Читать книгу Fizjologia człowieka w zarysie - Группа авторов - Страница 6

Anna Maria Badowska-Kozakiewicz, Michał Piotr Budzik

Pogląd, że komórki są podstawowymi jednostkami strukturalnymi i funkcjonalnymi każdego żywego organizmu, stanowi część teorii komórkowej. W roku 1838 botanik Matthias Schleiden i w roku 1839 zoolog Theodor Schwann wykazali, że zarówno rośliny, jak i zwierzęta są skupiskami komórek, a komórka jest podstawową jednostką budulcową istot żywych. W roku 1855 teoria komórkowa została rozszerzona przez Rudolfa Virchowa, który stwierdził, że komórki mogą powstawać wyłącznie przez podział komórek już istniejących, a nie spontanicznie z materii nieożywionej. W roku 1880 August Weismann stwierdził, że wszystkie żywe komórki wywodzą się od przodków żyjących w zamierzchłych czasach, a dowodem na wspólne pochodzenie wszystkich komórek jest podobieństwo podstawowych struktur i cząsteczek, z których są zbudowane.

Dziś wiemy, że komórka jest najmniejszą jednostką zdolną do samodzielnego przeprowadzania wszystkich procesów życiowych, złożonym „tworem” o wysokim stopniu organizacji, który ma swój własny ośrodek kontroli, system transportu wewnętrznego, „stację” energetyczną, struktury wytwarzające niezbędne materiały oraz system samodestrukcji (ryc. 1.1).

W organizmach wielokomórkowych poszczególne komórki specjalizują się w wykonywaniu pewnych czynności i grupują w tym celu, tworząc tkanki i narządy. Z narządów powstają zintegrowane układy, wspólnie budujące organizm.