Читать книгу Samouczek języka angielskiego w zdaniach do tłumaczenia. Poziom średnio zaawansowany - Karolina Jekiełek - Страница 4

To musisz wiedzieć!

Język angielski wywodzi się z germańskiej grupy językowej, na początku przypominał on język staroniemiecki czy fryzyjski używany obecnie w niektórych rejonach Holandii. Język angielski posiadał deklinację (odmianę rzeczownika) i koniugację (odmianę czasownika), a nawet trzy pełne rodzaje rzeczownika (męski, żeński i nijaki) oraz ich pełną odmianę. Również wymowa była zbliżona do wymowy słowa pisanego. Po najazdach Normanów język zaczął się zmieniać.

Angielski, a właściwie staroangielski, był niezrozumiały i trudny dla najeźdźcy. W efekcie upraszczania, końcówki odmian zaczęły zanikać, pojawiła się także francuska wymowa. Jednak w XV wieku doszło do przesunięcia samogłosek, tzw. wielka przesuwka samogłoskowa, i wymowa po dziś dzień jest dla wielu osób uczących się języka angielskiego sprawą trudną i niejasną.

Od tej pory wymowa nie odzwierciedla już słowa pisanego, a stało się tak przede wszystkim z tego względu, że już wcześniej wynaleziono druk i określono zapis słów. Społeczeństwo było przyzwyczajone do danego zapisu i nikt nie zdecydował się na zmiany.

Z tego powodu ważne jest, by sprawdzać, jak się dane słowo wymawia. Ma to ogromne znaczenie nie tylko ze względu na to, aby być zrozumianym, ale przede wszystkim chodzi o względy gramatyczne – niektóre zagadnienia opierają się właśnie na akcencie czy poprawnej wymowie.

Odwołuję do strony internetowej:

http://www.stuff.co.uk/calcul_nd.htm, na której można posłuchać wymowy danych spółgłosek i samogłosek oraz zobaczyć ich zapis fonetyczny.

Wymowę możesz sprawdzić w takich słownikach jak:

www.diki.pl (słownik polsko-angielski, angielsko-polski)

www.oald8.com (słownik angielsko-angielski)

www.thefreedictionary.com (słownik angielsko-angielski)

Jeżeli zaś chodzi o zanik końcówek, jest to dla Ciebie drogi uczniu rzecz najważniejsza!

Spowodował on, że szyk zdania został ujednolicony i odpowiada za sens całości wypowiedzi. Końcówki zastąpiono przyimkami (np. on, in, at, with, by).

W języku angielskim nie ma form żeńskich, nijakich i męskich dla czasowników. Nie powiem:

Ona poszła. On poszedł. Ono poszło.

Wszystkie osoby mają wspólną formę.

Warto również wiedzieć, że forma grzecznościowa Pani/Pan bardzo rzadko występuje – najczęściej w bardzo formalnych sytuacjach. Na co dzień, typowy Anglik mówi do innego Anglika przez ‘ty’, a właściwie (ciekawostka) przez ‘wy’. We wczesnym angielskim forma ‘ty’ istniała, ale była bardzo nieformalna i zaczęto używać zaimka ‘you’ – ‘wy’ w kontaktach z innymi, stąd z jednej strony wydaje się, że Anglicy są bardzo bezpośredni, z drugiej zaś, patrząc na to zagadnienie z  historycznego punktu widzenia, mówią oni do siebie przez ‘wy’.

W języku angielskim rzeczowniki i przymiotniki nie odmieniają się przez przypadki i rodzaje.

Nie powiem:

To są starzy ludzie czy ona jest stara.

Nie powiem:

Skorzystałem z telefonu i bawię się telefonem.

W języku angielskim forma, której użyję, jest formą podstawową – tą, którą odnajdziemy w słowniku. W j. angielskim nie ma właściwie przypadków, są one widoczne dzięki obecności przyimków, których musimy się uczyć na pamięć. Co jest i tak łatwiejsze niż odmiana!

Ważne jest, abyś na tym etapie zapamiętał!

Kolejność słów w zdaniu angielskim nigdy nie jest przypadkowa, każda część mowy ma swoje miejsce i nie możemy sobie tego dowolnie zmieniać.

Podam przykład.

W języku polskim mogę pominąć osobę, ponieważ dzięki odmianie wiemy, o kogo chodzi, np.:

Mam (Kto? Ja)

Masz (Kto? Ty)

Mamy (Kto? My)

Macie (Kto? Wy)

Jak widać, sam czasownik wystarczy, ale w języku polskim są końcówki fleksyjne -sz, -cie, -my etc., które wskazują nam osobę. W języku angielskim zawsze musimy podać osobę przed czasownikiem, aby wiedzieć, o kim jest mowa.

Np. I have (mam – Kto? Ja, czasownik się nie zmienia, wiem o kim mowa dzięki osobie ‘I’ – ja przed czasownikiem), you have (masz kto? Ty, ponownie wiem to tylko i  wyłącznie dzięki drugiej osobie liczby pojedynczej ‘you’ – ty przed czasownikiem).

Przedstawię również przykład na dowolność kolejności słów w zdaniu polskim. Mogę powiedzieć:

Pies goni kota.

Pies kota goni.

Goni kota pies.

Goni pies kota.

Kota goni pies.

Kota pies goni.

W każdym zdaniu chodzi o to samo, ale dzięki odmianie ‘kota’ – biernik kogo? co? oraz ‘goni’ czas teraźniejszy 3. os. l. poj. jesteśmy w stanie powiedzieć, kto kogo goni, w języku angielskim nie ma odmiany, stąd by zbudować zdanie najpierw podajemy podmiot (osobę, rzecz), następnie orzeczenie (czasownik co robi podmiot, co się z nim dzieje), a później dopełnienie.

PODMIOT + ORZECZENIE + DOPEŁNIENIE

Idąc za tym wzorem, muszę się zawsze zastanowić, kto jest podmiotem, jeżeli byłby to kot musielibyśmy zapisać:

Kot jest goniony przez psa. (Strona bierna, a nie czynna, np. w książce jest napisane, a autor napisał).

Jeżeli czynność wychodzi od psa, a tak właśnie jest, napiszemy:

Pies goni kota.

Podmiot (pies) + Orzeczenie (goni) + Dopełnienie (kota) (kogo? czego? komu? czemu? kogo? co? z kim? z czym? o kim? o czym?).

Powyższe zagadnienie jest najważniejszym, o którym musisz wiedzieć, kontynuując swoją naukę.

Ponadto, w języku angielskim występują formy skrócone, zaznaczamy je przez użycie apostrofu np. He is = He’s. Jako uczącemu się, łatwiej jest używać form pełnych, tak by zostać zrozumianym. Jednakże Anglicy używają skróconych form i bardzo często nieznajomość ich, a przede wszystkich ich wymowy (wymowa form skróconych różni się od wymowy form pełnych) może prowadzić do nieporozumień i błędów. W odpowiedziach podaję pełną formę, czasem skróconą, która również jest poprawna, ale nieformalna tzn. form skróconych nie użyjemy w oficjalnych dokumentach.

Na tym etapie pragnę Cię jeszcze, drogi uczniu, uprzedzić, że wiele rzeczy, które w języku polskim mają swoje stałe miejsce, w języku angielskim mogą znajdować się w zupełnie innym, np.

kartka (jaka?) pocztowa,

wiek (jaki?) szkolny.

W j. polskim przymiotnik występuje na drugim miejscu, po rzeczowniku. W j. angielskim jest na odwrót:

postcard,

school age.

Podaję ten przykład dlatego, że przed tłumaczeniem każdego zdania należy się zastanowić, kto jest podmiotem, jaka jest forma czasownika, czy czasownik się odmienia, czy dopełnienie poprzedza przymiotnik itd. Może to Cię przeraża, ale uwierz, kierując się tą prostą zasadą zajdziesz daleko.

Innym przykładem jest najpopularniejszy błąd – kalka językowa. Po polsku pytając ile masz lat? – używam czasownika ‘mieć’. Jednakże w j. angielskim zapytam ‘ile lat jesteś stary’ (dosłowne tłumaczenie) i użyję czasownika ‘być’. Ale o tym w książce.

Innym częstym błędem jest podwójne przeczenie w języku polskim. W języku angielskim przeczenie pojawia się tylko raz.

Po polsku powiem: nic nie robię – dwa przeczenia – pierwsze przez zaprzeczenie czasownika ‘być’, a drugie przez słowo ‘nic’. Po angielsku powiem tylko i wyłącznie: ‘robię nic’ lub ‘nie robię czegokolwiek’ – pojawia się tylko jedno przeczenie.

W języku angielskim również zaimki zwrotne tj. ‘się’, ‘sobie’, nie pojawią się tak często jak w j. polskim, np.:

Po polsku powiem: Uczę się.

Po angielsku: Uczę.

Na zakończenie pragnę Cię uprzedzić o słowie pytającym ‘czy’. W języku polskim właściwie każde pytanie zadajemy poprzez użycie słowa ‘czy’ :

Czy masz zeszyt?

Czy widziałeś go?

Czy będziesz tam?

Oczywiście ‘czy’ możemy pominąć:

Masz zeszyt?

Widziałeś go?

Będziesz tam?

Wiemy, że chodzi o pytanie ze względu na pierwszeństwo czasownika oraz intonację. W powyższych przykładach mamy zdania w  różnych czasach. Natomiast w języku angielskim każde pytanie zadajemy poprzez użycie operatora specyficznego dla danego czasu lub struktury gramatycznej. Tylko i wyłącznie dzięki jego formie i miejscu w zdaniu wiemy, o kogo chodzi i o jaki czas.

Mając podstawowy wzór, odkryjesz, że język angielski jest jak matematyka, wszystko wystarczy odpowiednio podstawić!

W takim razie zacznijmy od pierwszego tematu…