Читать книгу Louisa du Toit Omnibus 11 - Louisa du Toit - Страница 6

Die vreemde dag sleep verby en om kwart oor vier kom Nida, vroeër as gewoonlik, van die winkel af. Sy dra haar liggeel strooihoed. Dit beskut haar nie net teen die son nie, maar ook teen moontlike blikke van wie haar ook al sou wou dophou. En laat sy maar erken, sy dink spesifiek aan Nelis Hoffman daar bo in die skoolhuis.

So gou sy kan, sit sy op die toegerankte stoepie en perskes skil. Sy hoor die troebel water in die grootvoor spoel. Binne dae sal die nuwe water weer afsak en helder word. In ’n emmer soutwater gegooi, kan haar ma môreoggend die perskes kook en bottel.

Dis blote verbeelding dat dit hier koeler is as elders. Die digte klimopplant keer die skrapse wind juis weg. Haar hande en voorarms voel reeds jeukerig, en sy kom agter hoe die hitte saam met die irritasie onder haar vel broei.

Met afgetrokke aandag laat sy die geskilde perskehalwes in die emmer plons. Die vlesige pit wat sy na ’n klein, handige worsteling eenkant het, word apart opgegaar. Fyngestampte perskepit word gebruik om die troebel water in die balie mee af te sak. Die water in die sementdammetjie is nie altyd vars genoeg vir drinkdoeleindes nie, daarvoor word water uit die grootvoor daagliks in twee emmers gehaal.

Sy wonder met ’n klein glimlag wat Hoffman van die perskepit-gebruik sal sê. Hy sal dit ook maar moet aanleer. Hy het so half ontsteld gelyk toe die dreuning van die rivier ter sprake kom. Of miskien het hy net ontredderd gevoel toe hulle ry en hom agterlaat, ’n allenige gestalte teen die rant. Hoe kaal is die skoolwerf. Niemand het ooit daaraan gedink om ’n boom te plant nie.

Daar was ’n soort onbeheerbare flikkering van sy ooglede agter die swartraambril, asof in nabootsing van die deinende hittegolwe. Hy behoort ’n sonbril te kry, of dan selfverdonkerende lense. ’n Hoed ook, of uit die son bly.

Sy voel baie seker dat dit hy is wat haar ontstem het, en sy kan nie sê waarom nie. Is sy maar net te ongewoond aan enigiets of -iemand wat die vasgelegde roetine versteur? Of sou dit wees, en sy voel byna verlig om aan so ’n moontlikheid te dink, dat hy haar onverwags herinner het aan die dinge waaraan sy graag deel sou wou hê? Geleerdheid, die opgaar van kennis wat weer aan ander oorgedra word. Sy sou baie graag wou skoolhou.

Dit was een van die argumente waarmee sy tydens matriek haar ma probeer oortuig het: dat sy die een of ander tyd ’n aanstelling op Roosville sal kan kry. Wie weet, dalk, hier op Driekolk self? “Weer by Ma en Arno in die huis bly.” Dit was nie haar begeerte nie, want dan is sy terug onder haar ma se oog en hand. Maar dit kon haar ma help oortuig.

Leen het byna met oorwinning op die argument toegeslaan: “Soveel geld uitgee, net om weer hier op Driekolk uit te kom?” En dan die troefkaart: “Jy moet onthou dat hier nie ’n vader in die huis is nie, my kind. En wat van die jare wanneer daar droogte of hoogwater kom en dit vat ons oesie weg? Dan sit jy halfgeleerd iewers, en ek en Arno ly saam honger.”

Die herinnering aan haar redelik vroeë weduweeskap het Leen se beproefde metode geword om Nida se toekomsideale aan bande te lê. Maar vir Boel Meyer keur sy ook nie goed nie; wat wil sy dan vir haar dogter hê?

Toe Nida Boel se ma in haar vertroue neem, het Bella aangebied om die nodige geld rentevry aan haar voor te skiet. “Daarmee koop ek jou sommer om dat jy as my geleerde skoondogter terugkom,” het sy laggerig gesê.

Het Bella dan regtig groot geld, het Nida gewonder, en moes terugdink aan die diamantstorie. Sy het dit nogtans vir haar ma genoem, en moes die kortaf antwoord verneem: dat ’n kind van haar nie met skelm geld sal gaan leer nie. Leen was so ontsteld dat sy met ’n dosis rooilaventel kamer toe is.

Toe sy aand se kant nie uitkom nie, was Nida tog bang dat haar ma al die tyd gif gedrink het. Sy is huiwerig soontoe, maar Leen was lewendig. En steeds kwaad. Nida was maar ’n matriekdogter en nog optimisties genoeg om te dink dat sy haar ma se denke kan verander.

“Goed, Ma,” het sy gesê, “ek sal vir tant Bella sê sy kan haar geld hou. Ek sal maar hier bly en eendag met Boel trou, dan is ek tog altyd naby Ma.”

Dit was ’n slim set, want sy wis toe al dat haar ma niks van Boel hou nie. Sy self het geen oorweging aan so ’n moontlikheid geskenk nie. Ander seuns, aantreklike seuns in haar klas aan wie sy nie so onromanties gewoond as aan Boel was nie, het destyds haar aandag in beslag geneem. Haar ma het dit egter ernstig opgeneem, maar dit was verre van haar om haar te laat troef.

“Dan kom jy tog in besit van die skelm geld,” het sy nydig gesê, “en ek hoop nie jy probeer ooit daarvan gebruik vir my begrafnis nie. As Arno my nie kan begrawe nie, is ’n armebegrafnis goed genoeg.”

“Nou is Ma onbillik.” Haar ma veg met stomp wapens, maar Nida het nie die woordeskat en durf gehad om dit tuis te bring nie. Dit was die einde van daardie saak, en die begin van die besef dat jy tevergeefs vir Leen Thirion probeer teengaan as sy van ’n saak oortuig is.

Nida het sedertdien vir haar ’n eie wêreld van uitlewing geskep binne die beperkte omstandighede waarin sy haar bevind: werk vir oom Gert, help haar ma in die huis. Kuier ’n bietjie by ou skoolmaats op die dorp, lees baie. Af en toe uitgaan saam met Boel, bloot vriendskaplik, sodat dit die stug atmosfeer wat daarna tuis heers, nie eintlik werd is nie.

Die feit dat sy saam met Boel gesien word, skep buitendien seker die indruk dat sy vir niemand anders beskikbaar is nie. Nie dat sy daarna hunker nie, want sy is tevrede met sy geselskap. Sy begin trouens vermoed dat dit meer as tevredenheid is wat sy voel wanneer sy by hom is.

En tog sluimer daar diep iewers die drang om eendag nog hier weg te gaan en haar vermoëns beter te ontwikkel.

Waar die ruising van die rivier andersins onopgemerk by haar verbygaan, luister sy vanmiddag opsetlik daarna. Vir die eerste keer in ’n baie lang tyd registreer dit by haar, en dit na aanleiding van Hoffman se uitvraery.

So, dink sy byna wrokkig, net so hou Grootrivier haar gevange hier aan sy oewer. Nes haar ma, met geldige aansprake en ’n aanhoudende geluid op die agtergrond.

En ’n vreemdeling soos Hoffman kom hom vrywillig hier vestig. Of is hy hierheen uitgeskuif, omdat iemand hier nodig is en hy elders aangejaag het? Hoe min weet hy nog van Grootrivier, min genoeg dat die ruising hom kan boei. Hy sal die volle prentjie nog leer ken, die omvang van hierdie rivierbestaan. Grootrivier met die koel lawing van sy wisselvallige water. Die ganse, omvattende begrip van sy onstuitbare vrugbaarheid – met sy verraderlike kronkels en sy groen hier tussen die kleurlose rante.

En dat ’n mens eintlik vry is en tog hier bly. Want as sy werklik eerlik wil wees, moet sy erken: sy sou kon weggaan, ver weg, en haar ma sou niks daaraan kon doen nie. Die gebondenheid is haar eie keuse. Hoeveel sterker sal die binding nog moet word tot sy eindelik, dalk teen haar wil en buite haar toedoen, wegbreek?

En waarom dink sy so vreemd? Sy laat die laaste geskilde, ontpitte perskehalwes in die emmer soutwater plons. Môre is dit Woensdag, die middel van die week. Daar sal vars gekookte perskes en vla vir nagereg wees.

Sy skrik toe Boel se gestalte om die huis se hoek kom.

“En hoe skrik jy dan vir my, Nieds? Ek het sommer geraai jy sit op die stoep, grootvoor se kant. Ek het mos gesê ek kom nog vanaand ’n lekker klapsoen haal, onthou jy nie?”

“Waarvoor nou weer?”

“Vir ou Gert se goed wat ek van die dorp af gebring het.”

“Dan moet oom Gert jou mos die klapsoen gee.” Sy voel in die noute. Boel moenie lol om die vriendskap verder te voer voor sy daarvoor gereed is nie. Sy kry die indruk dat hy haar soos ’n stuk vee as sy eiendom wil brandmerk.

“Ek het eintlik geskrik vir wat jy dra,” ontwyk sy. Sy het ook. Want in die hitte dra hy die onderwyser se baadjie, van beleë tweed.

“Hy’t dit toe nooit gevat nie.”

“Jy het dit ook so te sê weggesteek.” Sy verwyt haar dat sy dit ten minste moes onthou het. Die man is vreemd en ontheem, sy gedagtes verstrooid.

“Hoe lyk ek?” Boel draai in die rondte met arms na weerskante uitgestrek. Die baadjie is vir hom te knap en hy lyk lagwekkend.

“Soos oom Gert se voëlverskrikker. Trek uit, dis andermansgoed.”

Boel, swetend, worstel gewillig die baadjie van sy lyf af. Nida vou dit ligweg op en sit dit eenkant neer, vas van plan om dit self by die eienaar terug te besorg. Boel spot met Hoffman, en sy voel nie dis reg nie. Hoffman is allermins bespotlik. Dis waar dat hy te skraal en te bleek en totaal vreemd is, maar sy bly bewus van die sterk persoonlikheid wat tot haar gespreek het.

Sy weerstaan die versoeking om aan die baadjie te snuffel. Sal dit, behalwe na die sweet en son en stof van vandag, ook ruik na ou boeke en kers? Dalk verslane vroueparfuum?

“Waar’s ou Leen, loer sy ons deur die voorvenster af?”

“Praat sagter, Boel, my ma is nie doof nie.”

“Jy is reg. Sê net iets van Bella Meyer, dan hoor sy elke woordjie.” Hy klink vies.

“Ag, Boel, dis tog nie iets nuuts nie. Moet dit liewer nie ophaal nie.”

“Nee, dis nie nuut nie. Maar kan ek daaraan gewoond raak? Moet ek oorloop van liefde vir haar terwyl sy my ma nie kan verdra nie?”

“Nee, jy kan seker nie; maar ek hou darem van tant Bella. Help dit nie?”

“Ja, ja, so effens.” Sy het hom nog nooit so gedemp hoor praat, so vol deernis, of hom so weerloos gesien nie. Daar is weinig mense wat van Boel hou, omdat hy nie omgee watter indruk hy skep nie. As hulle hom maar kon sien soos sy hom nou sien, sy deernis hoor. Hy staan by sy ma, omdat min ander mense by haar staan.

Hoe vreemd dat Boel van alle mense hierdie gevoelens by haar uitlok. Sy is eintlik redelik rasioneel, hou nie van weekheid of bejammering nie. Die lewe deel maar aan almal sy houe uit, aan sommige net met meer vertoon.

Sy kyk in sy oë en wens dat sy hierdie oomblik sag kon toevou en diep wegbêre omdat dit so seldsaam is. Sy sou hom selfs nou graag die soen wou gee wat hy kastig kom soek het, maar nie ’n klapsoen nie. Nee, ’n liefdesoen. Die woorde wat hy vanmiddag daar bo by die skoolhuis gesê het, kom terug tot haar, warm en vol intieme belofte: dat hy ook uit voeling is met skoolsake, en of hulle nie iets daaraan kan doen nie.

Sou hy dit bedoel het? ’n Soort bedekte huweliksaansoek, soos mens dit van hom kan verwag?

Daar was nie toe tyd om daaroor na te dink nie, omdat Hoffman haar aandag in beslag geneem het. Sy het haar voorheen daarvan weerhou om in dié rigting te dink, en Boel het hom ook danig ongeërg gehou. Toe hy vanmiddag die woorde sê, het dit ’n vonk in haar laat ontspring. Om ’n ma te wees, met kleintjies met ’n pa wat vir haar en hulle versorg. Haar eie huis waar sy knus lewe en bemin word. Om te praat van “ons”, nie van my en jou nie.

Tot haar verbasing het sy vanmiddag verlang dat hy daarop moet uitbrei. Maar daar was nie kans daarvoor nie, of sy het dit verhinder toe sy en Boel die laaste entjie in die lorrie alleen is. Die seldsame oomblik van kontak was reeds verby. En nou voel sy weer iets in haar roer. Beteken dit dat sy vir Boel begin omgee? Maar hier en nou is ook nie die regte tyd nie. Haar ma duld kort kuiers van Boel, mits hy skemertyd weer padgee. Geen opsitaande nie.

“Waar is daai nikswerd broer van jou? Ons moet pres-sake praat.”

Dis Boel se manier van praat. Sy weet dat hy eintlik nogal van Arno hou. Boel het nie broers nie, net getroude susters.

“Nog op die werf rond, dalk by die kraal.”

Sy kyk hoe hy wegstap oor die werf wat begin versag in die eerste skemer. Hy is kwalik buite sig, toe haar ma in die deur verskyn. Sy voel-voel oor haar grysswart hare en druk haarnaalde reg, soos sy altyd maak as sy iets op die hart het. “Boel hier?”

“Ja, Ma.”

“Jy moet tog al die stukkies skille optel. ’n Mens gly daarop. Wat sê Boel verder van die onderwyser?”

“Hy het sy baadjie gebring wat in die lorrie bly lê het. Ons het nie verder oor hom gepraat nie.”

“Gee laat ek sien?”

“Maar my wêreld, Ma, dis ’n baadjie. Niks om oor nuuskierig te wees nie.”

Tog neem Leen die baadjie, bekyk dit, vou dit respekvol weer op. “Jou pa het ook destyds partykeer baadjie aangetrek, sommer, nie vir koue of beste nie. Toe ons jonk was. Hy het so ’n swart blazer gehad …”

Nida word diep getref deur die onverwagte ophaal van ’n intieme klein herinnering. Sy onthou so weinig teerheid tussen haar ouers. Dalk heel vroeg, maar later glad nie meer nie. Dis waarvoor sy die bangste is in ’n huwelik met Boel: dat alles net funksioneel sal word, dat emosie al minder en minder plek sal hê.

Sy staan op en gaan by die hoekpilaar van die toegerankte stoepie staan. Grondgeitjies, bedags geheimnisvol verskuil, begin oral op die werf tjik-tjik-tjik. Geurige koelte begin instoot, te danke aan die groot sementvoor wat hier verbyloop, asook die rivier verder weg. Die ruising van die watervalletjies in die vlak kloof klink sterker noudat die gedreun en gepols van meganiese implemente – rytuie, trekkers, snymasjiene, waterpompe – begin stil word.

Sy voel die aand oor haar wange vee, hoor vlermuise onder die dak se nok uit swiep, hoor op ’n afstand die stemme van Arno en Boel, laasgenoemde eenkeer in bulderende lag. Seker Arno se siel uitgetrek … oor die baalpars, wat anders?

“Hy benodig losies, dis maar klaar,” klink dit onverwags agter haar op.

’n Oomblik lank wonder Nida of sy reg gehoor het. Dat haar ma van die onderwyser praat, snap sy wel. Sy weerstaan die drang om terug te draai om te sien of haar ma ernstig is. Maar sy bly uitkyk oor die gronderige werf en dink: Al die huise het al met pompe water uitgebring om die werf lowergroen te maak. Net hulle s’n bly kaal en vaal. Boel en tant Bella se werf is ’n lushof van koelteboom, prieel en ’n sementleivoortjie waar jy jou voete kan sit en afkoel. En my ma wil vir ’n vreemdeling wat beter gewoond is, hierdie barheid aanbied.

“Stel Ma belang?” vra sy neutraal.

“Miskien kan mens iets uit ’n loseerder maak.” Dit klink of sy iets verswyg. “Net ’n paar maande, dit kan nie te erg wees nie.”

“Dit sal vir Ma baie ekstra werk wees,” sê Nida om die ware motief te probeer toets. “Behalwe die vleis en bykos, nog elke dag slaai en poeding.” Nou is sy moedswillig, en geniet dit nogal.

“Miskien is hy so verleë oor sorg dat hy sal eet net wat ons eet,” bespiegel Leen hoopvol.

“’n Man soos hy is seker gewoond aan die beste huisvesting,” herinner Nida meedoënloos.

’n Diep, verborge stryd skemer deur op die verweerde gesig van die skraal, amper benerige vrou. “’n Paar maande sal hy darem kan uithou. En dis vir jou tog ook jonger geselskap.” Vinnig onthou sy: “En vir Arno.”

“Arno praat net oor lusern, Ma. En in elk geval sal Ma dan net die vleis sagter moet stowe, veral die skenkels.” ’n Sterker skoot moedswilligheid hierdie keer.

Sy is verstom oor haar ma se volgende woorde: “Eintlik het ek klaar aangebied. Toe jy in jou kamer gerus het na middagete, het ek vir Dewald gebel. Hom nog by die huis gevang voor hy die man vir ete gaan haal het.”

Nou weet Nida vir seker, en die opsigtelike set laat haar weerloos en verslae voel. Haar ma is bereid om elke dag haar beste voet voor te sit, om slegs een rede. So diep is haar wrewel in Boel, dat sy tot sulke uiterstes sal gaan om hom uit die prentjie te probeer kry. En dit juis noudat sy, die dogter, meer as een keer vandag iets vir Boel gevoel het, sterker as voorheen. Dat sy gedink het hulle kan ’n toekoms saam hê, net hier op Driekolk.

“Dewald het teruggebel en gesê die man sal môrenamiddag se koers oorkom. Jane sal vir hom kosgoedjies saamgee vir vanaand en so. Dalk is dit beter, dan kan ek my sake beter bedink. Die kos, en die buitekamer.”

Nida staar so stip die groeiende skemer binne dat dit voel of haar oë versplinter toe sy hulle knip. “Maak maar soos Ma wil,” sê sy, “solank Ma net nie by my kla nie. Hy is dan Ma se loseerder, nie myne nie.”

Sy kry die eienaardige gevoel dat sy met hierdie halfhartige instemming haar eie lot uit haar hande laat gaan.

Nelis luier die lang, loom namiddag om. Aangesien hy min op die trein geslaap het, sluimer hy in op die broeiwarm bedjie. Jane Venter het beddegoed gegee: lakens, deken, kussing. Geen kombers nodig nie.

Hy het die skoolvertrekkie se sleutel by Dewald gekry en terstond oopgesluit, gesien dat dit nog nie skoongemaak is nie. Stof en ja, vlermuismis inderdaad. Die twee rytjies skoolbanke. Hy het die deur net eers weer agter hom toegetrek. Na sy onrustige, swaar middagrus en met die geringe afkoeling van vooraand, stap hy nou weer die enkele meter soontoe.

Hy neem ’n uur of twee om alles op sy tyd deur te gaan. Die lang, eensame nag lê immers voor en hy moet tyd verbruik; dit kan wees dat hy geen oog sal toemaak nie. Hoe hard presies raas die rivier in die nag?

Die skoolbanke is verdor; dit kort ’n skoonmaakmiddel en ’n lagie olie. Die rakke en kaste is betreklik ordeloos. Die senuwee-juffrou wat so vol bestellings was en glo ook deur ’n spook geteister is, was beslis nie ordelik nie. Hy sal die hele twee weke nodig hê om alles in orde te kry. Van nature is hy ordelik en net. BH het waardering daarvoor gehad. Hoe dikwels hulle ook ligweg koppe oor Banie gestamp het (want jy twis nie met ’n versotte vader wat jou baas is nie), BH is ’n regskape man.

Dis nietemin aangenaam om in die skoolvertrek rond te peuter en te weet dat dit sy toekomstige koninkryk is. Soveel grade in een vertrek is ’n taai opdrag, maar Dewald sê die ouer kinders help soos regte onnies met die kleineres. Dank die hemel, sy aangebore belangstelling in die opvoeding van kinders het ongeskonde gebly; eerder toegeneem, want elke kind het vir hom Banie Hougaard geword en hy arbei onvermoeid aan elkeen persoonlik asof hy daarmee Banie se lewe kan terugkoop.

Hy vind deesdae verligting vir sy gemoed slegs in die teenwoordigheid van kinders, omdat hy in hulle onwetende blikke vryspraak soek, ’n versekering dat hy nog die reg het om sy aandag aan hulle te wy, sy kragte en belange.

Hy sien die vrugte daarvan, soos vanmiddag. Dewald Venter se kinders het hom dadelik op natuurlike wyse aanvaar, onderhoudend met hom gesels sonder om voor op die wa te wees of aandag te trek. Met so ’n kern kan hy goed wegspring. Fransie, die oudste, is veral slim en vrymoedig, het so lekker met sy bejaarde oupa gejil.

Met die een oog hou hy deur die vuil vensterruite ongemerk die pad tussen die winkel en die Thirions se huis dop. Hoe laat kom Nida van die werk af? Tog seker vyfuur? En stap sy wanneer Boel haar nie oplaai nie? Hy is ’n besige man. So ver is haar huis ook nie van die winkel af nie, en die son begin sy ergste krag verloor.

Dis bloot toevallig (of gelukkig?) dat hy kwart oor vier weer deur die venster kyk en haar sien stap, met ’n liggeel breërandsonhoed op. Dit sorg vir ’n mistieke prentjie. ’n Soort Monet-skildery, maar sonder boeselrok en papawerveld. Die vaal agtergrond beklemtoon die uniekheid van haar verskyning. Met veiligheid kan hy haar dophou totdat sy by die agterdeur van die vaal huis in verdwyn.

Verderaan lê die landerye in lappies groen skakerings: die liggroen van wingerde wat, so sê Dewald, nog nie algemeen is nie. Ook katoen, by wyse van wisselbou. Maar die grootste groen lappe is die bestaans-lusern. Noudat die dag afkoel, is daar ’n toenemende gewoel op die naaste landerye, asof sononder getroef moet word. Die nietige mens met sy implemente, beurend teen ’n wisselvallige oerstroom. Dit voel ’n bietjie skurkagtig om vanuit sy relatiewe gerief daarna te kyk asof dit hom nie raak nie.

Teen skemer sit hy op die stoepmuurtjie, dankbaar peuselend aan die toebroodjies wat Jane Venter hom saamgegee het. Tuisgebakte brood, soetsuurdeeg. Hy sit effens verskuil sodat hy nie vanaf die pad of die Thirions se huis raakgesien kan word nie. Hy bly oorbewus van die feit dat Nida, ten spyte van Boel se aansprake, moontlik haar ma oorreed het om hom te wil loseer. Of het sy tog niks daarmee te doen nie? Iets klop nie.

Dit is goed dat hy die besluit met ’n dag uitgestel het. Dis ’n groot stap om daar te moet slaap, maar volgens Dewald is daar ’n buitekamer. Of dit deur die broer Arno beset word, het hy nie geweet nie.

Dis nogtans goed dat die skoolhuis bewoonbaar gemaak word. Dit kan wees dat hy nagte of naweke hier wil oorslaap, en pouses kan hy ’n koppie tee kom drink. Of skoolwerk doen, of ouers ontvang, of wat ook al. Hy was ’n laatlam en ken nie ’n huis met drukte nie. Die koshuis was ’n toets wat hy vir homself gestel het. Dis een ding om skool te hou, ’n ander om na-uurs ook betrokke te wees. Maar dit kon ’n ontbrekende deel in sy natuur aanvul. Die gewoel van opgroeiende susterskinders in Freja se huis het hom geval. Boonop was die koshuis verleë oor ’n onnie wat diens kan verrig en studietoesig hou. En hy was verleë oor die verblyf.

Hier bo teen die rantjie lê die suising van stilte egter om hom heen: dis net hy, die sakkende son en die stilte. Of nee, daar is nog iets. Die ligte windjie moes gedraai het, want meteens is daar weer die stem van die rivier, die veraf gedruis oor rotse. Dit begin sy bewussyn vul en oorheers, sodat hy opnuut wonder oor die nag wat voorlê.

Hy kan hier bly, op sy eentjie, maar hoe sal hy die nagte omkry? Hy sal later nie meer weet watter sy eie asemhaling is en watter die veraf dreiging of lokking van die rivier nie.

Vroeër vandag het Boel vir Nida ’n klapsoen belowe. Kom hy vanaand oor? Is hy dalk reeds daar? Die werf is net te ver om alle bewegings te kan volg, en die meeste bedrywigheid vind seker aan die ander kant plaas, nader aan die watervoor en landerye. ’n Kraal sal daar ook wees, hetsy bokkraal of muile of melkkoei. Dis tog ’n heel besonderse soort samelewing, en dis jammer dat hy te gekneus is om dit te waardeer. Dalk, wie weet, deur Nida Thirion se oë? Moet hy dan maar daar gaan inwoon?

Hier teen die rant, alleen, sal hy elke nag saam met Banie Hougaard verdrink.