Читать книгу Het glazen penthouse - Lies van Dalen - Страница 9

Ze had hem pas twee keer gezien en hij ging al met haar mee naar huis. Maar was ze zo verliefd dat het haar niet mee kon schelen. Normaal gesproken heeft ze allerlei bedenkingen, maar dit keer kon ze niet helder meer denken. En liet zich er maar in meeslepen. Jee wat was ze verliefd, helemaal de weg kwijt en dat terwijl ze alles altijd redelijk goed onder controle heeft. De eerste nacht dat hij bij haar sliep zakten ze door het bed. De onderkant was niet meer bestand tegen een beetje gerommel daarboven blijkbaar. Dus hebben ze samen een nieuw bed gekocht. Zo begon de relatie. Gelijk een wat breder bed, dat kwam goed uit en hij betaalde nog wat mee ook. Omdat ze elke nacht haast bovenop elkaar lagen, werd het bed niet in zijn volle breedte gebruikt. Het was meer het gevoel dat er genoeg ruimte was om elkaar te ontwijken. Vreemd dat het zo werkt mentaal. Het zit allemaal in je hoofd. En dat is met therapie ook zo, legt ze vaak uit, de waarheid maak je zelf. De waarheid is vaak je eigen waarheid. Ook al is het de waarheid niet. Ze maakten samen veel mee, Reisden regelmatig naar het buitenland voor zijn werk, waar hij voor allerlei sjieke diners was uitgenodigd. Zij liet er speciaal avondkleding voor maken. Ze kocht prachtige stof op de markt en had een goede kennis, een coupeuse, die de mooiste jurken voor haar maakte. Ze had weinig geld en Caroline hielp haar op die manier ook. Caroline voelde zich als een prinses. Ja, zo’n relatie had ze nog nooit gehad. Hij was echt haar prins en zag er nog leuk uit ook. Ze zijn nu anderhalf jaar bij elkaar en het lijkt zo nieuw. Ze voelt zich zo gelukkig met hem. Hij is er een paar avonden in de week; ze wacht hem op met kaarslicht en prosecco. Elke avond is weer anders en toch altijd weer spannend. Maar daar is niet zoveel voor nodig met Caroline. Normen en waarden zijn voor Caroline belangrijk. Hij voldoet daaraan. Voor zover ze hem denkt te kennen. Ze weet inmiddels wel: met mannen moet je altijd op je hoede blijven. Als zij aan het werk is, komt hij zachtjes met de sleutel binnen. Zo was hij wel, hield veel rekening met haar. Hij begeeft zich vaak naar de slaapkamer, ook omdat hij nergens anders heen kan en het penthouse wat dat betreft niet ideaal in elkaar steekt. Maar ze hebben nu het heerlijke bed, dat komt goed van pas. Hij gaat dan heerlijk in bed een boek lezen. Zodra Caroline klaar is met de cliënten snelt ze naar de slaapkamer en ploft naast of op hem. Heerlijke zwoele en ook goede gesprekken zijn hen niet vreemd. Ze genieten van elkaar en de passie spat eraf op allerlei manieren. Soms gebeurt er ook niets tussen de lakens en dat vinden ze allebei heerlijk de rust. Als het maar overeenkomt, dan is het goed. Soms drie keer per dag en soms één keer per twee weken. Evert kletst ook alles aan elkaar en wat hij zegt is geen onzin, ze leert veel van hem. Alles lijkt perfect en klopt. Dat dit nog bestaat, denkt ze vaak. Precies wat zij zocht, hoe is het mogelijk. Vorige week zijn ze naar Rome geweest voor een bespreking die hij daar had. Zij gaat meestal met hem mee, zeker als het voor twee of drie dagen was. Langer dan een paar dagen, daar heeft ze moeite mee, dat doe ze alleen naar haar dochter in Australië. Bizar eigenlijk, maar daar ga je dan ook niet voor drie dagen heen, dus moet ze wel. Het was een prachtige reis met het vliegtuig. Er was twee uur vertraging, waardoor alles weer anders liep. Ze weten dit altijd wel op te lossen met een goed boek of blad en een lekker drankje. Evert past zich makkelijk aan gelukkig. En drinkt dan een glas goede whisky. We zuipen ons er wel doorheen, zei hij. En daar had Caroline niets op tegen. Hij had een pasje waarmee je alles voor niets kreeg. Hij had nog een zakje nootjes in z’n zak gestopt en een biertje voor Caroline in z’n tas. Waarop Caroline natuurlijk zei, had je de fles whisky ook niet in ergens in kunnen stoppen? Dat ging blijkbaar toch net iets te ver voor hem. Caroline was verbijsterd, dat hij dat durfde, ze vond het allemaal heel enerverend en spannend. Hij spreekt met iedereen, zelfs in zes talen, Caroline is wat gereserveerder. Eigenlijk heeft Caroline genoeg aan hem, maar Evert is heel sociaal en netwerkt graag. Caroline vond dat in het begin wat glad, maar nu is ze er inmiddels aan gewend. Het prachtige hotel met zes piccolo’s voor de deur leek een waar sprookje. Gelukkig hoefde ze dit natuurlijk niet zelf te betalen. Alles liep via Evert z’n werk. Prachtig was het hotel: een en al marmer en schitterend donker hout. Ze keek haar ogen uit. Het diner begon om 20.00 uur zodat Caroline eerst nog even op bed kon luieren en Evert al naar de genodigden moest. Het was in een prachtig paleis. Praktisch iedereen was in avondkleding en Evert zei heel vleiend: Ik vind jouw jurk het mooist. Haar jurk was van lichtbruin kant, zelf ontworpen, zeer simpel zonder mouwen en tot op de grond, dat kan iedereen. En toch was ze er trots op. Met enorme knalhakken eronder, waar ze nauwelijks op kon lopen. Haar lange goudblonde haar opgestoken. De hakken was Evert gewend dus hij hield haar goed vast zoals gewoonlijk. Er was koninklijk bezoek en ze had eigenlijk geen zin daarnaast te zitten, voor Evert was dit redelijk normaal. Dus ze deed haar uiterste best net te doen alsof het voor haar ook normaal was. De champagne vloeide rijkelijk en na 3 glazen en nog weinig gegeten voelde ze het aardig. Het bleek gelukkig een wandelend diner, ze kwamen met allerlei hapjes rond. Al de sociale contacten van Evert, en de hoge pieten: eigenlijk zat ze daar niet gelijk op te wachten, ze is slecht in talen, namen en gezichten. Dit merkt ze in de therapie ook, maar ze onthoudt wel de inhoud en daar gaat het om. En ze had het gevoel dat daar weinig inhoud was, maar veel uiterlijk vertoon. Als ze er maar niet te vaak aan mee hoeft te doen vindt ze het niet erg. Maar meestal was dit twee of drie keer jaar, dus dat is wel te doen. Het was dus een wandelend diner, en ze gingen niet meer aan tafel. Het was jammer dat ze er pas achter kwamen toen de meeste hapjes al op waren. Na afloop hebben ze in het hotel nog een zak chips en noten opengetrokken. Ze sloeg de ene flater na de andere, na drie glazen champagne, was er niet meer helemaal bij. Evert zei, ik denk dat het tijd wordt naar het hotel te gaan. Ze begon het net naar haar zin te krijgen met al die pracht en praal. Ze kon niet lopen op die palen, en wist niet meer om te gaan met al die mensen. Daarom wilde hij natuurlijk weg, hoewel hij ook moe was, zei hij. Was dat wel waar? Of had hij geen zin in die toestanden met haar. Toen ze eenmaal ik het hotel aankwamen, waren ze allebei zo moe dat ze het bed in ploften, met de zak nootjes en chips. Caroline ging naar de wc en zag al het prachtige marmer in de badkamer en zei tegen Evert: Zo’n mooie wastafel heb ik nog nooit gezien, kom even kijken? Waarop Evert zei: App me maar een foto, ben te moe om uit bed te komen. En dat deed ze. Hij lag in bed rondom in de chips met een biertje in zijn hand en Caroline haar hoed op verder niets aan. Caroline moest enorm lachen. Het was een komisch gezicht. Als ze nu de foto bekijkt die nog steeds op haar telefoon staat, voelt ze de weemoed weer. Wat was het mooi. Wat zou ze graag weer teruggaan in de tijd. Denkt ze nu. Sinds ze Evert kent is er een andere wereld voor haar opengegaan.