Читать книгу ТАНЛАНГАН АСАРЛАР - - Страница 23

Кеча сукутига чўмган ҳаммаёқ,

Бутун табиатда жозиба, чирой.

Митти юлдузларга бўлгандек маёқ,

Само юксагида кумушланар ой.

Ўйлайман мана шу ярим кечада

Мен тинчиб ухламоқ бўлаётган дам,

Уйқуни қувади неча-нечалар,

Тонгни қаршилайди нечалар бардам.

Бир дўстим самони кузатар тунлар,

Самолет учирар тун бўйи бири.

Уйқу капалагин қувиб бутунлай,

Бири ёзиб-чизар ўйчан ўтириб.

Шуларни ўйласам ўрнимдан туриб,

Чироқни ёқаман, оламан қоғоз,

Оташ мисраларга мия қотириб,

Ишлагим келади дўстларимга хос.

Хурсанд қилавермас илҳом доимо,

Баъзан келмаганда бўламан хуноб.

Баъзан шивирлайди, қилади имо,

Баъзан ётоғимда қолади тунаб.

Тунни меҳнат билан ўтказган дамлар,

Тонгда дўстларимга келганимда дуч,

Ўша меҳнатсевар толмас одамлар

Менинг руҳимга ҳам бағишлайди куч.

– Чарчадингиз чоғи, – дея сўрайман.

– Асло чарчамадик, – беришар жавоб.

Ҳорғин чеҳраларда мардлик кўраман,

Руҳий тетикликдан кўзларда офтоб.

Кўзим толиққандан юмилса ҳамки,

Ўзимни тутаман дўстларимга хос.

Улар “достон” битса меҳнат бобига,

Мен шеър заррасини қўшолдим, холос…