Читать книгу Хотира саодати - - Страница 8

Дадамнинг она авлоди ўзига тўқ дехқонлардан бўлган. Ушбу битикларни ёзиш жараёнида Эркинжон укамнинг хонадонида жамланган фотосуратларни кўрикдан ўтказаётиб, дадамнинг 1992 йил 6 май куни ўз қўли билан бир варақда ёзилган она уруғи ҳақидаги эсдаликларини топиб олдим. Унда келтирилишича, дадамизнинг волидалари Бибиҳожар ҳозирги Хўжаобод туманидаги Кўтарма қишлоғилик Содиқҳожи ва Холчабибининг тўртинчи фарзанди бўлган экан. Бобом Содиқҳожи маймун йилида туғилган бўлиб, 1920 йили, Отикахон аммам олти ойлигида вафот этган экан. Холчабиби бувимиз 1946 йили 104 ёшида қазо қилган. Оилада беш қиз ва икки ўғил бўлган:

1. Мулла Аҳмадали.

2. Тўхтахон (1870–1970).

3. Мулла Нуритдин (1892–1953).

4. Бибиҳожар (Ҳажалхон) (1895, қўй йили – 1945 йил 13 апрель).

5. Хайринисо.

6. Биравохон (Биби Робия).

7. Ҳожихон (1897–1933).

Содиқ ҳожи деҳқончилик билан бирга уйда атлас ва бўз тўқир экан. Бу ишга фарзандлари ҳам жалб этилган. Оила қишлоқда “ўқимишлилар” тоифасига кирган.

Катта фарзанд Мулла Аҳмадали ҳақида дадам ўз ёзувида ҳеч қандай маълумот бермаган, у киши ҳақида бизнинг қидиришларимиз ҳам натижасиз бўлди.

Катта бувимиз опа-сингиллари орасида эса хонадонимизга энг яқини иккинчи фарзанд бўлган Тўхтахон энамиз эди. “Эна” сўзи қадимий туркий тилда онаси ёки отасининг онаси маъносини англатади. Шу сабаб фарзандсиз бўлган бу аёлни аввал аммам Отикахон, сўнг эса онам ўз фарзандларига “Эна” дедирган. Шундан бўлса керак, энам бизларни ўз набираларидек кўрар, авайлаб-асрарди. Энамнинг ўзи айтган ҳикоялардан маълумки, турмушга чиқиб, икки фарзанд кўрган, аммо улар нобуд бўлган, кейинчалик фарзанд кўришмаган, шу сабаб кейинги ҳаётини ёлғизликда ўтказган.

Ҳали-ҳали эсимда, 7 ёшга кириб, мактабга боргунча дадам мени ва баъзида акамни ҳам энам олдига қўйиб келарди. Бу биз учун мазза эди. Уйдаги юмушлар йўқ, емоқ-ичмоқ жойида, чунки энам бизга овқатнинг гулини олиб қўярди. Эсимда, ёз пайтлари болалар билан бирга сойда чўмилишдан тинмасдик. Шунда энам уч-тўрт дона уйғурча таом пўшкал пишириб чиқиб, сой бўйида уни еб олишимни кутиб, чўнқайиб ўтирганлари ҳали кўз олдимдан кетмайди.

Юқорида айтиб ўтган Нуритдинбек тоғамизнинг Холбу исмли аёллари бўлиб, у киши эри Қашқарга, кейинроқ эса Саудия Арабистонига кетиб қолгач, бир фарзанд билан ёлғиз ўтган. Уларнинг ҳовлиси энамникига яқин эди. Бу ҳовлида бир туп нашвати бўлиб, бундай мева атроф ҳовлиларда йўқ эди. Шу нашвати пишганда, энам мени икки-уч бора олиб чиқиб едирар ва бу меванинг фойдаси ҳақида кўп сўзлаб берарди. Катта бўлгач, “Бобирнома”дан “Андижоннинг ношпотасидан яхшироқ ношпоти бўлмас” жумласини ўқиб, бу мевани эсладим, ҳамда у ҳақда кўп адабиётлардан маълумотлар тўпладим. Ҳатто Бобур ҳам таърифини келтирган бу меванинг инсон организми учун жуда фойдалигини, шу сабаб бўлса керак, энам йилда бир бор у билан мени албатта сийлаганининг мазмунини тушундим.

Тўхтахон энам ташкилотчи, атроф маҳаллалар аёлларига етакчи эди. Ўқлоғни миниб туриб, товуқ ёки қўйларни сўяверарди (негадир аёллар жонлиғ сўйишга мажбур бўлиб қолса, шу одатни қилар эдилар). Юраги бутун, қўрқмас эди. Биз, мен Кўтармадалигимда бирга ухлар эдик. Бир кун саҳар энамнинг овозидан уйғониб кетдим. Ўтириб олган, бировни “ҳа жувонмарг кеткир, яна кирволдингми? Мен бошқа кирмагин демодимми?” – деяптилар. Қарасам, ўриндиқ четида бир каттагина илон кулча бўлиб, ўралиб ётибди. Энам илонни думидан кўтариб, ташқарига ташлаб келди. Кейин уйқуда давом этдик. “Эна, илон нега кирибди?” – десам, “сув илон, исингани кирибдида”, – дейди. Бўлам Махпиратхоннинг эслашича, Энам 32 ёшида Андижонда зилзила бўлган экан.

Энам умрининг сўнгги йиллари аммамнинг иккинчи фарзанди Мўйдин акам билан яшади. Аммам, Мўйдин акам, хотини Махпиратхон, Умри холам, қўйингчи бутун маҳалла аҳли энамни қариган чоғи ёлғизлатиб қўймади. Оқ ювиб, оқ тарашди. Энам бизникига, Хокандаги ҳовлимизга келиб, узоқ вақт туриб кетарди. Энамнинг биз учун энг қимматли сифати шу эдики, у зот аммам, дадам, онам ҳамда уларнинг фарзандларига Украинада қолиб кетган Бибиҳожар бувимиздан ололмаган меҳрни берди. Жуда ёш турмуш қурган ота-онамга турмуш сабоқларини, қулоқлик муҳитидан қайтган ёшларга озод ҳаёт қоидаларини ўргатди. Бундай меҳрибон зотнинг борлиги биз учун ҳаётнинг мураккаб сўқмоқларидан ўтишни осонлаштирди. Шу сабаб ҳам қўлимиз дуога очилганда, албатта у кишини эслаймиз, имкон бўлди дегунча қабрини зиёрат қиламиз.

Учинчи фарзанд Нуритдин Холбиби исмли аёлга уйланган, Қумрихон исмли қизлари бўлган. Ўттизинчи йиллардаги қулоқлаштириш билан боғлиқ тўс-тўполонлардан безиб, 1931 йил Қашқарга ўтиб кетган. Бола-чақаси Андижонда қолган. У кишидан хат-хабар келиб турган. Охирги мактуб 1954 йил Маккадан келган. Бу мактубда унинг шу шаҳарда вафот этганлиги маълум қилинган. Дадам икки бор Ҳаж қилиб, Макка ва Мадинадан у кишининг изини кўп қидирди. Аммо у жойдаги ёши улуғ Бухорийларнинг (Ўзбекистондан бориб қолганлар) бирортаси тоғаси ҳақида маълумот бера олмаган. Энам менга бу укалари ҳақида кўп сўзлаб берар, “Нуритдин, қайларда қолдинг?”, – деб узоқ-узоқ хазин овозда йиғлар эди. Фарзандсиз ўтган энам укасини кўп яхши кўрган экан, то қазоси еткунча ҳам унинг номини оғиздан қўймади. Ўлимидан олдин Отика аммамнинг ўғли Муйдин акамга “ўғил кўрсанг “Нуритдин” қўйгин”, деб тайинлаган экан, шундоқ бўлди ҳам. Ҳозирда Нуритдин бола-чақали, иқтисодчи мутахассис, энам яшаган ҳовлини очиб, унинг чироғини ёқиб яшаяпти.

Тўртинчи фарзанд биз учун жуда мўътабар, онам ҳикояларида жуда улуғланган зот, катта бувимиз Бибиҳожар ҳақида бобом Иминжонга қўшиб, алоҳида тўхталаман.

Бешинчи фарзанд Хайринисо ҳақида ҳам маълумотлар жуда кам. Билганимиз у кишининг турмуш ўртоғи Исмонжон исмли йигит бўлиб, улар бефарзанд бўлган.

Олтинчи фарзанд Биравахон (асли Биби Робия бўлса керак/) бўлиб, у Умаржон исмли йигитга узатилган, эри урушда ҳалок бўлган. Биби Робия ҳақида бир хотира топа олдим. У 1953 йили Сталин ўлганида “ҳа жувонмарг, сенга ҳам ўлим бор эканку, шунгача дадам хонадонини обгор қилдинг”, деган экан. Бу сўзлар худди учар қушдек тезда атрофга тарқаб кетган, аммо негадир Биби Робияни жавобгарликка тортадиган, уни таъқиб этадиган кимса бўлмаган. Менимча, Сталин ўлимидан кейин у яратган репрессив ташкилотлар бирдан иккиланишга тушган, улар ўзини ўнглаб олгунча эса қаҳрамонимиз сўзлари уларнинг ёдидан кўтарилган бўлса керак. Уларнинг икки фарзанди бўлиб, каттаси Норҳожидин, Ҳамрохон исмли қизга уйланган, аммо фарзанд қолмаган. Иккинчи фарзанди Ғуломиддин эса уйланмай, фронтга кетган ва жангда ҳалок бўлган.

Еттинчи фарзанд, Ҳожихон ўттизинчи йилларда ўлиб кетган. Ундан Мўминжон ва Умрихон исмли фарзандлар қолган. Мўмин Жўраев ўқимишли бўлиб, Қори Ниёзий сафдошларидан бири экан. Умри холанинг қизи Махпиратхоннинг айтишича, фронтга кетаётиб, синглисига катта китобга ўхшаган қоғозлар тўпламини қолдирган. Кейинчалик акаси фронтда ҳалок бўлгач, Умрихон бу қоғоз тўпламини узоқ хотира сифатида сақлаган, охир-оқибат эса унинг варақларидан ўчоққа тутантириқ сифатида ишлата бошлаган. Умрихоннинг иккинчи фарзанди, ёшлигидан зукко бўлган Махпиратхон саводи чиқибоқ, уйда бор нарсаларни ўқий бошлаган. Ундан тоғасининг қоғозлари ҳам четда қолмаган. У “Қоғозларнинг биринчи бетидаги ёзувдан “тенгламалар” сўзи миямга михланиб қолган”, дейди. Шундан қоғозлар тўплами Мўминжон ёзган бирор монография ёки диссертациянинг қўлёзмаси деб хулоса қилишга тўла асос бор. Мана шу уруш сабил бўлмаганида, Ўзбек фани осмонида Мўмин ака тимсолида яна бир Саримсоқовдек, Сирожиддиновдек ёки Рахматуллиндек ёрқин юлдуз порлаши мумкин эди. Мўминжондан охирги бор 1942 йил хат келиб, у самолётда жанг қилиш сабоғини олгани ва эртасига жангга киражагини ёзган.

Унинг синглиси Умрихонни биз “хола” деяр эдик. Чунки у биз тез-тез борадиган энам хонадони рўпарасида турар ва бизга кўп меҳрибонлик кўрсатар эди. Эрлари, Ҳожибой тоға ҳам бағри очиқ, кўп валломат одам эди. Мен шуларнинг ҳовлисида, Ҳожибой тоға томонидан дадам Тўраободдан Кўтармага кўчиб келганда ажратиб берилган мўъжазгина уйчада туғилганман. Қизиғи шундаки, Ҳожибой тоға ва Умри хола ҳовлисида биринчи ўғил бўлиб, мен туғилган эканман. Шундан кейин тўрт қиздан сўнг, улар хонадонида ҳам ўғил туғилган, исмини Рахимберди деб аташган, ҳозирда у бола-чақали, нафақада. Ҳожибой тоға ўтгандан сўнг, Умри хола мен туғилган уйни “Тоҳиржон туғилган”, – деб узоқ вақт сақлади, эскиргандан сўнг эса бузиб, ўрнига худди шунингдек уйча қурдирди ва унинг битишига бизни меҳмонга таклиф қилди. Умри холамиз 2007 йили вафот этди, илоҳо жойлари жаннатда бўлсин. Фарзандлари: Муҳаббатхон, Махпиратхон, Одинахон, Ҳимоятхон, Раҳимберди ва Ҳидоятхон.