Читать книгу Opieka logopedyczna nad mową dziecka - Małgorzata Kitlińska-Król - Страница 5

Zgodnie z przedstawionymi w poprzednim podrozdziale koncepcjami teoretycznymi logopedii, chciałabym w tym miejscu podjąć próbę zarysowania zakresu zainteresowań i przedmiotu badań tejże dyscypliny. Zabieg taki, choć trudny wydaje się niezbędny przy podejmowanej w pracy problematyce badawczej. Przedmiot badań, zadania, jakie wyznacza logopedia, znajdują bowiem swe konsekwencje i odzwierciedlenie w praktycznej działalności logopedycznej (badaniu struktury systemu opieki logopedycznej, wyznaczeniu jego zasięgu, zadaniach stawianych do realizacji poszczególnym osobom i instytucjom powołanym do pełnienia służby logopedycznej).

Odwołując się, do wcześniej wskazanych, istniejących trzech koncepcji logopedii naukowcy wskazali na zakres i przedmiot badań tej dyscypliny. Odmienne podejścia teoretyczne spowodowały, że specyficznie formułowany jest przedmiot oraz różnie wyznaczany obszar badawczy, i to zarówno na gruncie teorii, jak i praktyki.

– koncepcja medyczna (lub paramedyczna) – ogranicza zakres przedmiotu badań logopedii do zaburzeń, profilaktyki i korekcji mowy,

– koncepcja pedagogiczna – rozszerza obszar swych badań dodatkowo o problemy związane z kształtowaniem mowy u dzieci z upośledzonym słuchem, o zagadnienia dotyczące porozumiewania się głuchoniewidomych,

– koncepcja holistyczna – traktująca logopedię, jako samodzielną naukę – obszarem badań obejmuje wszystkie aspekty mowy: embriologiczny, patologiczny, społeczny i artystyczny oraz integruje wyniki badań dyscyplin zajmujących się mową22.

L. Kaczmarek, propagator koncepcji polskiej logopedii, jako nauki holistycznej wskazuje, iż przedmiotem logopedii jest mowa we wszystkich jej aspektach. Definiuje ją, jako akt procesu porozumiewania się, akt, w którym nadawca słownie przekazuje językowo strukturalizowany komunikat (wypowiedź), a odbiorca komunikat ów percypuje. Jest to czynność polegająca na budowaniu i odbiorze (rozumieniu) komunikatów językowych słownych. Czynności tej towarzyszy wiele zachowań niejęzykowych23.

Zarzuty wobec tak sformułowanemu przedmiotowi badawczemu logopedii przedstawia S. Grabias. Uważa on, iż zagadnieniami komunikacji językowej interesuje się wiele dyscyplin naukowych. Są to dyscypliny o bogatym dorobku, niezależne od logopedii. Zbyt szeroko określany przedmiot badań logopedii stanowi, według tego autora, przyczynę sporów. Zdaniem S. Grabiasa przedmiotem logopedii są zaburzenia mowy, przy czym mowę ujmuje on, jako „byt złożony z kompetencji językowej, kompetencji komunikacyjnej oraz procesu realizacji tych kompetencji. Logopedia, w jego ujęciu, jest dyscypliną zajmującą się zaburzeniami mowy i profilaktyką; układem zabiegów niedopuszczających do zaburzeń. Teoria logopedii winna rozwijać refleksję w kierunku diagnostyki, prognostyki, anagnostyki. Praktyka logopedyczna operując stosownymi do tych zaburzeń metodami i technikami postępowania, ma budować kompetencję (językową i komunikacyjną), bądź usprawniać realizację aktów komunikacyjnych, bądź wreszcie budować kompetencje i usprawniać realizacje. Tak pojęta logopedia mieści się w ramach szerokiej dyscypliny wiedzy, którą wyodrębnia się terminami „komunikacja językowa” albo „metalingwistyka” i której przedmiotem są wszelkie zachowania językowe24.

S. Grabias przedstawił elementy składowe teorii logopedii i praktyki logopedycznej, które tworzą wzajemnie warunkującą się całość. Dokonał tego (wcześniej) również L. Kaczmarek (patrz poprzedni podrozdział). Na podstawie dokonanej analizy porównawczej, wyróżnionych przez wymienionych wyżej Autorów obszarów zainteresowań logopedii, należy stwierdzić, że nieprawidłowości w przebiegu procesu komunikacyjnego oraz sposoby zapobiegania patologii mowy są wymienione w obu zestawieniach i stanowią centralny punkt jej poszukiwań badawczych. Zgodzić się należy również z L. Kaczmarkiem, który podaje, że zakres zainteresowań logopedii jest szerszy (nie tylko związany z patologią mowy), ale rozciągający się na wszelkie zagadnienia dotyczące mowy i procesu porozumiewania się. Błędne byłoby założenie, iż przedmiot badań i zakres zainteresowań nauki o interdyscyplinarnym charakterze muszą być tożsame.

Zgodnie z powyższym ustaleniem można przyjąć – jak podaje G. Jastrzębowska, że logopedia jest nauką interesującą się całością zagadnień związanych z komunikacją językową, które analizuje w różnych ujęciach: metodycznym, lingwistycznym, psychologicznym, pedagogicznym i artystycznym, czyli z punktu widzenia różnych dyscyplin i w najszerszym z nich wszystkich zakresie, tj. od wzorca – poprzez normę – do patologii25.

Zatem przedmiotem zainteresowań logopedii, zgodnie z koncepcją holistyczną, z którą oprócz L. Kaczmarka utożsamia się między innymi zwolenniczkami I. Styczek, G. Demel są26:

– prawidłowo przebiegający proces nabywania kompetencji i rozwoju sprawności językowej oraz komunikacyjnej (doskonalenie mowy rozwijającej się i już ukształtowanej),

– profilaktyka – metody zapobiegania powstawaniu nieprawidłowych zachowań językowych,

– pochodzenie (etiopatologia) i przyczyny (etiologia) powstających odstępstw od normy w rozwoju mowy,

– mechanizm powstawania zaburzeń mowy (patomechanizm),

– związek nieprawidłowości mowy z innymi zaburzeniami rozwojowymi (zaburzenia procesów orientacyjno-poznawczych, emocjonalno-motywacyjnych i wychowawczych),

– wpływ deficytów mowy na psychikę i funkcjonowanie społeczne,

– korekta wad wymowy,

– reedukacja zaburzeń mowy – w przypadku utraty nabytych już zdolności porozumiewania się,

– terapia (leczenie, usuwanie) wszelkich zakłóceń i zaburzeń w rozwoju mowy oraz zaburzeń mowy,

– oddziaływanie na psychikę pacjenta w celu umożliwienia mu prawidłowego funkcjonowania społecznego,

– zapobieganie wtórnym skutkom zaburzeń mowy (np. zaburzeniom emocjonalnym, zachowania się).

Współpraca pomiędzy reprezentantami poszczególnych dyscyplin, które zajmują się badaniem wyżej wymienionych aspektów komunikacji językowej, powinna przyczyniać się do rozwoju każdej z dyscyplin, w tym również logopedii.

Wśród badaczy współcześnie zajmujących się problematyką mowy nadal trwa dyskusja o miejsce i przedmiot logopedii. W większości przychylają się oni do poglądów lansujących holistyczną koncepcję logopedii wyznaczenia szerokiego spektrum przedmiotu badawczego.

Są jednak i tacy, którzy reprezentują odmienne stanowisko. Na przykład J. Surowaniec uważa, iż pedagogiczna koncepcja logopedii, opowiada się za wąskim zakresem działań logopedy, sprowadzonym do „zaburzeń komunikacji językowej”, co pozwoli na uściślenie przedmiotu logopedii i da praktykom możliwość uzupełniania wiedzy o zagadnienia interdyscyplinarne27.

M. Przybysz-Piwkowa jest zdania, iż rozwojowi logopedii nie służy występowanie różnych metodologii w obrębie nauk humanistycznych. Przedmiotem badań logopedycznych są według Autorki zaburzenia komunikacji językowej, ich usuwanie i zapobieganie im oraz rozwijanie sprawności językowej. Efektem logopedycznej działalności badawczej powinna być, zatem tak zorganizowana opieka pedagogiczna nad dzieckiem i tak prowadzone wychowanie językowe, aby doprowadzić w rezultacie do wypierania patologii mowy przez jej profilaktykę28.

Grupa naukowców przychyla się do poglądów wskazujących na holistyczną koncepcję logopedii wyznaczając tej dyscyplinie szerokie spektrum przedmiotu eksploracji naukowych.

U. Parol, B. Rocławski uważają, że definicja logopedii zaproponowana przez L. Kaczmarka jest konstruktywna i zdobywa uznanie poza granicami kraju29. Zdaniem B. Rocławskiego „na całym świecie badania nad kształtowaniem się mowy, jej patologią i rewalidacją prowadzone są w ujęciu wielodyscyplinarnym. Logopedia nie może funkcjonować w oderwaniu od nauk medycznych czy humanistycznych; czerpie, bowiem swą mądrość dla praktyki ze wszystkich dziedzin, które zajmują się badaniami różnych aspektów mowy”30. Badacze wyżej wymienieni opowiadają się za potrzebą gruntownego kształcenia kadry logopedycznej, nastawionej na pracę z dzieckiem, rodziną i nauczycielem, który również powinien podejmować świadome działania profilaktyczne, korekcyjne31.

Podstawowe kierunki badań wyznacza także K. Błachnio, która traktuje logopedię, jako samodzielną dyscyplinę naukową o wyraźnym profilu interdyscyplinarnym. Ów profil wyznaczony jest przez cztery zasadnicze aspekty (bloki) wiedzy: medyczny, lingwistyczny, psychologiczny i pedagogiczny. Działalność praktyczną – kształtowanie mowy – traktuje, jako służbę społeczną, która może przybierać dwojaką formułę32:

– doskonalenie aktu mowy w warunkach normy użycia języka,

– usprawnianie i korygowanie aktu mowy w warunkach patologii użycia języka.

Pierwsza formuła obowiązuje podczas zajęć przedszkolnych, lekcji języka polskiego w szkołach, w trakcie różnych zajęć pozalekcyjnych i pozaszkolnych (np. kół recytatorskich, pracowni teatru, filmu). Jej realizatorami są nauczyciele przedszkoli, szkół, instruktorzy kulturalno-oświatowi, animatorzy, wychowawcy. Jest związana zakresem zadań z logopedią wychowawczą i artystyczną.

Druga formuła obowiązuje podczas zorganizowanych form logoterapii prowadzonych przez specjalistów logopedów w stosownych poradniach resortu zdrowia lub edukacji, jak również w przedszkolach i szkołach. Jej zakres działań jest realizowany w obrębie logopedii korekcyjnej lub surdologopedii (por. specjalizacje zawodowe – poprzedni podrozdział). Obie formuły, choć z założenia realizują rozbieżne cele, niekiedy łączą się w działaniu33.

K. Błachnio, w oparciu o własne doświadczenia praktyczne, wyróżniła ogólne problemy badawcze, które są unaocznieniem pewnych braków występujących w teorii logopedii. Zagadnienia badawcze to:

– komunikacja językowa w normie i w przypadku patologii,

– model służby logopedycznej w przypadkach normalnego użycia języka,

– model służby logopedycznej w przypadkach patologii mowy,

– teorie usuwania zaburzeń mowy,

– diagnostyka w terapii logopedycznej (definicje i organizacja nowoczesnej diagnozy jednostki zaburzeń mowy, objawy, przyczyny, diagnostyka zespołowa),

– terapia zaburzeń (metody, formy, środki dydaktyczne, pedagogizacja rodziców lub opiekunów osób z zaburzeniami mowy, rola nauczycieli i lekarzy, kompleksowe usuwanie zaburzeń mowy),

– dobór materiału językowego na potrzeby terapii logopedycznej (modele stosowne do specyficznych jednostek diagnostycznych i różnych etapów terapii logopedycznej),

– terminologia logopedyczna (zestawiona i ujednolicona),

– teoria logopedyczna łącząca zdobycze nauki z holistycznym traktowaniem pacjenta34.

K. Błachnio zwraca uwagę na przepływ informacji, który jest możliwy za sprawą logopedii, od warsztatu naukowego do warsztatu logopedy praktyka (a także w odwrotnym kierunku w celu tworzenia teorii). Odpowiednio skonstruowana informacja trafia także do szerszych kręgów społecznych (nauczycieli, rodziców, opiekunów) – kształtuje świadomość w zakresie profilaktyki logopedycznej i podstaw metodyki rewalidacyjnej35. Podkreśla wyraźną zmianę logopedii i jej stopniowe przeobrażanie się w pełnoprawną dyscyplinę teoretyczną.

Taka rozmaitość stanowisk badaczy wobec problemu dookreślenia przedmiotu badawczego logopedii, wyznaczanie jej różnych obszarów zainteresowań wskazuje na wielość podejść do zadań logopedii, różnorodność w postrzeganiu jej funkcji36. Mnogość stanowisk badawczych dotyczących przedmiotu badawczego logopedii warunkuje także, różnorodność założeń organizacyjnych dotyczących opieki logopedycznej, które stanowią treść eksploracji niniejszej pracy.