Читать книгу Ні на небе, ні на зямлі - - Страница 5

Стары салдат ішоў на пабыўку. Стаміўся ў дарозе, есці хочацца. Дайшоў ён да вёскі, пастукаўся ў першую хату:

– Пусціце адпачыць падарожнага чалавека!

Дзверы адчыніла старая.

– Заходзь, салдат.

– А ці няма ў цябе, гаспадынька, паесці чаго?

У старой усяго ўдосталь, а салдату пашкадавала, прыкінулася ўбогаю.

– Вой, добры чалавек, і сама сёння нічога не ела: няма.

– Ну, няма дык няма, – кажа салдат.

Ды тут ён заўважае сякеру пад лаваю.

– Калі няма нічога іншага, то можна зварыць кашу і з сякеры.

Гаспадыня ажно рот разявіла.

– Як гэта з сякеры кашу зварыць?

– А вось так, давай чыгунок.

Старая прынесла чыгунок, салдат сякеру памыў, паклаў у чыгунок, наліў вады і паставіў на агонь.

Баба на салдата глядзіць, вачэй не зводзіць.

Узяў салдат лыжку, памешвае варыва, каштуе.

– Ну, як? – цікавіцца старая.

– Хутка будзе гатова, – адказвае салдат, – шкада толькі, няма чым пасаліць.

– Дык соль у мяне ёсць, пасалі.

Салдат пасаліў, зноў пакаштаваў.

– Смаката! Каб сюды яшчэ жменьку крупаў! Баба замітусілася, прынесла аднекуль мяшэчак крупаў.

– Бяры, насыпай колькі трэба.

Паклаў салдат у варыва крупы і далей варыць, памешвае, каштуе. Глядзіць старая на салдата на ўсе вочы, адарвацца не можа.

А салдат аблізваецца:

– Ну і смачная каша! Вось каб сюды яшчэ трошкі масла, дык увогуле цудоўна было б.

Знайшлося ў бабы і масла, якім кашу засмажылі.

– Ну, старая, цяпер нясі хлеб ды бярыся за лыжку: будзем кашу есці!

– Вось жа не думала, што гэткую добрую кашу можна з сякеры зварыць, – здзіўлялася баба, калі яны ўдваіх кашу елі.

А потым яна запыталася:

– Салдат! Калі ж сякеру будзем есці?

– Ды, бачыш, яна не ўварылася, – адказаў салдат, – дзе-небудзь па дарозе давару і паснедаю!

Прыхаваў ён сякеру ў свой ранец, развітаўся з гаспадыняй і пайшоў у іншую вёску.

Вось так салдат і кашу з’еў, і сякеру займеў.