Читать книгу Բանաստեղծություններ - იაკობ ცურტაველი - Страница 11

Ես ան հաւերուն էի,

որ գետինըն կուտ չուտէի.

Թըռչ´ի երկընօքն երթ´ի,

թէ սիրոյ ակնատ չընկնէի.

Ակնատն ի ծովուն միջին`

էր լարած ‘ւ ես չգիտէի.

Ամէն հաւ ոտօքն ընկնէր,

ես ոտօքս ու թեւս աւելի: