Читать книгу Terapia zajęciowa - Группа авторов - Страница 26

W kroku drugim terapeuta przeprowadza z pacjentem wywiad – narracyjny/COPM/inny w celu ustalenia potencjalnych obszarów do pracy (np. zakładanie skarpetek, znalezienie ciekawej formy spędzania czasu wolnego, powrót do pracy). Obszary działania obejmują tzw. occupational performance issues, tj. czynności wykonywane przez pacjenta w ciągu dnia, których wykonywanie chciałby poprawić, podtrzymać lub takie, które chciałby zacząć wykonywać. Czynności te muszą być dla pacjenta ważne, stanowić swoiste zajęciowe wyzwania; ich wybór należy do niego.

Wywiad ma być tak przeprowadzony, aby terapeuta zrozumiał perspektywę i sposób widzenia pacjenta, jego wartości i poglądy. Terapeuta musi znaleźć ramy odniesień pacjenta, które pasują do jego sposobu myślenia o przyczynie problemu. Na kroku drugim opierają się kolejne kroki; na informacjach w nim uzyskanych bazuje późniejsza ocena i interwencja.

Zastanów się

Jak ważne jest, aby terapeuta znalazł ramy odniesień pacjenta, które pasują do jego sposobu myślenia o przyczynie problemu? Przeczytaj i odpowiedz.

Maria straciła kończynę górną w wyniku wypadku samochodowego. Dostała nowoczesną protezę utraconej ręki, jednak nie posługiwała się nią. Mimo że było to w zasięgu jej możliwości, nie wykonywała wielu czynności codziennych, które przed wypadkiem były jej obowiązkiem. Na tym tle pojawiło się wiele konfliktów między Marią a osobami z nią mieszkającymi. Terapeuta zajęciowy porozmawiał z Marią, aby ustalić przyczyny problemu. Okazało się, że Maria nie potrafi posługiwać się nową protezą (biomechaniczna rama odniesienia) i wymaga edukacji w tym zakresie. Terapeuta zauważył także, że kobieta nie potrafi pogodzić się z faktem utraty kończyny, jest w momencie kryzysu psychicznego (psychologiczna rama odniesienia). Terapeuta zajęciowy, zanim rozpoczął edukację w zakresie wykonywania czynności codziennych z protezą, skierował Marię do poradni psychologicznej dla osób po amputacjach, aby ustabilizować jej stan psychiczny.

Zastanów się, co by się stało, gdyby terapeuta, korzystając z biomechanicznej ramy odniesienia, rozpoczął edukację Marii w zakresie używania protezy? Czy takie postępowanie przyniosłoby oczekiwany skutek, tj. wyzwoliło w Marii motywację i chęć do zaangażowania się i uczestniczenia w codziennych zajęciach?

Terapeuta, jeżeli nie uczynił tego wcześniej, powinien ustalić z pacjentem sposób prowadzenia terapii, w tym liczbę, częstotliwość i długość wizyt, sposoby komunikacji (telefon, mail, osobiście), określić zakresy obowiązków, obowiązujące zasady (np. szczerość, otwartość, szacunek) oraz wyjaśnić wzajemne oczekiwania. Po określeniu potencjalnych obszarów terapeuta musi podjąć decyzję, czy jest w stanie rozwiązać znaleziony problem przy tej liczbie spotkań z pacjentem, które jest w stanie z nim odbyć.

Etap drugi należy odpowiednio udokumentować. Wskazane jest, aby poprosić pacjenta o zgodę na przetwarzanie danych osobowych.