Читать книгу Veldiep - Fanie Viljoen - Страница 8

NIKS IS PERFEK NIE

Op Apollo se rug kry Tim tydelik die troos waarna hy soek. Sy asem jaag, en hy voel die spanning in sy bobene soos hy hom uit die saal lig terwyl Apollo oor die oop veld skeer. Om hulle vlieg die landskap verby. Die veld, die voetpaaie, die koppies waar die landgoed se mooiste en grootste huise staan en die klompe bome wat bymekaar bondel.

Hy laat dit alles wegsmelt soos die wêreld vanoggend met Jess se woorde om hom weggesmelt het: “Ek het iemand anders ontmoet, Tim.”

Nooit het hy gedink dit sou met hulle gebeur nie. Hulle was die perfekte paartjie. Niks is perfek nie, sal Edgar seker sê, en hy is waarskynlik reg.

Nee, hy is nie.

Ag, flippit, hy weet ook nie meer nie. In Tim se kop is alles deurmekaar gedink, onderstebo gestamp.

Naby die stalle verminder Apollo spoed. Die gemaklike draffie dra Tim tot voor die staldeur waar die perd se silwernaamplaatjie bo die deur pryk.

Tim onthou die dag toe hy en sy pa dit kom opsit het. Dit was ’n groot dag vir hom. Dinge soos meisies wat jou hart kan breek, het toe nie eens naastenby saakgemaak nie. Perde was vir hom alles. Dis hoekom sy pa Apollo vir hom gekoop het. Hy was van die eerste dag af mal oor Apollo met sy trotse houding en daardie donker oë wat dwarsdeur jou kyk tot in die geheime plekke binne-in jou.

Apollo was egter nie so mal oor Tim nie. Aan die begin was hy eintlik lelik befoeterd, maar mettertyd het hy verander in ’n regte ou softie. Dis net soms dat hy nog wil voorgee dat hy hom moet laat geld.

Dís wat hy moet doen, besluit Tim terwyl hy Apollo koudlei en later die saal van sy natgeswete rug afhaal. Hy moet voorgee dat alles oukei is.

Dit raak al donker toe Tim Apollo uiteindelik klaar afgespuit en geborsel het, en in die pad val huis toe.

Met sy lyf warm en natgesweet van perdry, kies Tim ’n korter pad as die een waarmee hy gekom het. Die voetpad maak te veel draaie. Sy ma, ’n kliniese tegnoloog in die stad, kry ’n hartaanval as sy hoor hy stap so deur die lang gras. Sy is alewig bang vir slange.

“Ek pla hulle nie, en hulle pla my nie,” spot Tim altyd.

“Ja, hou jou maar slim,” sê sy ma dan. “Ons praat weer as een van die vieslike goed jou pik.”

Sy ma is dalk reg, hy moet versigtiger wees, maar dis te laat. Hy is nou in die middel van ’n stuk grasveld. Na ’n ruk het dit reeds te donker geword en kan Tim glad nie meer voor hom sien nie. Hy hou sy oë op die ligte van die naaste huise.

Die buitelug-oefenarea moet nou naby wees. Die volgende oomblik kan hy die oefenapparaat dofweg voor hom onderskei. Hier brand ’n paar flouerige sonkragligte. Met die kikoejoegras van die oefenarea uiteindelik onder sy voete, loop hy nou ook makliker. Hier voor hom is die kennisgewingbord met die landgoed se aanspreeklikheid in die geval van beserings. ’n Voetpad kronkel van hier af huis se kant toe.

Tim stryk vinnig aan, maar dan gaan staan hy skielik botstil. Wat was dit?

Hy ruk sy kop om en tuur die donker in. Hy het ’n geluid gehoor.

Dalk ’n bok?

Hy het voorheen al ’n hele paar njalas hier raakgeloop. Miskien sien hy die bultende rug bo die rooigras langs die oefenpark. Of dalk het die bok aan die sagter groen kikoejoe kom vreet soos die springbokke soms maak.

Lank staan hy stil.

Die geluid kom egter nie weer nie, en hy sien ook niks nie.

Uiteindelik begin Tim weer stap, maar hy is net ’n paar treë weg, toe hy ’n hond agter hom hoor blaf.

“Hush, Oreo!” kom ’n stem deur die donker.

Nou eers sien hy ’n vae beweging ’n ent weg teen die bultjie.

Hy skud sy kop.

Dis nie ’n bok nie. Dis net iemand wat met die hond kom stap het, stel hy homself gerus.