Читать книгу Przybądź Duchu Święty! - Ks. Dolindo Ruotolo - Страница 11

Czym jest dar naturalny, na przykład dar malarstwa, muzyki, sztuki i poezji? Moglibyśmy nawet przytoczyć definicję, którą określaliśmy dary Ducha Świętego, ale w innym znaczeniu: są przyrodzonymi uzdolnieniami, określoną predyspozycją ułatwiającą działanie lub tworzenie wzniosłych dzieł w wymiarze ludzkich aktywności.

Dar naturalny to również dar Boga, a Pan udziela go po to, aby człowiek wypełnił swą misję dla dobra całej ludzkości, lub po prostu dla ozdoby i chluby człowieczeństwa. Istnienie uzdolnionego malarza, jak choćby Rafael, nie jest, mówiąc ściśle, niezbędne dla ludzkiego gatunku, lecz stanowi część tej chluby, która uszlachetnia gatunek, a może zrodzić nawet dobro, wynosząc materialistyczne i uśpione dusze na pewien poziom duchowości.

Sztuka bowiem jest niczym pierwszy, wyblakły i słaby promień tej duchowości, która jaśnieje swym największym blaskiem w świętości. Mówiąc o sztuce, mamy na myśli prawdziwą, szlachetnie pojmowaną sztukę, a nie tę miernotę, która udaje sztukę, będąc jej deprawacją i oszpeceniem. Tak rozumiana sztuka nie wynosi ducha, lecz spycha go na dół i otępia. Prawdziwa sztuka wychwala dzieła Boże, przyciąga, porusza duszę i łagodnie prowadzi ją do medytacji.

Jest ona niczym krótka książka o medytacji, używająca jako środków ekspresji nie słów, lecz kolorów, rzeźb, gestu, który utrwala w duszy jakąś prawdę, myśl, uczucie i ją uszlachetnia. Fałszywa, niemoralna, nieczysta sztuka jest degradacją myśli lub uczucia w błocie nieczystości. Dlatego tak zwana „sztuka dla sztuki”, amoralna lub niemoralna, jest wielkim nieporozumieniem, a jej zwolennicy albo nie są prawdziwymi artystami, albo należą do tych jednookich pseudofilozofów, którzy dostrzegają jedynie formę, a nie istotę sztuki.

Dary naturalne pozwalają nam nawet lepiej zrozumieć, poprzez analogię, dary Ducha Świętego, nadprzyrodzone uzdolnienia, nadające władzom naszej duszy taką sprawność, iż stają się szybko posłuszne natchnieniom łaski. Te natchnienia są niczym ideały boskiej sztuki uświęcania, a dar jest jak predyspozycja duszy, łatwość działania w sposób wzniosły i święty; moglibyśmy to wyjaśnić, używając współczesnego wyrażenia na określenie daru naturalnego, że jest… „smykałką” do wyższych lub nadprzyrodzonych działań. Na przykład dar mądrości pozwala nam poznawać i oceniać Boga oraz Boskie rzeczy w ich najwyższych zasadach, jak również je smakować. Stanowi wręcz wzniosłą filozofię tego, co nadprzyrodzone; i podobnie jak prawdziwy filozof, filozof z urodzenia, ktoś mający „smykałkę filozoficzną”, kto z łatwością wyczuwa prawdy naturalne w ich zasadach i przyczynach, dyskutuje o nich z przyjemnością, ponieważ w tym się lubuje, tak osoba posiadająca dar mądrości wyczuwa prawdy nadprzyrodzone, rozmawia o nich lub rozważa je z radosnym uniesieniem i z łatwością przyjmuje natchnienia, jakie otrzymuje od Ducha Świętego, żyjąc wiarą w promieniach potężnego, wewnętrznego światła.

Tym, czym u filozofa jest głębia ludzkiej myśli, tym… w duszy posiadającej dar mądrości jest zgłębianie wielkości Boga i Boskich spraw, które Bóg daje jej poznać na tyle doskonale, na ile jest to możliwe w ziemskim życiu, niebędącym życiem wiecznej chwały, lecz wygnaniem. Rozważania o poszczególnych darach Ducha Świętego jeszcze konkretniej przedstawią to pojęcie, które przynosi nam lepsze wyobrażenie tych niewypowiedzianych darów.

W przypadku darów naturalnych nie wystarcza posiadanie spontanicznej i oczywistej predyspozycji do pewnej szczególnej zdolności czy aktywności; należy ją pielęgnować, a więc studiować, ćwiczyć, dać się prowadzić mistrzowi. Również dary Ducha Świętego muszą być pielęgnowane, jak już wspomnieliśmy, a sposób ich pielęgnowania różni się w zależności od daru, co zobaczymy dalej. To wytrwałe pielęgnowanie coraz intensywniej wprowadza duszę w wymiar posłuszeństwa natchnieniom Ducha Świętego i stopniowo wznosi ją na szczyty doskonałości oraz świętości.