Читать книгу Anderkant die spieël - Melissa Scharneck - Страница 5

Die wêreld is vol donker kamers waarvan niemand weet nie. Waarin mens te skaam is om te onthaal, waar jy jou dingetjies weggesteek hou – om in die laataandure daar­teen te baklei. Sodat jy jouself kan meet, kyk of jy dié lewe se tyd werd is, of jy lewendig kan uitstap en of jy op die vloer sal bly lê: in ’n plas van jou eie bloed.

Ek veg nie meer in donker kamers nie. Ek veg teen my snor wat groei en my skoene wat druk. Ek veg met wax en pantoffels. Nie met die deel binne-in my bors wat voortleef wanneer daar nie meer ’n lyf is waarin dit kan skuil nie. Die donker kamer se deur is iewers agter my toegetrek.

Ek hoop om nooit weer ver genoeg terug te stap om dit te kan oopmaak nie.