Читать книгу Het glazen penthouse - Lies van Dalen - Страница 6

HAAR VADER

Vroeger stond ze met haar vader voor het raam om naar het onweer te kijken. Hij vertelde haar hoe prachtig het was en wat er allemaal gebeurde. Hij deed dat bewust omdat haar moeder angstig was en hij niet wilde dat het op haar oversloeg.

Hij verzon er van alles bij. Haar vader was een filosoof, een bijzondere man met zoveel gedachten en fantasie. Hij vertelde prachtige sprookjes uit zijn knappe kop. Nu ziet ze nog steeds de beelden en vormen in het onweer waar ze intens van geniet en zich weer samen met haar vader voor het raam waant.

Ze houdt ervan alleen te zijn, maar sommige gevoelens wil je graag met iemand delen. Maar Evert is net weg…

Ze zou het gevoel van het onweer graag met haar vriend Evert, die ze nu haast een jaar kent, willen delen. Hij heeft net het penthouse verlaten; hij is weer terug naar Antwerpen.

Ze mist hem nu al en ziet hem weer over een paar dagen. Het is redelijk structureel dat ze hem drie á vier dagen in de week ziet en dat vindt ze precies goed.

De paar heel goede vrienden en vriendinnen in Rotterdam en ook door Nederland – en sommigen in het buitenland – waar ze veel mee heeft meegemaakt, zijn heel belangrijk voor haar. Zij ziet ze regelmatig, soms wekelijks/maandelijks sommigen zelfs jaarlijks, maar dat doet niets af aan het gevoel van liefde wat ze voor hen koestert. Zo werkt het toch? En dan nog is het alsof je elkaar gisteren gezien of gesproken hebt.

In haar praktijk maakt ze het dagelijks mee: spijt, angst, onbegrip, disrespect. Niet kunnen kiezen, drukte, stress. Ga zo maar door, het is er allemaal. En elke dag hoort zij het weer.

Ze wil hier zelf voor waken, maar nu merkt ze dat het vaak onbegonnen werk is.

Je kunt er jezelf alleen voor behoeden, door er zelf wat makkelijker mee om te gaan.

Maar de realiteit kun je jammer genoeg niet veranderen. Wel ik je brein, je hebt de regie en over je eigen geest en lijf, zegt ze vaak tegen zichzelf. Zoals ze ook aan haar cliënten uitlegt.

Half Rotterdam komt hier in het penthouse op de dertiende verdieping. Dynasty op de dertiende in Rotterdam-Zuid voor alle soorten therapie.

Van rechters en burgermeesters tot de slager vol met tattoo’s. Ook de leuke meneer waar ze een zwak voor heeft van de drogist, waar ze vitamine van krijgt. Er is therapie voor iedereen. En zo hoort het ook. Ze geniet ervan en Thor ook.

Ze heeft er hard voor gewerkt en heeft het nu voor elkaar een grote praktijk te runnen. Samen met heerlijke vrienden/collega’s. Haar vrienden zijn ook haar collega’s, daar kiest ze zelf voor. Niet de makkelijkste weg misschien, maar gelukkig gaat het goed.

Veel mensen vinden zakelijk en privé niet te scheiden, haar lukt het aardig.

Materieel gezien heeft Caroline het goed, ze hoeft niet op een paar euro’s te kijken. En dat is weleens anders geweest. Toen ze studeerde en in een huisje woonde wat nog kleiner was dan nu haar woonkamer, was het wel eens lastig. Ze is er erg dankbaar voor dat het nu zo goed loopt, hoewel ze veel aan zichzelf te danken heeft, maar zeker ook aan Thor.

Mensen voelen zich veilig bij hen, als ze samen therapie geven. In de gezellige huiskamer/werkkamer waar soms ook de katten lopen: Gerretje en Karel.

Alleen als Thor er is gaan ze even naar de andere kamer ,hij is allergisch, jammer genoeg.

De twee heerlijkste katten, die ze sinds tijden gehad heeft.

Ze heeft haar werk blijkbaar nodig om zich goed te voelen. Ergens een pre, maar toch ook jammer tegelijk. Maar ach, hoeveel mensen hebben hun werk niet nodig om zichzelf een goed gevoel te geven? Ontleent ze nu haar identiteit aan haar werk? Ze wil nu een eigen identiteit hebben. Niet haar man en niet haar werk, maar zelf. Naarmate ze ouder wordt, leert ze zichzelf steeds beter kennen. En kan ze goed alleen zijn.

De deurbel rinkelt. Caroline snelt naar de deuropener die in de werkkamer hangt naast de glazen deuren. Ze ziet op de monitor het stel staan en drukt open.

Jee, ze was de tijd vergeten en had haar oude broek nog aan. Nog geen horloge om; niets.

Dan maar niet, dacht ze. En voordat haar cliënten boven zijn, heeft ze nog net de tijd even een andere broek aan te trekken. Het is op de dertiende verdieping. Het duurt altijd even voor de lift komt, gelukkig in dit geval.

Ze haast zich naar haar kleedkamer en struikelt onderweg over Dali, de schildpad. O jee, hij loopt nog los, maar ze heeft geen tijd hem nog in zijn glazen bak te zetten.

Dali de schildpad die zij al meer dan twintig jaar heeft: ze was hem in haar haast helemaal vergeten. En zo klein is hij niet, maar hij heeft dezelfde kleur als het parket. Ze moet dus erg op letten als hij losloopt dat ze niet op hem stapt. Hij was een baby-schildpadje toen ze hem kreeg

Maar hij vindt het zo fijn los te lopen. En Caroline heeft nergens moeite mee zolang het dieren zijn. Ze houdt van haar dieren.

Haar werkkamer die aan de huiskamer grenst, stinkt naar kattenpis, maar ze heeft ook geen tijd meer om de kattenbakken te verschonen. Nog wel snel wat parfum spuiten. Dan ruiken de cliënten het vast niet, althans dat hoopt ze. Het zijn grote ruimten met ramen tot aan de grond, er is dus heel veel licht. Er staan wat stoelen van de kringloopwinkel, modern en klassiek door elkaar, maar ook wat Art Deco. Het is een combi van, van alles wat; een enorm sfeervol huis. Terwijl ze aan het spuiten is met goedkope parfum gaat de bel boven al. De cliënten zijn er. Ze komen voor de tweede keer.

Een aardig, wat ouder stel die elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Ze zijn al 31 jaar bij elkaar, maar zij geven aan dat het gevoel er niet meer is. Dit gebeurt vaak, zeker in langere relaties. Ze zaten praktisch met de rug naar elkaar toe. Zo kon ze geen therapie geven; er was totaal geen betrokkenheid meer.