Читать книгу Terapia zajęciowa - Группа авторов - Страница 25

Etap ten odnosi się do momentu nawiązania współpracy pomiędzy dwoma partnerami procesu, tj. terapeutą i pacjentem. Terapeuta wnosi swoją wiedzę, umiejętności, doświadczenie, wizję swojej roli w terapii zajęciowej, własne przekonania, wartości. Pacjent wnosi swój sposób bycia i postrzegania, wizję siebie i terapii, czynniki personalne, środowiskowe i inne.

Rycina 5. Proces CPPF (Canadian Practice Process Framework).

Na tym etapie procesu, w zależności od kontekstu praktyki, ustala się przyczynę konsultacji z terapeutą zajęciowym, zbiera podstawowe dane o pacjencie (wiek, miejsce zamieszkania, pochodzenie), uzyskuje zgodę na dokumentację. Ponadto terapeuta powinien upewnić się, jakie jest rozumienie terapii zajęciowej u pacjenta i w razie niewiedzy lub niepełnej wiedzy przekazać mu niezbędne informacje o tym, czym zajmuje się terapia zajęciowa, podając odpowiednie przykłady, dostosowane do danego pacjenta. Sposób przedstawienia terapii powinien dać pacjentowi do zrozumienia, że nie będzie jedynie jej odbiorcą, ale również współtwórcą, osobą zaangażowaną i współodpowiedzialną za podejmowane działania. Zaangażowanie pacjenta w partnerską relację opartą na zasadach praktyki skoncentrowanej na osobie to kluczowy element kroku pierwszego.

Aktywną i świadomą postawę pacjenta należy wypracować od samego początku, m.in. poprzez podkreślanie jego autonomii (prośba o udzielenie zgody na wywiad/

/nagrywanie) czy zadawanie pytań, aby upewnić się, że właściwie rozumie i interpretuje nasze słowa. Na każdym etapie terapeuta powinien dostarczać pacjentowi niezbędnych informacji, tak by ten mógł podejmować świadome i odpowiedzialne decyzje w procesie terapii, przy czym terapeuta jest odpowiedzialny za ocenę, czy stan pacjenta umożliwia mu podjęcie takiej decyzji. Terapeuta powinien również dokonać refleksji, czy wymogi terapii związane ze stanem pacjenta nie przekraczają jego kompetencji.