Читать книгу Onderwêreld - Fanie Viljoen - Страница 15

“Wat? Is jy mal?” vra ek. “Waar sou ek nou al try hack het?”

Eckardt glimlag skelm. “Maak toe die kamerdeur. Cyberspace se onderwêreld wag …”

Donker woorde, stikvol opwinding. Onderwêreld. Net die klank daarvan laat my hoendervleis kry. Asof dit John is wat aankondig: “Hei, boet, ons gaan ’n nuwe extreme sport try. Hoe lyk dit, is jy in?”

Eckardt draai terug na sy laptop. “Kom ek wys jou. Ek is al ’n ruk besig om hierdie een te try hack,” sê hy. “Dis ’n reisagent se website. Ek het ’n program laat hardloop om te kyk vir CGI-swakpunte en –”

“Wag, CGI … soos die programme wat hulle gebruik om special effects te maak in movies?”

Eckardt skud sy kop. “Nee, dis iets anders. Hierdie CGI is ‘Common Gateway Interface’. Dit verwys maar net na die manier waarop programme op ’n webserver praat met die surfer se browser.”

“Hoekom doen jy dit?”

“Ek soek inkomplek. Jy kan die maatskappy aan die ander kant amper sien as ’n kasteel. En ek soek ’n swak plek in die ringmuur om binne-in die kasteel te kom. Maar die kasteel is goed beskerm. Maatskappye gebruik nie klipmure om hulle data te beskerm nie. Hulle gebruik wat hulle ‘firewalls’ noem.”

“Ek het al van firewalls gehoor,” sê ek. “So jy probeer om binne-in die firewall te kom.”

“Ja, dan sal ek so te sê ín die kasteel wees.”

Ek glimlag. Dit klink maklik, maar ek kan sien Eckardt het vrek baie ondervinding van hierdie goed. Ek volg sy vingers soos dit oor die rekenaar se sleutels spring.

“By the way,” sê hy ná ’n ruk, “wat ek hier doen, het ’n hacker – ek dink sy naam was Zyklon – ’n paar jaar terug gebruik om die White House in Amerika se site te hack. Hy het ingekom deur iets so stupid soos ’n telefoonboek wat hulle op die site geplaas het. Hy het ’n gat in die programming gesien en dit uitgebuit.” Eckardt sit ’n oomblik terug in sy stoel en kyk vir my. “Die programmer moes ’n spul spesiale karakters lys in die program. Die telefoonboekprogram moes dan die karakters validate. En toe vergeet die siel een van die karakters. Zyklon het die fout tot sy voordeel aangewend. Uiteindelik kon hy enige command uitvoer wat hy wou.”

“Op die White House se site!”

“Jip, maar nie net hulle website nie, ook op hulle computer servers. So kon hy die hele White House se password files in die hande kry.”

“Hè?”

“Maar hy het selfs verder gegaan en uiteindelik het hy, in plaas daarvan om na whitehouse.gov te connect, die White House se computer so ver gekry om na sy eie computer te connect.”

Ek skud net my kop. En ek kan sien Eckardt geniet dit. “Daai ou moes blerrie slim gewees het.”

“Dalk nie. Hy moes net slimmer wees as die programmer en die system administrator. En die beste van alles – hy was net negentien jaar oud toe hy dit gedoen het!”

Eckardt draai weer terug na die rekenaar. “Ek het agtergekom ek kan iets soortgelyk doen as Zyklon, maar ek gaan deur die reisagent se complaints-skerm probeer inkom. Sien jy, hier is ek veronderstel om my eie kontakdetail in te voer, en tussen die inligting sit ek die spesiale escape-karakter, dan die hacking commands …” Eckardt tik voort. Sy oë maak klein rukbeweginkies. Konsentrasie. ’n Glimlag. Toe fluister hy sag maar triomfantlik: “Yes! Ons is in!”

Ek staar in ongeloof na die skerm.

“Die meeste reisagente gebruik die Amadeus- of Galileo-stelsels om besprekings te doen. Amadeus connect deur AT&T se global network, en Galileo werk deur SITA. SITA se network is baie betroubaar, selfs al moet jy na verafgeleë lughawens connect. En omdat dit so ’n belangrike deel vorm van die lugvaartbedryf, is daar ’n klomp maatskappye wat daardeur werk.”

“Soos reisagentskappe?”

“Ja,” sê Eckardt. “Ander ook, kyk net hier …” Ek sien die name van groot lugrederye op die skerm. Daar is ook koeriermaatskappye wat gelys word.

“En wat nou?” vra ek.

“Nou kyk ons ’n bietjie rond.” Eckardt se oë flits geoefend oor die skerm.

“En dan?” frons ek.

“Dan glip ons weg … net so stil soos ons gekom het.”

Ek frons. “Maar hackers delete mos goed. Steel inligting. Neuk alles op in die computers, is dit nie?”

“Party doen dit,” sê Eckardt. “Maar ons noem hulle eintlik ‘crackers’. Dis die ouens wat chaos saai. ’n ‘Hacker’ is eintlik maar net ’n ou wat nuuskierig is, wat bietjie met hardware en software rondspeel, kyk wat hy kan doen. Dalk om programme beter te laat werk, om onnodige stappe uit te skakel en die programme vinniger te laat werk.

“Daar is hacking-organisasies soos L0pht, TNo, en the Guild wat swakplekke in programme publiseer. Partykeer sommer ’n klomp op ’n slag. Hulle los dit soos ’n bom. Greg, kan jy dink wat sal gebeur as hulle hul bekke hou oor hierdie goed? As hulle dit nie bekend maak sodat die magtige Microsoft dit kan regmaak nie?”

Ek skud my kop. “Ek dog hackers is almal ’n klomp ouens wat net uit is op destruction.”

“Ek weet. Die meeste mense dink so. En die media help hulle. Oukei, daar is die hard core crackers wat nie swakplekke in stelsels publiseer nie. Hulle beweeg ongesiens in die onderwêreld en surface net as iemand hulle uitvang – en dan is dit gewoonlik ’n hacker van wie niemand nog ooit gehoor het nie, so fyn trap hy daar onder.

“Maar hackers is een van die redes hoekom computers en computer-programme so vinnig vooruitgegaan het die afgelope paar jare. Hulle dwing maatskappye eintlik om ordentlike computer systems te gebruik. Ek meen, sal jy jou geld in ’n bank sit as ’n hacker daarby kan uitkom? No ways! Daarom moet die bank sorg dat hy beter beskerming kry vir sy kliënte. ABSA-bank het dit gedoen nadat ’n ou ’n klomp kliënte se rekeninge gecompromise het. Voor dit het jy bloot jou bankrekeningnommer en iets soos ’n vyfsyfer-password ingetik as jy hul internetbank wou gebruik. Dis belaglik maklik vir ’n hacker om daardie kode te breek. Maar vandag moet jy deur twee password-skerms beweeg om by jou geld uit te kom. En hulle gebruik SMS’e om kliënte te laat weet iemand het aangeteken op hulle rekening.”

“En dit het eers gebeur nadat iemand geld gesteel het,” sê ek.

“Ja. ’n Klompie banke het nou ook ’n intelligensie-organisasie, SABRIC, geskep om risiko’s en bedreigings van hackers uit te wys.”

Ek vat my bierblik en frommel dit tussen my hande. “Oukei,” sê ek. “So daar is die good guys en die bad guys in die hacking-onderwêreld.”

“Ja, hulle praat ook van die white hats en die black hats.”

“En die black hats is seker die kriminele.”

Eckardt knik sy kop en glimlag skeef. Hy teken af op sy laptop. In my broei daar nou ’n opgewondenheid. En die potensiaal van gevaar wat net skuins agter die opwinding lê.

“Sal jy my leer?” vra ek toe Eckardt weer agteroorleun in sy stoel.

“Wat betaal jy my?”

Ek maak of ek sy stoel gaan omgooi. “Komaan, Eckardt!”

Hy kyk my eers net aan asof hy moet besluit, maar ná ’n ruk sê hy: “Oukei, maar nie vanaand al nie. Môre. Ons kan môre begin.”