Читать книгу Het glazen penthouse - Lies van Dalen - Страница 15

Zo was er altijd wat. En er kwam steeds meer bij. In de winter durfde ze haast niet meer naar binnen omdat ze bang was er een laag water aan te treffen in de gang en kelder. En de hele dag weer in de weer was met emmers en slangen. Het deed haar op een gegeven moment denken aan oude pand van haar oma: als het regende moest je met de paraplu op naar de wc. Dat vond ze toch wat ver gaan. Het ontneemt het woonplezier. Ze moest de stukken ornament in het plafond lijmen als er weer een zware vrachtwagen voorbijreed. Het lukte haar keer op keer, maar het vrat energie.En ze werd er angstig van. Ze hield bij alles in huis haar hart vast als er weer een vrachtwagen voorbijreed en als het huis weer stond te schudden dat de stukken uit het plafond vlogen. Als het hard regende etc. Hoe kan ik het zo nu verkopen?, dacht ze.’ Het heeft een goed jaar geduurd. Ze kreeg niet de prijs die zij voor ogen had. Maar ze deed het. Ze was ook blij toen het verkocht werd. Hoewel ze er erg veel herinneringen had. Beetje ambivalent gevoel had ze; ze kon het moeilijk plaatsen. Het ging haar ergens toch aan het hart. En ze droomt er soms nog over. Maar ze werd wel erg blij van haar nieuwe huis in Hillegersberg. Dat was haar graadmeter. Het oude huis was van haar opa geweest en ze had het voor de helft geërfd. Ze vond het daarom erg moeilijk om te verkopen. Maar er zat weinig anders op, de buurt ging ook erg achteruit. En ze wilde naar een andere buurt. Als ze er tegenwoordig langs rijdt, is ze blij dat ze er weg is. Er woont nog een moeder van Fay haar vriendin aan de overkant, waar ze sporadisch contact mee heeft. De junkies zaten op een gegeven moment bij haar op de stoep te spuiten. Dat wil je toch niet! Zeker niet voor je kinderen. Zelf zat ze er niet echt mee – mensen zijn mensen, en ze veroordeelt niemand – maar haar dochter werd bang. En Thomas noemde het vaak haar hoerenkast. Zijn humor. Met een kern van waarheid, want ze hield van donkerrode hoerenmeubels, jaren ‘30 en een wat louche sfeer. Toen ze uit elkaar waren, is ze naar het huis in Hillegersberg gegaan waar ze ook jaren met veel plezier gewoond heeft. Haar praktijk was de aangebouwde garage, maar die werd op een gegeven moment te klein. Ze wilde haar praktijk uitbreiden. En nu, dit keer, jaren later, had ze een prachtig penthouse gezien bij de Erasmusbrug op Zuid. Heel groot: 210 vierkante meter. Ze wilde graag op Zuid wonen omdat haar vader en haar oma daar vandaan kwamen en ze er mooie herinneringen aan had. Het was precies het tegenover gestelde van Hillegersberg. Van een elitewijk naar een achterstandswijk met veel allochtonen. Maar het trok haar juist om de uitdaging aan te gaan. Caroline had een mondelinge afspraak met de makelaar gemaakt en dacht dat zoiets geldig was. Niets bleek minder waar, maar zij had er ook geen kaas van gegeten met haar naïviteit. Ze had met de makelaar afgesproken, dat zodra ze terug was uit Australië ze gelijk de koopovereenkomst zou tekenen voor het penthouse. Achteraf enorm dom, ze had het beter gelijk kunnen doen. En zo ging haar droompenthouse aan haar neus voorbij. Toen zij in Australië was, ontving zij een sms dat de makelaar een bod van 30.000 euro meer had gekregen, en dat dus gedaan. Wat een enorme eikel. In Australië kreeg zij een sms-je dat het verkocht was. Ze was heel boos en verdrietig. Ze wist even niet hoe het nu verder moest. Het was in haar gedachten haar droomhuis. Ze had het al helemaal ingericht; in de nacht lag ze er wakker van welke gordijnen ze zou nemen en welke kleuren ze de muren zou geven et cetera. Ze was er drie keer wezen kijken en was er helemaal weg van. Zelfs nu nog dezer dagen als ze er langsrijdt, kijkt ze altijd even met weemoed naar boven. Het blijft een soort droomhuis voor haar, hoewel ze nu ook erg mooi woont, maar iets kleiner. Toen ze weer terug in Nederland was, had ze haar huis inmiddels verkocht, voor iets minder dan ze gehoopt had. Maar had nu geen nieuw huis, ze zag het allemaal wat somber in. Ze is naar die makelaar gegaan en heeft hem goed de waarheid verteld. Ze zei dat het daar niet bij zou blijven. Dit echt niet kon. Hij schrok en deed van alles om haar toch te helpen. Ze heeft haar kopers (enorme aardige mensen) drie maanden uitstel gevraagd zodat zij iets anders kon zoeken. Gelukkig vonden ze dat prima. Het waren hele aardige mensen die totaal niet moeilijk deden, gelukkig. Het heeft haar slapeloze nachten opgeleverd. Zo droomde dat ze een zwerfster werd en met haar dieren in een opvangcentrum moest. Later dacht ze, wat kan zoiets je van je stuk brengen. Of wat heeft ze zich van haar stuk laten brengen. Maar wonen is toch het fundament van je levensvoorziening. Wat voor haar belangrijk is, zeker als je alleen bent en je werk er ook op is gebaseerd. Ze huilde uit bij haar vader die toen nog leefde. Hij zei: Maak je niet zo druk, dan huur je toch een tijdje wat! Maar daar moest ze ook niet aan denken met haar praktijk et cetera. De desbetreffende makelaar belde haar dat er op de veiling een mooi groot penthouse te koop kwam. Ze dacht: Ik kan het toch eens proberen om naar zo n veiling te gaan, waarom niet? En ja hoor, daar stond het penthouse naast het Feyenoordstadion te koop. Het stond voor een ton minder te koop dan ze twee maanden geleden op Funda.nl had gezien. Ze hield de huizenmarkt elke dag bij. En ze had dit penthouse al een paar keer aangeklikt. Maar het was boven haar budget. Op de veiling bood er net iemand voor haar, het was weg. Niet te geloven. Wat had ze weer een pech. Ze kon zich wel voor haar kop slaan. De koper was een aardige Turkse man, hij had het gekocht om door te verkopen. Ze bood hem 10.000 euro meer. Hij zei: Nee ik wil het verkopen voor 20.000 euro meer, niet minder. Ze vertelde het hele verhaal aan Thomas. Wat heb je nu weer allemaal aan je fietsbel hangen , zei Thomas. Bij jou kan nooit iets normaal gaan. Ze ging met Thomas, haar ex, naar het penthouse kijken. Hij heeft er verstand van. Er zat een maar aan: ze mochten maar heel even binnen kijken. Er deed een klein Hindoestaans mannetje open. Niet erg vriendelijk, ze moesten gelijk hun schoenen uittrekken om naar binnen te mogen en hij had erge haast. Hij schrok een beetje van Thomas: twee meter lang en zag eruit alsof hij net in de tuin had gewerkt. Twee uitersten: het mannetje in een net pak. Hij keek hen heel raar aan. Heel even, zei hij, ik wil dat jullie in vijf minuten weer buiten staan. Heb nauwelijks tijd. Misschien moest hij naar zijn werk of wilde ons niet in zijn huis hebben. Het was allemaal wat vreemd. Het was er binnen heel groot en licht, je kon net niet in het Feyenoordstadion kijken maar dat scheelde weinig. Ze maakten er grappen over. Ze snelde er als een speer doorheen. Het ging allemaal zo snel dat ze het moeilijk in haar op kon nemen; het was ook zo groot en ze sjeesde er met een rotgang doorheen. Eigenlijk wilde ze het rustig op zich in laten werken, maar dat kon niet. Ze kwamen verbijsterd beneden, en gingen eerst koffie drinken om het even te laten bezinken. Tentjes genoeg beneden, best een gezellige buurt. Cafés, patattenten, ijskraam gezellig beetje ouderwets. Pathé filmhuis, genoeg te doen. Je hoeft je daar nooit te vervelen. Thomas zei: Het ziet er goed uit, zou het gewoon doen. Caroline kon weinig uitbrengen. Het was zo veel in haar hoofd, het ging allemaal zo snel. Caroline ging niet over één nacht ijs, maar ze moest wel snel beslissen, ze had maar twee dagen de tijd. Ze merkte wel dat ze het huis moeilijk uit haar hoofd kon zetten en wilde de volgende dag beslissen. Ook omdat ze nu eindelijk iets wilde hebben en dan niet meer in onzekerheid zat. Ze was al zo’n tijd bezig. En de Turkse meneer zette er druk achter. Ze belde nog dezelfde dag de Turkse meneer en bood 20.000 euro bovenop het bedrag. Ze tekende een paar dagen later en alles was geregeld. De kogel was door de kerk.