Читать книгу Ena Murray Keur 13 - Ena Murray - Страница 7

Toe Elmarie so skielik beveel word om die wagte te volg, het sy en Marcelle skaars tyd om mekaar te groet. Hul hande het mekaar net vlugtig aangeraak en in albei se oë het die vraag gelê: Sal ek haar weer sien?

Daarna is Elmarie weggelei en Marcelle het alleen agtergebly om ’n halfuur later aan Nektanebo die nuus mee te deel: Elmarie is reeds op pad na die slawemark.

Gelukkig vir Elmarie het sy nie geweet waarheen sy geneem word nie. Maar al sou sy ook kon raai, is dit te betwyfel of dit veel indruk op haar sou maak. Haar rug was nog te rou en seer om haar veel aan die onmiddellike toekoms te steur. En dan was daar nog die vraag wat haar gedagtes oorheers het: Wie is Nektanebo, die man wat vir haar gefluister het? Want hoe meer sy daaroor dink, hoe sekerder raak sy dat sy haar dit nie verbeel het nie, dat hy werklik gesê het sy moenie praat nie. En saam met daardie sekerheid groei ’n ander sekerheid in haar: sy ken hom. Net – sy ken hom nie by die naam Nektanebo nie, maar as Hoessein!

Elmarie word weer geblinddoek en in ’n motor gelaai. Dis ’n lang rit en nie een van die twee mans by haar in die motor praat ’n woord nie. Later kom hulle by ’n klein oase aan en daar word sy aan ’n ander man oorhandig. Die reis word voortgesit op kamele. Elmarie is te uitgeput om weerstand te bied toe sy op die kameel se rug getel word, selfs al is die blinddoek verwyder. Daar is ’n soort skerm van penne en materiaal bo-op die harige boggelrug gebou sodat sy nie sigbaar is van buite af nie.

Later in die dag is sy innig dankbaar vir hierdie skerm toe die hitte van die woestynson in al sy felheid oor die sandduine neerbak. Net een keer sien sy ’n karavaan kamele teen die horison afgeëts staan.

Dis eers teen die aand, toe ’n bloedrooi son in die weste sak, dat Elmarie eindelik die doel agter hierdie lang reis agterkom.

Dis ’n redelik groot oase wat hulle nader. Daar heers groot bedrywigheid tussen die palmbome wat soos eensame wagte oor ou ruïnes waak. Sy sien baie mans, almal geklee in die los kleed van die Arabier. Dis donker onder die bome en die bewegende gestaltes lyk spookagtig in die flou lig van die sekelmaan.

Toe sy en die Arabier die binnekring nader, skemer die volle werklikheid tot haar deur. Op ’n verhogie, rooi verlig deur die gloed van ’n vuur, sien Elmarie ’n ry meisies. Die oorgrote meerderheid is Europese meisies van alle ouderdomme. Party van hulle lyk nog soos blote kinders. Almal is skamel geklee sodat die gloed van die vlamme oor die vroulike rondings speel, tot die genot van die gulsige blikke wat aan hulle kleef. ’n Man staan voor hulle en swaai wild met sy arms in die lug – hy is besig om hulle op te veil.

Elmarie verys in haar spore. Is dit die lot wat op haar wag? Sy deins terug, maar staalharde vingers om haar pols sleep haar vorentoe. Daar kom uitroepe van die bieërs toe sy in die ligkring ingestamp word. Die ou Arabier aan haar sy glimlag ingenome. Vanaand gaan hy baie geld maak.

Die horde swart oë staar gretig na die blonde hare, die sagte rondings, die groot oë soos diep poele in die wit gesig. Nuwe geesdrif vaar onder die bieërs in. ’n Opgewonde gemurmel styg op.

Elmarie kyk vlugtig met die ry af, en sy lees op elke gesig dieselfde emosies – wanhoop en naakte angs en, in die moedelose hang van die skraal skouers, stomme aanvaarding. Niks kan hulle meer red nie.

Die volgende oomblik ruk haar liggaam toe sy besef dat hulle op haar bie. Die stemme verdring mekaar en sy staar angsbevange na die gesigte wat na haar gekeer is. Gulsige swart oë, dik vlesige lippe, vet lywe, opgeblase wange, bebaarde gesigte, sweetpalms. Haar blik dwaal desperaat om haar. Is daar geen uitkoms nie?

En dan, skielik, sien sy hom deur die kring bieërs beur. Sy breë skouers baan ’n pad vir hom oop totdat hy reg voor haar onder die verhogie tot stilstand kom. Hy is in dieselfde klere as al die ander geklee, maar sy herken hom onmiddellik. ’n Paar woorde spat uit sy mond, sy blik vas op haar. Warmte sypel terug in Elmarie se liggaam. Op hierdie oomblik vergeet sy van al haar agterdog – weet sy net dat sy gered is van ’n afgryslike lot.

Maar van die bieërs is nie so ingenome met hierdie nuwe aankomeling nie. Hy is besig om die prys onmoontlik hoog op te jaag. ’n Paar stemme klink weer op. Die vreemdeling se stem antwoord. Weer word die bod opgeskuif – maar deur minder stemme hierdie keer. Die vreemdeling swyg. Elmarie se oë rek. Hy kan nie … hy durf haar nie nou in die steek laat nie! Nie nou nie!

’n Harde, sardoniese glimlag speel rakelings om die streng mond. ’n Geamuseerde glinstering blink in die donker oë. Dan noem hy sy bod – en die ander swyg verstom. Nog nooit is soveel vir ’n vrou betaal nie! Die stilte duur voort. Niemand sien blykbaar kans om die bod hoër te skuif nie. Die man hou sy hand uit en met ’n gesmoorde snik op haar lippe beweeg Elmarie vorentoe en word van die verhogie afgetel. Sy voel hoe sy ’n oomblik teen hom vasgehou word en sy leun dankbaar teen die breë bors. Sê nou maar hy het nie betyds opgedaag nie?

Stilswyend gluur die ander hom agterna toe hy buk, die meisie in sy arms optel en wegstap.

Die motor dreun oor die woestynsand, maar toe die oase uit sig is, kom dit skielik tot stilstand. Hy skuif die hoofkleed van sy kop af en draai na haar. Dan, met ’n gesmoorde kreet, trek hy haar in sy arms in.

“Elmarie …”

“Hoessein! O, Hoessein!” Sy klou hom krampagtig vas terwyl hy met roekelose teerheid haar gesig met soene bedek.

“Ek het gedink ek sal jou nie kry nie,” fluister hy teen haar vel. “Ek was eers na die slawemark by Akabar. Ek was wanhopig toe ek daar kom en jy is nie daar nie. Toe onthou ek van hierdie plek. Ek het soos ’n waansinnige gejaag en die hele pad gebid dat jy hier sal wees – en dat ek betyds sal wees.”

“Jy was – net betyds!” Haar oë staar dankbaar na hom. “Moes jy baie vir my betaal?”

Hy glimlag skielik. “Ja. Hopeloos te veel!”

“O!” Sy trek effens weg van hom, maar dadelik klem sy arms stywer om haar.

“Moenie verspot wees nie, my liefling. As dit moet, sal ek al die skatte van die farao’s vir jou gee. Elmarie, Elmarie, ek sal jou nooit weer laat gaan nie!” Sy stem word ’n sagte liefkosing.

Hy voel die rilling wat deur haar trek en hy weet dit is ekstase. Hy voel die sagte bewing van haar liggaam onder sy aanraking, die oorgawe op die vol, jong mond en in sy hart beaam hy: Elmarie Wiid, ek sal jou nooit weer laat gaan nie … al gebeur wat ook al. Eindelik bevry sy haar lippe en saam kyk hulle op na die sekelmaan wat bo hul koppe hang. Sy een hand omhels haar nek sodat sy duim op die kloppende pols in haar kuiltjie lê.

“Onthou jy?”

“Ja.”

“Wat?”

“Jy het gesê dat ons een aand saam oor die woestynsand sal ry en …”

Sy huiwer en hy voltooi die sin: “En dan sal jy volkome aan my behoort. Toe het jy van my af weggehardloop en ek het vir jou gesê wat bestem is, sal wees. Glo jy dit nou?”

Sy kyk stadig na hom op en dis of sy langsaam uit ’n betowerende slaap wakker word. Herinneringe spoel deur haar en saam met hulle kom al die onbeantwoorde vrae in verband met hierdie man, al die agterdog …

“Hoessein …”

Maar hy lê vinnig ’n vinger op haar lippe.

“Nie nou nie. Ons sal moet ry. Die pad is ver. Jy moet totaal uitgeput wees. Kom lê met jou kop hier teen my skouer en probeer rus.”

Sy gehoorsaam dadelik, bly om die oomblik van ondervraging uit te stel. Sy sluit haar oë en voel sy lippe vlugtig oor haar voorkop streel voordat die enjin aangeskakel word. Sy frons liggies. Hoe is dit moontlik dat sy so veilig by hierdie man kan voel terwyl sy so ’n vreeslike agterdog teen hom koester? Hoe het sy so seker geweet dat sy niks meer te vrese het nie, die oomblik toe hy in die ligkring voor haar verskyn het? Hoe het sy intuïtief geweet dat hy haar nie koop met dieselfde doel as die ander wat op haar gebie het nie? En hoe kan sy so reageer op sy geringste aanraking terwyl hy miskien die man is wat stilswyend staan en toekyk het dat haar rug met ’n sambok oopgekloof word?

Daar is soveel vrae, soveel wat sy hom wil vertel, maar soos ’n kind wat weet dat sy veilig is, raak sy aan die slaap teen sy skouer.

Hoeveel ure later dit is, weet sy nie, maar sy word gewek toe hy haar in sy arms optel. Sy kyk met slaapbenewelde oë om haar rond. Die maan het al laag in die weste gesak. Sy sien dat hulle by ’n oase moet wees, want die bekende lang, maer gestaltes van palmbome troon teen die helder hemel uit. Voor hulle is ’n groot wit gebou en Hoessein dra haar na binne. Hy laat haar op ’n rusbank neersak en kyk dan op haar af, sy oë teer. Liefkosend lê hy ’n oomblik sy hand teen haar wang en kom dan orent.

“Ek het kos bestel. Jy moet dood van die honger wees. Verskoon my net ’n oomblik, asseblief.”

Hy verlaat die vertrek en na ’n oomblik van aarseling staan Elmarie versigtig op. Sy kyk om haar rond, maar dis doodstil. Vinnig beweeg sy op haar tone na die deur waar hy verdwyn het. Saggies, baie stadig druk sy dit oop. ’n Gang strek voor haar uit, en sy is net betyds om die sleepsel van ’n kleed by een van die deure wat uit die gang draai, te sien verdwyn.

Met haar hart bonsend in haar keel glip sy geruisloos die gang af. Die deur is toe. Sy huiwer met ’n uitgestrekte hand. Sal sy nie maar omdraai nie? Maar ’n drang binne-in haar dryf haar om voort te gaan. Sy moet weet. Vir eens en vir altyd moet sy seker maak. Dan, met ’n vinnige beweging, stamp sy die deur oop en die man swaai blitsvinnig om. Hulle staar mekaar aan en sy gelaat verstil tot ’n onleesbare masker terwyl die bloed uit haar wange wegdreineer.

“Kom binne, Elmarie.”

“Dankie – Nektanebo.”

Hy antwoord nie, kyk haar net nog ’n oomblik stilswyend aan en gooi dan die los Arabiese kleed wat hy so pas uitgetrek het van hom af. Dan swaai hy van haar af weg en stap na die kas waar hy ’n sigaar uit ’n dosie haal en dit tydsaam aansteek, die juweelbelaaide kraag om sy nek flitsend in die lig van die kandelare agter hom.

“Wel?”

Elmarie weet nie presies wat sy alles kwytraak nie.

“Gaan jy altyd só geklee wanneer jy by jou oase is – soos ’n Egiptiese farao?”

“Daar was nie tyd om te verklee nie. Gelukkig vir jou het ek geen tyd verspeel nie … anders was jy nou die nuutste lid van die een of ander harem op ’n godverlate oase êrens tussen die sandduine van die woestyn.”

“Gelukkig vir my! Hoe weet ek dat dit op hierdie oase nie presies dieselfde is nie – dat ek nie die nuutste toevoeging tot ’n harem is nie?”

“Omdat ek dit sê. Ek hou geen harem hier aan nie. Ek stel nie belang in sulke goed nie.”

“Nee, jy’s reg. Ek glo jou. Jy stel net belang in ou vergane Egiptiese koninginne en dan, veral, in Egiptiese hangertjies.” Haar teleurstelling is so groot dat sy haar vrees vir hom vergeet het. ’n Kille, radelose woede laat haar liggaam bewe. “Ek was ’n gek om nie van die begin af deur die hele speletjie te kon sien nie. Jou praatjies van netnou, al jou liefkosings was gemik net op een doel: om my so ver te kry om jou te vertel waar daardie hangertjie is waarna jy en jou vriendin Farah so naarstiglik soek.”

“Elmarie, luister na my …”

“Nee, Hoessein. Nie langer nie. Laat ons van voor af begin. Daardie dag toe jy so bekommerd was dat Deon besig is om my te ontvoer, het jy al geweet wie ek is. Dis hoekom jy na die motor gekom het.”

“Jy slaan die bal mis,” antwoord hy koud. “Ek het gedink dit was jou suster en ek kon nie begryp wat aangaan nie, want sover ek geweet het, was sy dan …”

“Opgesluit in daardie donker hool, jou en jou muwwe Egiptiese mummie-koningin se gevangene,” voltooi sy sy sin. Haar stem is bitter en binne-in haar vreet die selfverwyt. As sy maar na Deon geluister het! Nee, maar toe begin sy mos soos ’n bakvissie reageer op ’n paar gefluisterde woorde van ’n donker vreemdeling. O, hoe kon sy so ’n gek van haarself gemaak het?

“Jy het dit alles mooi beplan, nie waar nie, Hoessein? Jy het besluit om my op jou verlief te maak sodat ek jou kan vertel waar daardie hangertjie is nadat jy dit nie in my kamer kon kry nie.”

“Ek het nie jou kamer deurgesnuffel nie. Ek het jou dit reeds gesê.”

“As dit nie jy was nie, wie dan?”

“Dit was … ander mense.”

Haar oë vernou.

“Trawante van jou koningin Hatsjepsoet … of sal ons haar maar by haar regte naam noem – Farah?”

Hy staan en suig aan sy sigaar en kyk stil deur die sigaarrook na haar, so koel soos ’n komkommer.

“Hoessein, waarmee is julle besig? Watse plek is dit daardie waar julle Marcelle gevange hou en rondloop soos goeters wat duisende jare oud is? Of is jy bang ek sal gaan vertel?”

’n Fyn glimlaggie breek om die harde mond.

“Nee, ek is nie daarvoor bang nie, want ek weet dat jy nooit die geleentheid sal kry nie. Ek sal jou nooit weer laat gaan nie, Elmarie. Dis ’n feit wat jy liewer moet aanvaar. Maar ek gee nie om om jou te vertel nie. Sit gerus.”

Toe sy plaasgeneem het, vervolg hy met ’n doodkalm stem: “Soos jy seker weet, word daar al baie jare opgrawings in Egipte gedoen, eintlik spesifiek in die grafte van die ou farao’s. Soos jy seker ook weet, is die piramides eintlik grafte van die farao’s. Hulle is gebou tydens die Ou Koninkryk van Egipte, omstreeks 2 700 jaar voor Christus, in die vierde dinastie van daardie tydvak. Ek sal jou nie verder vermoei met geskiedkundige feite nie. Wat eintlik van belang is, is dat hierdie praalgrafte van die ou farao’s ’n onweerstaanbare bekoring vir rowers ingehou het. Die ou Egiptenare het geglo dat die liggaam voortlewe ná die aardse dood, oftewel die ka, die gees of dubbelganger. Die ka sou dieselfde dinge nodig hê in die lewe hierna as wat hy nodig gehad het toe hy nog op aarde gelewe het. Daarom is die graftombes volgestop met alledaagse benodigdhede, kos, klere, meubels, juwele, artikels van onskatbare waarde. Daar is ook slawe lewend saam met die mummies van hul koning toegemessel sodat hulle sy ka tot diens kon wees. Die farao’s van die later tydperke het egter ouliker geraak. Hulle het gesien wat gebeur het met hul voorgangers se grafte wat so in die oog was. Toe het hulle begin om hul grafte weg te steek. Hulle het dit diep in die aarde uitgedolwe en die ingang verseël en so goed gekamoefleer dat argeoloë eers onlangs die ontdekkings in die Vallei van die Konings gedoen het, soos toe Toetankamen se graf oopgegrawe is. Dit was eintlik die eerste verseëlde graftombe van ’n farao wat ontdek is. Die ander was ook al voorheen deur rowers besoek.”

Teen haar sin word Elmarie geboei deur sy vertelling. Sy sit roerloos.

“In Egipte het daar die afgelope jare ’n kultus ontstaan, uitgeken aan die merk van die skarabee, wat bestaan uit fanatieke aanhangers van ou Egipte, sy skatte en sy tradisies. Hulle het die onmoontlike geloof dat as die beskawing van ou Egipte soos in die tydperk van die farao’s weer kan oplewe, Egipte sy verlore glorie sal herwin. Hulle glo as die ou gode – soos Amen, die hoofgod, en Ra, die songod – in ere herstel word, Egipte weer die heerser sal wees soos eeue gelede. Baie van die goed wat opgegrawe is, is uit Egipte weggeneem en pryk in ander lande se museums. Stadig maar seker word hulle deur hierdie mense teruggesteel en teruggebring na die plek van hul oorsprong. So is daar byvoorbeeld ’n kopstuk van koningin Nefertiti, vrou van Ikhnaton, wat Egipte omstreeks 1 400 jaar voor Christus geregeer het, wat gedurende die Tweede Wêreldoorlog uit Berlyn verdwyn het. Vandag kan ek jou gaan wys waar daardie kopstuk staan. Hierdie mense stuit vir niks om terug te kry wat hulle as hul eie beskou nie. Hulle het ’n geheime plek waar hulle hierdie goed versamel om die ou beskawing van Egipte weer te laat herlewe. In daardie plek staan skatte waarvan die waarde nie in geld bereken kan word nie, en daar word ook weer aan die ou gode geoffer soos duisende jare gelede. Aan die hoof van hierdie organisasie staan ’n vrou wat in haar hart daarvan oortuig is dat sy die opgestane mummie is van ’n Egiptiese koningin wat byna drie duisend jaar gelede geleef het.”

Elmarie is eers te verslae om iets te sê. Dan fluister sy eindelik: “Dan is dít waarom hulle so graag die hangertjie wil hê! Maar, Hoessein, ek glo nie hierdie hangertjie is een van die goed wat werklik uit die ou tydperk dateer nie. Marcelle het dit vir een rand by ’n straatstalletjie gekoop.”

“Ja, sy het, en hoe dit daar beland het, weet niemand nie. Maar hierdie versekering kan ek jou gee. Daardie hangertjie, my skat, is meer werd as al die skatte wat hulle tot dusver vergader het!”

“Net die blote hangertjie?” Sy kyk hom verslae aan.

“Nee, nie net die blote hangertjie nie. Daar is ’n geheim aan daardie hangertjie verbonde, en as daardie geheim opgeklaar kan word, sal die menslike oog skatte sien wat hy nooit, so oud as wat die wêreld is, tevore saam gesien het nie.” Hy druk sy sigaar dood en tree nader, sy gelaat skielik strak, onverbiddelik. “En nou, Elmarie, nou gaan jy my vertel.” Sy hande gryp haar skouers vas en die donker blik boor in hare. “Wáár is daardie hangertjie, Elmarie?”

“Ek weet nie.” Elmarie kyk strak in die donker oë terug.

“Dis ’n leuen! Ek weet dis ’n leuen. Terwyl jy met die sambok geslaan is, het jou suster jou toegeroep dat jy nie moet praat nie. Met ander woorde, jy weet waar dit is.”

Elmarie se oë vernou.

“Hoe kon jy verstaan wat Marcelle geroep het? Sy het Afrikaans gepraat.”

Hy aarsel, draai dan van haar af weg en neem stelling voor die kandelare in. Hul oë ontmoet oor die breedte van die vertrek.

“Goed, Elmarie. Jy is skerpsinniger as wat ek gedink het. Ek gooi my kaarte in. Ek verstaan Afrikaans.” Hy huiwer en slaan dan van Engels af oor na Afrikaans. “Soos jy kan hoor, praat ek ook Afrikaans.”

Elmarie trek haar asem skerp in. Sy staar hom met wydgerekte oë aan. Eindelik kry sy haar stem terug.

“Wie is jy, Hoessein?”

“Dis nie ter sprake nie. Wat van belang is, is waar daardie hangertjie is.”

“Hoekom wil jy dit nou weet as jy ’n paar uur gelede aan my gefluister het ek moet nie sê nie?”

“Omdat Farah onder geen omstandighede mag vasstel waar daardie hangertjie is nie. Verstaan jy, Elmarie? Al kos dit ook jou lewe en jou suster s’n.”

’n Frons verskyn op Elmarie se gesig.

“Ek begryp nie, Hoessein. Hoekom …?” Sy swyg en kyk hom skerp aan. “Natuurlik! Jy wil daardie hangertjie self hê! Jy wil jou Egiptiese minnares in die rug steek! Daarom dat jy so grootmoedig was om my by die slawemark te kom red. Daarom dat jy jou uiterste gedoen het om my op jou verlief te maak.”

’n Glimlag ruk aan sy mondhoeke, sy oë glinster spottend.

“Ek het daarin geslaag, nie waar nie? Jy is op my verlief, Elmarie!”

Haar mond gaan oop van verontwaardiging en haar oë blits, maar hy hou sy hand omhoog.

“Asseblief, ons sal nie nou daaroor redeneer nie. Kom, Elmarie, waar is die hangertjie?”

“Jy moet van jou verstand af wees as jy vir een oomblik dink dat ek jou dit sal vertel.” Sy stik eintlik van woede.

Sy oë kyk haar nougetrek aan. Hy bestudeer haar in stilte. “Jou suster en haar verloofde is in die mag van mense wat geen genade ken nie,” sê hy dan. “Marcelle en Deon Rabie sal nooit weer lewend uit daardie plek kom nie, Elmarie. Op hierdie oomblik ondergaan Deon die wreedste foltering denkbaar en jou suster moet dit magteloos staan en aanskou omdat sy hulle nie die verlangde inligting kan gee nie, al wil sy ook. Hul lewe is in jou hande, Elmarie.”

“Hoe kan dit wees? Die oomblik dat julle die verlangde inligting het, sal ek en Marcelle en Deon onmiddellik doodgemaak word!”

“Dis presies wat sal gebeur as jy die inligting aan Farah verstrek. Maar as jy dit vir my sê, belowe ek jou dat jou suster en haar verloofde vrygelaat sal word en veilig in Suid-Afrika terugbesorg sal word.”

“Watter waarborg het ek dat jy jou belofte sal hou?” vra sy agterdogtig.

“My woord.”

“Jy is nie reg wys nie as jy dink dat ek my lewe en dié van die ander twee sal waag en dit op jou woord. Nee, Hoessein. Vergeet maar daarvan.” Sy lag kortaf, bitter.

Hy sug. Koppigheid is skynbaar ’n familietrek by die Wiids.

“Goed dan. Ek sal eers jou suster en haar verloofde red. Wanneer hulle veilig is, sal jy my dan vertel?”

Sy aarsel nog, hoewel sy besef sy het geen ander keuse nie. Sy sal hierdie aanbod moet aanvaar. Dis die enigste hoop wat daar nog oorbly.

“Goed, Hoessein.” Sy knik gelate. “Die dag wanneer ek en Marcelle en Deon op die vliegtuig klim, op pad terug na Suid-Afrika, sal ek jou sê waar die hangertjie is.”

“Jammer, Elmarie, maar nie jy nie. Net jou suster en Deon Rabie. Jy bly hier.” Hy skud sy kop beslis.

“Wat!” Sy kyk hom verdwaas aan. “Maar hoekom dan …?”

“Ek het jou dit tog vanaand gesê.”

“Maar … maar … Luister hier, Hoessein, ek sal dan net weier om jou enigiets te vertel indien jy my nie ook wil laat gaan nie.”

“En ek het jou ’n paar uur gelede gesê ek is bereid om, as dit moet, al die skatte van die Egiptiese farao’s in te boet om jou te behou. Ek het bedoel wat ek gesê het.”

Sy staar hom woedend aan, magteloos en ook bevrees. Sal hy nog altyd volhou met die klug dat sy moet glo hy het haar lief?

“Hoessein, ek weet nie hoekom jy nog wil voorgee … wel, ek weet tog van jou en Farah …”

“Jy weet niks nie, Elmarie. Wat jy wel weet, wil jy nie erken nie.” Hy is skielik by haar, sy hande op haar skouers. Sy wil wegbeweeg, maar hy ruk haar teen hom terug. “Is jy bang vir my aanraking, Elmarie? Bang dat jou lippe jou weer sal verraai soos tevore?”

Sy kyk magteloos in die donker oë wat so intiem op haar gerig is en die wete lê in haar hart dat hy gelyk het. Sy is bang vir sy aanraking, bevrees vir die oomblik dat sy lippe oor hare sal sluit en hulle albei sal weet watter mag hy oor haar het … “Ek sal jou graag weer wil toon dat ek gelyk het, maar daar is nie nou tyd nie. My lewe is op die oomblik net so min werd as joune.” Hy lag saggies, tevrede.

“Wat bedoel jy?”

“Teen hierdie tyd sal Farah al weet dat ek die een is wat jou teen so ’n fabelagtige prys gekoop het. Ek dink sy het lankal ’n vermoede dat ek nie so ’n getroue aanhanger van haar is as wat ek wil voorgee nie …”

“Of so ’n getroue minnaar,” kan Elmarie nie help om by te voeg nie en hy lag weer.

“Hinder dit jou? Dit kom my voor of die gedagte dat daar iets tussen my en Farah is aan jou krap! Ek wonder hoekom?” laat hy skynbaar ernstig hoor, maar met ’n tergende vonkeling in sy oë. Dadelik raak sy gesig egter weer ernstig. Daar wag ’n moeilike taak op hom, ’n taak wat miskien sy lewe kan eis. En dit moet binne die eersvolgende paar uur afgehandel word, anders kan dit miskien vir altyd te laat wees.

Hy trek ’n kamerjas oor die glinsterende mondering aan en stap na die deur.

“Kom ons gaan eet. Ons sal dadelik daarna moet vertrek.”

“Jy bedoel om Marcelle en Deon te gaan bevry? Maar ek gaan nie saam nie.”

“O ja, jy gaan. Ek gaan jou nie hier laat sodat Farah se trawante jou weer in die hande kan kry nie. Die veiligste plek vir jou is by my. Jy gaan saam.”

Sy stem is beslis en Elmarie weet dat dit nie sal help om verder te protesteer nie. Net die gedagte dat sy weer in daardie plek moet ingaan, gee haar koue rillings. Maar ter wille van Marcelle en Deon sal sy moet gaan.

Gedurende die ete is albei stil. ’n Paar keer loer Elmarie onderlangs na die man regoor haar. Maar sy gesig is ernstig en hy eet soos iemand wie se gedagtes met ander dinge besig is. Onwillekeurig huiwer haar blik op die aantreklike gesig, die sterk ken en mond, die effens geboë neus, die breë skouers, die fors liggaam. Wie ís hy? Egipte ken hom as Hoessein Abd-el-Rahman, ’n ryk en ledige, aantreklike rokjagter. Maar hy is ook Nektanebo – raadgewer en minnaar van ’n vrou wat haarself as ’n opgestane Egiptiese mummie beskou – iemand wat onwettige en gruwelike misdade pleeg, ’n fanatikus wat nie vir moord sal stuit nie. Elmarie vermoed dat daar nog ’n derde persoon in hierdie man skuil – dié een wat Afrikaans magtig is. En dít maak hom nog geheimsinniger. Wie ís hy?

Sy het gedink dat sy baie van hom weet, maar besef nou dat sy hopeloos naïef was. Al wat sy ken, is ’n klomp deurmekaar feite wat mekaar weerspreek en wat haar laat wonder of dit werklik feite is en nie maar indrukke, wat so maklik heeltemal verkeerd kan wees nie.

Wat haar die meeste ontstel, is die wete dat hy ’n mag oor haar hart het wat haar totaal magteloos maak. Sy kan hom net doodeenvoudig nie haat soos wat sy sy minnares haat nie. Terwyl sy weet dat sy hom nie durf vertrou nie, kan sy nie anders as om hom op sy woord te neem nie. Hy is die man wat stilswyend staan en toekyk het toe haar rug deur ’n sambok oopgekloof is; hy is een van die leiers van hierdie skrikwekkende kultus; hy is die man wat reguit gesê het dat hy die hangertjie wil hê en duidelik getoon het dat hy nie sal huiwer om selfs sy minnares in die rug te steek om dit te bekom nie, natuurlik vir eie gewin. En tog glo sy dat hy woord sal hou en Marcelle en Deon sal laat gaan. Ten spyte van alles wat sy van hom weet, voel sy by hom veilig asof sy intuïtief weet dat hy haar sal beskerm.

Daar word nie lank versuim ná ete nie. Geklee in dieselfde losserige rok wat sy aangetrek is net voordat sy na die slawemark vervoer is, volg sy Hoessein na sy motor.

“Waar presies is ons, as ek mag vra?” vra Elmarie toe hy die enjin aanskakel.

“By my oase, natuurlik. Dis nie veel werd nie, maar ’n mooi plek. Jammer dat jy dit nie ’n bietjie van naderby kan beskou nie. Die afgesonderdheid daarvan maak dit byna waardeloos. Reg agter ons, sowat sewentig kilometer ver, lê Luxor. Ons nader nou die Arabiese woestyn.”

“Ek begryp nie. Lê die Rooi See dan nie tussen Egipte en Arabië nie?”

“Ja, maar hierdie strook woestyn aan die oostekant van Egipte tot teenaan die Rooi See word ook die Arabiese woestyn genoem.”

Elmarie kan ten spyte van die kommer en vrees, wat maar altyd in haar hart huiwer, nie anders as om belangstellend om haar rond te kyk nie.

Teen die hartaar van Egipte en terselfdertyd die grootste rivier in die wêreld, die Nyl, word die aarde besproei en strek die groen landerye, waarvan die vernaamste ryslande is, kilometers ver langs die rivier op. Maar namate ’n mens verder af oos of wes van die rivier wegbeweeg, verdwyn die groenigheid en eerlank sien jy net die wit sandduine van ’n barre, kaal woestyn om jou uitstrek soos ’n beweginglose wit see. In die lig van die sterre lyk dit silwerwit. Die eensaamheid en verlatenheid laat ’n mens verwonderd dat daar nog sulke groot aarddele in hierdie volgepakte wêreld is. Dis soos ’n eindelose, kleurlose aarde sonder horison, sonder perke.

Skielik doem daar op die flou gesigseinder ’n swart massa op.

“Wat is dit?” vra Elmarie.

“Dis die Rooi See-berge. Net anderkant hulle lê die Rooi See. Dis ons bestemming. Binne-in die ingewande van daardie berge herlewe ’n beskawing van eeue gelede. Binnekort sal jy verstom staan, Elmarie. Jy gaan dinge sien wat jy nooit sou kon glo bestaan nie. Daardie berge bewaar skatte wat geen museum ter wêreld besit nie.”

“En jy sê daardie hangertjie is meer werd as al daardie dinge saam?” vra Elmarie met ontsag.

Hy kyk vlugtig na haar. “Ja, Elmarie. Daardie skarabee-hangertjie is meer werd as al die goud en juwele wat in hierdie berge opgesluit lê.” Hy bring die motor tot stilstand. “Ons sal hiervandaan moet stap. Ek wil nie tot te naby ry nie. Hier is oral wagte geplaas. Ons sal baie versigtig moet wees. Word ons nou gevang, is dit klaarpraat.”

Sy klim gehoorsaam uit en sien hoe hy ’n wit seil agter uit die motor haal en oor die motor trek. Op ’n afstand sal die voertuig glad nie tussen die wit duine sigbaar wees nie. Maar voordat hulle begin aanstap, draai hy na haar.

“Elmarie, ek wil jou iets vra wat vir jou miskien onmoontlik is, maar ek vra dit nietemin.”

Sy kyk hom vraend aan. Sy stem is so ernstig soos wat sy dit nog nooit gehoor het nie. “Ja?”

“Vertrou my, asseblief.” Hy sien die verstilling van haar gelaat en sy hande gryp haar skouers vas. “Asseblief, Elmarie, ek smeek jou! Vergeet die volgende paar uur van jou agterdog teenoor my. Vergeet wat jy dink jy van my weet. Vertrou my volkome. Dis al manier waarop ons lewend hier sal uitkom. Jy moet my vertrou, al gebeur wat ook al! En moet niks, niks wat jy gesien en gehoor het, verklap nie, byvoorbeeld die feit dat ek Afrikaans magtig is nie … al kos dit ook jou lewe!”

Sy verbleek by die aanhoor van sy woorde. As hierdie man haar net in sy vertroue wil neem!

“Hoessein, wat beteken dit alles? Wie is jy? Wat presies is die rol wat jy speel?”

“Ek mag jou niks vertel nie, Elmarie. Ek wens ek kon, meisietjie, maar veral ter wille van jou eie veiligheid mag jy niks meer weet nie. Jy weet reeds te veel. Maar onthou net dit, my skat, die oomblik dat jy gaan praat, gaan jy ons doodsvonnis teken – myne, joune én die ander twee s’n.”

Sy kyk hom lank stilswyend aan.

“Goed, Hoessein,” antwoord sy dan. “Ek het geen ander keuse nie. Ek moet jou vertrou. Ek sal nie praat nie.”

En daar onder die flou skynsel van ’n Egiptiese maan, omring deur blinkwit sandduine, neem hy haar weer in sy arms. Hierdie keer soen sy hom terug met die volle wete van wat sy doen en sy gee nie om nie. ’n Roekeloosheid het van haar besit geneem. Al wat sy weet, is dat dit miskien die laaste keer is dat sy so in sy arms sal wees – en dis vir haar ’n ontsettende gedagte.

Hy laat haar eindelik gaan en neem haar hand, sy stem skor. “Kom.”

Hulle het ’n paar honderd meter gevorder toe hulle skielik op ’n sandduin voor hulle ’n eensame gestalte sien. Blitsvinnig ruk hy Elmarie langs hom op die sand neer en fluister dringend: “Lê doodstil. Dis een van die wagte.”

Die man tuur ’n oomblik voor hom uit. Dan draai hy sy rug op hulle en kyk in die rigting van waar hy gekom het.

Hoessein druk sy lippe teen Elmarie se oor en sy hoor hom fluister: “Wag. Ek is nou terug.”

Hy beweeg langs haar en sy sien hoe hy stadig, behoedsaam oor die sand begin seil, sy oë stip op die man se silhoeët gerig. Haar hart klop in haar keel. Wat as die wag nou omdraai?