Читать книгу Blogotony - Inga Inga Iwasiów - Страница 3

Czego sobie życzę

Z okazji ankiety ogłoszonej przez „Dziennik” (a było to u progu 2008 roku), zadałam sobie samej, bo dobrze jest skomunikować się wewnętrznie, kilka pytań. Ankieta dotyczy tego, jaką książkę chciałabym przeczytać w przyszłym roku, nie sposób więc nie zadumać się nad tym, jakiej nie chciałoby się czytać (co w pierwszej chwili uznać można za stosunkowo niewielkie wyzwanie – statystycznie nieczytanie jest bardziej popularne niż czytanie), jakiej nie przeczytam na pewno po raz drugi, której czytania szczerze żałuję. No i, nie bądźmy malkontentką, co mnie zachwyciło w minionym roku. Ale malkontentką jestem, hipokrytką również jak najbardziej, wobec czego trudno mi udzielić samej sobie satysfakcjonujących odpowiedzi autosondażowych. To znaczy, oczywiście, należy zauważyć, że w roku 2007 nie wydałam żadnej książki, a w 2008 miałam zamiar, czyli ciągu dalszego nie muszę dopisywać.

Wydaje się, że takie postawienie sprawy specjalnie nikogo dziś nie dziwi, bo mówienie o sobie w każdych okolicznościach bywa przyjmowane ze zrozumieniem, a zapóźnieni wyznawcy zasad okresu przedrynkowego próżno dowodzą, że nie siebie mają na myśli, kiedy właśnie wszystkich zanudzają obrazem rozdętego „ja”. Wobec tego deklaruję, z pełną świadomością, że wszystko, co zaraz nastąpi, będzie w pierwszym rzędzie autoprezentacją, z majaczącymi w tle przejawami kultury, takimi jak: książki, spektakle, polityka, podróże?

Nie układam ich konsekwentnie w pierwotnie zamierzonym porządku tematycznym, ponieważ felietonowo-blogowe chodzenie po świecie nie ma takiego porządku. Nie zakładam z góry, że od 1 do 10 danego miesiąca udam się na trzy premiery, by w następnej dekadzie skupić uwagę na bieżącym piśmiennictwie. Trudno też przewidzieć, jakie absurdy polityki zajmą moją uwagę. Tak więc mozaikowy charakter tego zbiorku oddaje mozaikowość uczestniczenia w tym, co świat przynosi, na co sił i czasu starcza.

W 2008 wydałam Bambino, w 2010 Ku słońcu, w 2012 Na krótko. Pomiędzy pisałam do „ArtPapieru”, „Tygodnika Powszechnego”, „Rity Baum”, „Pograniczy”, „Nowych Książek”, „Teatru”, „Bluszcza” oraz prowadziłam bloga. Teksty składające się na tę książkę zawierają odpowiedź na pytanie, czego sobie życzę – udzielone z pewnym opóźnieniem.