Читать книгу Gedaantes en Geraamtes-omnibus 3 - Louise Prinsloo - Страница 10
Оглавление7
Wikus lig oor die vertrek wat die sitkamer moet wees. “Dis nou wat my ouma die voorhuis sal noem,” fluister hy en beduie na ’n kaggel. “Behoort lekker in die winter te wees.”
Versigtig dat die kersvlam nie doodgaan nie, stap Wikus tot by die voordeur.
“Wat’s dié?” vra hy toe hy ’n verskrompelde bossie agter die deur afhaal. Hy bekyk dit in die lig van die kers, breek van die dooie blare af en ruik daaraan. “Dis knoffel.”
“Wie hang nou knoffel agter sy voordeur op?” vra Giepie vererg.
“Iemand wat spoke wil weghou,” antwoord Wikus.
“Ugh!” kreun Karel asof hy maagpyn het. “Almal is nie so bedinges met spoke soos jy nie.”
Giepie sukkel een van die houtraamvensters oop, leun uit en haal diep asem. Die skuimende branders, blink van fosfor, breek in reëlmaat teen die rotsbanke en spat in fyn sproeireën voordat dit oor die strand uitspoel. “Jis, dis mooi . . .”
Karel stel sy kamera en neem ’n paar foto’s van die maanverligte see. Hy glimlag breed. “Hierdie gaan ’n stunning foto wees.”
Wikus maak ’n ander venster oop en kyk ingedagte hoe die voetpaadjie, wat met skulpe besaai is, in die volmaan blink. Dit kronkel tussen die bossies en duine deur tot waar dit op ’n strook seesand uitloop en deel van die stil wit strand word.
Hy frons. Verbeel hy hom . . . of loop daar ’n man op die strand?
“Jis, ouens,” sê Karel en gee ’n lang gaap. “Ek weet nie of dit die seelug is nie, maar ek is nou lekker vaak. Vannag slaap ek soos ’n klip.”
“Ek ook,” antwoord Giepie. “Dit voel of ek nie meer my oë kan oophou nie.” Hy maak die venster toe. “Die seewindjie raak nou koud.”
Wikus vryf sy hande vinnig teen mekaar. “Nou waarvoor wag ons? Kom ons gaan haal die matrasse en ons slaapsakke.”
Hulle sleep die matrasse sitkamer toe en terwyl Wikus sy slaapsak ooprol, kondig hy aan: “Ek slaap net hier sodat ek die son môre kan sien opkom.”
“Jy kan slaap waar jy wil,” sê Karel, “solank jy my nie weer in die middel van die nag wakker maak omdat jy iets gesien of gehoor het nie.”
Giepie sleep sy matras tot in die verste hoek van die vertrek. Hy skop sy tekkies uit en klim met klere en al in sy slaapsak. Hy blaas sy kers dood. “Lekker slaap. Sien julle môre.”
Wikus sit sy kers op die vensterbank neer. “Vir die eensame wandelaar,” sê hy en glimlag geheimsinnig.
“Jy met jou alewige bygelowe,” mompel Karel en kruip by sy slaapsak in en blaas sy kers dood.
Hooo . . . hoooo . . . klink die waarskuwing van die mishoring. Hooo . . . hoooo . . .
“Flippit!” kreun Giepie en trek sy slaapsak oor sy kop. “Ek háát daardie blêddie ding.”
Die volmaan skuif stadig teen die naghemel op en skyn oor die houthuis.
Hy . . . jo . . . ju . . . jo-jo.
Hy . . . jo . . . ju . . . jo-jo.
“Hoor julle dit ook?” fluister Wikus en loer deur die venster. “Iemand sing . . . Die wysie klink bekend . . . Waar het ek dit al gehoor?”
Hy . . . jo . . . ju . . . jo-jo.
Hy . . . jo . . . ju . . . jo-jo.
Karel kom stadig orent en stut sy ken op sy hand. “Dis die mishoring, man.”
Giepie steek sy kop by die slaapsak uit.
“Wikus hoor iemand sing,” sê Karel vermakerig. “Kan jy dit glo?”
Giepie hou sy kop skuins soos hy luister. “Dis ’n uil, man.”
Karel val terug op sy kussing en raak byna onmiddellik aan die slaap. Giepie gee lang gape en skud sy kussing reg.
Wikus haal sy skouers op. Miskien het hy hom net verbeel. Hy klim in sy slaapsak en wikkel hom toe. Lank lê hy en staar na die flikkerende kers op die vensterbank en die motte wat daarom sirkel.
Die kersvlam brand hoër en hoër, asof dit met sy lang, helder tong wil lek aan die maanstrale wat met breë silwer strepe deur die venster skyn.
Wikus maak sy oë toe en luister na die rustelose see. Die branders klots soos reusetromme teen die rotse.
Skielik sit hy regop. Is dit besig om hoogwater te word? Of hoekom breek die branders nou so hard en naby?
Tok . . . tok . . . tok.
Dié keer is die geklop harder. Dringender.
Tók . . . tók . . . tók!
Stadig dring dit tot Wikus deur dat daar ’n man voor die venster staan. Hy voel hoe die bloed stadig uit sy kop sypel. Die haartjies op sy arms en teen sy nek staan regop. Hy sluk, en sluk weer. Hy wil die ander twee roep, maar dis of sy stem in sy keel vassit. Sy hart bons wild teen sy ribbes. Hy staar na die man asof hy na ’n video in stadige aksie kyk.
Tok . . . tok . . . tok.
In die lig van die flikkerende kers kan Wikus hom nou duidelik sien. Die man het ’n ruie swart baard en ’n snor. Sy bloedrooi mus sit windskeef op sy kop. Sy een kruisband hang oor sy skouer en sy hempsmoue is opgerol. In sy hand hou hy ’n kromsteelpyp. Sy lippe beweeg terwyl hy teen die ruit klop.
Tok . . . tok . . . tok.
Karel steun en vroetel in sy slaapsak. Giepie mompel iets in sy slaap.
Wikus voel hoe sy bangheid stadig oorgaan in nuuskierigheid. Wie is die man? En hoekom klop hy so dringend teen die ruit?
Wikus lig sy hand en waai vir hom. Die man waai terug.
Versigtig, sodat hy Karel en Giepie nie steur nie, wriemel Wikus hom uit sy slaapsak. Die plankvloer is koud onder sy voete en kraak toe hy die eerste treetjie gee. Hy skrik en wag, maar toe die ander twee nie roer nie, skuifel hy tot by die vensterbank, sit die kers eers op die vloer neer en sukkel die venster oop.
“Naand, Meneer,” fluister hy huiwerig. “Kan ek help?”
“Ek het die kers in die venster gesien. Het daar iets gebeur? Moet ek kom help?”
“Nee . . . ee . . . Ek het die kers sommer hier neergesit vir die eensame wandelaar, soos wat hulle in die ou dae gedoen het. Dit was maar net vir atmosfeer,” sê Wikus nou effens verleë.
Die man neem ’n paar trekke aan sy pyp en blaas die rook in stadige sirkels uit. “Nou dan groet ek maar. Lekker slaap,” sê hy en draai om en stap terug see se kant toe.
Wikus gryp sy kop met albei hande vas. “Ag nee! Ek het vergeet om sy naam te vra!”
“Uggghhh,” kreun Karel. “Wat maak jy voor die venster? Die wind is koud; maak toe!”
“Ek kyk sommer,” antwoord Wikus vinnig, want hy weet Karel en Giepie sal hom tog nie glo nie.
Giepie word wakker en vryf oor sy arms. “Maak toe die venster, man. Dis ’n koue wind wat hier inkom.”
Wikus sit die kers weer op die vensterbank, klim terug in sy slaapsak en raak vas aan die slaap.
Ki . . . ok! Ki . . . ok! . . . Ki . . . ok! Ki . . . ok! weerklink die geroep van ’n swartrugmeeu deur die vroeë oggend. Ki . . . ok! Ki . . . ok!
Giepie mompel iets in sy slaap en Karel roer in sy slaapsak. Wikus gaap, knip-knip sy oë en sien hoe die sonstrale die lug met ’n mengsel van goud en rooi kleur.
Die uitgebrande kers op die vensterbank staan soos ’n silhoeët teen die ruit. Wikus lig homself op sy elmboog en frons toe hy die oop venster, seesand en ’n plas water sien.
Versigtig klim hy uit sy slaapsak en gaan staan voor die venster. Dis vreemd, dink hy terwyl hy na ’n versameling interessante skulpe kyk. Hy kan nie onthou dat hy dit gisteraand gesien het nie. Daar is swart en bruin mossels en stringe seepampoentjies in verskillende skakerings van groen en turkoois. Ook ’n swetterjoel klein skulpies.
“Waarna kyk jy?” wil Karel weet terwyl hy hom gapend uitrek.
“ ’n Klomp skulpe,” sê Wikus dronkgeslaan. “Was hulle gisteraand hier?”
“Wag, laat ek sien.” Karel kom langs hom staan. “Ek kan nie onthou nie, maar ek’t seker nie goed opgelet nie.”
Giepie word wakker. “En nou, as julle twee voor die venster staan en vergadering hou?”
“Jy ken mos skulpe,” sê Wikus en beduie na die vensterbank. “Kom kyk ’n bietjie hier.”
“Ek dog julle gaan my sê as julle strand toe gaan,” verwyt Giepie en spring uit sy slaapsak. “Dis nou pelle!”
“Ons was nêrens nie!”
“Nou waar kom die skulpe vandaan?” wil Giepie weet toe hy afkyk na die vensterbank.
Wikus glimlag. “As jy daardie vraag kan antwoord, kan jy almal kry.”
Ingedagte tel Giepie ’n paar skulpe op en bekyk hulle van alle kante. Hy tik op ’n klein wit skulpie wat soos ’n uitgedroogde duisendpoot lyk. “Dis ’n ramshoring . . . Die oranje-bruin skulp met die fyn spiraalvormige riffies is ’n bobbejaanboud en hierdie dofgeel spitsvormige skulpie is ’n koringaar.” Hy tel ’n bruinerige skulp met krom stekels op. “Dis ’n takbok . . .”
Tip . . . tip . . . tip.
“Dis ’n muis,” fluister Giepie en kyk rond. “Ek hoor hom!”
Tip . . . tip . . . tip.
“Dit klink eerder soos ’n kraan wat drup.” Wikus draai om en stap badkamer toe met die ander twee nuuskierig agterna. “Nes ek gedink het,” sê hy toe hy die kraan toedraai.
Sjorrr . . . sjoeeiii spoel die toilet agter die toe deur.
Giepie hardloop holderstebolder terug na waar hulle geslaap het. “Die huis spook wragtig!”
“Wag vir my!” roep Karel kort op sy hakke.
