Читать книгу 21+ - Группа авторов - Страница 8

Gedurende die dag is mnr. Wallis ’n volksraadslid met ’n waardige glimlag wat by sy swartgekledenheid pas. Maar in die aand kom vreemde lag- en praatgeluide uit sy kamer op die derde vloer. In die gang neem die huisvrou en die kamermeisie beurte om hul oë teen die sleutelgat te druk.

Mnr. Wallis staan regop tussen twee spieëls, gekleed in slegs ’n keil. Hy slaan die borskassige pose van ’n redenaar aan en skink die statige olie van sy stem: “Dierbare toehoorders, ek herhaal, ja, beklemtoon: ons eer en ons lewens is op die spel! Ek verhef my stem in pyn en regverdige verontwaardiging. Ek roep om geregtigheid …!”

Elke pose en elke gebaar word getrou nageboots deur die spieël waarvoor hy staan. Maar ewe getrou weerkaats die oorkantse spieël die onbegryplike handeling van ’n tweede persoon soos van agter gesien.

En skielik swaai hy om na die tweede spieël. Sy pose en stem verander na dié van ’n hartstogtelik-paaiende minnaar:

“My liefling, hoe kan jy my van ontrouheid beskuldig? Hoe kan jou soet lippies sulke aaklige …”

Dan ruk hy weer om na die ander spieël, vurig met politieke oortuiging. Maar spoedig moet hy weer tuitmond en hees van liefde pleit. Rasend gedwarsboom, swaai hy soos ’n tol om en om.

Die steeds sneller veranderinge verwar hom so dat hy kushandjies na die politieke spieël gooi en vaderlandse drif teen die spieël van liefde raas. Oplaas sink hy uitgeput en verwilderd neer op die stoel in die middel van die kamer. Sy asem kom in angstige slukke terwyl hy probeer om hom te beheer en op die stoel te sit met die gemak van ’n enkelde man.

Maar hy word geen rus gegun nie; onsigbare magte ruk hom weer op sy voete. Meedoënlose persoonlikhede spring op sy gesig en lyf. Nou is hy ’n bediende wat lang gange moet skoonvee met die slaafse vadoek van sy lippe; dan weer ’n gek wat gillend rol op die vloer in ’n poging om sy skoene in te sluk. Skuim drup van sy mond en sweet van sy lyf. Die dans van inkarnasies wissel so snel dat hy stuiptrek soos in ’n kringloop van ewigdurende geboorte en dood. Hy probeer hardloop na die bed, probeer ontsnap deur die klere van mnr. Wallis aan te trek. Maar hy sink neer op die vloer, afgeskil tot op die lood-pit van uitputting.

Maar selfs daar word hy nog gepor tot sidderende pogings om op te staan. ’n Finale erkenning van wanhoop word uit sy keel geskeur. “Julle’s te baie!” kreun hy, en lê dan stil. Alleen slaap kan hom terugbesorg aan die dag.

Die twee vroue voor die sleutelgat is nie die enigste nuuskierige getuies nie. In die kamer op die benedeverdieping staan ’n oujongnooi op ’n stoel met haar reusagtige ore teen die plafon aangedruk. Deur ’n venster oorkant die straat kyk ’n jong paartjie hoe sy skaduwee dans op sy toegetrekte gordyne onderwyl hulle mekaar op die ritme daarvan bemin.

Stilte is slegs ’n teleskoop. Die elektriese lamp bol uit om te kyk. Die hele stad kyk met sy ontploffings van oë.

2/’50