Читать книгу АСАРЛАР ТЎПЛАМИ (3-жилд) - - Страница 94

Ойбиби момомнинг яшил шоҳтути,

Яхшию ёмонга – бир, дилхоҳ тути.

Невараларига мевасин берган,

Соясини берган – оромгоҳ тути.

Момом шоҳтутига нигоҳбон эди,

Шоҳтут ҳам момомдай меҳрибон эди.

Унинг шохларида катта бўлдик биз,

Шохлардан нарёғи кўк осмон эди.

Тому боғчалари қирмиз, болалик,

Қўл-бет, ёқалари қизил, лолалик,

Биз ҳам шу шоҳтутнинг меваларидай

Ранг олиб улғайдик теварагида.

Бари бир кечада бўлди-ку тамом,

Бизни ташлаб кетди Ойбиби момом.

Кўрдик бу дунёнинг бўшаганини,

Шоҳтутнинг бир тунда букчайганини.

Кейин ариқларга сув келмай қўйди,

Буни биров билиб ё билмай қўйди.

Кейин шаҳарларга биз тарқаб кетдик,

Шоҳтут эмас, гўё биз қақраб кетдик.

Ою йиллар нима – тушдайгинадир,

Бошларингдан учар қушдайгинадир.

Энди келиб кўрсак – у азим шоҳтут

Бужмайган, кичрайган – муштдайгинадир.

Дарахт ҳам тирикдир одамзот билан,

Яшар, видолашар сўнг ҳаёт билан.

Мисли бир хотирот унут дунёдан –

Ўтиб бормоқдадир шоҳтут дунёдан.

Ойбиби момомнинг бетоб шоҳтути,

Бўлмиш гадойдан ҳам хароб, шоҳтути.

Момомдан бизларга ёдгорлик эмас,

Бу дунёда қолган оҳу воҳ тути.