Читать книгу Բանաստեղծություններ - იაკობ ცურტაველი - Страница 13

Երբ որ ես պըզտիկ էի,

կանչեին ինձ ոսկի տըղայ.

Մեծցա, սիրու տէր եղայ,

երեսիս գոյնըն կու գընայ.

– Մանկտի~ք, ձեր արեւն ասեմ,

որ սիրուն` քարըն չի դիմնայ.

Սիրուն` քար ւ’երկաթ պիտի,

պողպատէ դըռնակն ի վերայ: