy moes die vader wees van my opvolger. Nou sal hy moet sterf omdat hy my verraai het.”

“Jy bedoel … jy gaan hom doodmaak!” Elmarie is wasbleek.

“Hy sal geoffer word aan Amen, god van alle gode. Hy het Egipte ook verraai. Amen laat hom nie bespot nie.” ’n Fanatieke lig brand nou in die swart oë wat na die stilswyende mummie langs haar draai. “Uit ’n mummie is ek gebore. Uit ’n mummie sal ek my opvolger ontvang. Nektanebo sal soos ’n dankoffer uitgestort word oor die altaar van Amen, en die geur van sy brandende liggaam sal soos wierook in die heilige Amen se neusgate opwalm.” Sy kyk nou weer na Elmarie. “En Amen sal tevrede wees en Egipte sy glorie teruggee en Hatsjepsoet sal op die troon van hierdie land sit en Egipte se kinders sal weer in die Nyl speel en die lotusblomme langs sy oewers vergader.” Haar arms is in die lug uitgestrek. “Vergader die volk en die priesters in die troonsaal van Amen sodat die offer gebring kan word en daar weer vrede en voorspoed en mag in Egipte kan wees!”

’n Kille doodsheid kom oor Elmarie terwyl die ontsettende besef tot haar deurdring … Hierdie vrou is kranksinnig en dis aan haar dat sy Hoessein verraai het! En dan, skielik, onthou sy sy waarskuwing: Die oomblik dat jy praat, gaan jy jou eie doodsvonnis teken! En sy hét gepraat! Sy het hierdie waansinnige aanbidders vertel dat sy en sy alleen weet waar die skarabee-hangertjie is!

Toe Hatsjepsoet eindelik haar arms laat sak en haar donker oë terugdraai na die meisie, weet Elmarie dat sy geen genade kan verwag nie.

“Laat ons Nektanebo tegemoetstap,” kom die bevel en sy gehoorsaam in ’n dwaal soos een wat die laaste sprankie hoop sien verdwyn.

Sy volg Hatsjepsoet, met Naton en ’n paar wagte agter hulle, deur die sarkofaagsaal die gangetjie af wat na die selle lei.

Hulle kom om die draai net toe die deur van die selle oopgeruk word en Hoessein en Deon langs mekaar hul verskyning maak, gereed om die niksvermoedende wagte aan te val. Maar die teenwoordigheid van Hatsjepsoet en Elmarie met die mummieagtige Naton en nog wagte agter hulle, ruk hulle tot stilstand.

“Elmarie!” Hoessein verstar.

Sy kyk op, asof onwillig, en toe sy die bekommernis in die donker oë sien, is dit asof iets binne-in haar meegee. Met ’n gesmoorde snik storm sy vorentoe en die volgende oomblik lê sy huilend teen sy bors. Sy arms hou haar styf vas terwyl hy oor haar kop na die vrou voor hom kyk.

“Wat het jy haar aangedoen?” vra hy bars, moord in sy oë.

Hatsjepsoet gee een van haar seldsame glimlaggies.

“Ek het haar niks aangedoen nie. Vra haar liewer wat het sy jóú aangedoen!”

Hy frons verward en kyk dan op die meisie in sy arms af, ’n vraag in sy oë wat Elmarie nie kan verontagsaam nie.

“Hoessein! O, Hoessein, vergewe my! Vergewe my!”

Sy hande gly na haar skouers en hy ruk haar van hom af los, sy oë soos gloeiende kole.

“Wat bedoel jy? Hoekom moet ek jou vergewe? Elmarie, jy het hulle tog nie vertel nie!”

“Sy het.” Hatsjepsoet swaai met haar hand in die rigting van die wagte. “Gryp hulle!”

Nooit sal Elmarie die uitdrukking in Hoessein se oë op daardie oomblik vergeet nie. Eers is daar verbystering in hulle te lees, toe ontnugtering en teleurstelling en toe ’n kilheid wat haar hart soos ’n swaard tref.

“Jy het my verraai!”

Elmarie kan net magteloos haar kop skud, terwyl dit voel of die wêreld om haar tot stilstand gekom het. Want op hierdie oomblik besef sy die eerste keer wat hierdie man werklik vir haar beteken en dring die afgryslike wete tot haar deur dat sy hom vir ewig gaan verloor. Laat hy dan alles wees wat Hatsjepsoet haar vertel het, hy bly nog die man wat sy liefhet. Hy het haar vertrou. Sy het hom haar woord gegee en sy het dit verbreek.

Sy kyk nou van Deon na Hoessein. Wat dit ook al was wat sy vir Deon Rabie gevoel het, dit kan nie vergelyk word met wat hierdie vreemdeling in haar wakker gemaak het nie. Dis of sy skielik haar tong terugkry.

“Hoessein, ek het haar nie vertel nie! Ek het haar nie vertel waar die hangertjie is nie!”

“Maar sy het jou gewantrou! Sy het my geglo toe ek ’n klomp leuens aan haar opgedis het! En sy sál my nog vertel waar die hangertjie is, dit kan ek jou verseker!”

“Ek sterf liewer!”

“Ons sal sien.” Hatsjepsoet kyk haar met uitdrukkinglose oë aan. “Ons sal sien of jy nog so seker van daardie feit sal wees wanneer jou geliefde Hoessein se liggaam krul en draai in die rooi offervlam! Bring hulle!”

Hulle word weggelei, elkeen met ’n wag aan die sy. Tevergeefs probeer Elmarie nou Hoessein se blik vang. Dis of hy haar oë doelbewus ontwyk. Sy gesig is strak en sy sien fyn sweet op sy voorkop blink, sy hande in magtelose vuiste gebal. Langs haar stap Marcelle, ’n Marcelle wat ’n oomblik lank die vryheid en lewe voor haar gesien wink het voordat die deur in haar gesig toegeklap is. Agter haar is Deon. ’n Deon wat skielik nie meer omgee wat verder gebeur nie, ’n man wat alle hoop verloor het.

’n Paar minute later bereik hulle ’n saal wat Elmarie nou vir die eerste keer sien. Dis ’n ontsaglike plek met ’n ontsaglike beeld aan die verste punt. Dis Amen, hoofgod, wat met siellose oë na hulle staar, maar vir die groepie gevangenes lyk dit asof sy oë gulsig op hulle gerig is. Rondom hulle val die mense in aanbidding op die vloer neer en die priesters vergader voor die heilige altaar waar die vlammetonge hemelhoog lek, gereed om die offer aan Amen te ontvang.

Hoessein bied geen weerstand toe hy vorentoe gestamp word nie.