Читать книгу Przybądź Duchu Święty! - Ks. Dolindo Ruotolo - Страница 5

Pan zatem w swym wielkim miłosierdziu udziela nam łaski i pomnaża ją za pomocą Sakramentów. Sakrament jest ustanowionym przez Chrystusa znakiem, który oznacza wewnętrzną łaskę i przez jego spełnianie udziela jej. Jest siedem Sakramentów: Chrzest, Bierzmowanie, Najświętszy Sakrament, Pokuta, Ostatnie Namaszczenie2, Kapłaństwo i Małżeństwo.

Elementy tworzące Sakramenty to materia oraz forma. Materia jest elementem sakramentalnego znaku; forma, czyli słowa wypowiadane przez udzielającego Sakrament podczas zastosowania materii, określają znaczenie materii na służbie Sakramentu i nadają mu siłę uświęcania. I tak, w czasie Chrztu materią jest woda, a formą są słowa: „Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego ”. Te słowa wypełniają Sakrament, który w ten sposób udziela łaski odrodzenia oraz innych dołączonych do niej łask.

Sakramenty są wielkim darem Boga, ponieważ uświęcają nas na przestrzeni całego życia, od urodzenia do śmierci, i umożliwiają osiągnięcie wiecznej chwały. Każdy z nich udziela łaski uświęcającej czy zwykłej oraz łaski sakramentalnej, która jest typowa dla każdego Sakramentu. Mogą udzielić pierwszej łaski, kiedy dusza jeszcze jej nie posiada, jak to ma miejsce podczas Chrztu, lub kiedy ją utraciła, co dzieje się w Sakramencie Pokuty. Pomnażają łaskę, gdy dusza już ją posiada, tak jak w przypadku pozostałych pięciu Sakramentów, albo jak w Sakramencie Pokuty, gdy przyjmująca go osoba już znajduje się w stanie łaski Bożej, ponieważ nie ma grzechów ciężkich na sumieniu. Jeśli człowiek w dobrej wierze sądziłby, że znajduje się w stanie łaski Bożej, zbliżając się do Sakramentów, do których przyjęcia stan łaski jest wymagany, to te Sakramenty udzieliłyby mu nawet pierwszej łaski, jeśli tylko odczuwałby w duszy przynajmniej żal niedoskonały za swoje grzechy3. Ostatnie namaszczenie udziela nawet odpuszczenia grzechów ciężkich, gdy osoba przyjmująca ten Sakrament nie jest w stanie się wyspowiadać4.

Łaska sakramentalna właściwa dla każdego Sakramentu, oprócz łaski uświęcającej lub jej wzrostu, to łaska odpowiadająca specjalnemu znaczeniu każdego Sakramentu, ustanowionemu dla określonego celu. I tak przez Chrzest dokonuje się nasze nowe narodzenie, w Bierzmowaniu otrzymujemy wzrost łaski i umocnienie w wierze, Eucharystia karmi nas w sposób nadprzyrodzony boskim pokarmem Ciała i Krwi Jezusa Chrystusa, dzięki sakramentowi Pojednania odzyskujemy utraconą łaskę, przez Ostatnie Namaszczenie stajemy się oczyszczeni i umocnieni na czas konania, doznając ulgi w cierpieniu choroby i nawet odzyskując zdrowie cielesne, jeśli taka jest wola Boża. Celem tych pięciu Sakramentów jest duchowe doskonalenie się duszy, podczas gdy dwa pozostałe, Kapłaństwo i Małżeństwo, służą zarządzaniu Kościołem i wzrostowi jego liczebności. Naturą łaski sakramentalnej jest sama łaska habitualna5, mająca prawo do specjalnych łask aktualnych, odpowiadających celowi właściwemu dla każdego Sakramentu.

Trzy Sakramenty pozostawiają ślad i nie mogą się powtórzyć: Chrzest, Bierzmowanie i Kapłaństwo. Tym śladem jest duchowy i niezniszczalny charakter w duszy, przez który ludzie są powołani do Boskich rzeczy i odróżniają się od innych.

Do udzielenia każdego Sakramentu potrzebny jest szafarz, czyli ten, kto posiada władzę i moc jego udzielania. Pierwszym Szafarzem jest zawsze Jezus Chrystus, który ustanowił Sakramenty, a którego imieniem i władzą są one udzielane przez pozostałych szafarzy. Szafarz może być zwyczajny, kiedy jest konsekrowany, bądź wyznaczony z urzędu do udzielania Sakramentu, nadzwyczajny, kiedy udziela go w przypadku konieczności lub w ramach specjalnego przywileju. I tak w przypadku konieczności6 każdy mężczyzna czy kobieta ze słusznego powodu może ważnie, lecz nie uroczyście7, udzielić chrztu. Podobnie w przypadku konieczności, i na szczególnych warunkach, proboszcz może bierzmować, jeśli posiada specjalny przywilej udzielony przez Stolicę Apostolską8.

* * *

Należy rozważyć i pogłębić przez porównania oraz analogie naturę, oraz wielkość Sakramentów, niewyrażalnych darów Odkupienia i sprawdzonych środków zebrania jego owoców. Jezus Chrystus bowiem nie tylko nas odkupił, spłacając swą Męką dług naszych grzechów, lecz ubogacił nas w nadzwyczajne łaski, by podtrzymywać i podnosić nasze życie podczas całego jego trwania, od urodzenia aż do śmierci, jak już wspomnieliśmy. On jest głową, a my jesteśmy członkami Kościoła, który jest Jego Mistycznym Ciałem. Dzięki Sakramentom uczestniczymy bezpośrednio w Jego życiu przez siedem różnych kanałów, które nawadniają naszą duszę, Jego mistyczne pole, sprawiając, że staje się piękna i płodna w każdej swej władzy oraz aktywności. Łaski, jakich On nam udzielił w Sakramentach, nie są przejawem chwilowej hojności, lecz trwałym darem.

Hojny pan, który pragnie wyświadczyć dobrodziejstwo biednemu, aby zapewnić mu spokojne życie, bierze kartkę z jego domu, adresuje ją do banku, w którym złożył swoje bogactwa, umieszcza na niej pieczęć oraz podpis i podaje biedakowi, aby poszedł do banku wypłacić daną sumę. Ubogi musi jedynie stawić się w banku, złożyć na kartce również swój podpis i dokonać wypłaty. Gdy wszystko odbędzie się zgodnie z prawem, również ze strony ubogiego, odebranie pieniędzy nie jest już jałmużną, lecz prawem, konsekwencją bogactw, jakie hojny pan umieścił w banku dzięki swej pracy i cierpieniom.

Jeśli chcę zapalić świecę, to muszę zbliżyć płomień do knota; jeśli nic nie stoi na przeszkodzie, na przykład knot nie jest wilgotny albo płomień znajduje się odpowiednio blisko, to zjawisko owo, takie na pewno zaistnieje i świeca zapłonie. Jezus Chrystus przekazuje nam łaski konieczne do życia i do zbawienia duszy poprzez dar, który nie może zawieść -wystarczy złożyć elementy wyznaczone przez Niego samego jako nośniki łaski i nie stawiać żadnej przeszkody, by bez wątpienia ją otrzymać.

Czym jest banknot danego państwa lub papier wartościowy? To widzialny znak, ustanowiony przez państwo w celu określania i wprowadzania w obieg bogactwa mającego związek ze skarbami znajdującymi się w kasie państwa. Osoba posiadająca ten papier nie może go zlekceważyć czy podrzeć tylko dlatego, że jest papierem, lecz musi go pilnie strzec, gdyż jest wartością. Gdyby ktoś ośmielił się drukować na własną rękę banknoty, byłby fałszerzem, a jego banknoty nie miałyby żadnej wartości, jako falsyfikaty bez związku ze skarbem państwa. Gdyby autentyczny banknot został ukryty w sejfie, straci swą wartość, nie będąc w obiegu. Nie jest złotem czy kamieniem szlachetnym, jest kawałkiem papieru. Jeśli jednak zostaje wprowadzony w obieg, jego wartość odradza się, a papier przedstawia oraz puszcza w obieg bogactwo, któremu groziła śmierć przez zatrzymanie krążenia.

Jeśli papier zostanie rozdarty w taki sposób, że nie da się go rozpoznać, albo jeśli podczas druku zabraknie tuszu i wyjdzie niewyraźnie, to chociaż został wydrukowany dla oznaczania wartości, w rzeczywistości jest bezwartościowy; bogactwo spoczywa w sejfach państwa, lecz papier, z braku właściwej formy, nie posiada wartości i nie można go puścić w obieg. To samo dzieje się z Sakramentami, widzialnymi znakami ogromnych bogactw, albo papierem wartościowym przynoszącym dochód, jeśli zostają udzielane lub przyjmowane niewłaściwie.

Aby otrzymać papier wartościowy, potrzebny jest depozyt pieniężny, papier będący jego widzialnym znakiem, słowa wydrukowane na papierze, które są formułą tej wartości i wreszcie podpis oraz pieczęć przedstawiciela państwa, który jest jakby szafarzem tego papieru. Aby otrzymać Sakrament, potrzebne jest bogactwo zasług Jezusa, a więc Jego boskie ustanowienie, widzialny znak wyrażający przekazanie tego bogactwa, formuła oznaczająca jego wysokość oraz szafarz, który pełni funkcję Jezusa Chrystusa i w Jego imię udziela z obfitości zasług. Modyfikacja lub brak jednego z tych elementów składowych unicestwia Sakrament, tak jak bateria elektryczna nie wyprodukuje prądu, jeśli zamiast kwasu wypełni się ją wodą.

Te podstawowe i proste porównania mogą pomóc duszy lepiej zrozumieć rzeczywistą wielkość i bogactwo Sakramentów, oraz otrząsnąć się z apatii lub obojętności, które mogłyby ją ogarnąć wobec tak potężnych narzędzi łaski, wyrażonych poprzez niezwykle proste, widzialne znaki i jeszcze prostsze słowa. W efekcie kontaktu z dźwignią lub przyciskiem można zapalić tysiące odległych świateł i obudzić niesamowitą siłę; kontakt jest aktem, który sam z siebie nie objawia tej mocy, trzeba w nią uwierzyć, aby docenić wartość tego prostego gestu. Tak samo ten, kto uczestniczy w udzielaniu Sakramentu, nie rozumie, jakie światła zapalają się w duszy i jaka moc łaski ją porusza, jeśli nie wierzy w cudowną skuteczność tego daru Bożego.

Od Sakramentów przejdziemy teraz do pogłębionej refleksji na temat Bierzmowania, a szczególnie jego cudownych skutków.